Legend of the mythological genes - ตอนที่ 344 กลับ

Legend of the mythological genes – ตอนที่ 344 กลับ
“คุณไปไหนมา?” คนอื่น ๆ ร้องอุทานเมื่อเห็นเฟิงหลิน พวกเขาส่วนใหญ่มีความสงสัยในน้ำเสียง

“ทางเดินเล็กๆนี้ดูเหมือนว่าจะมีทางเดินทางไร้สิ้นสุด เนื่องจากผมไม่เข้าใจภาพจิตรกรรมฝาผนังโบราณผมจึงเดินไปตามทางเดินนั่นแทน!” เฟิงหลินตอบอย่างเมินเฉย

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น!

พวกเขาส่วนใหญ่ดูเหมือนจะเชื่อคำโกหกของเขา ยกเว้นแซทท์

“งั้นคุณพบอะไร?”

“ก็แค่ภาพจิตรกรรมฝาผนังโบราณ!” เฟิงหลินพูดพร้อมกับยักไหล่และพูดต่อ “ดูสินี่คือสิ่งที่ผมสแกนด้วยไมโครชิพ!” เขารู้อยู่แล้วว่าจะต้องเจอสถานการณ์แบบนี้และเตรียมสิ่งที่จำเป็นเพื่อการปกปิดที่น่าเชื่อถือ

เขาแสดงภาพโฮโลแกรมของภาพจิตรกรรมฝาผนังโบราณ โดยใช้ไมโครชิพที่เป็นเอกลักษณ์เขา ตอบความสงสัยของฝูงชน

“นี่เป็นวิธีที่ดีจริง ๆ ! เราทุกคนหมกมุ่นอยู่กับการมองภาพจิตรกรรมฝาผนัง แต่จริงๆแล้วเราสามารถเก็บไว้ในไมโครชิป! โรงเรียนจะยกย่องเราอย่างแน่นอนสำหรับความรู้ในตำนานอันมีค่านี้!” นักเรียนคนอื่นเริ่มสลับไปใช้ไมโครชิปเพื่อทำสำเนาภาพจิตรกรรมฝาผนังด้วย

ด้วยเวลาที่จำกัด มันเป็นไปไม่ได้ที่จะดูทั้งหมด

รังสีของไมโครชิปส่องทางเดินและสแกนผ่านภาพจิตรกรรมฝาผนังทั้งหมดอย่างรวดเร็ว

เฟิงหลินถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในที่สุดเฟิงหลินก็รู้สึกว่าเขาสามารถหยุดพักได้

ทุกอย่างดูเหมือนความฝัน

เที่ยวรอบโลกโบราณแบบไปเช้าเย็นกลับ!

และในโลกภายนอกผ่านไปเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ

หากไม่ใช่เพราะยีนราชาอสูรของเขาเพิ่มขึ้นสองจุด และได้รวบรวมยาวิญญาณจำนวนมากและวิญญาณทั้งสี่นี่ เขาอาจคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงแค่เขาฝันไป!

ข้อเท็จจริงทั้งหมดแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าสิ่งที่เขาได้รับนั้นมีอยู่จริง

“ทุกคนดูนี่สิ! ภาพจิตรกรรมฝาผนังมีความรู้ในตำนานที่หายากและมีค่า หากเราสามารถนำกลับมา เราจะได้รับคะแนนสะสมและผลตอบแทนที่ดีจากสถาบันอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเวลามีจำกัด เราควรแบ่งกันออกไปและคัดลอกภาพจิตรกรรมฝาผนัง เมื่อเราได้รับรางวัลจากโรงเรียนเราสามารถแบ่งปันได้ตามจำนวนเงินที่เราได้คัดลอกมา! “จ้าว เยวี่ยเอ๋อร์เสนอ

“ดีเลย!” คนอื่นๆก็เห็นด้วย

เฟิงหลินก็ไม่ลังเลที่จะเข้าร่วมเช่นกัน

คะแนนสะสมมีความจำเป็นในการแลกเปลี่ยนทรัพยากรใด ๆ ที่มหาวิทยาลัยสุดยอดกำแพง

ไม่มีอันตรายใด ๆ ในการสะสมพวกมันไว้

ไม่ว่ารางวัลนั้นจะเล็กเพียงไรก็ตาม มันก็เป็นรางวัล

ไมโครชิปตัวตนได้รับการเปิดและสแกนอย่างขยันขันแข็ง และเก็บภาพจิตรกรรมฝาผนังในฐานข้อมูลของพวกเขา

พวกเขาไม่กังวลอีกต่อไปว่าพวกเขาไม่มีเวลาชมภาพจิตรกรรมฝาผนังและทุกคนก็มุ่งเน้นไปที่การสแกนและเก็บภาพจิตรกรรมฝาผนังให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

คลื่นแห่งความตื่นตระหนกบังเกิดขึ้นในใจเฟิงหลิน หากเป็นแบบนี้พวกเขาจะไม่พบทางเข้าสู่อีกโลกหรอกหรือ?

“ มาดูนี่สิ นั่นมันอะไรน่ะ?” นักเรียนร้องอุทาน

จ้าว เยวี่ยเอ๋อร์และคนอื่น ๆ ตามมาดู และหยุดลงหน้าหมอกหนา

เฟิงหลินรู้สึกไม่มั่นคงขณะลมแรงพัดผ่านความคิดของเขา

ท่ามกลางสายหมอกที่พัดกระหน่ำแรงลมพัดเข้ามาหาพวกเขาอย่างบ้าคลั่ง

ก่อนที่ใคร ๆ จะสามารถตอบสนองได้ ลมก็ซัดลงใต้ฝ่าเท้าและอุ้มร่างของพวกเขาออกไปเหมือนหุ่นไล่กากลิ้งตัวไปมาในสายลม

ภายในเวลาไม่นานลมกระโชกลมก็หายไปและซ่อนทางเดินไว้อย่างสมบูรณ์

มันมาถึงจุดนี้แล้วเมื่อสัญญาณเตือนเริ่มดังขึ้นที่ไมโครเมชา

“ลบ 200 องศา, 210 องศา, 220 องศา! โปรดออกไปในทันที! อุณหภูมิกำลังเข้าใกล้ศูนย์สัมบูรณ์และชุดเมชากำลังจะหมดสภาพ!”

สัญญาณเตือนภัยสีแดงขนาดใหญ่กระพริบบนชุดของเฟิงหลิน

ศูนย์สัมบูรณ์คือขีดจำกัดต่ำสุดของมาตรวัดอุณหภูมิทางอุณหพลศาสตร์ของจักรวาล ที่ศูนย์สัมบูรณ์อนุภาควัตถุทั้งหมดจะหยุดเคลื่อนไหว ยิ่งเข้าใกล้ศูนย์สัมบูรณ์ที่มากเท่าไหร่ การเคลื่อนไหวของอนุภาคและโครงสร้างพื้นฐานของวัตถุจะช้าลงและถูกทำลาย

นี่เป็นหลักการพื้นฐานในกฎของฟิสิกส์ของจักรวาล มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แม้แต่ในโลหะผสม

ไม่ว่าชุดกลไกของเฟิงหลินจะก้าวหน้าแค่ไหน มันก็ไม่สามารถที่จะท้าทายกฎธรรมชาติได้ ในอุณหภูมิที่ต่ำเช่นนี้มันกำลังจะพังทลายอย่างสมบูรณ์

ก่อนที่พวกเขาจะลงมือ ทั้งกลุ่มก็ถูกห่อหุ้มอย่างรวดเร็วด้วยคลื่นเย็น

ความอยู่รอดคือสิ่งที่สำคัญสูงสุดของทุกคน

“ไปกันเถอะ! เราไม่สามารถทนคลื่นความเย็นแห่งเอกภพนี้ได้!” จ้าว เยวี่ยเอ๋อร์ร้องเรียกกลุ่มอย่างเร่งด่วน

มันยากสำหรับทุกคนที่จะรักษาความสงบของพวกเขาในการเผชิญกับภัยพิบัติระหว่างดวงดาว

โดยไม่ลังเลเฟิงหลินพร้อมที่จะบุกเข้าประตูทางออกอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตามคลื่นความเย็นที่ดุเดือดและไร้ขีดจำกัดโต้กลับด้วยความแข็งแกร่งที่สามารถเปรียบกับคลื่นยักษ์ เหวี่ยงทั้งกลุ่มออกไปทางผนังกระดูกแข็งและเข้าไปในสุญญากาศของจักรวาล

แม้แต่กระสวยอวกาศก็ไม่พ้นความเสียหาย มันลอยไปจากผลกระทบ ถูกกระแทกออกไป

หากไม่มีกระสวยอวกาศ พวกเขาจะถูกทิ้งไว้เพื่อปกป้องตัวเองในจักรวาลและไม่น่าจะมีชีวิตรอด

เฟิงหลินและคนอื่น ๆ รีบขึ้นกระสวยอวกาศ มองย้อนกลับไป พวกเขาเห็นคลื่นเย็นขนาดใหญ่พุ่งทะลุผ่านอวกาศเหมือนเขื่อนที่แตกสลายและระเบิดผ่านอุกกาบาตที่ขวางทาง

ต่อหน้าเอกภพอันกว้างใหญ่ ไม่มีอะไรที่มันทำลายไม่ได้ นับประสาอะไรกับกระสวยอวกาศขนาดเล็กและผู้บ่มเพาะดวงดาวเพียงลำพัง

แซทท์จึงถอยหนีทันทีหลังเห็นหายนะ

“ดูนั่นสิ!” มีคนอุทานดึงความสนใจไปยังมุมมองนอกกระสวย

นอกเหนือจากการทำลายของอุกกาบาตแล้ว คลื่นความเย็นยังกระแทกเข้ากับผนังกระดูกขนาดใหญ่ ผลักมันกลับอย่างรวดเร็ว ทำให้เกิดความผันผวนของคลื่นแรงในสุญญากาศ ราวกับว่าจักรวาลถูกกลืนหายไปภายในไม่กี่วินาทีทางเดินของกระดูกขนาดใหญ่ก็หายไปต่อหน้าพวกเขา

มันฉับพลันมากเกินไป

มันยากที่จะหาทางเดินแบบนี้ในจักรวาลอันกว้างใหญ่

“ไม่นะ!”

“ตอนนี้เรากำลังมีปัญหา! อาณาจักรลับในตำนานทั้งหมดได้หายไป!”

“เราไม่สามารถกลับมาได้อีก!”

ทุกคนต่างเสียใจ

มีเพียงเฟิงหลินที่ยกยิ้มมุมปาก

ตอนนั้นเองที่เขาตระหนักถึงคำพูดของราชาโสม

โลกโบราณเป็นดินแดนของตัวเอง แยกออกจากพื้นที่และเวลาอื่น ๆ มันไม่สามารถอยู่รอดได้นานในโลกภายนอก

อย่างไรก็ตามด้วยความช่วยเหลือของวิญญาณทั้งสี่ เขาสามารถแตะที่พวกเขาแทนพลังงานเพื่อหวนกลับก้าวสู่โลกยุคโบราณ

“ไปกันเถอะ! ซากปรักหักพังนี้ถูกทำลายไปหมดแล้ว!” ณ ที่นั่น นักเรียนถอนหายใจกับพลังอันไม่อาจหยั่งรู้ได้ของจักรวาลและความเสียหายร้ายแรงที่มันปลดปล่อยออกมา

สิ่งที่พวกเขาไม่ได้ตระหนักคือมันเป็นโอกาสอันยิ่งใหญ่ที่พวกเขาพลาดไป นั่นคือโอกาสที่จะค้นพบโลกโบราณ

เครื่องยนต์ของกระสวยอวกาศสั่นไหวพุ่งข้ามอวกาศมืดมิด ในพริบตากระสวยอวกาศก็หายไปในกาแลคซี

ทางกลับนั้นต่างไปมาก มันเป็นการเดินทางที่ราบรื่น

ใช้เวลาเพียงหนึ่งวันหลังจากเข้าไปในรูหนอนก่อนที่พวกเขาจะได้เห็นกำแพงอันยิ่งใหญ่ระหว่างดวงดาว

“กลุ่มดาวนายพราน – กระสวยอวกาศหมายเลข 263 ยินดีต้อนรับกลับสู่มหาวิทยาลัยสุดยอดกำแพง!” มีเสียงสัญญาณสะท้อนจากกำแพงใหญ่ โรงเรียนเตรียมต้อนรับพวกเขา

“ตรงไปที่สำนักงานตรวจผลงาน!” จ้าว เยวี่ยเอ๋อร์สั่ง

“โอเค!” คนอื่นเห็น เพวกเขายิ้มแย้มแจ่มใสและพักผ่อน

ถึงแม้ว่าอาณาจักรลับในตำนานจะหายไป แต่ภาพสแกนโบราณยังคงมีความรู้ทางตำนานมากมายให้รอการค้นพบ การครอบครองทรัพยากรที่มีค่าเหล่านี้เป็นสิ่งที่คุ้มค่าเพื่อคะแนนสะสม!

เมื่อกระสวยอวกาศพุ่งไปที่กำแพงใหญ่ นักเรียนก็นั่งด้วยหัวใจที่พองโตด้วยความภาคภูมิใจ และคาดหวังถึงข่าวดีที่พวกเขากำลังจะส่งมอบให้กับมหาวิทยาลัย