Mars เจ้าสงครามครองโลก - บทที่ 817 ถึงคราวที่พวกเราจะปกป้องพวกคุณแล้ว
Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 817 ถึงคราวที่พวกเราจะปกป้องพวกคุณแล้ว
เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้วพร้อมมองออกไป เห็นแค่ผู้หญิงย้อมผมสีทองแต่งหน้าจัดๆคนหนึ่ง กำลังชี้ด่าชายชราพิการท่านหนึ่งด้วยความโมโห
“คนต้าเซี่ยอย่างพวกแกล้วนแต่เป็นขยะไร้คุณภาพขนาดนี้หมดเลยเหรอ？แค่เปลี่ยนที่นั่งก็คร่าชีวิตของแกได้？ถุย ไอ้บ้านนอก รีบเปลี่ยนที่ให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันต้องการข้างหน้าต่างฟังไม่เข้าใจเหรอ？พูดดีๆด้วยฟังไม่เข้าใจเหรอ？เป็นอย่างที่คิดไว้ คนต้าเซี่ยอย่างพวกแกล้วนเป็นพวกชั้นต่ำที่ไร้คุณภาพกันทั้งนั้น ฉันเป็นคนประเทศอเม คิดไม่ถึงว่าแกจะไม่เปลี่ยนที่นั่งให้ฉัน ต้าเซี่ยของพวกแกเรียกว่าประเทศแห่งมารยาทไม่ใช่เหรอ？ไอ้แก่อย่างแกช่างไร้ศีลธรรมจรรยาเฉกเช่นสัตว์เดรัจฉานเสียจริงๆ”
ชายชราโมโหจนสั่นไปทั้งตัว พูดว่า “สาวน้อย พูดให้มันสุภาพหน่อย แม้ว่าคุณจะย้อมสีผมเป็นสีทอง ก็เปลี่ยนแปลงความจริงที่คุณมีสายเลือดของต้าเซี่ยไม่ได้หรอกนะ ยิ่งไปกว่านั้น ผู้มีอิทธิพลของประเทศอเมที่คุณเรียกนั้น ตอนที่อยู่ในสนามรบประเทศโกลี！ก็พ่ายแพ้ให้กับพวกเราแล้ว！”
เมื่อหญิงสาวผมทองได้ฟังคำนี้ ก็เหมือนกับทำให้พ่อของเธออับอายยังไงอย่างนั้น พูดด่าทอว่า “ถุย ต้าเซี่ยของพวกแกต่างหากที่เป็นผู้รุกราน ถ้าหากไม่ใช่พวกแก ประเทศโกลีก็รวมเป็นหนึ่งไปตั้งนานแล้ว ยัจะกล้าพูดว่าแกชนะอีกนะ นั่นเป็นเพราะว่าประเทศอเมไม่อาจฝืนทนให้ประชาชนตกอยู่ในความทุกขเวทนา ก็เลยปล่อยพวกแกไป แค่อุปกรณ์เน่าๆนั้นของพวกแก ยังคิดที่จะชนะประเทศอเม คิดเพ้อเจ้อ ไอ้แก่แม่งเอ้ย รีบเปลี่ยนที่นั่งให้ฉันเดี๋ยวนี้”
ในเวลานี้ มีคนข้างๆทนมองต่อไปไม่ได้แล้ว พูดกล่าว “แกแม่งพูดกับใครกัน？ไอ้คนลืมกำพืด ปีนั้นหากไม่เป็นเพราะพวกเขาปกป้องในสนามรบ แกจะมีโอกาสได้มาเย่อหยิ่งอยู่ตอนนี้เหรอ？ไอ้พวกเนรคุณ คนประเทศอเมสูงส่งมากนักเหรอ？”
“มาอวดความจองหองอะไรอยู่ตรงนี้ แม้ว่าแกจะประจบอีกยังไง แกก็เปลี่ยนแปลงเรื่องจริงที่ว่าแกเป็นคนเอเชียไม่ได้หรอกนะ”
“คุกเข่านานไม่อยากลุกขึ้นยืนแล้วสินะ？เป็นสุนัขรับใช้คนอื่นแกยังมีความจองหองอีก？แกนี่ต่ำทรามเสียจริง”
“แกตาบอดหรือไง？มองไม่เห็นว่าชายชราผู้นี้พิการเหรอ？”
ถูกกลุ่มคนไม่พอใจยกใหญ่ หญิงสาวผมทองโมโหออกมาทันที ชี้ไปที่ผู้โดยสารสามสี่คนนั้นพร้อมพูดว่า “ไอ้พวกที่ถูกล้างสมอง ยังกล้ามาตะโกนใส่ฉัน แฟนของฉัน เป็นคุณชายของตระกูลแห่งหนึ่งในประเทศอเมนะ รอลงจากเครื่องบินแล้วมาดูว่าฉันจะเอาพวกแกตายยังไง ตระกูลของแฟนฉัน ก็อยู่ที่เมืองที่เที่ยวบินลำนี้ลงจอด！”
มีคนพูดอย่างดูถูกว่า “ใครๆก็เสแสร้งกันได้ทั้งนั้น รูปร่างหน้าตาของแกนี้ คนเขาตาบอดถึงจะชอบพอแกได้ แอร์โฮสเตสล่ะ？ไม่มาสนใจหน่อยเหรอ？”
ไม่นาน แอร์โฮสเตสมาแล้ว เป็นผู้หญิงผิวขาวคนหนึ่ง หลังจากที่ทำความเข้าใจสถานการณ์แล้วพูดกับหญิงสาวผมทองว่า “คุณผู้หญิงคะ กรุณานั่งประจำตำแหน่งที่นั่งของท่านนะคะ อย่า……”
ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกหญิงสาวผมทองตบฉาดหนึ่งแล้ว “แกมองนี่ตาต่ำจริงๆ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร？”
พูดแล้ว หญิงสาวผมทองก็หยิบใบรับรองโยนให้แอร์โฮสเตส
หลังจากที่แอร์โฮสเตสดูเสร็จสีหน้าก็เปลี่ยนไป รีบโค้งตัวขอโทษทันที
คนเหล่านั้นที่เห็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมไปช่วยคนที่ถูกรังแกเหล่านั้นเมื่อครู่นี้ ในเวลานี้มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย หรือว่าหญิงสาวคนนี้มีเบื้องหลังจริงๆงั้นเหรอ？
หญิงสาวผมทองพูดอย่างยโสโอหังอย่างยิ่งว่า “รีบให้ไอ้แก่นี่หลีกที่นั่งให้ฉันเดี๋ยวนี้ วันนี้ฉันจะต้องนั่งตรงตำแหน่งนี้ให้ได้”
แอร์โฮสเตสมองไปยังชายชราผู้นั้น แต่คิดไม่ถึงว่าชายชราจะเป็นคนที่ไม่แข็งกร้าวจนดูเย่อหยิ่งและไม่ถ่อมตัวจนดูต่ำต้อย พูดอย่างไม่ยอมประนีประนอมว่า “วันนี้ที่นั่งตรงนี้ ฉันไม่หลีกให้ ปีนั้นโจมตีผู้มีอิทธิพลของประเทศอเมจนเผ่นหนีแล้ว หรือว่าตอนนี้ฉันยังจะกลัวพวกสุนัขรับใช้อย่างพวกแกอีกงั้นเหรอ！ ”
หญิงสาวผมทองชี้ด่าชายชราอย่างโมโหมากว่า “ไอ้แก่ตายยาก แกแม่งด่าใครกัน？คนต้าเซี่ยอย่างพวกมีท่าทีแบบนี้เหรอ？ฉัน……”
เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกตบอย่างหนักหน่วงฉาดหนึ่งแล้ว ตบจนเธอทำอะไรไม่ถูกเลยทันที
เย่เซิ่งเทียนพูดด้วยใบหน้าที่รังเกียจว่า “ใครกันที่ให้แกมีความจองหองเช่นนี้？”
และหลังจากนั้นมองไปยังชายชรา พูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณ ตอนนั้นพวกคุณใช้ชีวิตแลกเปลี่ยนมาด้วยความสงบกว่าหลายสิบปีในต้าเซี่ยแล้ว ตอนนี้ ถึงคราวที่พวกเราจะปกป้องคุณแล้ว”
ชายชราสั่นไปทั้งตัว น้ำตาไหลลงทันที เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่คุ้นเคยบนตัวชายวัยรุ่นแปลกหน้าคนนี้แล้ว
นั่นเป็นกลิ่นอายของบุคลิกลักษณะองอาจห้าวหาญในกองทัพ！
พวกเขา เป็นคนประเภทเดียวกัน
“แกแม่งกล้าตีฉันเหรอ！！แกรู้ไหมว่าแฟนหนุ่มของฉันเป็นใคร ฉันจะเอาแกให้ตาย แก……”
ผู้หญิงผมสีทองปีนป่ายขึ้นมาจากบนพื้น ด่าอย่างระอุ จ้านอู๋ซวงตบล้มลงบนพื้นไปฉาดหนึ่ง “ไว้หน้าให้แล้วก็ยังไม่เอา และยังกล้ามาว่าฮีโร่เก่าแก่ กล้าเสียงดังใส่คุณผู้ชายของฉัน รนหาที่ตาย”
ผู้โดยสารที่อยู่ข้างๆเห็นภาพฉากนี้ รู้สึกดีมากๆ
คนชั้นต่ำ จะต้องมีคนจัดการแกได้อยู่แล้ว
“ดี”
ผู้คนมากมายปรบมือขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เพียงแค่ตัวเองที่ทนไม่ไหวลงไม้ลงมือแล้ว
หญิงสาวผมทองถูกตบจนมุมปากเลือดออก พูดอย่างกัดฟันด้วยความแค้นว่า “พวกชั้นต่ำอย่างพวกแก รอเลยนะ แฟนของฉันไม่มีทางปล่อยพวกแกไปแน่！”