Mars เจ้าสงครามครองโลก - บทที่ 1052 ทำลายโซ่ตรวน
Mars เจ้าสงครามครองโลก บทที่ 1052 ทำลายโซ่ตรวน
คำพูดของโจวเฉิง ทำให้ผู้คนตกตะลึง
เหย้เฟิงกล่าวว่า: “ที่แท้คนเขาก็มองพวกเราออกนานแล้ว”
เหย้หมิงกล่าว： “ที่แท้คนเขาก็รู้ว่าเรากำลังเล่นละครกันอยู่ พวกเราถูกคนเขามองออกอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งแล้ว”
เย้เฉินพูดด้วยความหดหู่ใจ: “ฉันโง่จริงๆ จริงๆเลย”
ฉันรู้ว่าพวกคุณกำลังเล่นละครกันอยู่แต่ฉันไม่เปิดเผย ฉันดูพวกคุณเล่นละครต่อหน้าฉันอย่างนี้ พวกคุณยังคิดว่าฉันไม่รู้อีกเหรอ
ใครเป็นตัวตลก คนนั้นย่อมรู้
เย่เซิ่งเทียนแทบอยากจะหารอยแตกบนพื้นและมุดเข้าไป โชคดีที่เขายังหน้าด้านพอ ที่จะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แกล้งทำเป็นโง่พูดอย่างตะลึงว่า: “อ๊ะ ใช่ๆๆ ก็แบบนี้แหละ คุณลงมือได้หรือเปล่า? ขอเพียงแค่ทำลายอีกฝ่าย ผนึกก็จะไม่สามารถถูกทำลายได้”
ตราบใดที่ฉันไม่ยอมรับ ฉันก็ไม่อึดอัด
โจวเฉิงพูดเบาๆ: “ในสถานการณ์ตอนนี้ของข้า ไม่สามารถออกจากวิหารได้ ทำได้เพียงลงมือที่วิหาร ถ้าท่านสามารถล่อให้อีกฝ่ายมาที่นี่ได้ ข้าสามารถลงมือได้ แต่ความแข็งแกร่งของข้าในตอนนี้ แม้จะน้อยกว่าตอนมีชีวิตอยู่หนึ่งในสิบ อย่างมากที่สุดก็สามารถแสดงความแข็งแกร่งของแดนสมเทพได้”
เย่เซิ่งเทียนขมวดคิ้วและกล่าว: “น่าจะเพียงพอแล้ว มหาพญาเทพที่มีพลังแข็งแกร่งมากที่สุดภายนอกในตอนนี้ ก็ไม่ได้ทะลวงสู่แดนทะลุเทพเลย วันนี้โลกภายนอกไม่มีเทพแล้ว จะต่อกรกันก็ไม่ได้ยากขนาดนั้น”
โจวเฉิงส่ายหน้าและกล่าว: “แข็งแกร่งหรือไม่นั้น แดนไม่ใช่สิ่งเดียว ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง สามารถฆ่าคนข้ามแดนได้ มีวิธีมากมายนับไม่ถ้วน อย่าเชื่อไสยศาสตร์มากเกินไป แน่นอนว่า ช่องว่างของแดนมันมากเกินไปก็ช่วยไม่ได้ แต่ไม่ต้องเชื่อไสยศาสตร์ ความแข็งแกร่งก็คือความแข็งแกร่ง แดนก็คือแดน หลักๆแล้วอยู่ที่ตัวบุคคล ภายใต้แดนเทพ ก็สามารถเข่นฆ่าเทพได้ คนที่แพ้ให้กับคนที่มีแดนต่ำกว่าตนเองนั้น ก็มีไม่น้อย”
เย่เซิ่งเทียนตกตะลึง ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแวบผ่านสมองของเขา
ช่วงเวลานี้ เหมือนว่าเขาจะให้ความสำคัญกับแดนมากเกินไปแล้ว
ทุกคนต่างก็บอกเขาถึงความน่ากลัวของมหาพญาเทพ และสรวงสวรรค์
แม้ว่าเขาไม่สนใจ แต่ท้ายที่สุดมันก็ยังมีผลกระทบอยู่ดี
มหาพญาเทพ เป็นคนที่อยู่ใกล้เทพมาหที่สุด
และเขาเป็นแค่แดนทะลุเทพหนึ่งวังเท่านั้น
ความห่างของแดน แอบส่งผลกระทบต่อเขา
แม้ว่าเขาไม่กลัว แต่สุดท้ายก็ได้รับผลกระทบอยู่ดี
สูญเสียแรงผลักดันที่เคยมี！
คำพูดของโจวเฉิง เหมือนตีกลางแสกหน้า ทำให้เขารู้ตัว
เมื่อก่อนเขาเคยปีนออกมาจากกองศพ เขาในตอนนั้นเล็กยิ่งกว่า แต่ในเวลานั้นเขาไม่กลัวใดๆทั้งสิ้น ไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแดนไหน เพียงอาศัยหนึ่งลมหายใจ ก็ทำให้สุดกำลัง
สุดท้าย เขามีชีวิตรอด อดีตศัตรูเหล่านั้น กลายเป็นกระดูกที่เหี่ยวแห้ง
ใช่แล้ว มหาพญาเทพน่ากลัวมากจริงๆ
แต่เป็นเทพไหม?
ไม่ใช่！
เป็นเพียงใกล้ชิดเทพเท่านั้น
แต่ก็ยังไม่ใช่เทพ
งั้นจะไปกังวลอะไร?
เป็นเพียงแดนที่มีช่องว่างระหว่างแดนก็เท่านั้นเอง
ความห่างของแดนไม่สามารถเสริมได้ แต่จะเสริมในด้านอื่นๆไม่ได้แล้วเหรอ?
แดนก็คือแดน สิ่งสำคัญอยู่ที่คน!
ไม่ใช่ว่าแดนสูงจะแข็งแกร่ง และก็ไม่ใช่ว่าแดนต่ำแล้วจะอ่อนแอ!
แต่มันอยู่ที่ความแข็งแกร่งและอ่อนแอของมนุษย์!
ประเทศต้าเซี่ยในตอนแรก ก่อสร้างมาจากความยากจนล้าหลัง หรือว่าตอนนั้นสามารถเทียบกับประเทศนัมเบอร์วันได้งั้นเหรอ?
ในแง่ของอาวุธและอุตสาหกรรม ก็ไม่สามารถเทียบกับคนเขาได้เลย
แต่ว่าสุดท้าย ในที่สุดผู้ที่เผชิญหน้างัดข้อกับประเทศนัมเบอร์วันก็ยังชนะอยู่หลายครา นั่นก็คือประเทศต้าเซี่ย!
แพ้ชนะ สิ่งสำคัญอยู่ที่คน!
ไม่ได้อยู่ที่สิ่งอื่นใด!
เย่เซิ่งเทียนดูเหมือนจะทำลายโซ่ตรวน ในช่วงเวลานี้หมอกควันแห่งความทุกข์ในใจก็ถูกพัดพาไปในอากาศ!
เขาไม่มีอะไรต้องกลัว!
และก็ไม่มีอะไรที่ต้องกังวล
สรวงสวรรค์ยิ่งบ้าคลั่ง ก็ยิ่งแสดงให้เห็นชัดว่า พวกเขากลัว!
พวกเขากังวลว่าเขาจะกลับมาผงาดอีกครั้ง กังวลว่าจะล้มเหลวในขั้นตอนสุดท้าย จึงบ้าคลั่งได้ขนาดนี้!
ความมืดก่อนรุ่งสางคือความมืดสุดท้าย และก็เป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุด!
แต่สุดท้าย ไม่สามารถหยุดแสงให้มาถึงได้!
เย่เซิ่งเทียนสูดลมหายใจ และกล่าวกับโจวเฉิงว่า: “ขอบคุณมาก”
เหย้เฉิงมองอย่างประหลาดใจ นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีกแล้วล่ะ?
หรือว่าเขาฟังพลาดอะไรไป?