MMORPG: Martial Gamer - ตอนที่ 327

Chapter 327: ฉันกําลังรีบอยู่!

เมื่อหวังหยู่ออกมาจากแผนที่ต่อสู้ เขาก็ได้รับการแจ้งเตือนขึ้นมาในทันที

{แจ้งเตือนระบบ : ผู้เล่น “หนึ่งน้อย” ได้ท้าเชิญคุณผ่านฟังก์ชั่นการค้นหา คุณต้องการที่จะตอบรับหรือไม่?}

“…” เมื่อเขาเห็นชื่อที่ทาเชิญมา หวังหยู่ก็ตกใจเล็กน้อย ชายที่เขาพึ่งจะสู้ไปนั้นมีชื่อว่าห้าน้อยและชายคนที่ท้าสู้เขานั้นก็มีชื่อว่า “หนึ่งน้อย” ใครก็ตามที่มีสมองก็จะเข้าใจในทันทีว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม

“ทีมนี้มันเล็งเป้าหมายมาที่ฉันแล้วงั้นเหรอ?”หวังหยู่หัวเราะอย่างขมขื่น ก่อนที่จะกดลงไปบนปุ่ม “ตกลง” ….การปฏิเสธการท้าต่อสู้จะทําให้แต้ม PVP ของเขาลดลง และไม่สําคัญว่ามันจะน้อยแค่ไหนก็ตาม มันก็ยังมีค่าอยู่ดี

ในครั้งนี้ แผนที่ที่ถูกเลือกมานั้นเป็นป่าไม้ ในการที่จะเพิ่มระยะห่างระหว่างพวกเขา เพื่อที่จะโจมตีระยะไกลหนึ่งน้อยก็เลือกแผนที่นี้มา

แผนที่ใหญ่กว่าแผนที่เก่าหลายเท่า ยังไงก็ตาม ยิ่งแผนที่ใหญ่มากแค่ไหน นักธนูก็จะรู้สึกปลอดภัยมากเท่านั้น นอกจากนี้แล้ว พร้อมกับป่าไม้ที่ล้อมรอบ ตราบเท่าที่ไม่ใช่โจรแล้ว หนึ่งน้อยก็มั่นใจว่าเขาสามารถที่จะฆ่าคนได้ทุกคน

หลังจากเข้าไปในแผนที่ หวังหยู่ก็ไม่ได้ขยับไปไหนเลย ตั้งแต่ที่เมืองเอลฟ์แล้ว เขาก็ได้หวาดกลัวป่าไม้มากขึ้น มันจึงทําให้เขาไม่กล้าที่จะอยู่ในป่า

อีกอย่างหนึ่งก็คือ นักธนูเป็นนักวิ่งที่ว่องไวมาก ดังนั้นนักต่อสู้เลิกหวังได้เลยที่จะไล่จับได้ทัน และในแผนที่แบบนี้ ถ้านักธนูขยับตําแหน่งไปที่แตกต่างออกไปและยิงออกมา ถ้าเขาไม่สามารถตัดสินตําแหน่งของศัตรูได้ เขาก็จะโดนไล่ตอดไปเรื่อยๆ ด้วยเหตุนี้นี่เอง แทนที่เขาจะเป็นคนโจมตีก่อน ทําไมเขาไม่ยืนป้องกันแทนละ

หนึ่งน้อยก็มีความคิดแบบเดียวกันกับหวังหยู่และต้องการที่จะยืนป้องกัน นี่เป็นเพราะว่าเขาไม่ใช่อาชีพนักแม่นปืน สิ่งที่เขาเลือกเป็นอาชีพลับของนักธนูที่มาจากสาขา ซึ่งเปลี่ยนกลายเป็นอาชีพ ผู้เอาชีวิตรอดในเลเวล20

ผู้รอดชีวิตนั้นเหมาะในการต่อสู้และการติดตามเหยื่อในป่าไม้ พวกเขาสามารถที่จะยิงลูกธนูพิษและใช้ระเบิดและกับดักหลากหลายแบบได้…. ซึ่งมันเป็นอาชีพที่ใช้กลยุทธ์ในการต่อสู้อย่างมาก

เมื่อเขาเข้ามาในแผนที่ หนึ่งน้อยก็พุ่งตรงเข้าไปในป่าและวางกับดักลงไปสองกับดักในทันที

กับดักแรกเรียกว่า “กับดักน้ําแข็ง” ซึ่งมันใช้เวทย์มนต์ทําให้เป้าหมายมึนงงไปห้าวินาที อีกอย่างหนึ่งเรียกว่า “กับดักจับตาย” ซึ่งเป็นกับดักที่เกิดปฏิกิริยาขึ้นตามมา ซึ่งมันจะยิงลูกธนูออกมาจากหน้าไม้อย่างต่อเนื่องเป็น เวลาห้าวินาที หลังจากที่มันทํางาน

ถึงแม้ว่ากับดักทั้งสองจะไม่สามารถทําความเสียหายมากเท่าไหร่กับหวังหยู่ก็ตาม แต่เขาก็เป็นนักต่อสู้ ในช่วงเวลานี้ นักต่อสู้ส่วนมากแล้วมีพลังชีวิตแค่ประมาณ 1200 หน่วย ดังนั้นถ้าการโจมตีระลอกแรกฆ่าเขาไม่ได้ มันก็จะทําให้เขาเหลือพลังชีวิตแค่เล็กน้อย หลังจากนั้น หนึ่งน้อยก็สามารถที่จะยิงลูกธนูออกไปอีกไม่กี่ดอกจากด้านข้าง เพื่อที่จะทําให้มั่นใจได้ว่าหวังหยู่ไม่ตายก็เหลือพลังชีวิตน้อยมากๆ

แผนของหนึ่งน้อยก็วางไว้เรียบร้อยแล้ว อย่างไรก็ตาม หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง หนึ่งน้อยที่พรางตัวอยู่ก็ไม่เห็นหวังหยู่ปรากฏตัวขึ้น

“เขาหลงในแผนที่ใหญ่แผนที่นี้หรือเปล่า?” หนึ่งน้อยบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด

ผ่านไปห้านาทีและหวังหยู่ก็ยังไม่ปรากฏตัว ด้วยเหตุนี้นี่เอง หนึ่งน้อยจึงเริ่มที่จะตื่นตระหนก

“เชี่ยเอ้ย เขามองแผนฉันออกงั้นเรอะ? ถ้าแบบนี้ไม่เวิร์คแล้วละก็ ฉันก็จะไปล่อเขามาติดกับดักแทนละกัน”

เมื่อเขาคิดได้ หนึ่งน้อยก็กระโดดลงมาจากต้นไม้และมุ่งหน้าไปยังขอบป่า นักธนูเป็นอาชีพที่มีวิสัยทัศน์ในการมองเห็นไกลกว่าอาชีพอื่น ด้วยเหตุนี้นี่เอง ก่อนที่เขาจะออกจากป่าไม้ เขาก็เห็นหวังหยู่ที่ยืนอยู่ด้านนอก

หวังหยู่นั้นกําลังนั่งเล่นไพ่คนเดียวอยู่กับไพ่ที่ทําขึ้นมาเอง

“เหี้!!” เมื่อเขาเห็นดังนี้ หนึ่งน้อยก็แทบจะกระอักเลือด

ถ้าเขาไม่ได้ออกมาที่นี่ ชายคนนี้ก็วางแผนที่จะนั่งอยู่ที่นั่นจนเวลาหมดและการแข่งขันก็จะจบลงโดยอัตโนมัติ โดยการตัดสินว่ามันเป็นการเสมออย่างงั้นเหรอ?

“เชี่ยเอ้ย!!” หนึ่งน้อยด่าออกมา เขาก็หยิบหน้าไม้อันเล็กออกมาในทันทีและเล็งยิงไปที่หวังหยู่

ทันทีที่หนึ่งน้อยเล็กหน้าไม้มาที่เขา หวังหยู่ก็สัมผัสได้ถึงจิตสังหารและเงยหน้ามองขึ้นมา เขาก็เห็นลูกธนูกําลังลอยตรงมาที่หน้าของเขา เขาก็โบกมือของเขาอย่างสบายๆและเขาก็จับลูกธนูไว้ในมือ และก็จ้องไปที่ทิศของหนึ่งน้อย

“บ้าอะไรวะนั่น!!” เมื่อเขาเห็นหวังหยู่จับลูกธนูได้ด้วยมือเปล่า หนึ่งน้อยก็ตกใจเล็กน้อย หลังจากนั้น ตาของเขาก็สบเข้ากับหวังหยู่ที่กําลังมองมาทางเขาอยู่

ถึงแม้ว่าหนึ่งน้อยจะรู้ว่าหวังหยู่ไม่สามารถที่จะมองเห็นเขาได้ เขาก็อดที่จะรู้สึกเสียวสันหลังวาบเสียมิได้ด้วยเหตุนี้นี่เอง เขาจึงเลิกคิดและหันหลังวิ่งหนีเข้าไปในป่า

หลังจากระบุตําแหน่งของหนึ่งน้อยได้แล้ว หวังหยู่ก็เก็บไพ่ของเขาและวิ่งไล่ตามเข้าไปในป่า

หนึ่งน้อยที่วิ่งอยู่ด้านหน้าก็หันกลับไปมองทางที่เขาวิ่งมา เมื่อเขาเห็นหวังหยู่ถูกล่อมาแล้ว เขาก็เต็มไปด้วยความสุข และเขาก็หันกลับไปยิงลูกธนอีกหนึ่งดอก

แต่สุดท้ายแล้วมันก็ถูกจับโดยหวังหยู่อีกครั้งหนึ่ง เพียงเวลาไม่นาน ทั้งสองคนก็มาถึงบริเวณที่หนึ่งน้อยวางกับดักไว้ก่อนหน้านี้

เมื่อเขากลับเข้ามาในป่า หนึ่งน้อยก็จ้องไปที่หวังหยู่อย่างดุร้ายและหวังหยู่ที่สัมผัสได้ถึงออร่าของเขาก็รีบไล่ตามมา

“เฮะเฮะ เขาตกลงไปในกับดักแล้ว” หนึ่งน้อยหัวเราะออกมาก่อนที่จะนับเวลา “สาม สอง หนึ่ง…”

“แคร็ก!”

เสียงกับดับทํางานก็ดังขึ้น แล้วแสงสีฟ้ากล้อมรอบขาของหวังหยู่ หลังจากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็แข็งอย่างสมบูรณ์

“ฮ่าๆๆ! นายนี่มันโง่จริงๆ!” ทันทีที่เขาเห็นหวังหยู่ตกลงไปในกับดัก หนึ่งน้อยก็กระโดดลงมาจากต้นไม้และใช้งานกับดักหน้าไม้ที่อยู่ใกล้ๆ

“รู้ช! รู้ช! รู้ช! รู้ช!”

หน้าไม้สี่อันก็เล็งไปที่หวังหยู่ในทันทีและลูกธนูก็ถูกยิงเข้ามาใส่เขา เมื่อกับดักถูกใช้งาน ในเวลาเดียวกัน หนึ่งน้อยก็ยกหน้าไม้ของเขาขึ้นและยิงใส่หวังหยู่ด้วยเช่นกัน

อัตราการยิงของหน้าไม้ขึ้นอยู่กับความคล่องแคล่วของผู้ใช้ ห้าหน้าไม่สามารถที่จะยิงลูกธนูออกมาได้อย่างก็สิบดอกต่อวินาที

ในห้าวินาทีนั้น ห้าสิบลูกธนูก็ลอยเข้าใส่หวังหยู่ ไม่ว่าผู้รอดชีวิตจะโจมตีได้เบาแค่ไหนก็ตาม ห้าสิบลูกธนูก็เพียงพอที่จะเปลี่ยนหวังหยู่ให้กลายเป็นศพได้

อย่างไรก็ตาม หวังหยู่ก็หัวเราะออกมาและภาพติดตาของมือของเขาก็ลอยอยู่รอบๆเขา มันทั้งบล็อคและปัดพวกมันออกไป ในตอนจบ ลูกธนูที่ถูกเล็งมาที่เขาต่างตกกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

“นี่มัน…บ้าไรวะเนี่ย..มันเป็นไปไม่ได้!”

เมื่อเขามองไปที่ลูกธนูที่กองเต็มอยู่บนพื้น หนึ่งน้อยก็มีนงงจนเกือบที่จะทําหน้าไม้ของเขาหลุดมือ

{REBIRTH} เปิดออกมาได้ประมาณครึ่งเดียวแล้ว และผู้เล่นส่วนใหญ่ก็เริ่มที่จะคุ้นเคยกับการควบคุมมากยิ่งขึ้น การปัดลูกธนูนั้นก็เคยเกิดขึ้น แต่มันเกิดขึ้นได้ยากมาก ยกตัวอย่างเช่น โจรที่มีความคล่องแคล่วสูงก็สามารถที่จะใช้มีดของพวกเขาปัดลูกธนูได้

ยังไงก็ตาม ไม่สําคัญว่าความคล่องแคล่วของโจรนั้นสูงมากแค่ไหน พวกเขาก็ยังเป็นผู้เล่นที่มีเลเวล 20 กว่าๆเท่านั้น แม้ว่าโจรจะสามารถปัดลูกธนูหลายต่อหลายดอกได้ในเวลาเดียวกัน มันก็เป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อแล้ว ใครจะไปรู้กันว่านักต่อสู้ที่อยู่หน้าเขาสามารถที่จะปัดลูกธนูห้าสิบดอกได้ในรวดเดียว มันจะต้องใช้ความคล่องแคล่วมากนาดไหนกัน…. หรือว่ามันเป็นบัคของระบบกันแน่!!

ที่จริงแล้วสิ่งที่หนึ่งน้อยไม่รู้ก็คือสิ่งที่สําคัญที่สุดในการปัดลูกธนูไม่ใช่ความคล่องแคล่ว แต่เป็นสายตาที่เฉียบแหลมและปฏิกิริยาร่างกายที่ดี พร้อมกับปฏิกิริยาร่างกายของหวังหยู่แล้ว เขาก็สามารถที่จะจับลูกธนูได้ตั้งแต่ในหมู่บ้านเริ่มต้นแล้ว

นอกจากนี้แล้ว หน้าไม้ก็ไม่สามารถที่จะยิงลูกศรกระจายออกมาได้ และไม่ว่ามันจะมีลูกธนูมากแค่ไหนก็ตาม พวกมันก็สามารถที่จะเล็งมาที่เป้าหมายเพียงเป้าหมายเดียว ซึ่งก็คือหวังหยู่ ตราบเท่าที่เขาสามารถตามจังหวะของหน้าไม่ทัน เขาก็สามารถที่จะปัดลูกธนูได้สิบดอกได้ในหนึ่งวินาที และมันก็ไม่เรียกว่าเร็วด้วยซ้ําไป สําหรับใครบางคนอย่างหวังหยู่แล้ว การจัดการกับอะไรแบบนี้เป็นเรื่องที่ง่ายดายอย่างมาก

ในเวลาเดียวกัน เอฟเฟคจากกับดักน้ําแข็งก็จางหายไป เขาก็กระโดดไปยืนอยู่ด้านข้างหนึ่งน้อย แล้วเขาก็จับไปที่คอของหนึ่งน้อย

“บอกฉันมาสิว่านายมีเพื่อนอีกกี่คน?” หวังหยู่ถาม

“มีอีกเจ็ดคนครับ..” หนึ่งน้อยตอบกลับอย่างตื่นตระหนก

“อย่ามาสกับฉันทีละคน ให้มาสิฉันพร้อมกันทีเดียวเลย ฉันกําลังรีบ!”