Monster Pet Evolution – วิวัฒนาการสัตว์เลี้ยงกลายพันธุ์ - ตอนที่ 140

ตั๊กแตนกิ่งไม้มายารู้สึกตกใจที่จู่ๆก็มีตะขาบพุ่งตรงมาที่ท้องของมัน

ขณะที่ต้าซื่อที่พุ่งมาพอมองหาจุดสีขาวที่ว่า ได้มีขาแหลมคมมาพุ่งมาที่ศีรษะของมัน ต้าซื่อได้หลบมันได้อย่างหวุดหวิด ขาของตั๊กแตนกิ่งไม้มายาได้แทงที่พื้นดินเกิดรูที่ลึกมากตรงนั้น

ต้าซื่อรีบถอยหลังทันทีเพื่อมองหาขาของตั๊กแตนกิ่งไม้มายามาจากทิศทางไหน

ต้าซื่อมองไปที่ขาของตั๊กแตนกิ่งไม้มายาอย่างระมัดระวัง หากมันพลาดแม้แต่นิดเดียวมันอาจกลายเป็นศพได้

ในระหว่างที่คอยหลบการโจมตีจากตั๊กแตน ต้าซื่อมันก็ยังคอยมองหาจุดสีขาวในเวลาเดียวกัน

‘อยู่ไหน มันอยู่ที่ไหน’

ตอนนี้ต้าซื่อกำลังตั้งใจหาอย่างมาก แต่ด้วยสายตามันไม่ค่อยดีและตั๊กแตนกิ่งไม้มายาก็เคลื่อนที่ตลอดเวลา เริ่มทำให้ต้าซื่อวิงเวียนศีรษะแล้ว

ในเวลาเดียวกันดัมมี่ก็อยู่สถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นกัน เนื่องจากยังมีขาของหนึ่งของตั๊กแตนกิ่งไม้มายายังเสียบคามันไว้ทำให้มันไม่สามารถขยับตัวได้ตามที่ตรงการ

ดัมมี่ไม่สามรถจะเอาขาอันนี้ออกได้และมันก็ไม่สามารถที่จะถอยหนีเพราะอาจจะเผยช่องว่างให้ตั๊กแตนกิ่งไม้มายาสังหารมันได้

*เคร้ง*

ดัมมี่ก็ยังถูกโจมตีต่อเนื่องแต่ไม่ร้ายแรงเท่าเมื่อกี้เพราะได้ต้าซื่อคอยดึงดูดความสนใจจากตั๊กแตนกิ่งไม้มายา

ต้าซื่อที่กำลังคลานหาที่ช่องท้องของตั๊กแตนกิ่งไม้มายาอย่างต่อเนื่อง จนมันไปเจอจุดๆสีขาว ถ้าไม่สังเกตดีๆก็จะมองไม่เห็นมัน

‘เจอแล้ว ในที่สุดก็เจอมันแล้ว!!’

แต่ปัญหาก็ไม่สามารถคลี่คลายได้ซะทีเดียวเพราะจุดสีขาวที่ว่ามันอยู่สูงเกินไปและมันก็เอื้อมไปถึง มันได้ลองกระโดดแล้วแต่ก็ล้มเหลว

ในตอนนั้นเองตั๊กแตนกิ่งไม้มายาได้จังหวะที่ต้าซื่อกระโดดนี้แทงเข้าที่ตัวของมัน

*ฉึก*

ต้าซื่อม้วนตัวและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด สภาพของมันในตอนนี้ราวกับถูกตะปูตอกและตรึงอยู่ที่พื้น

ภาพตรงหน้าสร้างความเจ็บปวดให้กับเกาเผิงเป็นอย่างมาก แม้ว่าเขาจะมีสัตว์อสูรสักกี่ตัวก็ตามแต่เขารู้สึกผูกพันกับต้าซื่อมากที่สุด เพราะมันอาศัยอยู่กับเขามานาน

เมื่อตั๊กแตนกิ่งไม้มายาเห็นว่ามันจับเจ้าตะขาบตัวน้อยนี้ได้แล้ว แววตาของมันได้ฉายแววที่ดุร้ายออกมา มันยกขาอีกข้างหมายมั่นจะแทงไปที่ศีรษะของต้าซื่อ

เมื่อดัมมี่ได้เห็นว่าต้าซื่อกำลังตกอยู่ในอันตราย ไฟวิญญาณสีฟ้าของมันได้ลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง เป็นความโกรธเกรี้ยวที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ในช่วงตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ที่ดัมมี่ได้ใช้เวลาอาศัยอยู่ร่วมกันกับต้าซื่อ สตปี้ และซิลลี่

ดัมมี่รู้สึกว่าพวกมันทุกตัวเป็นเพื่อนสนิทของดัมมี่ แม้ว่าต้าซื่อจะมีอารมณ์หึงหวงระหว่างมันกับเกาเผิงไปบ้าง ส่วนสตีปี้ก็ขี้อายเกินไป และซิลลี่ที่โง่ยังไงก็โง่อย่างงั้น แต่ดัมมี่รักเพื่อนพ้องของมันอย่างแท้จริง

ดัมมี่ได้เข้าไปใกล้ตั๊กแตนกิ่งไม้มายามากขึ้น พร้อมเปิดปากของมันขึ้นมาและกัดไปที่ศีรษะของมัน

*ก๊าซซ*

ขาของตั๊กแตนกิ่งไม้มายาที่กำลังจะแทงไปที่ศีรษะของต้าซื่อได้หยุดกะทันหันพร้อมกับส่งเสียงกรีดร้องออกมา

ดัมมี่กัดเข้าไปที่บรเวณตาของมัน ของเหลวได้กระจายไปทั่ว

เป็นความเจ็บปวดที่ยากจะบรรยายได้

ด้วยความเจ็บนี้ทำให้ตั๊กแตนกิ่งไม้มายาได้ถอนขาที่ปักตัวต้าซื่อออกมา พร้อมกับดีดดิ้นด้วยความเจ็บปวด

ของเหลวสีเหลวไหลออกจากบริเวณที่ดัมมี่กัด

“ต้าซื่อถอยออกมาก่อน” เกาเผิงสั่ง

แต่ดูเหมือนต้าซื่อจะทำเป็นหูทวนลม มันจ้องไปที่จุดสีขาวนั้นอย่างไม่ลดละราวกับว่าหากมันกระพริบจุดสีขาวนั้นจะหายออกไป

เกาเผิงรู้สึกได้ถึงความปรารถนาที่แรงกล้าของต้าซื่อ มันต้องการล้างแค้นบาดแผลที่ตั๊กแตนกิ่งไม้มายาทำกับมันไว้

ที่ตรงบริเวณดวงตาของตั๊กแตนกิ่งไม้มายาเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมาก ถึงแม้มันจะบาดเจ็บขนาดนี้แต่มันก็ยังสู้ต่อได้ เพราะที่ส่วนอื่นนอกจากตาข้างหนึ่งของมัน ทุกอย่างยังปกติดีมันสามารถสู้ต่อได้

แต่ทางฝั่งสัตว์อสูรของเกาเผิง ทั้งสตีปี้ และต้าซื่อ ทั้งสองต่างได้รับบาดเจ็บสาหัสแล้ว

ต้าซื่อได้อ้าขากรรไกรพร้อมกับส่งไฟฟ้าสีม่วงที่มันชาร์จไว้สองเส้น สายฟ้าได้พุ่งออกไปบิดเป็นเกลียวพุ่งออกไปด้านหน้า

*เปรี๊ยะ เปรี้ยะ เปรี้ยง*

สายฟ้าสีม่วงที่บิดเป็นเกลียวได้พุ่งขึ้นไปในอากาศราวกับดาบที่แทงขึ้นฟ้า

ดวงตาของเกาเผิงเบิกกว้าง เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ที่ได้เห็นต้าซื่อได้ปล่อยสายฟ้าออกมา

ในตอนนี้เองดัมมี่ได้อาศัยนี้ ดีดตัวออกจากตั๊กแตนกิ่งไม้มายาทันที

ด้วยการที่สายฟ้าสีม่วงนี้ยิงออกมาในระยะใกล้ๆ ทำให้ตั๊กแตนกิ่งไม้มายาไม่สามารถหลบได้ทัน

มันรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่ช่องท้องของมัน

สายฟ้าสีม่วงนี้ได้ผ่าลงมาที่จุดสีขาวอย่างแม่นยำ ทำให้ช่องท้องของตั๊กแตนกิ่งไม้มายาไหม้เกรียมทันที

ตั๊กแตนกิ่งไม้มายาได้ถอยหลังไปด้วยความเจ็บปวด มันจ้องไปที่ต้าซื่อด้วยตาอีกข้างที่ยังเหลืออยู่

บรรยากาศในตอนนี้ดูตึงเครียดเป็นอย่างมาก

ต้าซื่อก็ได้จ้องกลับไปที่ตั๊กแตนกิ่งไม้มายา โดยไม่มีเศษเสี้ยวของความหวาดกลัวอยู่เลยแม้แต่น้อย ต้าซื่อได้ยกตัวขึ้นมาที่ดูคล้ายกับคันธนูขนาดใหญ่ มันพร้อมที่จะโจมตีทุกเมื่อ

เมื่อมันได้ลงมาเล่นในเกมนี้แล้ว มันก็ต้องสู้ขาดใจเพราะผลลัพธ์นี้มีแค่ฆ่ากับถูกฆ่าเท่านั้น

………..

“ถ้าฉันเดาไม่ผิด ฉันคิดว่าสัตว์อสูรทั้งสองตัวนี้ตรงอยู่ในชนชั้นนักรบ” หนึ่งในสมาชิกของหน่วยปฏิบัติการพิเศษได้กล่าวออกมาอย่างประหลาดใจ

“ไม่ง่ายที่จะทำให้สัตว์อสูรของตัวเองถึงชนชั้นนับรบได้ทั้งสองตัว”

“แต่การจะเอาชนะตั๊กแตนกิ่งไม้มายามันก็ไม่ง่ายขนาดนั้นเช่นกัน” กัปตันกล่าวพลางส่ายหัว

“กัปตันครับ ตอนนี้กุหลาบได้ใกล้จะถึงที่หมายแล้วครับ เธอถามว่าจะให้เธอฆ่าตั๊กแตนกิ่งไม้มายาทันทีหรือเฝ้าสังเกตสถานการณ์ก่อน”

กัปตันได้ขมวดคิ้วทันที ถึงแม้ทางเบื้องบนได้บอกเขาไว้ว่าห้ามแทรกแซงการสอบ แต่ตอนมีผู้เข้าสอบเสียชีวิตแล้วเขาจึงปล่อยให้เหตุการณ์นี้เลยเถิดต่อไปไม่ได้

เขาถอนหายใจ ก่อนที่จะตัดสินใจกล่าวออกมา

“บอกกุหลาบขาวว่า เมื่อเธอไปถึงให้กำจัดตั๊กแตนกิ่งไม้มายาทันที!!”