Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - ตอนที่ 117
บทที่117 คุณเท่านั้นเป็นยาแก้พิษ
โม่เสี่ยวฮุ่ยเก็บส้งหวั่นหวั่นไว้ จากนั้นก็เอาชุดนอนให้เธอหนึ่งชุด
ชุดนอนนี้เป็นชุดนอนผ้าไหมสีดำที่เกือบโปร่งแสง บวกกับรูปร่างของส้งหวั่นหวั่นที่ดีอยู่แล้ว รูปลักษณ์นั้นทำให้โม่เสี่ยวฮุ่ยเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม
รูปแบบของชุดนอนชุดนี้ยังเป็นรูปแบบใหม่ล่าสุดในปีนี้ด้วย
“แต่ว่าคุณป้า อันนี้มันจะ……”
ส้งหวั่นหวั่นแสร้งทำเป็นขี้อายเล็กน้อย แต่ในใจแทบจะอดไม่ได้ที่อยากจะใส่แบบนี้ไปล่อลวงลี่จุนถิง
เธอไม่เชื่อว่าลี่จุนถิงเห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบนี้ของตัวเองแล้วยังทนไหวอีก
“ไม่หรอกไม่หรอก”โม่เสี่ยวฮุ่ยรู้สึกในฐานะที่ตัวเป็นผู้หญิงยังอดทนไม่ไหว แล้วนับประสาอะไรกับลูกชายที่กระฉับกระเฉงทรงพลังของตัวเองล่ะ
ไม่นาน โม่เสี่ยวฮุ่ยก็โทรศัพท์หาลี่จุนถิง ให้เขากลับมาทานข้าวสักมื้อ
ตอนดึก หลังจากที่ลี่จุนถิงทานอาหารเสร็จแล้ว ยังถูกโม่เสี่ยวฮุ่ยเกลี้ยกล่อมให้ดื่มเหล้าไปไม่น้อย
“คุณแม่ ฉันดื่มไม่ไหวแล้วจริง ๆ”
ลี่จุนถิงโบกมือ ปฏิเสธแก้วไวน์ที่โม่เสี่ยวฮุ่ยยื่นมาให้
หลังจากที่ทักทายโม่เสี่ยวฮุ่ยเสร็จ ลี่จุนถิงก็เตรียมตัวกลับห้องนอน และก็ไม่ได้สังเกตเห็นรอยยิ้มที่ลึกลับบนในหน้าของโม่เสี่ยวฮุ่ยด้วย
หลังจากที่เขาเข้าไปในห้อง ก็รู้สึกว่าเวียนศีรษะเล็กน้อย และไม่พูดไม่ได้ ว่าความแข็งแกร่งหลังดื่มเหล้านั้นค่อนข้างแรง
“หวั่นหวั่น ยังจะรออะไรอีกล่ะ！”ส้งหวั่นหวั่นเดินออกมาจากห้องอีกห้องหนึ่ง โม่เสี่ยวฮุ่ยก็ขยิบตาให้เธอ และส่งสัญญาณให้เธอรีบไปหาลี่จุนถิง
ความเขินอายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของส้งหวั่นหวั่น คิดไปคิดมาและแล้วก็ใส่ชุดนั้น เข้าไปในห้องของลี่จุนถิง
“จุนถิง……”ส้งหวั่นหวั่นตะโกนเบาๆอยู่ตรงประตู พลางขยิบตาให้ดุจสายไหม
ไวน์ที่ดื่มไปเมื่อสักครู่นี้ถูกวางยาไว้ และลี่จุนถิงในขณะนี้ก็หมดสติแล้วเล็กน้อย เลยทำให้เขามองว่าส้งหวั่นหวั่นเป็นเจียงหยุนเอ๋อในขนาดนี้
“หยุนเอ๋อ……”ลี่จุนถิงพึมพำ พลางเดินเข้าก้าวเข้าไปยังส้งหวั่นหวั่น
ได้ยินเช่นนี้ ความขุ่นเคืองก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของส้งหวั่นหวั่น
ทำไมเป็นเจียงหยุนเอ๋ออีกแล้ว？ นอกจากเจียงหยุนเอ๋อ ในสายตาของลี่จุนถิงก็ไม่เห็นคนอื่นอีกเลยเหรอ？
แม้ว่าในใจจะขุ่นเคืองมาก แต่ส้งหวั่นหวั่นก็ยกมือขึ้นมาแล้วโอบกอดไปที่ลำคอของลี่จุนถิง และถอนหายใจดั่งกล้วยไม้ข้างหูของเขา
“จุนถิง ฉันอยู่นี่”
ลี่จุนถิงดึงส้งหวั่นหวั่นเข้ามา และเริ่มฉีกเสื้อผ้าของเธอ
เมื่อเผชิญลี่จุนถิงที่กระตือรือร้นเช่นนี้ ส้งหวั่นหวั่นรู้สึกตื่นเต้นมากในตอนนี้ และริเริ่มที่จะตอบสนองการเคลื่อนไหวของลี่จุนถิง
ทันใดนั้น ลี่จุนถิงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติในตอนนี้ และดวงตาของเขาก็โล่งขึ้นมาทันที จากนั้นก็ผลักส้งหวั่นหวั่นออกไปทันที
“โอ๊ย！”
ส้งหวั่นหวั่นอุทาน และล้มลงกับพื้น ศีรษะของเขาถูกกระแทกอย่างเจ็บปวด
“ส้งหวั่นหวั่น！”ลี่จุนถิงตะโกนด้วยความโกรธ แต่ก็สังเกตได้ถึงสภาพร่างกายของเขานั้นไม่ถูกต้อง รู้ว่าตัวเองนั้นโดนวางยาอย่างแน่นอน จากนั้นก็เดินเตาะแตะเตาะแตะลงไปชั้นล่าง
ไม่นานเขาก็เรียกคนขับรถมา แล้วให้ส่งตัวเองไปที่เจียงหยุนเอ๋อ
ระหว่างทาง เขาพยายามทำให้ตัวเองตื่นตัว จนกระทั่ง——เห็นเจียงหยุนเอ๋ออีกครั้ง
ทีแรกเจียงหยุนเอ๋อหลับไปแล้ว แต่การเคลื่อนไหวของลี่จุนถิงยังคงทำให้เธอตื่นขึ้นมา และยืนอย่างงุนงงอยู่ที่หน้าประตูห้อง
“จุนถิง คุณบอกว่าวันนี้คุณไม่กลับมาไม่ใช่เหรอ？”
เดิมทีตลอดทางที่มาลี่จุนถิงก็อดทนจนทรมานมากแล้ว และหลังจากที่เห็นเจียงหยุนเอ๋อก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว โดยพุ่งเข้าไปตรงหน้าของเจียงหยุนเอ๋อโดยตรง และจับศีรษะของเธอแล้วก็เริ่มจูบเธอ
ความกระตือรือร้นอย่างกะทันหันทำให้สมองของเจียงหยุนเอ๋อว่างเปล่า เธอพยายามผลักลี่จุนถิงออกไปอย่างรวดเร็ว แต่กลับพบว่าร่างกายของเขานั้นร้อนมากอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“คุณ……คุณเป็นอะไร？”เจียงหยุนเอ๋อใช้ช่องว่างระหว่างนี้ถามขึ้นอย่างเสียงเบา
ลี่จุนถิงยกยิ้มให้เธอ และในรอยยิ้มก็ความชั่วร้ายแฝงอยู่เล็กน้อย
“ฉันถูกวางยา และตอนนี้……คุณเท่านั้นที่เป็นยาแก้พิษ”
พูดจบ ลี่จุนถิงก็อุ้มเจียงหยุนเอ๋อขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปในห้อง และทั้งสองคนก็ใช้เวลาทำแบบนั้นทั้งคืน
หลังจากที่ลี่จุนถิงจากไปแล้ว ส้งหวั่นหวั่นรู้สึกว่าหลังศีรษะของตัวเองนั้นเจ็บปวดมาก
เริ่มแรก เธอรู้สึกว่าน่าจะไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่สุดท้ายความเจ็บปวดนี้ก็เพิ่มขึ้นไม่ลดลง ทำให้เธอทุกข์ใจมาก
คิดไปคิดมา ส้งหวั่นหวั่นก็ตัดสินใจไปโรงพยาบาล
เมื่อนึกถึงลี่จุนถิงละทิ้งตัวเองแล้วจากไปในเมื่อกี้ ในใจของส้งหวั่นหวั่นก็รู้สึกเก็บไฟไว้ในกระเพาะอาหาร
ลี่จุนถิงคนนี้……ยากจะเดาใจจริง ๆ！
ตัวเองก็เชิงรุกขนาดนี้แล้ว เขา……เขาก็ยังคงเฉยเมยอยู่！
หรือว่า เขาจะคิดกับเจียงหยุนเอ๋อสุดจิตสุดใจขนาดนั้นจริง ๆเหรอ？แต่ว่าเธอก็ดูไม่ออกเลยจริง ๆว่าเจียงหยุนเอ๋อดีตรงไหน！
“คุณหนูส้ง ดึกขนาดนี้แล้ว……ทำไมคุณยังจะออกไปอีกเหรอ？”
พ่อบ้านมีความแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นส้งหวั่นหวั่นเดินลงมาจากชั้นบน แล้วถาม
ส้งหวั่นหวั่นกำศีรษะของตัวเองไว้ และพูดอย่างขมขื่นว่า“เมื่อกี้หกล้มหน่อย”
“หา？ถ้าอย่างนั้นฉันไปเรียกคนขับรถให้เขาพาคุณไปโรงพยาบาล”พ่อบ้านได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของเขาก็เข้มงวดขึ้นมาทันที
เมื่อกี้เขาก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวมาจากชั้นบน และเตรียมตัวจะออกมาดู ก็เห็นเพียงแค่แผ่นหลังที่ลี่จุนถิงเดินจากไป
หรือว่า……ลี่จุนถิงเป็นคนทำให้ส้งหวั่นหวั่นได้รับบาดเจ็บ？
เมื่อกี้ที่ลี่จุนถิงเดินจากไป ซึ่งโม่เสี่ยวฮุ่ยก็เห็นแล้ว และยิ่งเห็นส้งหวั่นหวั่นได้รับบาดเจ็บด้วย ในใจก็ยิ่งรู้สึกโกรธมาก
“จุนถิงคนนี้ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้！หวั่นหวั่น ครั้งนี้เป็นจุนถิงทำผิดกับคุณ และคุณรีบไปดูอาการที่โรงพยาบาลก่อนเถอะ”
โม่เสี่ยวฮุ่ยโน้มน้าว
ระหว่างทางที่ส้งหวั่นหวั่นถูกส่งไปโรงพยาบาล ก็รู้จากคนที่เธอส่งไปแล้วว่าลี่จุนถิงไปหาเจียงหยุนเอ๋อ
วันนี้ลี่จุนถิงถูกวางยา……ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขากับเจียงหยุนเอ๋อจะเกิดอะไรขึ้น
น่ารังเกียจ！เดิมทีเธอทำเช่นนั้นเพราะตัวเองทั้งนั้น แต่ทำไมตอนนี้กลับกลายเป็นทำชุดแต่งงานให้กับเจียงหยุนเอ๋อ？
ส้งหวั่นหวั่นโกรธจนไฟลุกวูบวาบ และตอนนี้ก็รู้สึกว่าถ้าตัวเองยังไม่ใช้มาตรการบางอย่าง ไม่แน่เจียงหยุนเอ๋ออาจจะมีลูกคนที่สองแล้วก็ได้!
ตอนนี้ถวนจื่อไม่ใช่ลูกของลี่จุนถิง ยังได้ความรักจากลี่จุนถิงมากขนาดนี้
ถ้าเจียงหยุนเอ๋อมีลูกของลี่จุนถิงแล้วจริง ๆ เช่นนั้นตำแหน่งของเธอก็จะยิ่งสูงแล้วไม่ใช่?
เมื่อถึงตอนนั้น ไม่แน่โม่เสี่ยวฮุ่ยก็จะให้เกียรติเจียงหยุนเอ๋อเพราะเด็กไม่มากก็น้อยแน่ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป สถานการณ์จะไม่เอื้ออำนวยต่อตัวเธอมากยิ่งขึ้นแน่！
ส้งหวั่นหวั่นคิดในใจอย่างเงียบๆ
“โอ๊ย……”ความเจ็บปวดบนศีรษะของเธอทำให้เธอตื่นขึ้นจากการครุ่นคิดของเธอ และเมื่อนึกถึงการกระทำที่ลี่จุนถิงปฏิบัติต่อเธอ เธอก็อดไม่ได้ที่จะกำหมัดอย่างแน่น
ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ลี่จุนถิงจะเป็นคนทำ แต่เธอก็ยังรักลี่จุนถิงอย่างสุดใจ และไม่ได้โทษตำหนิเขาอะไรเลย ดังนั้นกลับเอาความผิดทั้งหมดนี้ไปลงที่ตัวของเจียงหยุนเอ๋อแทน
ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของนางจิ้งจอกอย่างเจียงหยุนเอ๋อ เธอจะอับอายและกระอักกระอ่วนใจแบบนี้ได้อย่างไร！
คิดไปคิดมา ส้งหวั่นหวั่นตัดสินใจโทรศัพท์หาลี่จีถอง
เนื่องจากยังมีคนที่ยังมีคุณค่าในการใช้อยู่……ถ้าอย่างนั้นเราต้องใช้ทุกอย่างให้เกิดประโยชน์สูงสุด!
ส้งหวั่นหวั่นเม้มริมฝีปาก และแสงเย็นวาบในดวงตาสองเขา