Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 732 เชื่อฟังคุณทุกอย่าง
หลังจากลี่จุนถิงและพวกทั้งหกคนแยกกัน ลี่จุนถิงพาเจียงหยุนเอ๋อกลับบ้านตระกูลลี่ ลี่จุนซินและเวียร์บอกว่าเหนื่อยมากแล้ว จึงไม่ได้กลับมาด้วย
คอนโดของเวียร์อยู่ทางด้านนี้ พรุ่งนี้พวกเขาค่อยกลับบ้านตระกูลลี่
ลี่จุนถิงพยักหน้า จากนั้นพาเจียงหยุนเอ๋อกลับไปแล้ว
เจียงหยุนเอ๋อถึงบ้าน เพิ่งเปิดประตู ถวนจื่อก็วิ่งมากอดต้นขาของเจียงหยุนเอ๋อ “หม่ามี๊ สตรอว์เบอร์รีละครับ?”
“สตรอว์เบอร์รีหรอครับ อยู่ที่แด๊ดดี้ครับ” เจียงหยุนเอ๋อยีผมถวนจื่อ
พอได้ยินว่าสตรอว์เบอร์รีไม่ได้อยู่ที่เจียงหยุนเอ๋อ ถวนถื่อก็รีบคลายกอดจากเธอทันที แล้วหมุนตัวไปหาลี่จุนถิง
“แด๊ดดี้ สตรอว์เบอร์รีของผมละครับ?”
ถวนจื่อเงยหน้าขึ้น มองลี่จุนถิงด้วยสีหน้าคาดหวัง ลี่จุนถิงเอามือที่ไขว้ไว้ด้านหลังออกมา ยื่นสตรอว์เบอรร์รีที่เหลือหนึ่งกล่องออกมา บอกว่าหนึ่งกล่อง แต่ความเป็นจริงด้านในมีไม่ถึงครึ่งกล่อง
“ขอโทษด้วยนะครับ ลูกรัก แม่กับน้าของเรากินสตรอว์เบอร์รีจนหมดแล้ว เหลือแค่นี้เองครับ”
ถวนจื่อเบ้ปากทันที “แด๊ดดีกับหม่ามี๊โกหก รับปากแล้วว่าจะซื้อสตรอว์เบอร์รีกลับมาให้ผม”
“ก็ยังเหลืออยู่หนิครับ วันนี้ป้าเฉินไม่ซื้อสตรอว์เบอร์รีกลับมาเหรอ?”
โม่เสี่ยวฮุ่ยเดินมาด้วยรอยยิ้ม “ถวนจื่อบอกกับพวกเราว่า ตอนกลางคืนพวกลูกจะเก็บสตรอว์เบอร์รีสดกลับมา ดังนั้นแม่ก็เลยไม่ได้บอกให้ป้าเฉินซื้อมา”
ถวนจื่อยืนอยู่ข้างๆ มองเจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนถิงด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาแล้ว
หลังจากลี่จุนถิงเห็น ก็เริ่มอบรมสั่งสอนทันที “ถอนจื่อ ลูกเป็นเด็กผู้ชายแล้วนะครับ จะร้องไห้เพราะสตรอว์เบอร์รีไม่กี่ลูกได้ยังไง? ลูกเป็นแบบนี้แล้วอนาคตข้างหน้าจะปกป้องหม่ามี๊กับน้องได้ยังไงครับ”
ลี่จุนถิงยังอยากจะพูดอีก แต่ถูกเจียงหยุนเอ๋อห้ามเอาไว้ เขาหันไปมองเจียงหยุนเอ๋อ พบว่าเจียงหยุนเอ๋อกำลังถลึงตามองมาที่ตน
“พวกเราเป็นคนผิดคำพูดเอง คุณยังจะสั่งสอนลูกอีก ลูกเป็นแค่เด็กอายุห้าขวบเองนะคะ”
เจียงหยุนเอ๋อพูดจบถลึงตามองลี่จุนถิง จากนั้นย่อตัวลงแล้วเช็ดน้ำตาให้ถวนจื่อ
“ถวนจื่อ ครั้งนี้เป็นความผิดของแด๊ดดี้กับหม่ามี๊เองครับ พวกเราผิดคำพูดกับลูก หม่ามี๊ต้องขอโทษถวนจื่อด้วยนะครับ หลังจากนั้นถ้าหากหม่ามี๊สัญญาอะไรกับถวนจื่ออีก หม่ามี๊จะทำตามสัญญาแน่นอนครับ”
“ครั้งนี้ ถวนจื่อยกโทษให้พวกเราก่อนได้ไหมครับ?”
ถวนจื่อเป็นเด็กฉลาด ในเมื่อแม่ขอโทษเขาแล้ว เขาก็ไม่จะดื้อดึงต่อไป
เห็นถวนจื่อพยักหน้า เจียงหยุนเอ๋อยิ้มให้เขา
“ถวนจื่อ สิ่งที่แด๊ดดี้พวกเมื่อกี้ ไม่ได้ผิดไปหมด เด็กผู้ชายอย่างเราห้ามร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะเรื่องเล็กแค่นี้นะครับ ไม่อย่างนั้นผู้หญิงที่ชอบลูกจะดูถูกลูกเอาได้”
“รับปากกับหม่ามี๊ หลังจากนี้ถ้าเจอเรื่องเล็กน้อยแบบนี้อีก ห้ามร้องไห้ดีไหมครับ?”
“ครับ！” ถวนจื่อพยักหน้า ยื่นมือไปจับมือของลี่จุนถิง “แด๊ดดี้ หลังจากนี้ผมจะไม่ร้องไห้เพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆแล้วครับ ผมเป็นลูกผู้ชาย”
ลี่จุนถิงมองเจียงหยุนเอ๋อก่อน จากนั้นย่อตัวลง แล้วจับแก้มถวนจื่อ
“ครับ แด๊ดดี้เชื่อถวนจื่อครับ！”
โม่เสี่ยวฮุ่ยยืนอยู่ข้างๆคอยมองพวกเขาสอนเด็ก ไม่ได้เข้าไปยุ่ง เธอรู้ดีว่าพ่อแม่สอนลูกได้ดีที่สุด
ตอนนี้ทั้งสองสอนลูกเสร็จแล้ว ได้เวลาเธอออกหน้าแล้ว
“พอแล้ว พูดจบแล้วก็อย่ายืนขวางประตู คืนนี้กินสตรอว์เบอร์รีที่เหลืออยู่ก่อน พรุ่งนี้คุณย่าและคุณยายไปซื้อให้ถวนจื่อนะครับ”
ถวนจื่อพยักหน้าด้วยความเชื่อฟัง “ครับ ขอบคุณคุณย่ากับคุณยายด้วยนะครับ”
เจียงหยุนเอ๋อรับสตรอว์เบอร์รีมาจากมือลี่จุนถิง แล้วพาถวนจื่อไปล้างสตรอว์เบอร์รีที่ห้องครัว
ตอนที่เธอยกสตรอว์เบอร์รีสีแดงสดออกมานั้น ลี่จุนถิงถอดเสื้อกันหนาวแล้ว เท้าทั้งสองข้างวางไว้บนเก้าอี้ เอนตัวลงพิงโซฟาด้วยความเกียจคร้าน อุ้มกุ่นกุ่นเจ้าน้อยไว้ในอ้อมกอด
เจียงหยุนเอ๋อเดินเข้าไปใกล้ นั่งลง เลือกสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่หนึ่งลูกแล้วป้อนให้กุ่นกุ่นเจ้าน้อยกิน ยิ้มแล้วเอ่ยถาม：“กุ่นกุ่นคะ สตรอว์เบอร์รีที่ทั้งแดงและใหญ่ กุ่นกุ่นจะกินไหมคะ?”
กุ่นกุ่นเจ้าน้อยมองดูสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่ตรงหน้า ยื่นมือออกมาจับมือเจียงหยุนเอ๋อ จะเอาเข้าปาก
เจียงหยุนเอ๋อตกใจ รีบดึงมือกลับ
“คุณเอาสตรอว์เบอร์รีมาแกล้งกุ่นกุ่น ตอนที่กุ่นกุ่นจะกินกลับไม่ให้ลูกกิน นี่เป็นการทรมานกันไม่ใช่เหรอ?”
ลี่จุนถิงจับมือกุ่นกุ่นเจ้าน้อยให้ยกขึ้น แล้วตีเจียงหยุนเอ๋อเบาๆสองครั้ง “กุ่นกุ่น บอกสิคะว่าหม่ามี๊ใจร้าย ชอบเอาของที่หนูกินไม่ได้มาล่อ”
“ฉันแค่แกล้งลูกเท่านั้นเอง” เจียงหยุนเอ๋อบอกกับลี่จุนถิงด้วยความโมโห จากนั้นก้มหน้าลงยิ้มตาหยีแล้วพูดคุยกับกุ่นกุ่นเจ้าน้อย
“กุ่นกุ่นคะ ตอนนี้กระเพาะของลูกยังกินสตรอว์เบอร์รีไม่ได้ ไว้รอให้ลูกโตกว่านี้อีกหน่อยหม่ามี๊จะให้ลูกกินสตรอว์เบอร์รีนะคะ”
ตอนกลางคืนก่อนนอน เจียงหยุนเอ๋อและลี่จุนถิงความคิดเห็นขัดแย้งกันเพราะวิธีที่ใช้ในการสอนถวนจื่อ
“จุนถิง ฉันรู้สึกว่าถวนจื่อยังเด็ก วิธีการสอนของคุณไม่ใช่ว่าไม่ดี เพียงแต่ไม่เหมาะกับถวนจื่อ ตอนนี้เขามีความเป็นผู้ใหญ่มากแล้ว แต่นั่นเป็นเพราะเมื่อก่อนพวกเราสองคนรักและพึ่งพากันแค่สองคนเท่านั้น”
“ความเป็นผู้ใหญ่ของถวนจื่อเกิดจากสิ่งแวดล้อมบีบบังคับ หลังจากกลับมาฉันอยากให้ถวนจื่อมีชีวิตวัยเด็กที่ไม่ต้องเศร้าและไม่ต้องเป็นกังวล แต่สุดท้ายดูสิ่งที่คุณทำสิคะ ก่อนหน้านี้ก็ให้ถวนจื่อไปเข้าเรียนในโรงเรียนที่มีระบบการสอนแบบทหาร”
“ตอนนี้ถวนจื่ออยู่ในวัยที่ชอบออดอ้อน แต่คุณกลับอยากให้เขาเป็นลูกผู้ชาย ถ้าลูกสามารถเผชิญหน้ากับเรื่องต่างๆตามลำพังได้แล้ว จะมีคุณไปเพื่ออะไรคะ”
เจียงหยุนเอ๋อเก็บกดมานาน ในที่สุดคืนนี้เธอก็พูดความคิดของตนให้ลี่จุนถิงฟัง เธอรู้ดีว่าลี่จุนถิงอยากจะฝึกถวนจื่อตั้งแต่เด็ก ทำให้ถวนจื่อมีหัวใจที่เข้มแข็งตั้งแต่เด็ก อนาคตข้างหน้าจะได้รับช่วงบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ปต่อได้
แต่เธอก็อยากจะให้ถวนจื่อมีชีวิตวัยเด็กที่ไร้ความเศร้าและไร้ความกังวล เพราะถึงอย่างไรหลายปีก่อนที่ต่างประเทศถวนจื่อก็ลำบากกับเธอมามากแล้ว
“ผมรู้แล้ว หยุนเอ๋อ ผมคิดไม่รอบคอบเอง เอาแต่คิดอยากจะเลี้ยงดูถวนจื่อให้ผ่านเกณฑ์คุณสมบัติผู้สืบทอดบริษัทลี่ซื่อกรุ๊ป แต่กลับลืมไปว่าตอนนี้ถวนจื่อเป็นแค่เด็กอายุไม่กี่ขวบเท่านั้น”
ลี่จุนถิงดึงตัวเจียงหยุนเอ๋อเข้ามากอด เขาชอบการที่เธอเสนอความคิดเห็นให้เขาฟังมาก หลายปีที่ผ่านมานี้เขาเป็นคนเสนอความคิดเห็นให้คนอื่น อย่างพวกซู่จี้งยี้เพราะเห็นแก่อำนาจของเขา บางครั้งจึงไม่กล้าบอกความคิดที่อยู่ในใจของตนให้ลี่จุนถิงฟัง
ชีวิตวัยเด็กของลี่จุนถิงคือการเรียนรู้ที่ไม่จบสิ้น เขาไม่เคยมีความสุขในวัยเด็กมาก่อน โม่เสี่ยวฮุ่ยให้เขาเรียนพิเศษต่างๆมากมาย
เขาทระนงตนตั้งแต่เด็ก คิดว่าตนฉลาดกว่าเพื่อนๆ ดังนั้นเขาไม่เคยเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆ พวกเพื่อนๆเองก็ไม่ยอมคบหากับเขา
แต่ว่า โชคดีที่หลังจากขึ้นมัธยมปลายไปจนถึงมหาวิทยาลัย ถึงแม้เขาจะอายุน้อยกว่าเพื่อน แต่ก็มีเพื่อนที่รู้ใจหลายคน ยกตัวอย่างเช่นพวกอเล็กซานเด อัลเฟรดที่เจอตอนอยู่มหาวิทยาลัย
เจียงหยุนเอ๋อซบอยู่ในอ้อมกอดของลี่จุนถิง ได้ยินลี่จุนถิงพูดแบบนี้ เธอก็ดีใจมาก
“จุนถิง คราวหน้าพวกเราพาพวกถวนจื่อไปเก็บสตรอว์เบอรร์รีกันเถอะค่ะ ฉันคิดว่าเขาจะเรียนรู้ได้ดียิ่งขึ้นจากการลงมือปฏิบัติจริง”
ลี่จุนถิงพยักหน้า “ครับ เชื่อฟังคุณทุกอย่าง”