LEON! ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะขอกำหนดทางเดินเอง! - ตอนที่ 3 สูญสิ้นศีลธรรม
เมื่อเขาก้าวพ้นประตูออกมาก็พบระเบียงกว้างขวางที่คุ้นเคยกันดีซึ่งมันประดับประดาไปด้วยชุดเกราะและงานศิลปะมีมูลค่าสูงเกินความจำเป็นบ่งบอกถึงความมั่งคั่งของตระกูลของเขาได้เป็นอย่างดี แต่มันไม่ได้บ่งบอกเลยว่าประชาชนในเขตปกครองของดยุกซิลเวอร์เรียอยู่ดีกินดี ลีออนคิดว่ามันก็เป็นแค่เพียงของจากภาษีที่ขูดรีดมาจากพวกเขาเท่านั้น
ลีออนสาวเท้าผ่านระเบียงทางเดินอย่างรวดเร็ว ในคฤหาสน์ตอนนี้แม้จะมีสาวใช้อยู่บ้างแต่เนื่องจากเจ้านายไม่อยู่เป็นการชั่วคราวจึงมีหลายคนถือโอกาสลาหยุดกลับไปพบครอบครัว ส่วนที่เหลืออยู่มีเพียงสาวใช้ที่ไร้ญาติไม่ก็พวกคนงานสำคัญที่ไม่อาจลาหยุดได้เท่านั้น
เพราะประชากรในคฤหาสน์แทบไม่เหลือทำให้ตลอดทางเดินลีออนจึงไม่พบเจอกับใครเลยสักคนจนกระทั่งเขาเดินมาจนถึงห้องครัวของคฤหาสน์
“อย่ามาโกหก!!”
เสียงตวาดดังลั่นจนได้ยินถึงทางเดินหน้าห้องครัว เป็นเสียงของใครไปไม่ได้นอกจากเสียงของหัวหน้าพ่อครัวประจำคฤหาสน์แห่งนี้ ลีออนแนบตัวเข้ากับกำแพงค่อยๆชายหางตาสอดส่องเข้าไปยังห้องครัวของคฤหาสน์
ภาพที่เขาเห็นก็ไม่ต่างจากที่เขาคาดไว้เสียเท่าไหร่นัก ผู้ที่ถูกตวาดก็คงไม่พ้นสาวใช้ตัวน้อยของเขาเป็นแน่ ตัวเธอที่ขี้ตกใจพอโดนตวาดเสียงดังก็ยืนตัวสั่นไม่ต่างอะไรจากหนูที่ถูกงูจ้อง
“ตะ..แต่ว่าท่านลีออนฟื้นแล้วจริงๆนะคะแล้วดิฉันก็ได้รับสั่งให้มาเตรียมอาหาร”
หัวหน้าพ่อครัวที่ได้ยินสิ่งที่ฟีโอพูดก็ส่ายหน้าระอาด้วยความเหนื่อยอ่อนจนพุงกลมๆของเขาส่ายไปมาและมองไปที่ฟีโอด้วยสายตาเหยียดหยามก่อนที่เขาจะลูบหนวดเคราที่รุงรังของเขาทำหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“เจ้ากลัวที่จะโดนไล่ออกขนาดปั้นน้ำเป็นตัวเลยอย่างงั้นรึ จริงอยู่ว่าถ้าหากนายน้อยยังไม่ตายเจ้าก็อาจจะยังได้รับใช้เขาต่อ..แต่ถอดใจเสียเถอะมันเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดไว้แต่แรกแล้วท่านลีออนไม่มีทางรอดไปได้เขาทราบกันทั้งคฤหาสน์แล้ว”
ฟีโอได้ยินก็ขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจหมายความว่าอย่างไรที่ว่าถูกกำหนดไว้ตั้งแต่แรกแล้วนี่เจ้านายของเธอไม่ได้ป่วยอย่างนั้นหรอกเหรอเธอที่สงสัยก็อดใจที่ถามออกไปไม่ได้
“หมายความว่าอย่างไรเหรอคะ”
“ก็หมายความว่าทุกคนเขารู้อยู่แล้วนายน้อยจะต้องตายยังไงล่ะเจ้าก็ไม่ได้จะโดนไล่ออกด้วยแต่จะถูกย้ายไปทำงานให้ท่านแอนเดอร์สันแทนชั่วคราวก่อนท่านจะได้ตำแหน่งดยุก”
เมื่อสาวใช้ตรงหน้ายังทำท่าทางคล้ายจะยังไม่เข้าใจนักหัวหน้าพ่อครัวจึงถือโอกาสเล่าต่อ
“ข้านี่แหละเป็นคนวางยาพิษนายน้อยเองที่ตรวจสอบพิษไม่เจอเพราะข้ารับใช้ทุกคนในคฤหาสน์นี้ร่วมมือด้วยยังไงล่ะส่วนเจ้ามันก็เป็นแพะรับบาปจากอาการป่วยปางตายของนายน้อยชั่วคราวพอนายน้อยตาย ตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลก็จะตกเป็นของท่านแอนเดอร์สันน้องชายของนายท่านยังไงล่ะ”
ฟีโอที่ได้ยินความลับที่มีเพียงเธอคนเดียวที่ไม่รู้ในคฤหาสน์แห่งนี้ก็เบิกตากว้างและเผลอนำมือทั้งสองข้างขึ้นปิดปากด้วยความตกใจ
“อะไรกัน!..บะ..แบบนั้นมันผิดไม่ใช่รึไงคะ”
“ฮ่าๆๆ แม่สาวน้อยจะโลกสวยเกินไปแล้วโลกใบนี้มันอยู่ยากจะตาย คนเรามันก็ถูกซื้อด้วยเงินทั้งนั้นแหละ เอ้านี่ค่าปิดปากเจ้าแต่ถึงยังไงเจ้าที่เป็นแพะไปบอกใครเขาก็คงไม่เชื่อหาว่าเจ้าแก้ตัวในตัวเองนั้นแหละอยู่เงียบๆแล้วรอคำสั่งย้ายงานจะเป็นผลดีต่อตัวเจ้าเองมากกว่านะ”
หัวหน้าพ่อครัวหัวเราะร่าหยิบเหรียญเงินสองสามเหรียญปาใส่หน้าของสาวใช้ตรงหน้า
ฟีโอเธอไม่อยากเชื่อเลยว่าทุกคนในคฤหาสน์นี้จะถูกซื้อได้ด้วยเงินโดยเฉพาะเหล่าสาวใช้รุ่นพี่ของเธอที่จบออกมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของท่านดยุกทั้งๆที่พวกเธอเหมือนกับว่าติดหนี้บุญคุณของท่านดยุกอยู่แท้ๆ
เมื่อเห็นฟีโอยืนแน่นิ่งและหัวหน้าพ่อครัวหันกลับไปนั่งเก้าอี้พักผ่อนแล้วคนงานในครัวหลายคนก็เข้ามาปลอบใจฟีโอพวกเขาเองก็ทราบเรื่องนี้ดีและรับสินบนมาไม่ต่างกันแต่เมื่อพอเห็นสาวใช้ตัวน้อยที่ไร้เดียงสาก็อดสงสารไม่ได้
“โห..เยี่ยมไปเลยนะครับ”
น้ำเสียงที่สุดแสนจะเย็นชาดังขึ้นจากหน้าประตูทางเข้าของห้องครัวสายตาทุกคู่ที่เดิมจับจ้องที่สาวใช้ต้องเปลี่ยนไปจ้องมองยังเด็กหนุ่มคนนึงที่ค่อยๆก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าๆด้วยท่าทีองอาจ นัยน์ตาสีฟ้าคมกริบมองกวาดไปทั่วห้องด้วยความเย็นชา ราวกับจะแช่แข็งทุกคนที่อยู่ในห้องครัวแห่งนี้รอยยิ้มบางๆที่ประดับอยู่บนใบหน้า ทำเอาข้ารับใช้ทุกคนหนาวสั่นไปถึงกระดูกดำ
““นายน้อย!!””
ไม่เพียงแค่ฟีโอทุกคนในครัวรวมถึงหัวหน้าพ่อครัวก็อุทานออกมาเป็นเสียงเดียวกัน ทุกคนในครัวตอนนี้โดยเฉพาะหัวหน้าพ่อครัวที่อาการหนักที่สุดเหงื่อกาฬไหลเต็มใบหน้าแถมมือของเขากำลังสั่นไม่หยุด
“ใช้พิษอะไรเหรอ ผมล่ะอยากรู้เหลือเกิน…ถึงได้การันตีว่าผมจะตายแน่ๆ”
ลีออนหันหน้าไปถามหัวหน้าพ่อครัวพร้อมกับส่งรอยยิ้มบางๆที่ในสายตาของหัวหน้าพ่อครัวแล้วมันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวราวกับรอยยิ้มของยมทูตที่จะมาพรากดวงวิญญาณของเขาไป
ดวงตาของลีออนจับจ้องไปทุกๆการเคลื่อนไหวของผู้ชายตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา ยิ่งเขาอยู่ที่นี่มากเท่าไหร่จิตใจของเขาเหมือนยิ่งถูกปกคลุมด้วยหมอกดำ ความโกรธ ความเกลียดประเดประดังเข้ามาไม่หยุด
ลีออนนั้นมีความสามารถพิเศษมากมายเพราะก่อนที่เขาจะล้มป่วยด้วยยาพิษจนได้บุคลิกและความทรงจำของกรรณมาผสมเข้ากับตน เขาถือว่าเป็นว่าที่ขุนนางระดับสูงคนนึงที่จะมีอำนาจ และมีความเสี่ยงที่จะโดนลอบสังหารอยู่เสมอๆ
เด็กหนุ่มมีความเชี่ยวชาญในจับโกหกของคนโดยวิเคราะห์จากพฤติกรรมเล็กๆน้อยๆเช่นการเคลื่อนที่ของดวงตา หรือ มือ แม้แต่จังหวะหายใจ สำหรับคนที่โกหกไม่เก่งนั้นยังไงเขาก็ไม่มีทางมองพลาดไปได้แน่
โลกใบนี้น่ะมันโหดร้ายนี่เป็นเพียงทักษะเล็กๆน้อยๆที่เด็กหนุ่มขุนนางอย่างลีออนต้องมีเพื่ออาศัยอยู่ในโลกของชนชั้นสูงที่โหดร้ายยิ่งกว่า
“พะ.พะ..พิษอะไรข้าไม่เห็นรู้เรื่องเลยนายน้อยอาจจะเพ้อเพราะเพิ่งหายไข้ก็นะได้ครับ เดี๋ยวท่านไปรอที่ห้องก่อนเดี๋ยวข้าให้ลูกน้องยกซุปร้อนๆไปให้ทาน”
ลีออนหรี่ตาลงจ้องไปยังหัวหน้าพ่อครัวที่ตอนนี้ตัวสั่นเสียยิ่งกว่าฟีโอในตอนแรกเสียอีก ยังไงก็เห็นได้ชัดเจนอยู่แล้ว ยิ่งอีกฝ่ายลนลานเสียขนาดนี้ถ้าหากปากแข็งนักล่ะก็เขาคงต้องใช้ไม้แข็ง
ลีออนไม่ได้มีเวลาทั้งวันมาตะล่อมจี้ให้อีกฝ่ายพูดออกมา และ อีกประการนึงก็คือเขาไม่จำเป็นต้องมีความปราณีกับคนที่คิดจะเอาชีวิตของตนและทำร้ายจิตใจสาวใช้ของเขา
ทันทีที่ลีออนส่งพลังเวทย์มนต์ลงพื้น สายน้ำหลายสายพวยพุ่งออกมาจากท่อน้ำทุกท่อที่เชื่อมอยู่กับห้องครัว เขาบังคับให้มันทะลวงจู่โจมทุกคนที่อยู่ในห้องครัวยกเว้น ตนกับฟีโอจนหลายต่อหลายคนล้มลงครางด้วยความเจ็บปวดจากการถูกสายน้ำแรงดันสูงพุ่งใส่ แน่นอนว่าที่ข้ารับใช้หวาดกลัวลีออนไม่ได้เป็นเพราะตำแหน่งของเขาเท่านั้น
แต่เป็นเพราะบนโลกใบนี้ชนชั้นสูงมีสิทธิ์ในการเรียนรู้เวทย์มนต์ได้มากกว่าชนชั้นล่าง ทำให้ในโลกที่มีเวทย์มนต์และสัตว์อสูรนี้ย่อมเกิดความไม่เท่าเทียมในตัวบุคคลขึ้นมหาศาล ผู้แข็งแกร่งย่อมมีอำนาจเหนือกว่าผู้อ่อนแอการจะปลิดชีวิตสามัญชนก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆของขุนนางคนนึง
โลกของกรรณขุนนางในอดีตอาจได้เปรียบในการเข้าถึงการศึกษาหรือโอกาสแต่ในโลกใบนี้มีมากกว่านั้นเยอะเป็นสาเหตุที่ลีออนค่อนข้างจะไม่ชอบโลกใบนี้นักหลังจากรับรู้ถึง วัฒนธรรมของอีกโลกที่พัฒนาไปไกลโขแล้ว
“อ๊ากกก..นายน้อยไว้ชีวิตข้าด้วย”
หัวหน้าพ่อครัวตอนนี้ถูกลีออนใช้เวทย์มนต์ควบคุมสายน้ำอัดฉีดจนแทงทะลุไหล่และน่องขวาทรุดตัวลงไปนอนร้องขอชีวิตอยู่บนพื้นห้องครัว
“แกตอบไม่ตรงคำถามนะ ผมถามว่าใช้พิษอะไร”
ลีออนแม้ว่าจะถามด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและรอยยิ้มอบอุ่นแต่การกระทำของเขารุนแรงขึ้นเรื่อยๆสายน้ำถูกบังคับแทงเข้าที่ไหล่ซ้ายของหัวหน้าพ่อครัวและตำแหน่งต่อไปคงจะไม่พ้นน่องซ้ายของเขาเป็นแน่
“เป็นพิษของดอกไม้ทางเหนือข้าก็ไม่ทราบรายละเอียดมากข้าได้มาจากท่านแอนเดอร์สัน…เชื่อข้าเถอะ…นายน้อยข้าถูกบังคับให้ทำ”
ลีออนได้ยินก็รู้ได้ในทันทีว่าพิษดังกล่าวเป็นพิษ’ดอกพาซินอ’เป็นพิษหายากที่นิยมมากในการลอบสังหารราชวงศ์สามารถตรวจสอบได้ด้วยเวทย์มนต์เพียงเท่านั้นเท่านี้เขาก็ยืนยันได้แล้วว่าหมอประจำตระกูลเขาก็ทรยศเช่นกันไม่อย่างนั้นผลวินิจฉัยคงไม่ใช่เป็นอาการป่วยแน่ๆ
“อ๊ากกกกกกกกกก….นายยน้อยยไว้ชีวิตข้าด้วยย”
สายน้ำพุ่งผ่านทะลุน่องขาอีกข้างของหัวหน้าพ่อครัวตอนนี้เขาเจ็บปวดจนน้ำตานองหน้าพยายามก้มหัวจัดท่าทางอยู่ในท่ากราบลีออนอย่างสุดชีวิต
“คำถามสุดท้ายแล้วยาพิษที่เหลือแกยังเก็บอยู่ที่ไหน”
ลีออนยิ้มบางย่อตัวก้มลงกระซิบถาม หัวหน้าพ่อครัวที่กำลังนอนดิ้นอยู่บนพื้นอย่างทุลักทุเล พลางร่ายเวทย์มนต์เรียกหอกน้ำขึ้นมาหลายสายเตรียมที่จะแทงไปทั่วร่างของผู้ชายตรงหน้า
“ยะ…อยู่ในตู้ทางขวามือจากเตาเวทย์..ไฟ”
หัวหน้าพ่อครัวที่เห็นดังนั้นก็รีบตอบลีออนในทันทีในยามนี้สิ่งที่เขาต้องทำคือการรักษาชีวิตของตนเอาไว้ในรอดก่อน ส่วนลีออนเมื่อได้คำตอบที่ต้องการก็สลายเวทย์น้ำทั้งหมดและเดินไปเปิดตู้ดังกล่าวดูเขาก็พบกับขวดใสขนาดเท่านิ้วหัวแม่โป้งที่บรรจุของเหลวใสเอาไว้ภายใน
“อืม..เจ้านี่ของดีเลย…ผมจะเก็บไว้ใช้แล้วกันนะขอบคุณมากที่ให้ความร่วมมือ”
ลีออนที่มองพินิจพิจารณาเจ้าขวดใสในมือพักนึงก่อนทำท่าจะเดินออกจากห้องครัวไปข้ารับใช้หลายคนก็ถอดถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เอ๊ะ..ลืมไปเลย”
แต่ดูเหมือนโชคชะตาจะไม่ใจเสียเท่าไหร่ ลีออนหันกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มแต่นั่นกลับทำให้ทุกคนในห้องนี้สั่นสะท้านบางคนที่คาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถึงกลับกลัวจนร้องไห้ฉี่รดกางเกง ภาพของลีออนที่พวกเขาเห็นนั้นราวกับมัจจุราชที่จะมานำวิญญาณพวกเขาสู่ปรโลก
“ขอบคุณที่เหนื่อยยากนะทุกคนไปพักได้”
ลีออนร่ายเวทย์มนต์ชุดใหญ่ออกมาสายน้ำที่ถูกบีบอัดเล็กราวกับเส้นด้ายขยับพริ้วไหวอย่างรวดเร็วตัดผ่าคนทุกคนที่นอนอยู่บนพื้นจนเป็นชิ้นๆเลือดที่สาดกระเซ็นไปทั่วห้องครัว โดยบางส่วนกระเด็นมาเปรอะเข้าที่เสื้อผ้าและใบหน้าของลีออน
“ดูเหมือนว่าผมจะหลับไปนานจนทำศีลธรรมหล่นหายไปซะแล้วสิ..ไม่รู้สึกอะไรเลย..หรือว่าที่นี่จะเป็นแค่ความฝันจริงๆ”
ลีออนบ่นพึมพัมเบาๆด้วยใบหน้ายิ้มแย้มของเขาเช่นเคย หากเป็นเขาในอดีตคงฆ่าใครไม่ได้เป็นแน่ แต่เขาในตอนนี้กลับทำมันได้สบายๆ เด็กชายค่อยๆลดระดับสายตาลงมองไปที่ฟีโอเด็กสาวคนเดียวที่ไม่ได้ทรยศเขา
ในตอนนี้สาวใช้ตัวน้อยนอนสลบอยู่บนพื้นห้องเพราะว่าช็อกจากภาพเหตุการณ์เลือดสาดตรงหน้าทำให้เด็กชายรู้สึกผิดนิดหน่อยที่ดันสร้างทิวทัศน์ที่หนักหนาเกินไปกับเด็กสาววัยเท่านี้จะรับไหว และตอนนั้นเองที่ภายในอกของเขารู้สึกอุ่นขึ้นมานิดหน่อย
ลีออนค่อยๆช้อนตัวฟีโอขึ้นอุ้มในอ้อมแขนด้วยท่าอุ้มเจ้าสาวอย่างอ่อนโยนและเขายิ้มออกมาอีกครั้งเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดที่นอกจากแก้วแล้วคงจะไม่มีใครเคยเห็นรอยยิ้มนี้
ลึกๆในใจแล้วลีออนยังคงรู้สึกคิดถึงแก้วน้องสาวของเขา และ ถึงแม้รูปลักษณ์ของฟีโอจะไม่เหมือนแก้วเลยสักนิดเดียว แต่ด้วยความที่เธอยังเป็นเด็ก ทำให้ลีออนอดที่จะเอ็นดูเธอที่เหมือนเป็นตัวแทนน้องสาวตัวน้อยของเขาบนโลกนี้ไม่ได้
ลีออนค่อยๆก้าวเดินออกจากห้องครัวที่เต็มไปด้วยเลือดนองเต็มพื้นอย่างช้าๆและนิ่มนวลที่สุดราวกับว่าเขากำลังกลัวร่างบางในอ้อมแขนจะแตกสลายไปหากเขาเผลอใช้แรงมากจนเกินไป