Mars เจ้าสงครามครองโลก - ตอนที่ 397 ตัดขาทั้งสองข้าง
ตอนที่ 397 ตัดขาทั้งสองข้าง
งานวันเกิดของนายท่านใหญ่ครั้งนี้ มีขนาดมโหฬารนัก
ระดับคนอย่างหลี่อิงหมินไม่กล้าแม้แต่จะก่อเรื่องอะไรขึ้น
จนกระทั่งเย่เซิ่งเทียนพูดจบเขาก็ถึงกับอึ้งไป !
ป้าบ ! ป้าบ !
หลี่อิงหมินตบของตัวเองสองครั้ง พูดพึมพำกับตัวเองว่า “นี่เรากำลังสงสัยในตัวคุณเย่ ใต้หล้านี้ยังจะมีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อีก ? นายท่านใหญ่แม้จะเป็นเทพสงครามรุ่นแรก แต่เขาได้เสียชีวิตลงไปแล้ว ตอนนี้คุณเย่ก็คือที่หนึ่งในใต้หล้า !”
หลี่อิงหมินเหลือบมองไปยังแผ่นหลังของเย่เซิ่งเทียนอย่างหวาดกลัว เขารู้ว่าความสงสัยของตัวเองเมื่อสักครู่ทำให้คุณเย่ไม่สบายใจ
เขากัดฟันรีบเดินออกไปด้านนอกทันที !
เมื่อเขาได้ตัดสินใจติดตามคุณเย่แล้ว เรื่องนี้เขาจะต้องทำให้เต็มที่ !
ถ้าคุณเย่ต้องการสร้างความวุ่นวายให้แก่ตระกูลเย่ล่ะก็ ข้าก็จะไม่ถ่วงแข้งถ่วงขา !
ขณะเดียวกัน เย่เซิ่งเทียนที่กำลังโอบกอดซือซือไว้ เดินตามร่างของเย่เสียงเข้ามาอย่างไม่ใส่ใจ ในแววตาของเขากับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น สร้างความหวาดกลัวแก่คนอื่นไม่น้อย
“ไอ้หนุ่ม แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
ไฉจวิ้นนำบอดี้การ์ดกระโจนออกมาข้างหน้า เมื่อครู่เขารออยู่ที่นี่เพื่อแก้แค้น !
ที่หน้าประตูตระกูลโจว เขาถูกราชาปรับอุดรจอมคลั่งดาบจู่โจมจนลุกลงจากเตียงไม่ได้อยู่ครึ่งเดือน ตอนนี้เขาจึงได้แต่หาโอกาสที่จะแก้แค้นคืน !
จนในที่สุดโอกาสในวันนี้ก็มาถึง
ถ้านักดาบนั่นยังอยู่เขาคงไม่กล้า
แต่วันนี้มันไม่อยู่ เหลือเพียงแค่เด็กน้อยนี่คนเดียว
“ไฉจวิ้น ได้โปรด ช่วยด้วย !”
ร่างจมกองเลือดของเย่เสียงคลานอยู่บนพื้น ราวกับได้เห็นความหวังสุดท้าย รีบคลานเข้าไปหาเขาอย่างบ้าคลั่ง
“เห้ย นี่ใครกัน ?”
ไฉจวิ้นมองดูดีดีก็นึกขึ้นได้ แล้วพูดออกมาอย่างตกใจ “เย่เสียง？นี่คือ .. ใครเป็นคนทำกัน ?”
ตอนนี้เย่เสียงเป็นบ้าไปแล้ว จับขาของไฉจวิ้น พูดอย่างเจ็บปวดว่า “เขาเป็นปีศาจ เย่เซิ่งเทียนเป็นปีศาจแท้ๆ ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย”
ไฉจวิ้นตัวแข็งทื่อ ที่นี่คือตระกูลเย่นะ เย่เสียงจะถูกทำร้ายจนจมกองเลือด คลานออกมาอย่างนี้ได้ยังไง !
มันกล้ามาก่อเรื่องขนาดนี้ในตระกูลเย่ได้ยังไง !!!
ไฉจวิ้นสูดหายใจเข้าอย่างเยือกเย็น มองไปยังเย่เซิ่งเทียน ด้วยความรู้สึกหวาดกลัวอย่างไร้เหตุผล
โดยเฉพาะใบหน้าอันไม่แยแสของเย่เซิ่งเทียนตอนนี้ ยิ่งทำให้เขาเต้นแรงขึ้น ราวกับกำลังจะถูกกลืนกิน
“แกคือเย่เซิ่งเทียนใช่มั้ย ? ครั้งก่อนคนของแกทำฉันไว้เจ็บแสบนัก ตอนนี้รีบลุกเข่าคำนับฉันซะ แล้วฉันจะยอมไว้ชีวิตแก วันนี้ฉันนำราชาบู๊มาด้วยสองคน ชีวิตเอ็งก็แค่ลูกไก่นำกำมือล่ะวะ !”
แม้จะหวาดกลัว แต่ไฉจวิ้นนึกขึ้นมาได้ว่าตนพาพญาบู๊มาด้วย เขาจึงมีความมั่นใจอยู่บ้าง
“คลานไปซะ”
เย่เซิ่งเทียนไม่สนใจ พลางนำเข็มเงินเล่มที่สองออกมาพุ่งเข้าเจาะร่างของเย่เสียงจนเลือดยิ่งไหลเร็วขึ้น
“พี่ชาย .. พี่ชาย .. ฉันผิดไปแล้ว ฉันคลานต่อ”
เย่เสียงราวกับสุนัขตัวหนึ่ง ได้แต่คลานต่อไปไม่กล้าหยุด
แม้เขาจะอยากตาย แต่เขารู้ดีว่าเย่เซิ่งเทียนคงไม่ยอมให้เขาตายง่าย ๆ หรอก !
“นี่แก..แก..กล้าได้ยังไง นั่นคือเย่เสียงทายาทแห่งตระกูลเย่นะ ! กล้าทำแบบนี้ รับรองไม่ตายดีแน่ !”
ศีรษะของไฉจวิ้นเริ่มชา ขาทั้งสองข้างสั่น กลืนน้ำลายลงต่อพร้อมกับพูดว่า “ไป หักขาของเจ้านั่นทิ้งซะ ส่วนเด็กผู้หญิงคนนั้นอย่าทำลายเธอ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด”
ไฉจวิ้นคือทายาทเศรษฐีที่ไม่เอาไหนบริสุทธิ์คนหนึ่ง แต่เขาก็รู้สึกว่าตนเองก็มีหลักการศัตรูของเขาคือเย่เซิ่งเทียน ไม่ใช่เด็กผู้หญิง
เย่เซิ่งเทียนไม่สนใจพญาบู๊ทั้งสอง พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “งั้นหักขาสองข้างเป็นการลงโทษแทนแล้วกัน”