Monster Pet Evolution – วิวัฒนาการสัตว์เลี้ยงกลายพันธุ์ - ตอนที่ 136

“อ้า การได้นอนหลังกินอิ่มแบบนี้ช่างดีจริงๆ” เกาเผิงพูดพลางถอนหายใจ จริงๆเขายังไม่ค่อยอิ่มเท่าไหร่

“ชี่ชี่” สตีปี้ที่กินอิ่มนอนหลับผิดกับเกาเผิง มันพยักหน้าเห็นด้วยกับเจ้านายพร้อมเรอออกมา

เกาเผิงจ้องไปที่แมงมุมที่ซื่อบื้อตัวนี้

“ฉันว่าคืนนี้พวกเราอาจจะได้กินแมงมุงย่างบาบีคิวใช่มั้ยต้าซื่อ”

ต้าซื่อพยักหน้าตกลงในทันที

สตีปี้รู้สึกไม่ดีเริ่มค่อยๆถอยห่างจากเกาเผิงและมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ

…….

“ดูเหมือนเด็กหนุ่มคนนี้จะเข้าวิถีแห่งเซนน่ะครับ ฮะๆ” พิธีกรกล่าวหัวเราะ “ไม่แข่งขัน ไม่ต่อสู้ มุ่งเน้นชีวิตที่มีแต่ความสงบ เขาดูเหมือนวัยรุ่นเท่าไปที่ก่อนจะเกิดมหาภัยพิบัตือีกนะครับ”

“หรืออาจจะแค่ขี้เกียจเฉยๆก็ได้ครับ” ดวนหวู่ไม่รู้จะพูดอะไรดี

พิธีกรเกือบจะสำลักอากาศด้วยความตกใจ เขาฝืนยิ้ม หากเขายังพูดไปเรื่อยแบบนี้ต่อไป เห็นทีเทปหน้าคงไม่ต้องเห็นหน้าเขาอีกแล้วสินะ

…….

ที่บ้านลุงหลิว

ลุงหลิวพยายามกระตุ้นให้เฟลมมี่ไปข้างนอกเพื่อไปออกกำลังกาย

“หากยังขี้เกียจแบบนี้ต่อไปแกได้อ้วนเป็นแน่ๆ เร็วเข้าออกไปข้างนอก เดี๋ยวเสี่ยวเผิงต้องโทษฉันแน่ๆ ที่ปล่อยให้สัตว์อสูรของเขาอ้วนแบบนี้”

เฟลมมี่กรอกตาทำเป็นหูทวนลม

“ออกไปออกกำลังกายเดี๋ยวนี้!!” ลุงหลิวตะหลิวตะโกนสั่งเฟลมมี่จนเส้นเอ็นขึ้น

ทันใดนั้นภาพของเกาเผิงก็โผล่ออกมาที่จอโทรทัศน์

เฟลมมี่ที่กำลังเดินออกจากบ้าน ได้หันมาเห็นพอดี มันได้เห็นหน้าเจ้านายมันจึงปรี่ไปหาด้วยความคิดถึง มันจับหน้าจอทีวีด้วยปีกของมันจากนั้นยื่นจงอยปากเข้าไปเพื่อที่จะจูบ…

*เปรี๊ยะ*

แต่ดูเหมือนเฟลมลี่จะจูบแรงไปหน่อย มันได้เจาะทะลุจอทีวี ไฟฟ้าได้ช็อตมัน ทำให้มันงุนงงออกที่จะสลบลงไป

ซอฟตี้ที่เดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะมองเฟลมมที่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

‘ยี้ เจ้านกอ้วน’

ลุงหลิวเห็นสภาพของมันก็อดสงสารไม่ได้ ที่มันแสดงพฤติกรรมแบบนี้ คงเป็นเพราะว่ามันอยู่ห่างจากเจ้านายของมันแน่ๆ

เขาหวังว่าเสี่ยวเผิงจะกลับมาเร็วๆนี้

…….

“พื้นที่ป่ารอบนอกจากแทบจะไม่มีอันตรายเลย” เกาเผิงพูดพลางลูบท้องที่หิวของเขา “งั้นเข้าไปในใจกลางของป่ากันเถอะ”

ที่ภูเขายังแห่งนี้เคยเป็นอุทยานแห่งชาติมาก่อน พื้นที่นี้ที่เคยเห็นป่ารกอยู่แล้ว พอหลังเกิดมหาภัยพิบัติก็ยิ่งทำให้รกมากขึ้นไปอีก ยิ่งเดินเข้าไปมากเท่าไหร่ก็ยิ่งเดินลำบากมากขึ้น

ต้าซื่อที่คลานไปพร้อมกับตัดพวกเถาวัลย์ไปตามทาง มันตัดจนขากรรไกรมันเริ่มระบมแล้ว มันจึงเปลี่ยนเป็นพยายามปืนป่ายข้ามสิ่งกีดกว้าง แต่สรีระของมันก็ไม่เอื้ออำนวยอีก ทำให้มันเดินทางอย่างยากลำบากมาก

ดัมมี่ที่ทนไม่ไหวจึงก้มลงไปหยิบต้าซื่อขึ้นมาอุ้ม ทำให้ต้าซื่อดีใจส่ายหนวดไปมาอย่างมีความสุข

สตีปี้ที่เป็นอย่างนั้นมันก็อยากถูกอุ้มบ้าง มันจึงส่งสายวิ๊งๆใส่ดัมมี่ ตาดัมมี่ได้สนใจเดินผ่านมันไป

สตีปี้มันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการเดินป่าเลยแต่มันอยากขี่หลังดัมมี่เพราะดูน่าสนุกดี อยากจะลองบ้าง

พวกเขาได้เดินมาถึงส่วนที่ลึกของป่าแล้ว ที่ตรงนั้นมีเสาหินสีขาวสูง 7เมตรที่โดดเด่นในใจกลางของป่า

“นั่นคือเสาหินที่ชายหัวโล้นบอกสินะ” เกาเผิงกล่าว

[วัตถุดิบ] หินทรายปฐพีขาว

[วิธีใช้] สามารถใช้กับสัตว์อสูรธาตุดินกับธาตุทราย ใช้ในปริมาณที่เล็กน้อยเพื่อบำรุงกระเพาะอาหารของสัตว์อสูรธาตุดินกับธาตุทราย

[วิธีใช้ด้านอื่น] สามารถดึงดูดเหล่าสัตว์อสูรได้

บนเสาหินมีคำขนาดใหญ่ที่ถูกเขียนด้วยหมึกสีดำ เขียนไว้ว่า ‘เสาคะแนน’

ถึงจะเสาคะแนนจะอยู่ตรงหน้าเกาเผิงแต่เขาไม่สามารถทำลายมันได้ในตอนนี้ เนื่องจากได้มีเถาวัลย์มาพันรอบๆเสานี้ไว้

[ชื่อสัตว์อสูร] เถาวัลย์ไม้ผี

[เลเวล] 22 (ชนชั้นนักรบ)

[ระดับ] ปกติ

[คุณสมบัติ] ธาตุพิษ / ไม้

[จุดอ่อน] ธาตุไฟ

ตอนนี้มันได้พรางราวกับเถาวัลย์ที่พบตามป่าทั่วไป

‘โอ้ เจ้านี่คิดว่าจะหลอกฉันได้อย่างงั้นเหรอ’

ริมฝีปากของเกาเผิงโค้งเป็นรอยยิ้ม

‘แกแสดงเก่งมาก งั้นฉันจะให้แกได้มีโอกาสรับรางวัลตุ๊กตาทอง’

เกาเผิงหันหลังและไปรวบรวมกิ่งไม้กับใบไม้แหล้งมากกองรวมกัน

“ต้าซื่อมานี่สิ” เกาเผิงพูด

ต้าซื่อรีบวิ่งไปหาเกาเผิงทันที จากนั้นเกาเผิงได้สั่งให้มันจุดไฟด้วยกระแสไฟฟ้า

หลังจากนั้นต้าซื่อเริ่มชาร์จไฟฟ้ารอบตัวมัน

ถึงตอนนี้ต้าซื่อจะเป็นชนชั้นนักรบและปล่อยไฟฟ้าได้แล้ว แต่มันยังไม่แรงพอที่จะช็อตให้ตายด้วยไฟฟ้า เพราะธาตุไฟฟ้าเป็นคุณสมบัติรองของต้าซื่อ แค่เอามาจุดไฟได้ก็ถือว่าดีมากแล้ว

ประกายไฟลั่นเปรี๊ยะๆ จากนั้นกองใบไม้ก็ได้ติดไฟ จากไฟกองเล็กๆ ได้ลุกลามใหญ่ขึ้น

เกาเผิงลอบสังเกตเถาวัลย์ไม้ผีอยู่ตลอดเวลาพบว่ามันกระตุกอยู่แปปนึงก่อนที่จะนิ่งเหมือนเดิม

มันคิดเกาเผิงคงยังไม่รู้ถึงตัวตนของมันอย่างแน่นอน ตอนนี้มันเลยตีเนียนไว้ก่อน

เมื่อเกาเผิงได้เห็นอย่างนั้น เขาก็ยิ่งสุมไฟให้ใหญ่ขึ้นกว่าเดิมอีก

เถาวัลย์ไม้ผีเริ่มสังเกตถึงความผิดปกติ

‘ทำไมไฟถึงได้มาทางนี้’

ตอนนี้มันทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเพราะมันยังคิดว่าเกาเผิงยังไม่รู้ตัวและมันจะหาช่องว่างนั้นโจมตีเกาเผิง

แต่ไฟก็ได้ลามมาล้อมรอบมันใกล้ๆเรื่อยๆ

‘นี่มัน จะร้อนเกินไปแล้วนะ’

ตรงบริเวณปลายเถาวัลย์ของมันเริ่มที่จะถูกไหม้แล้ว

ตัวของมันเริ่มบิดเล็กน้อยและมันต้องฝืนอยู่นิ่ง ‘นักล่าที่ดีต้องใจเย็นๆดั่งสายน้ำ’ เถาวัลย์ไม้ผีคิด

ตอนนี้ไฟได้ล้อมเถาวัลย์ไม้ผีได้อย่างสมบูรณ์แล้ว

ไฟที่ลุกลามมาขนาดนี้จนทำให้มันไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ต่อไปอีกแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะกลายพันธุ์มาแต่ใช้ว่าจะสามารถรับแรงไฟที่รุนแรงขนาดนี้ได้ ถ้ามันอยู่ต่อคงไหม้เป็นตอตะโกไปแล้ว

ขณะที่มันจะหนีออกไป ดัมมี่ที่ยืนรออยู่เงียบๆมาพุ่งไปเอื้อมจับเถาวัลย์ไม้ผีแล้วดึงมันมา

*ตูม*

เถาวัลย์ไม้ผีถูกดัมมี่จับและทุ่มลงมาที่พื้น ใบไม้ของมันปลิวว่อนไปในอากาศ