Legend of the mythological genes - ตอนที่ 286

Legend of the mythological genes – ตอนที่ 286
นี่มันเรื่องไร้สาระอะไร?

เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้เฟิงหลินตกใจ

ยังมีเวลาอีกสิบวันก่อนที่จะเริ่มการสอบครั้งที่สอง ดังนั้นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันหันอาจไม่ใช่สิ่งที่ดี

ตรวจสอบข้อมูลของเขา?

เฟิงหลินไม่รู้สึกว่าเหตุผลนี้ถูกต้องตามกฎ แต่มีการแจ้งเตือนอย่างเป็นทางการส่งมาให้เขา

เฟิงหลินเก็บเตาหลอมกลับเข้าไปในร่างกาย และหันหลังกลับ เขาเดินไปอย่างรวดเร็วและในไม่ช้าก็มาถึงด้านในของสนามรบดวงดาว

ประตูเปิดออก เขาเดินเข้ามา เกิดเสียงดังก้องแสดงว่าประตูถูกปิดอย่างมิดชิด

ความมืดไร้ขอบเขตโอบล้อมเขาทันที

“ ฉันอยากรู้ว่าใครกำลังเล่นไม่ซื่อ” รอยยิ้มเย็นปรากฏบนใบหน้าของเฟิงหลิน เขาไม่ได้ตื่นตระหนกเลย

ความมืดแยกออกตรงหน้าเขา ในวินาทีต่อมาร่างของเขาก็เริ่มลอย และดูเหมือนว่าเขากำลังลอยอยู่ในอวกาศที่เต็มไปด้วยดวงดาวในจักรวาล

กระจุกดาวนั้นส่องขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างสง่างาม พวกมันก่อตัวเป็นกาแล็กซี่และแสงของพวกมันส่องสว่างขึ้นในอวกาศ

เฟิงหลินสับสนอยู่เงียบ ๆ

ทำไมฝ่ายตรวจสอบถึงมองหาเขา?

นี่เป็นภาพลวงตาหรือเปล่า?

…

เขากระพริบตาและทุกอย่างก็เริ่มแปลกขึ้น

กาแล็กซีที่อยู่ไกลออกไปขยายตัวและขยับเข้ามาใกล้เขามากขึ้น ภาพชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ

ด้วยความประหลาดใจของเขา เขาค้นพบความจริงที่น่าตกใจ กาแล็กซี่นี้คล้ายกับยักษ์ ไม่รู้ว่ากาแลคซีนี้ห่างจากเขาไปกี่ปีแสง

(ไม่ มันไม่เหมือนยักษ์ มันคือยักษ์เลยต่างหาก!)

กาแล็กซีเริ่มเคลื่อนไหวไปข้างหน้าเต็มไปด้วยจุดประสงค์ มีเนบิวล่าสองกระจุกอยู่บนหัว มันแวววาวราวกับว่ากำลังกระพริบ นี่ต้องเป็นสิ่งมีชีวิตที่สวยงามที่เกิดขึ้นจากกาแล็กซี่แน่ๆ

ใบหน้าของยักษ์กาแล็กซี่ขยายใหญ่ขึ้นและใหญ่ขึ้น ดวงตาของเขาก่อตัวขึ้นจากหลุมดำสองแห่ง และกลุ่มดาวรวมตัวกันก่อให้เกิดผิวหนัง เนื้อและเลือด กาแล็กซี่ขดเป็นกระดูกสันหลัง มันเป็นยักษ์จริงๆ

มันก้าวกว้างเกิดเสียงดังก้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดาวฤกษ์นับไม่ถ้วน ดาวเคราะห์ ภูมิภาคดวงดาวถูกกลืนกิน หรือถูกทำลาย

กลิ่นอายที่ไร้ขอบเขตเปล่งประกายออกมา ก่อตัวเป็นพายุอนุภาคที่กวาดล้างทุกสิ่ง

เฟิงหลินอยู่ท่ามกลางพายุ ร่างของเขาคล้ายกับอะตอมที่เล็กที่สุดในทันที

สั่น!

ในใจของเฟิงหลินไม่รู้สึกกลัว แต่ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทาอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เมื่อเผชิญหน้ากับยักษ์นี้ ไม่รู้ว่าความแตกต่างในสถานะพลังของพวกเขานั้นต่างกันขนาดไหน เป็นไปได้มากว่าแม้แต่ปัญญาประดิษฐ์ก็ไม่สามารถคำนวณได้

จากความสามารถที่อ่อนแอของเฟิงหลิน เขาไม่มีทางที่จะหยั่งรู้ เขาไม่สามารถรู้สึกอะไรเลยนี่ คือเหตุผลที่เขาไม่รู้สึกกลัว

เฉพาะสิ่งที่เขาเห็น มันถึงทำให้เขาสั่นไม่หยุด

นี่คือแรงกดดันจากสิ่งมีชีวิตที่สูงกว่า

ต่อหน้าพลังแห่งสวรรค์อันกว้างใหญ่นี้ สิ่งมีชีวิตชีวภาพทั้งหมดมีขนาดเล็กและไม่สมเหตุผล สำคัญน้อยกว่ามด

เราต้องรู้ว่ามีดาวฤกษ์มากกว่าสี่พันล้านดวงในกาแล็กซี่ทางช้างเผือก

ต่อหน้าดาวฤกษ์ มนุษย์เทียบได้กับเม็ดทรายบนชายหาด

และตอนนี้หนึ่งในกาแล็กซี่ในจักรวาล ได้กลายเป็นยักษ์ นี่เป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจ

เฟิงหลินพบว่ามันยากที่จะรักษาเจตจำนงค์ของเขา

ชั่วเวลาหนึ่งเขารู้สึกเหมือนใจของเขากำลังจะพังทลายลงและสลายไปเป็นความว่างเปล่า

เขายืนอยู่ในตำแหน่งเดิม ดูมึนงง ตอนนี้เขาเป็นเหมือนเปลือกที่ว่างเปล่าไม่มีกลิ่นอายของวิญญาณจากเขาเลย

“มันไม่ได้ผล?”

ดูเหมือนว่าเฟิงหลินจะไม่สามารถจัดการกับแรงกดดันจากยักษ์กาแล็กซี่ได้

“ ช่างน่าเสียดาย เขาไม่ใช่ผู้สมัครที่เราต้องการ”

…

เสียงถอนหายใจดังขึ้นในที่มืด

“ปลุกเขาให้ตื่นเถิด อย่าทำผิดกับผู้สมัครคนนี้”

“ฉันเดาว่ามันจบแล้ว”

“ดูเหมือนเรา มนุษย์ของยุคอวกาศดวงดาวจะยังมีเส้นทางข้างหน้าอีกยาวไกล”

…

“เดี๋ยวก่อน!” เมื่อหลายคนกำลังคร่ำครวญ เสียงตะโกนก็ดังขึ้นทันที

ความต้องการของเฟิงหลินยังคงจมอยู่ในความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด ดูเหมือนว่าเขากำลังดำดิ่งจนเกือบถึงจุดที่เป็นไปไม่ได้ที่จะปลุกเขาขึ้นมาตลอดกาล

อ่าว ~

ทันใดนั้นเฟิงหลินได้ยินเสียงคำรามจากความลึกของความมืดที่ไม่มีที่สิ้นสุด เสียงคำรามเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง มันไม่กลัวอะไรในโลกนี้เลย

เฟิงหลินตื่นขึ้น เหมือนว่าเขาเห็นใบหน้าของลิงที่โกรธแค้นในความมืด มันกัดฟันแน่นและทุบอกของมันราวกับว่ามันต้องการที่จะทำลายทุกอย่าง

สวรรค์ไม่สามารถปิดตาของข้า!

โลกไม่สามารถฝังหัวใจฉัน!

ข้าเป็นลูกของสวรรค์และโลก ซุนหงอคง!

…

ในช่วงเวลานั้นเฟิงหลินเห็นรูปร่างวิญญาณของเขา ร่างกายของเขาสั่นเทา ขณะที่เขาตื่นขึ้นมากลับคืนสู่ความชัดเจน

ยักษ์กาแล็กซีมีขนาดใหญ่มากจนไม่รู้ตัวว่ามันอยู่ห่างจากเขาไปกี่ปีแสง มันเคลื่อนที่ไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องกลืนกินดาวเคราะห์นับไม่ถ้วน

เพียงหมัดเดียวของมันมีพลังทำลายกาแล็กซี่ทั้งหมด มันใช้มือทั้งสองข้างและเริ่มทำลายดาวเคราะห์ ร่างของมันขยายด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

เมื่อทราบว่ากาแล็กซี่นั้นกว้างใหญ่ อย่างน้อยที่สุดก็ควรอยู่ห่างออกไปหลายหมื่นปี

การกระทำที่เรียบง่ายของยักษ์ใหญ่นั้นถูกเร่งขึ้นอย่างดุเดือดหลายล้านครั้งและทุกอย่างก็ปรากฏต่อหน้าเขาในตอนนี้นี่เองที่ทำให้เขาเห็นภาพที่น่ากลัวที่สุดในจักรวาลที่มืดมน

แรงกดดันที่ไหลเวียนผ่านสุญญากาศของจักรวาลทำให้เขาเบื่อ ชีวิตของเฟิงหลินก็เหมือนแสงเล็กๆ ที่สามารถดับลงได้เพียงไม่กี่วินาที

หลังจากเกือบตายไปก่อนหน้านี้ เฟิงหลินไม่กล้าเย่อหยิ่งอีกต่อไป เขารักษาเจตจำนงค์ของเขาและแก้ไขภาพลักษณ์ทางวิญญาณของลิงที่โกรธแค้นในหัวใจของเขาเอาไว้

ยักษ์กาแล็กซี่นั้นน่าสะพรึงกลัว แต่พลังของมันเป็นอะไรที่เกินขนาดของเฟิงหลิน มันไร้ประโยชน์ที่จะต้องตกใจเพียงแค่ปกป้องหัวใจของเขา

เขายืนอยู่ในอวกาศไม่ขยับเขยื้อน หน้าอกของเขาสั่นเทาขณะที่เขาปรับการหายใจ พยายามสงบสติอารมณ์หลังจากที่จ้องมอง เขาเป็นปกติไม่มีอารมณ์กระเพื่อม

ไม่ทราบว่ามันผ่านไปนานเท่าใดความมืดก็ค่อยๆจางหายไป เมื่อดวงดาวเริ่มมืดลง ภาพมายาค่อยๆสลายไป

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นรอบ ๆ ตัวเขา

“ยอดเยี่ยมอย่างที่คาดไว้ เราไม่ได้ตัดสินผิดเกี่ยวกับตัวคุณ แม้แต่การฉายภาพของยักษ์กาแล็กซี่ก็ไม่สามารถทำลายเจตจำนงค์ของคุณได้!”

เฟิงหลินเหลือบมองไปในทิศทางของเสียง รู้ตัวว่าเขายืนอยู่ในจัตุรัสที่ว่างเปล่า ชายรูปร่างใหญ่สามคนยืนอยู่ห่าง ๆ มองเขาด้วยความชื่นชมและความพึงพอใจ

รูปร่างหน้าตาของพวกเขานั้นแตกต่างกัน แต่พวกเขามีไมโครเมชา รู้สึกได้ถึงพลังอันมีชีวิตชีวาของพวกเขา กลิ่นอายของพวกเขาน่าประทับใจเป็นพิเศษ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่ยืนอยู่ตรงกลาง ผมของเขาแหลมเหมือนเข็มและครึ่งหนึ่งของใบหน้าถูกทำลาย เผยให้เห็นเป็นเนื้อเหี่ยว เขามีตาจักรกลที่ปล่อยแสงสีแดงสแกนสภาพแวดล้อม

เฟิงหลินรู้สึกหนาวสั่นอยู่ในใจ เขารู้สึกเหมือนมีแสงสีแดงส่องผ่านเขาอย่างสมบูรณ์ ราวกับความลับทั้งหมดของเขาถูกเปิดเผย

“พวกคุณเป็นใคร? เรียกผมมาเพื่ออะไร?” เมื่อเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้าทั้งสาม เขาไม่ได้ตื่นตระหนก และถามอย่างใจเย็น

เมื่อเห็นว่าเขาสงบแค่ไหน คนที่มีตาจักรกลก็พยักหน้าและรอยยิ้มก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา คล้ายกับสัตว์ดุร้าย “ไม่เลว ไม่เลว ในใจคุณเฝ้าระวัง แต่ก็ล้าพอที่จะไม่ตกใจ คุณเป็นผู้สมัครอัจฉริยะที่เราต้องการจริงๆ! “

ข้อมูลที่เปิดเผยภายในคำสองสามคำนี้ช่างยอดเยี่ยมมาก!

“คุณหมายถึงอะไร?”เฟิงหลินถามอีกครั้ง

ชายที่มีตาจักรกลหัวเราะเสียงดังกึกก้องไปทั่วอวกาศ ทำให้อากาศสั่นสะเทือน เสียงหัวเราะของเขาเหมือนระฆังขนาดใหญ่ก้องกังวานอยู่ในหู

“ผู้สมัครสอบจากระบบสุริยะจักรวาล เฟิงหลิน ขอแสดงความยินดีด้วย คุณได้รับการคัดเลือกล่วงหน้าสู่มหาลัยสุดยอดกำแพง หนึ่งในสิบมหาวิทยาลัยจักรวาล!”