MMORPG: Martial Gamer - ตอนที่ 236

Chapter 236: คาดการณ์
“ฮ่าๆๆ!”

ไร้ความกลัวก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย เมื่อเขาเห็นสิ่งที่แองเจล่าทำ

เมื่อเวลาผ่านไปที่แองเจล่าสังเกตเห็นรอยยิ้มของไร้ความกลัว มันก็สายเกินไปแล้วสำหรับเธอ

หวังหยู่นั้นได้คาดการณ์ไว้แล้วว่าเอไอที่มีสติปัญญาระดับสูงอย่างเธอนั้นจะได้ยินคำแนะนำนั้น ด้วยเหตุนี้นี่เอง มันจึงเรื่องที่เป็นไปได้ที่เธอจะทำตามคำแนะนำของไร้ความกลัว แต่หวังหยู่ก็ได้เตรียมการไว้แล้ว และเขาก็ฟันเข้าใส่หน้าของเธอและผลักเธอกระเด็นออกไป

เมื่อเป็นบอสที่เชี่ยวชาญในการใช้เวทย์และเป็นบอสที่มีรูปร่างมนุษย์ แองเจล่าก็ถูกส่งกระเด็นโดนการโจมตีของหวังหยู่

มันมีหลายวิธีที่จะทำคอมโบการโจมตีในเกมนี้ แต่ทางที่ง่ายที่สุดก็คือการควบคุมการเคลื่อนไหวของศัตรูของคุณ และการผลักพวกเขากระเด็นออกไปนั้นก็เป็นวิธีการที่ยอดเยี่ยมที่สุดในการทำมันอีกด้วย

เมื่อมอนสเตอร์กระเด็นอยู่กลางอากาศ มันก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย ถ้าผู้เล่นสามารถคว้าช่วงเวลาในการสกิลของเขาเองได้แล้ว เขาก็สามารถที่จะปลดปล่อยคอมโบอันรุนแรงเข้าใส่เป้าหมายได้

แต่เนื่องจาก {REBIRTH} นั้นโอ้อวดว่าเกมของพวกเขานั้นสมจริงกว่าเกมอื่นในตลาด เงื่อนไขที่จะทำให้ผู้เล่นสามารถผลักมอนสเตอร์กระเด็นได้นั้นยุ่งยากอย่างมาก พวกเขาจะต้องโจมตีด้านหน้าของศัตรูของพวกเขา

แต่การโจมตีทั้งหมดของแองเจล่านั้นอยู่ด้าหนน้า อย่างน้อยที่สุดก็ [การจ้องมองแห่งความตาย] ก็สามารถหลีกเลี่ยงมันได้อย่างง่ายดาย แต่พิษจาก [หมอกกัดเซาะกระดูก]นั้นก็สร้างไว้นานกว่าห้าวินาที..

มันไม่มีทางที่หวังหยู่จะโจมตีด้านหน้าของเธอได้

หลังจากที่ดูการต่อสู้ของพวกเขาสักพักหนึ่ง ไร้ความกลัวก็สังเกตเห็นได้ว่าหวังหยู่นั้นต้องการโจมตีด้านหน้าของแองเจล่า ด้วยเหตุนี้นี่เอง เขาจึงตัดสินใจที่จะหลอกเธอให้เปลี่ยนเป้าหมาย

เมื่อเป็นเอไอที่ชาญฉลาดในเกมก็ตามที พวกเขาก็ยังคงย่ำแย่กว่าความคิดของมนุษย์สักเล็กน้อย

เมื่อหวังหยู่ทำให้เธอกระเด็นขึ้นกลางอากาศ เขาก็เปลี่ยนศิลปะการต่อสู้ของดาบแห่งการลอบกัดไปเป็น เก้าดาบแห่งการโคจร

หวังหยู่ก็ยกดาบของเขาขึ้นแล้วเขาก็ฟันเข้าใส่แองเจล่าอย่างดุร้าย โดยปราศจากการปล่อยให้เธอได้ป้องกันตัวของเธอเอง หวังหยู่ก็ขว้างเธอกระเด็นขึ้นกลางอากาศในทันที เขาก็โจมตีอย่างไร้เมตตาอีกครั้งหนึ่ง

-1785

-1459

-2451

…

ตัวเลขสีเลือดจำนวนมากก็ลอยขึ้นบนหัวของแองเจล่า แล้วพลังชีวิตของเธอก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

มันมีเก้าส่วนประกอบของเก้าดาบแห่งการโคจนของหวังหยู่ และมีสี่การเคลื่อนที่ที่ทำให้เกิดการเคลื่อนไหวสามสิบหกครั้ง เมื่อถึงครั้งที่สี่แล้วนั้นหวังหยู่ก็เคลื่อนไหวครบสามสิบครั้งก็ทำให้พลังชีวิตของแองเจล่าลดต่ำกว่า 30%!

“ไอ้มนุษย์น่ารังเกียจ!”แองเจล่าคำรามแล้วเธอก็พันตัวของเธอเองด้วยแสงสีเขียว

“อ๊า ผู้หญิงคนนี้จะทำอะไรเนี่ย…”หวังหยู่ถอนหายใจแล้วเขาก็กระโดดถอยหลังไปครึ่งเมตรและหลบระยะการโจมตีของแองเจล่า

“รับความกราดเกรี้ยวของงูเนเธอร์ไปซะ!”แองเจล่าคำรามแล้วเธอเหวี่ยงของเธออย่างดุร้าย

“มันถึงเวลาจบนี่แล้ว!”หวังหยู่หัวเราะแล้วเขาก็พุ่งเข้าใส่เธอ

“ฮุ!ฮุ!”

แต่หวังหยู่ก็รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวด้านใต้ฝ่าเท้าของเขาอย่างฉับพลัน

เมื่อเขามองไปรอบๆ เขาก็ตระหนักได้ว่าสิบเสาหินก็ลอยออกมาจากพื้นดินและพยายามที่จะทำให้เขิตดกับดัก!

หวังหยู่ก็บิดร่างของเขาและกระโดดไปด้านข้าง…หลบเสาหินแล้วเขาก็วิ่งไปด้านหน้าต่อไป

“เพล๊ง…”

ดาบของหวังหยู่ก็ติดอยู่ระหว่างเสาหินสองเสานี่

เสาที่แองเจล่านั้นเรียกมานั้นคล้ายคลึงอย่างมากกับเสาที่อยู่ในพระราชวัง ระยะห่างระหว่างมันนั้นแคบมากที่ทำให้คนเพียงคนเดียว

ในเวลานั้นนี่เอง แองเจล่าก็เรียกหมอกพิษใส่ตำแหน่งของหวังหยู่ หวังหยู่ก็เก็บดาบของเขาอย่างช่วยไม่ได้แล้วเขาก็ล่าถอย

แต่เขาจะหลบหนีไปง่ายๆได้อย่างไรกัน? แอคโกรของแองเจล่าก็ล็อคไปที่หวังหยู่อย่างแน่นหนาและไล่ล่าของเขาอย่างต่อเนื่อง

แผนเริ่มแรกของหวังหยู่นั้นก็คือล่อแองเจล่าออกจากป่าของกำแพงหินก่อนที่จะฆ่าเธอทิ้ง แต่เขานั้นไม่รู้ว่าเสาหินรอบๆตัวเธอนั้นจะตามเธอไปด้วย!

“เฒ่ากระทิง วิ่งไปด้านขวา!”ไร้ความกลัวตะโกนอย่างฉับพลัน

“มันจะมีประโยชน์อะไรในการไปด้านขวา..”หวังหยู่คิดกับตัวของเขาเอง หวังหยู่ก็ติดกับดักของแองเจล่าแล้วหลังของเขาก็พิงเข้ากับกำแพง

“เชี่ยเอ้ย….ไอ้หมาของโบสถ์นั้นอยู่ที่นั่นสองตัว ผมนั้นมีแต้มคุณธรรม -200 แต้มกับฝ่ายแสงนะ..”หวังหยู่บ่น

“หื้ม!”แองเจล่าพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาแล้วแสงก็ปรากฏในตาของเธอขึ้น เมื่อเธอกำลังใช้ [การจ้องมองแห่งความตาย]!

หวังหยู่ก็รีบกลิ้งไปด้านข้างและหลบการโจมตีของได้อย่างฉิวเฉียด เขาจะเสียเปรียบอย่างแน่นอน ถ้าเขาพยายามที่จะสู้กับเธอท่ามกลางเสาหินเหล่านี้

หวังหยู่ก็ไม่มีทางที่จะแสดงอำนาจของเขาออกมาได้

ดาบยาวของเขานั้นยาวแค่หนึ่งเมตรครึ่ง นั่นหมายความว่าเขาไม่สามารถที่จะเหวี่ยงมันใส่แองเจล่าได้ ดาบนี้มันไม่เหมาะสมในการฟันเนื่องจากความยาวของมัน

สิ่งแวดล้อมนั้นเหมาะกับอาวุธเล็กๆอย่างหมัดหรือกริชเพียงแค่นั้น

แต่หวังหยู่นั้นก็ไม่มีกริชและอาวุธของหมัดของเขานั้นไม่มีประโยชน์ต่อแองเจล่าเลย

เขานั้นก็เป็นเสือที่ถูกถอดเขี้ยวและกรงเล็บออกไป ในขณะที่แองเจล่านั้นเหมือนปลาที่อยู่ในน้ำ เธอนั้นได้ควบคุมสภาพแวดล้อมอย่างสมบูรณ์แบบใช้มันให้เป็นประโยชน์ต่อเธอ

“เหี้…เอ้ย ฉันไม่มีกริช แต่ธนูก็น่าจะทำงานได้นะ..หื้อ ไอ้นี่มันอะไรกัน? ไอ้นี่อาจจะใช้ได้ก็ได้..”หวังหยู่พึมพำแล้วเขาก็ค้นหาทุกสิ่งทุกอย่างในช่องเก็บของ..