MMORPG: Martial Gamer - ตอนที่ 247

Chapter 247: โดนหลอก
หัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาตินั้นไม่ใช่ชายที่รู้จักในการช่วยเหลือคนผู้อื่น ในความเป็นจริงนั้นชื่อเสียงของเขาในเมืองฝนฟ้าคะนองนั้นเกือบที่จะเลวร้ายเท่ากับชื่อเสียงของหมิงตู่เมืองรัตติกาล เขานั้นไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับสมาชิกของกิลด์นอกจากว่าพวกเขาจะเคลียร์ดันเจี้ยน แต่แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น เขานั้นก็แทบไม่เคยพูดคุยกับพวกเขาเลย

ถ้ามันไม่ใช่ความจริงที่เขานั้นเป็นผู้เล่นที่มีความสามารถ แม้แต่เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งนั้นก็ไม่สนใจที่จะยุ่งกับเขา มันเป็นเรื่องยากอย่างมากที่จะมีใครสักคนที่ชอบเขาในกิลด์

ไม่เพียงแต่สมาชิกคนอื่นในกิลด์นั้นจะไม่สนใจกับความจริงที่เขาถูกฆ่าไปสองรอบ พวกเขายังคงมีความสุขอยู่อย่างลับๆอีกด้วย

ทันใดนั้น สมาชิกอีกคนของกิลด์ก็ส่งข้อความมาในช่องแชทกิลด์

“เหี้..อะไรวะ นักต่อสู้ที่ไหนก็ไม่รู้ฆ่าผมไป เมื่อผมกำลังเก็บระดับอยู่…”

“เขามีหน้าตาเป็นยังไง?”เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งถาม

“เขานั้นปิดหน้าดังนั้นผมจึงไม่สามารถที่จะมองเห็นได้ชัดเจนสักเท่าไหร่ แต่เขานั้นฆ่าพวกเราทั้งทีมพร้อมกับท่าแค่สองหรือสามท่าเท่านั้น เขาไม่ได้ใช้สกิลสักสกิลเลยอีกด้วย….เขานั้นพูดว่าเขาจะกำจัดผู้เล่นที่อยู่ในเมืองกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งนี้ซะ”ผู้เล่นคนนั้นรายงาน

“เหี้..อะไรวะ เนียนลู่หยุนอีกแล้ว!!!”ทุกคนร้องออกมา

สไตล์การต่อสู้ของเนียนลู่หยุนนั้นเป็นที่รู้จักกันดีในเมือง เขานั้นไม่ได้ใช้สกิลมากสักเท่าไหร่และส่วนมากก็ใช้การโจมตีธรรมดาในการฆ่าศัตรูของเขา มันเป็นความสามารถพิเศษของเขา แต่สิ่งที่ทำให้มันดูเหมือนกับว่าเขานั้นเป็นทำเรื่องนี้นั้นก็คือความจริงที่มันน่าจะมีนักต่อสู้เพียงคนเดียวในเมืองฝนฟ้าคะนองที่สามารถจะทำแบบนี้ได้

“เหี้.. พันธมิตรปึกแผ่นแม่งกำลังขี้อยู่บนหัวพวกเราแล้ว!”เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งคำราม

“บอส คุณนั้นพูดคำว่าขี้จริงๆงั้นเหรอ?”ใครบางคนถามขึ้น

“นั่นไม่ใช่เรื่องหลักไอ้โง่เอ้ย! สิ่งที่พวกเราควรที่จะทำในตอนนี้คืออะไร ตั้งแต่ที่พวกเขานั้นเริ่มต้นโจมตีพวกเรา”เทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งคำราม

“ก็แค่กระทืบพวกแม่งแค่นั้นเอง!”ทุกคนตะโกนออกมาพร้อมๆกัน

กฏสวรรค์อันบ้าคลั่งนั้นก็เหมือนกับชื่อของมันที่เต็มไปด้วยผู้คนที่หยิ่งยโสโอหังและโหดเหี้ยมที่ฆ่าผู้เล่นตามที่พวกเขาต้องการ

หลังจากที่ได้ยินคำสั่งของเทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่ง สมาชิกทุกคนของกิลด์นั้นก็พร้อมใจกันกลับสำนักงานกิลด์ที่พวกเขานั้นใช้รูปแบบเทเลพอร์ตกลับไปยังเมืองฝนฟ้าคะนอง

หลังจากที่มาถึงเมืองฝนฟ้าคะนอง ผู้เล่นเหล่านี้ก็แยกทีมกันก่อนที่จะวิ่งเข้าไปยังประตูเมือง

คำสั่งของพวกเขานั้นก็คือสังหารสมาชิกทุกคนของพันธมิตรปึกแผ่นที่พวกเขาเห็น

มันไม่ได้ใช้เวลานานสักเท่าไหร่ที่จะเกิดพายุขึ้นในเมืองฝนฟ้าคะนอง..

“เหี้..อะไรวะ เกิดอะไรขึ้นกัน? ทำไมผู้เล่นจากกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งนั้นฆ่าพวกเรากัน?”

“ใช่แล้ว พวกเขานั้นยึดครองไปทั่วทุกแห่ง! ฉันนั้นถูกฆ่าทันทีที่ฉันเข้าเกมมา! มันเกิดอะไรขึ้นกัน?”

“เชี่ยเอ้ยพวกขยะ! พวกเขานั้นเป็นคนที่เริ่มต้นการต่อสู้! ทำไมพวกเขาถึงทำตัวไร้เหตุผลเช่นนี้กัน!”ใครบางคนด่าอย่างโกรธแค้น มันเป็นเรื่องที่เด่นชัดว่าเขานั้นเป็นมือใหม่เหมือนกับหวังหยู่

ช่องแชทกิลด์นั้นเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว เมื่อคำบ่นเกี่ยวกับความตายนั้นถาโถมเข้าใส่ในแชทกิลด์ แผนของพวกเขาในตอนนี้ก็คือรวมกลุ่มกันสู้กับกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งตรงๆ!

นักแอบซุ่มนั้นก็พบว่าสถานการณ์นั้นตึงเครียดและก็รีบส่งข้อความหาเนียนลู่หยุน “ลู่หยุน ฉันให้นายไปคุยกับหัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาติ นายทำอะไรกับเขากัน?”

“ฉันยังไม่พบเขาเลยนะ..”

คำตอบนี้จากเนียนลู่หยุนนั้นทำให้ความคิดนักแอบซุ่มแตกกระเจิงไปหมด เขานั้นพูดไม่ออก

“แต่มันเป็นไปได้ยังไงกัน? ผู้เล่นจากกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งนั้นกำลังฆ่าคนของพวกเราอยู่ในตอนนี้!”นักแอบซุ่มตอบกลับ

“แผนของนักแอบซุ่มนั้นธรรมดาอย่างมาก สิ่งที่เนียนลู่หยุนจำเป็นที่จะต้องทำก็คือคุยกับหัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาติและสอนบทเรียนกับเขา นี่มันไม่ควรที่จะทำให้การกระทำแบบนี้จากเทพเจ้าสายฟ้าอันบ้าคลั่งสักหน่อย!

นักแอบซุ่มนั้นรู้ความแข็งแกร่งของกิลด์ของเขาเป็นอย่างดี มันไม่ได้มีผู้เชี่ยวชาญคนอื่นในกิลด์นอกจากเนียนลู่หยุน มันเป็นที่เด่นชัดว่าผู้เชี่ยวชาญในกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งนั้นมีมากกว่า และการที่จะพยายามที่จะสู้กับพวกเขาตรงๆนั้นก็เป็นดั่งกับฝันเฟื่อง! แต่ทำไมนักแอบซุ่มจะทำยังไงให้พี่น้องของเขาใจเย็นลงได้กัน?

“โอ้ ใช่….ฉันเจอนักเวทย์คนหนึ่งเมื่อฉันพยายามที่จะหาหัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาติ เขานั้นโจมตีฉันก่อน เมื่อเขารู้ตัวตนของฉัน ฉันคิดว่าเขานั้นน่าจะเป็นสมาชิกของกฏสวรรค์อันบ้าคลั่ง”เนียนลู่หยุนนึกขึ้นมาได้

“เขาดูเป็นยังไง?”เมื่อเป็นหัวหน้ากิลด์ของกิลด์ใหญ่ นักแอบซุ่มก็เคยพบเจอกับผู้คนที่มีตำแหน่งสูงๆของกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งมาก่อนและรู้ว่าพวกเขานั้นมีหน้าตาเป็นยังไง

“ไม่สูงสักเท่าไหร่ เขาดูเลวทรามอีกด้วย…”

“เหี้..อะไรวะ! นั่นมันหัวใจสายฟ้าแห่งธรรมชาติ!”นักแอบซุ่มอ้าปากค้าง “นายทำอะไรกับเขากัน…”

ตั้งแต่ที่เขานั้นฆ่าใครไปสักคนแล้วนั้นมันก็ไม่มีทางที่นักแอบซุ่มจะสามารถโน้มน้าวใจผู้เล่นจากกฏสวรรค์อันบ้าคลั่งให้หยุดการต่อสู้ได้

แม้ว่าเรื่องนี้จะถูกพิจารณาว่ามันเป็นเพราะเนียนลู่หยุน นักแอบซุ่มก็ไม่กล้าที่จะโทษเขา เนื่องจากว่ามันเป็นเรื่องไม่ฉลาดที่จะทำมัน นักแอบซุ่มนั้นเข้าใจถึงความแข็งแกร่งของเนียนลู่หยุนเป็นอย่างดี แต่ยิ่งสำคัญกว่านั้นก็คืออารมณ์ของเขา การด่าผู้เชี่ยวชาญอย่างเนียนลู่หยุนนั้นเป็นการตัดสินใจที่จะทำให้เขานั้นจะต้องเผชิญหน้ากับพันธมิตรปึกแผ่นทั่วทั้งกิลด์อีกด้วย

“ทุกคนมารวมตัวกันเถอะ พวกเราจะสวนกลับพวกมัน!”นักแอบซุ่มออกคำสั่ง นี่ทำให้เลือดของสมาชิกของพันธมิตรปึกแผ่นนั้นเดือดพล่าน ใครก็ตามจะสามารถอดทนการโดนรังแกได้กัน? ใครจะไปสนว่ากฏสวรรค์อันบ้าคลั่งนั้นมีผู้เล่นมากกว่าพวกเขากันละ? ชัยชนะหรือพ่ายแพ้นั้นจะสามารถตัดสินได้เมื่อพวกเขาต่อสู้กันไปแล้ว!

มันมีผู้เล่นราวๆห้าร้อยคนจากพันธมิตรปึกแผ่นและเกือบหนึ่งพันคนจากกฏสวรรค์อันบ้าคลั่ง การต่อสู้จำนวนนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะเยาะเย้ยได้เลยแม้แต่น้อย

ผู้เล่นจากทั้งสองกิลด์มารวมตัวกันและเตรียมที่จะเกิดการปะทะกันครั้งใหญ่ขึ้น

“ไม่เลวเลย นี่มันเป็นเวลาที่พวกเรากำลังรออยู่!”รัศมีฤดูใบไม้ผลิส่งข้อความให้กับหมิงตู่และหวังหยู่ เมื่อเขายืนอยู่ด้านบนกำแพงและคอยดูการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้น