Mars เจ้าสงครามครองโลก - บทที่ 887 เทพ

เย่เซิ่งเทียนในตอนนี้ จิตใต้สำนึกของเขาอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

เขาไม่สามารถรู้สึกถึงกาลเวลา และเขาไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

ร่างเลือนรางที่ยืนอยู่บนยอดมังกรทอง ชำเลืองมองมาที่เขา

สายตานี้ ราวกับมาจากอดีตอันไกลโพ้น ทะลุมิติมา

ในแววตานั้น มีความประหลาดบางอย่าง

ยิ่งไปกว่านั้นคือ พลังขั้นสูงสุด

ทำให้เย่เซิ่งเทียนอยากจะคุกเข่ากราบกราน

สายตานั้น เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ให้ความรู้สึกเหมือนเชื่อมั่นว่าบนโลกนี้ไม่มีใครเก่งเท่ากับเขาอีกแล้ว

พลังที่พญาดำนำพามาเป็นเพียงแค่ความกดดันจากผู้แข็งแกร่ง

ถึงแม้ว่าทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง แต่ก็เป็นเพียงความสิ้นหวังเมื่อเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ไม่สามารถสู้ได้

อย่างน้อย หัวใจก็ไม่ยอมแพ้

เขายังอยากทำให้อีกฝ่ายตาย

แต่เงาร่างนั้น กลับทำให้เขาอดที่จะรู้สึกไม่มีคู่ต่อสู้สามารถเทียบกับเขาได้

“เทพงั้นหรอ？”

เย่เซิ่งเทียนพูดพึมพำ เขาไม่เคยเห็นเทพ แต่รู้สึกได้ว่า เป็นเทพจริงๆ น่าจะเป็นลักษณะนี้

ระหว่างที่ยกมือ โลกก็ได้พลิก

บนโลก มีอะไรเป็นไปไม่ได้

นอกเหนือจากพันธนาการของพลังธรรมชาติแล้ว ยังสามารถเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่าง

เย่เซิ่งเทียนสัมผัสได้ว่า เจ้าของร่างอันเลือนราง น่าจะมาถึงจุดนี้แล้ว

“กลายเป็นเทพ……”

เย่เซิ่งเทียนเริ่มคิดถึงปัญหานี้เป็นครั้งแรก ก่อนหน้านี้ เขาคิดแต่เรื่องการแก้แค้นแต่ไม่เคยคิดว่าผลจะเป็นอย่างไรหากเขาฝึกฝนต่อไป

ไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย

แต่ตอนนี้ เขาต้องคิดไตร่ตรอง

เพราะคู่ต่อสู้ของเขา เพื่อที่จะได้เป็นเทพ ได้วางแผนมานานเป็นพันปี

ใช้ชีวิตของคนนับไม่ถ้วนมาทดลอง เพื่อช่วยให้พวกเขาได้กลายเป็นเทพ

“ตกลงอะไรถึงจะเรียกว่าเป็นเทพ？มันเป็นเพียงว่าความแข็งแกร่งทะลุผ่านแดนใดแดนหนึ่ง？”

เย่เซิ่งเทียนงงงวย

ถ้าพูดถึงเรื่องความสามารถ ในสายตาของคนธรรมดา เหนือกว่าแดนเหนือโลกีย์ ก็คือเทพไม่ใช่หรอ？

สามารถเดินกลางอากาศ และฆ่าคนกลางอากาศได้

สายตาของคนทั่วไป ก็คือเทพไม่ใช่หรอ？

โดยเฉพาะแดนลอยเมฆ สามารถขี่เมฆได้ ก็คือภาพตราตรึงที่ทุกคนมีต่อเทพไม่ใช่หรอ？

ยิ่งไปกว่านั้นเหล่าผู้กล้าของสรวงสวรรค์ พวกเขาปรากฏขึ้นมาบนโลก มีใครบ้างที่จะไม่คิดว่าพวกเขาเป็นเทพ？

พลังของพวกเขา มันเกินกว่าความเข้าใจของคนทั่วไป สามารถควบคุมพลังธรรมชาติได้บางส่วน ฆ่าคนอย่างไร้เสียง

นี่ก็คือเทพ

พวกเขาจะกลายเป็นเทพทำไมอีก？

ถ้าพูดตามอายุขัย ไอ้พวกหมาแก่ของสรวงสวรรค์ มีอายุมาสองพันสามพันปีแล้ว หรือนี่ไม่ใช่เทพ？

พวกเขายังไม่พอใจอะไรอีก？

ยังจะกลายเป็นเทพกันทำไม？

เย่เซิ่งเทียนไม่เข้าใจ

ก่อนหน้านี้หอคอยวิญญาณบอกว่า ภายใต้แดนเทพทุกคนคือมด และคนที่ล้มเหลวในการเป็นเทพจะต้องกลายเป็นเถ้าถ่าน

แต่ตอนนี้เย่เซิ่งเทียนก็อยากคิดไม่ตก แดนเทพ ตกลงเป็นอย่างไรกันแน่

ก่อนที่เย่ห้าวจะตาย ได้ทะลวงผ่านแดนฉ่องทิพย์

แต่ก็ต้องแลกมาซึ่งชีวิต

แม้แต่แดนลอยเมฆอย่างพวกเขายังไม่เข้าใจเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแดนฉ่องทิพย์

สำหรับแดนเทพ ทุกอย่างคือความว่างเปล่า

วินาทีนี้ เย่เซิ่งเทียนคิดอะไรมากมาย

เกี่ยวกับแดนเทพ เขามีการคาดเดาสองอย่าง

อย่างแรกคือแดนเทพ เหนือแดนนี้ ความสามารถจะเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ ถ้าไม่ใช่แดนเทพก็จะไม่สามารถเทียบได้

อย่างที่สองคือ นั่นคือการเปลี่ยนแปลงของร่างกายที่มีชีวิต เป็นไปได้ว่าเหนือแดนเทพ ร่างกายของสิ่งมีชีวิตจะข้ามผ่าน เช่นเดียวกับวิวัฒนาการและรูปแบบชีวิตอื่นอาจปรากฏขึ้น

เพียงแต่ตอนนี้เย่เซิ่งเทียนยังคงไม่เข้าใจ

น่าเสียดายไอ้งั่งหอคอยวิญญาณ ไม่รู้ว่าพาเย่ว์อิ่นหลงไปไหน จนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมา

“ไม่มีเวลาคิดเรื่องพวกนี้แล้ว ฉันต้องฟื้นขึ้นมา ตอนนี้เลือดเทพเผ่าซวนหยวนตื่นรึยัง？”

เย่เซิ่งเทียนมีความมึนงง