Lucky baby คุณพ่อ ต้องพยายามจีบแม่ - บทที่ 745 คิดถึงผมไหม

วันเดียวกับที่ซูม่านลีถูกลักพาตัว เวียร์ก็กลับไปยังประเทศอังกฤษ อันที่จริงทีแรกเขาอยากจะให้ลี่จุนซินกลับไปพร้อมกับเขา แต่ก่อนแต่งงานลี่จุนซินอยากจะอยู่เป็นเพื่อนโม่เสี่ยวฮุ่ยให้มากที่สุด

เพราะงั้น เวียร์จึงกลับประเทศอังกฤษไปคนเดียวอย่างโดดเดี่ยว เรื่องที่ประเทศอังกฤษนั้นรีบมากพออยู่แล้ว เมื่อเกิดเรื่องของซูม่านลีขึ้น เวียร์ก็ได้อยู่บนเครื่องบินตั้งนานแล้ว

เพราะลี่จุนถิงยุ่งอยู่กับเรื่องของซู่ม่านลี เรื่องที่บริษัทมากมายจึงตกอยู่บนบ่าของลี่จุนซิน ทุกคืนที่เวียร์ติดต่อหาลี่จุนซิน มักจะพูดได้เพียงไม่กี่ประโยคลี่จุนซินก็หลับไปเสียแล้ว

ลี่จุนซินยุ่งอยู่กับงานจนหัวหมุนทุกวัน เรื่องของซูม่านลีลี่จุนซินเองก็ลืมบอกกับเวียร์ เวียร์จึงคิดเพียงว่าช่วงนี้บริษัทลี่ซื่อค่อนข้างยุ่ง จึงไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น

เวียร์คิดถึงลี่จุนซินมาก เขาทำโอเพื่อสะสางงานให้เสร็จสิ้น ก่อนที่จะรีบกลับไปหาลี่จุนซิน

วันนี้เอง เวียร์กลับถึงบ้านเวลาสองทุ่มกว่า เขาหยิบกุญแจออกมาก่อนเก็บเข้าที่ พลันยกมือขึ้นกดกริ่งประตู แนบใบหูกับประตูเพื่อฟังความเคลื่อนไหว เสียงฝีเท้าของลี่จุนซินค่อยๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ในเวลานี้เวียร์คงจะดีใจเป็นอย่างมาก วันนี้ลี่จุนซินเลิกงานเร็ว แถมวันนี้ลี่จุนซินเพียงแค่จะกลับมาเอาของแล้วกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลลี่ หากเวียร์กลับมาช้ากว่านี้ เขาคงจะไม่ได้พบกับลี่จุนซินที่นี่ซะแล้ว

เมื่อลี่จุนซินเปิดประตูออก ก็ถูกก้าวใหญ่ของเวียร์ ใช้แรงกดติดผนัง เธอไม่ทันได้เห็นหน้าของเวียร์ด้วยซ้ำไป ก็ถูกเขาปิดปากเสียก่อน พันเกี่ยว ขบกัด เลียดูด อย่างรุนแรง ไร้ซึ่งความอ่อนโยน

เวียร์ในเวลานี้ราวกับอสูรที่หิวโหยมานาน ลี่จุนซินเปรียบเสมือนเนื้อที่ตกสู่ท้องเขาในที่สุด เขมือบทั้งคำ กลืนลงท้องในคราวเดียว

ลี่จุนซินถูกเขาบดขยี้จูบจนตัวอ่อนยวบ จนแทบสำลัก เธอยังพอมีสติอยู่บ้าง ในขณะที่ใบหน้าของเขาทิ่มเข้าสู่ทรวงอกของเธอ พลันคว้าปกคอเสื้อของเขาเอาไว้จากทางด้านหลัง พร้อมดึง “อืม……ประ ประตู ปิดประตู”

เวียร์ใช้เท้าเกี่ยวประตูให้ปิดลง โอบเธอพลิกกาย กดร่างของลี่จุนซินให้ชิดติดกับประตู แสงไฟจากระเบียงตกกระทบบนร่างของเธอ ช่างดูน่าอนาถ คอเสื้อยืดท่อนบนถูกเวียร์ฉีกขาดเกือบครึ่ง ราวกับเศษผ้าที่พาดอยู่บนเรือนร่างของลี่จุนซิน เผยให้เห็นผิวหนังกว่าครึ่งของเธอ สายชุดชั้นในลูกไม้ข้างหนึ่งเองก็หลุดออก

ลี่จุนซินกัดริมฝีปากหอบเล็กน้อย ตามแรงหอบของเธอ หน้าอกพองขึ้นและยุบลงอย่างรุนแรง ผิวเนียนเกลี้ยงเกลา ขาวนวลราวกับหยก สภาพของเธอในตอนนี้ตกอยู่ภายใต้สายตาของเวียร์ หากยังทนอยู่ได้ เขาคงจะไม่ใช่ลูกผู้ชาย ยิ่งไปกว่านั้นทั้งคู่ได้หมั้นกันแล้ว ลี่จุนซินเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขาแล้ว ได้พบกันหลังจากที่แยกจากกันในระยะเวลาสั้นๆ จะทำอะไรก็คงไม่แปลก

ริมฝีปากของเวียร์ประชิดเข้าบริเวณไฝเม็ดสีแดงราวหยดเลือดที่หลังใบหูของเธอ ตรงนี้เป็นจุดที่เวียร์ชอบที่สุด และเป็นบริเวณที่ลี่จุนซินไวต่อความรู้สึก

ลิ้นของเขาวนเวียนอยู่ตรงนั้นไม่หยุด หยดเลือดสีแดงชุ่มฉ่ำ ทำให้สีสวยสดงดงามมากขึ้นกว่าเก่า มีอารมณ์รุนแรงอย่างถึงที่สุด

ลี่จุนซินรู้สึกได้ถึงเนื้อหนังที่จรดบนร่างของเธอตรงนั้น ความรู้สึกเนื้อกระทบเนื้อแบบนี้เธอสุดแสนจะคิดถึง

“คิดถึงผมไหม หืม?” เวียร์เค้นถาม

“คิดถึงสิ คิดถึงอยู่แล้ว คุณ…อย่า…” ความอยากที่ยากจะฝืนลุกโชนขึ้นตามการเคลื่อนไหวของเขา เธอรู้สึกว่าตัวเธอกำลังจะระเบิด

ลี่จุนซินร้องครางโอบรอบลำคอของเขา ไขว่คว้าริมฝีปากของเขา แต่เวียร์กลับเบี่ยงหลบ ไม่ให้เธอจูบ มือของเขากลับเพิ่มความรุนแรงและถี่มากขึ้น

จังหวะที่บ้าคลั่งนี้ ลี่จุนซินครางเสียงอู้อี้ ฝืนกลั้นเอาไว้ จนถึงขีดสุด ในที่สุดริมฝีปากเล็กของเธอก็เปิดออก แหงนหน้าขึ้น ครางร้องอาร์เสียงดัง

ร่างทั้งร่างของเธอคดงอ เกิดสั่นเทา ไม่ทันได้ผ่อนคลาย เวียร์ก็พุ่งเข้าไป ในช่วงเวลาที่ไวต่อความรู้สึกมากที่สุด ทำการจู่โจมอย่างรุนแรง

กระแสน้ำที่สั่นไหวยังไม่ทันเหือดแห้ง ก็ต้องถูกคลื่นลูกใหม่ซัดสาด กระทั่งลี่จุนซินเองก็สามารถได้ยินเสียงร้องครางของตนเอง ที่เหล็กแหลม ดังมาเป็นสาย ความรู้สึกความสุขนั้นรุนแรงจนไม่สามารถหักห้ามได้

ลี่จุนซินลำคอแห้งผาก ร้องครางจนเกิดเจ็บหน้าอกเมื่อหายใจ เธอพูดไม่ออกแม้สักประโยค เพราะผู้ชายข้างกายของเธอ ความเร็วนั้นเกินกว่าที่เธอจะสามารถพูดอะไรออกมาได้

ในที่สุดลี่จุนซินก็หวีดร้องออกมาด้วยความสุขล้น ร่างทั้งร่างสั่นเทากระตุกเกร็งหลายที ถลำเข้าสู่อ้อมกอดของเวียร์ หลังผ่านความสุขล้นอย่างถึงที่สุด ราวกับว่าร่างทั้งร่างถูกสูบพลังไปจนหมด ร่างของเธออ่อนยวบฟุบลงกับอกของเวียร์ ด้วยความเหนื่อยหอบ ลี่จุนซินในตอนนี้ น้อยนักที่เวียร์จะได้เห็น

ลี่จุนซินฟุบลงบนร่างของเวียร์ เธอตะแคงศีรษะ ฟุบกับอกแกร่งของเขา จากการออกกำลังที่รุนแรงเมื่อสักครู่ ไม่ทันที่จะได้หายเหนื่อย บนใบหน้าของเธอยังคงมีสีแดงระเรื่อ

ลี่จุนซินรู้สึกว่า ร่างทั้งร่างของเธออ่อนยวบราวกับไร้กระดูกกระเดี้ยว หากไม่ใช่เพราะมือของเวียร์ประคองเอวของเธอเอาไว้ เธอคงได้อ่อนยวบจนกลายเป็นดินก้อนหนึ่งไปแล้ว

“ที่รัก ลุกขึ้นได้แล้ว เราไปล้างซะหน่อย” เวียร์ตบหลังเอวของลี่จุนซิน คิดที่จะให้เธอลุกออกจากร่างของเขา

“ไม่ ฉันไม่ลุก คุณอุ้มฉันไปหน่อยสิ” ลี่จุนซินจิ้มอกของเวียร์ ด้วยความออดอ้อน

ลี่จุนซินไม่อยากขยับ อันที่จริงต่อให้เธอไม่พูด เวียร์ก็ต้องอุ้มเธอขึ้นอยู่แล้ว

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ชีวิตที่ชิดใกล้กันแบบนี้ จากความรู้สึกประหลาดเกรงอกเกรงใจกระทั่งตรงไปตรงมาในตอนนี้ ราวกับว่าได้เคยชินไปแล้ว

น้ำที่อุ่นกำลังพอดี อ่างจากุชชี่แบบนวดขนาดใหญ่ ความหรูหราสง่างามอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่ เหมือนกับว่าโลกโลกีย์ที่วุ่นวายอยู่ภายใต้ทั้งสองนี้

เวียร์เป็นคนที่ใส่ใจในคุณภาพชีวิตอย่างมาก แถมยังมีรสนิยมที่ดีอีกต่างหาก เขาอุ้มลี่จุนซินมุดเข้าไปในน้ำอุ่น คลื่นน้ำไหลเวียนอยู่รอบกายของทั้งคู่ สามารถคลายความเหนื่อยล้าที่ลึกที่สุดในกายและใจ แชมพูอาบน้ำกลิ่นลาเวนเดอร์ แล่นเข้าสู่จมูกของลี่จุนซิน ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะปิดตาลงเพื่อพักผ่อน

มือใหญ่ของเวียร์นวดไปทั่วร่างของลี่จุนซินด้วยแรงที่กำลังพอดี แสงไฟที่อบอุ่นสาดส่องลงมาจากเพดาน เคลื่อนไหวอยู่บนร่างของทั้งสอง ทำให้รู้สึกท่วงท่าอากัปดูสวยสดงดงาม

เวียร์ล้มหน้าลงจ้องมองว่าที่คู่หมั้นในอ้อมกอด เธอนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยไร้สิ่งกำบังกาย ยังจำครั้งแรกที่ทั้งสองได้พบกันได้ดี เธอค่อนข้างขี้อาย ตอนนี้กลับนอนอยู่บนอกของเขาด้วยความไว้วางใจ ผ่อนคลายทั้งกายและใจ ร่างกายอ่อนยวบราวกับไร้กระดูก

คู่หมั้นของเขาหุ่นดีใช้ได้เลย เหมือนกับลูกท้อที่สุกกำลังได้ที่ ดูแล้วช่างเรียกน้ำย่อย อกเป็นอก เอวเป็นเอว ขาเป็นขา

ซึ่งแตกต่างจากผู้หญิงที่ผอมแห้งที่เป็นที่นิยมในตอนนี้ ลี่จุนซินในตอนนี้ถูกเขาดูแลจนมีน้ำมีนวล เขาชอบคนมีน้ำมีนวล อยู่ในมือ ใต้ร่างของเขา แถมยังทีท่าที่น่าเอ็นดูนี่อีก ผู้หญิงที่ภายนอกดูสง่าแข็งกระด้าง แต่เมื่ออยู่บนเตียงกลับทำให้เขาเซอร์ไพรส์ได้ทุกจุด

เวียร์ไม่ยอมรับไม่ได้เลย เขามีความคิดด้านนี้กับเธอแต่แรกอยู่แล้ว นั่นเป็นแรงดึงดูดที่เป็นธรรมชาติที่สุดระหว่างหญิงชาย เธอเกิดมาเพื่อเป็นของเขา ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแย่งไปได้

เวียร์จ้องมองทีท่าของลี่จุนซินที่ช่างน่ารักน่าชัง พลันอดไม่ได้ที่จะเริ่มลงมืออีกครั้ง

ลี่จุนซินเกือบจะหลับแล้ว แต่ก็ไม่มีคนสิ้นลม โดยเฉพาะหลังผ่านการใช้กำลังที่ดุเดือดเมื่อสักครู่ ร่างของเธอยังค่อนข้างไวต่อความรู้สึก

เมื่อเวียร์สะกิด จะทนอยู่ได้อย่างไร ลมหายใจที่ค่อยๆ แรงขึ้น เพียงแค่ชั่วครู่ ดวงตาค่อยๆ เปิดขึ้น ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่เธอนอนหงายอยู่ที่อ่างจากุชชี่