MPESIH-ระบบจักรพรรดิไร้เปรียบ - ตอนที่ 89

“อ่านรายงาน!”ชูหยี ได้กล่าวถาม

“ท่านแม่ทัพ ค่ายเซียนเติ้ง ที่ตั้งอยู่บนภูเขาทั้งสองด้านเตรียมพร้อมแล้วพวกเขาสามารถโจมตีหุบเขาหยางผิงจากทางด้านบนได้!”

“ดีมาก!”

ชูหยี ได้วางตำราทหารในมือของเขาลง”ด้วยวิธีนี้ข้อได้เปรียบของหุบเขาหยางผิงก็จะไร้ประโยชน์!”

ชูหยี รู้ดีว่า หุบเขาหยางผิงนั้นง่ายต่อการป้องกันและโจมตีได้ยาก มันยากพอ ๆ กับการปีนขึ้นหุบเขา

แต่การโจมตีจากภูเขาทั้งสองด้านจะทำให้คนของเขาร่อนลงมาจากบนฟ้าและสามารถบุกเข่าสู่เมืองหุบเขาหยางผิงได้อย่างน่าประหลาดใจ

ในเวลานั้นทั้งคนนอกในถ้าร่วมมือกันพวกเขาก็ย่อมทำลายปราการที่แข็งแกร่งของหุบเขาอย่างผิงได้อย่างแน่นอน

ทหารที่เขาต้องการในแผนการนี้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

โชคดีที่ทหารชั้นยอดเช่นนี้มีอยู่ในค่ายแรกของเขาทำให้เขาไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหาอื่น ๆ

ทหารค่ายแรกไม่ใช่อะไรเรียง่ายธรรมดา ๆ แต่พวกเขาถูกฝึกมาเพื่อต่อต้านกับทัพทหารม้า

ตอนนี้ชูหยี ไม่ได้ว่างมากขนาดนั้น ตราบใดที่เขาสามารถเอาชนะหุบเขาหยางผิงได้แม้ว่าจะต้องสูญเสียคนไปจำนวนมากเขาก็จะได้รับการตอบแทนที่ดี

“ส่งต่อคำสั่งให้กองทัพทั้งหมดเตรียมพร้อมโจมตี!”

“ขอรับ!”

ชูหยี ได้ออกมาจากเต็นท์ใหญ่ของกองทัพและมองไปที่หุบเขาหยางผิงที่สูงตระหง่านอยู่เบื้องหน้าของเขาได้หัวเราะออกมา”หุบเขาหยางผิงมันคือของอาณาจักรซีหยางของข้า!”

บนหุบเขาหยางผิงเกาชุน เตียวเลี้ยว ต่างก็เฝ้าดูข่าวที่ได้รับมาจากจินยี่เหว่ย

“ท่านแม่ทัพ ข้าว่าแผนของเมิ่งเถียน ค่อนข้างดีเลย ตราบใดที่พวกเขาโจมตีทัพหลักขของอาณาจักรซีหยางจากทางด้านหลัง นั่นจะช่วยเปิดช่องว่างให้ทัพม้าของเราออกจากหุบเขาหยางผิงไปสังหารทหารของอาณาจักรซีหยางได้!”เตียวเลี้ยว ได้กล่าวพูดออกมา

เกาชุนได้พยักหน้าและตอบกลับ”มันก็เป็แผนที่ดีแต่ว่าติดอยู่เรื่องนึง!”

“เรื่องอะไรเหรอท่านแม่ทัพ?”

“หุบเขาหยางผิงไม่กว้างพอที่จะจุทหารราบพร้อมกันได้หลายคน เต็มที่ได้แค่ 5,000 คน แต่ถ้าหากเป็นทหารม้าก็ได้ 3,000 คนเพียงเท่านั้น หากในเวลานั้นอาณาจักรซีหยางได้ยิงหน้าไม้ออกมามันจะเป็นจุดจบของพวกเรา!”เกาชุนได้ตอบกลับ

นี่คือเหตุผลที่ทำให้ภูมิประเทศของหุบเขาหยางผิงยากต่อการโจมตี แต่ถ้าคิดจะตอบโต้ในสถานการณ์แบบนี้ก็ยากที่จะจัดการเช่นเดียวกัน

“นี่…”

เตียวเลี้ยว ได้ครุ่นคิด”หรือว่าพวกเราจะไม่มีทางทำอะไรได้เลย?”

“ไม่อย่างแน่นอน!”

เกาชุนยิ้มและตอบกลับ”เพื่อเพิ่มผลงานให้กับทหารม้าของเรา เราต้องหารือกับ เมิ่งเถียน ให้พวกเขาดึงความสนใจทั้งหมดของกองทัพหลักอาณาจักรซีหยาง ในเวลานั้นข้าจะใช้ค่ายกลยุทธ์ของข้ามุ่งหน้าไปโจมตีพลธนูของอีกฝ่าย เพื่อเปิดทางให้กับกองทัพของเราบุกทำลายกองทัพของอาณาจักรซีหยาง!”

ดวงตาของ เตียวเลี้ยว ได้สว่างวาบขึ้นและกล่าวพูดทันที”ท่านแม่ทัพเกา ช่างปราดเปรื่องยิ่งนัก ข้าน้อยเทียบไม่ได้เลย!”

“ฮ่าฮ่า,เตียวเลี้ยว ไม่ใช่ว่าเจ้าอ่อนด้อยแต่ประสบการณ์ในการเดินทัพของเจ้ายังน้อยนัก ในอนาคตเจ้าจะต้องเป็นผู้นำกองทัพเพียงลำพังได้อย่างแน่นอน!”เกาชุนได้หัวเราะออกมา

ได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มได้ปรากฏบนใบหน้าของ เตียวเลี้ยว

จากนั้น เกาชุนก็ให้คนไปส่งข่าว แจ้ง เมิ่งเถียน

เพียงใช้เวลาไม่นาน เมิ่งเถียนก็ได้รับข่าว

“ท่านแม่ทัพ ข้าคิดว่า กลยุทธ์ของแม่ทัพเกาค่อนข้าลำเอียง!”แม่ทัพคนนึงได้กล่าวพูดขึ้น

เมิ่งเถียน ได้จ้องมองไปที่เขาและกล่าวถาม”ลำเอียงอย่างไร?”

“ด้วยกองทัพ 300,000 นายของพวกเรา หากบุกโจมตีกองทัพของอาณาจักรซีหยางจากทางด้านหลังย่อมได้รับชัยชนะอย่างแน่นอน แต่เขาต้องการให้เราเป็นเหยื่อล่อเพื่อดึงดูดความสนใจของกองทัพอาณาจักรซีหยาง นี่ไม่เพียงแต่จะทำให้เราเกิดความสูญเสีย แต่ แม่ทัพเกา ยังจะได้รับเครดิตความดีความชอบเราไม่สามารถ…”

“หุบปาก!”

ก่อนที่แม่ทัพคนนี้จะพูดจบ เมิ่งเถียน ก็กลายเป็นโกรธจัด เขามองไปที่ แม่ทัพคนนี้และกล่าวพูดด้วยความโกรธ”เจ้ารู้อะไรบ้างถึงได้พูดจาพล่อย ๆ เช่นนี้?”

“ในหุบเขาหยางผิง พื้นที่จุทหารราบพร้อมกันไม่สามารถจุได้เกินกว่า 5,000 นาย ภายใต้สถานการณ์ที่โดนกองทัพของอาณาจักรซีหยางปิดล้อม 400,000 กว่านาย เจ้าคิดว่า คน 5,000 นายที่พุ่งออกมา จะสามารถทำลายคนที่มีมากกว่า 400,000 คนได้หรือไม่?”

“นอกจากนี้ เจ้าคิดว่ากองทัพ 300,000 นาย ที่เดินทัพไปหาพวกมันถึงสถานที่แห่งนั้น พวกอาณาจักรซีหยางจะไม่ได้รับข่าวอะไรเลย พวกเจ้าคิดว่าพวกเขาเป็นเพียงหมูโง่หรืออย่างไร?”

“เพี๊ยะ!”

เมิ่งเถียน ได้ตบหน้าของอีกฝ่ายด้วยความโกรธ”พวกเขาได้ยึดสถานที่แห่งนั้นและหลอกล่อศัตรูออกไปจนทำให้เรายึดครองเมืองหลวงอาณาจักรซีหยางได้อย่างง่ายดาย ทั้งยังเกิดความสูญเสียน้อยจนน่าประหลาดใจ แต่มาตอนนี้ พวกเขาให้พวกเราดึงดูดความสนใจของศัตรู เจ้ากลับมานั่งกังวลเรื่องความสูญเสียของพวกเรา ในใจของเจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่?”

ฟุ่บ!

แม่ทัพคนนี้ได้รีบคุกเข่าลงบนพื้นและร้องวิงวอนออกมา”ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”

เมิ่งเถียน ได้เพิกเฉยต่อคำขอร้องอันนั้นและตอบกลับด้วยความโกรธ”หึ่ม ถ้าไม่ได้แม่ทัพเกาชุน และ แม่ทัพ เตียวเลี้ยว ที่ต้านศึก 400,000 นายในหุบเขาหยางผิง ข้าก็คงไม่สามารถบุกเมืองหยุนไห่อย่างง่ายดายและจับกุมจักรพรรดิซีหยางได้ ทีนี้เจ้าเข้าใจแล้วหรือไม่?”

เมิ่งเถียน กลายเป็นโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ เขากังวลว่าหากมีแม่ทัพไร้ความสามารถเหล่านี้มากเกินไปในกองทัพของเขา จะทำให้กองทัพของเขาถึงคราววิบัติในที่สุด

คนเหล่านี้มองไม่เห็นข้อเท็จจริงระหว่างการรบนนี่รั้งแต่จะทำให้เกิดความเสียเปรียบ

แม่ทัพคนนี้ไม่กล้าร้องขอความเมตตอีกเขาได้หมอบอยู่กับพื้นและไม่กล้ามองไปที่เมิ่งเถียน

ฟู่ว!

เมิ่งเถียนได้สูดลมหายใจเข้าลึก”เข้ามานี่ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปข้าจะให้เจ้าเข้าไปอยู่ในสังกัดค่ายวางแผนเพื่อศึกษาร่ำเรียนให้แตกฉาน!”

“ข้าน้อยรับคำสั่ง!”

แม้ว่าแม่ทัพคนนี้จะมีความสามารถไม่มาก แต่เขาก็ไม่ได้โง่ เขารู้ดีว่าหากคำพูดของเขาถูกส่งไปยังเกาชุนหรือฝ่าบาท เขาคงมีจุดจบที่ไม่ดี

เมิ่งเถียน ไม่ได้ฆ่าเขา แต่ต้องการให้เขากลับไปศึกษาใหม่ นี่ถือเป็นการให้โอกาสที่เขารู้สึกขอบคุณมากแล้ว

หลังจาก เมิ่งเถียน จัดการปัญหาเสร็จ เขาก็มองไปที่แม่ทัพคนอื่น ๆ และตะโกนขึ้น”พวกเจ้าเตรียมตัวให้พร้อม เมื่อไปถึงค่ายกองทัพของอาณาจักรซีหยาง พวกเราจะโจมตีโดยทันทีโดยไม่ลังเล!”

“ขอรับ!”

แม่ทัพ คนนึงได้ลงไปสั่งการกองทัพ

ในเต็นท์กองทัพของอาณาจักรซีหยาง ชูหยี ได้รับข่าวจากค่ายอีกครั้งบอกว่าพวกเขาพร้อมแล้วและรอรับคำสั่งจากตัวเองเพียงเท่านั้น

ชูหยี ไม่ลังเลเขาได้กล่าวพูดขึ้น”ส่งคำสั่งไปยังค่ายแรกบอกให้พวกเขาลงมือเลยข้าจะนำทัพไปร่วมมือ…”

“รายงาน…ท่านแม่ทัพมีกองทัพของอาณาจักรหนานหยานอยู่เบื้องหลังของพวกเรา จากข้อมูลพวกมันมีไม่ต่ำกว่า 200,000 นาย และตอนนี้อยู่ห่างจากค่ายทหารไม่ถึงสองชั่วโมง!”

“อะไร ทำไมถึงมีกองทัพของอาณาจักรหนานหยาน อยู่เบื้องหลังกองทัพของพวกเราได้ เจ้าแน่ใจในข้อมูลหรือไม่?”ชูหยี กล่าวถามด้วยความโกรธ

“ท่านแม่ทัพ นี่เป็นข่าวที่หน่วยข่าวกรองของเราส่งมาไม่มีผิดพลาดแน่นอน!”

“บัดซบ!”

ผิวของ ชูหยี กลายเป็นน่าเกลียดทันที เบื้องหลังของเขาคือเมืองหลวงของอาณาจักรซีหยาง หาก กองทัพของอาณาจักรหนานหยาน อยู่ด้านหลังของเขาก็หมายความว่าเมืองหลวงอาณาจักรซีหยางถูกยึดครองไปแล้ว

“เมืองหยุนไห่!”

จู่ ๆ ชูหยี ก็คิดได้ว่า กองทัพนี้มาจากไหน มีเพียงเมืองหยุนไห่ เท่านั้น ที่ศัตรูสามารถบุกเข้ามาโดยไม่มีใครขวางกั้น

“ต้องถอยทัพหรือไม่?”

ความคิดนี้ได้ปรากฏในใจของ ชูหยี แต่เขาก็ได้สั่นศีรษะไปชั่วขณะ ตอนนี้ เขาจะต้องเผชิญกับกองทัพสองทิศทางในเวลาเดียวกัน ด้วยวิธีนี้จะทำให้กองทัพของเขาสูญเสียมากกว่า 90%

ถ้าไม่ถอยที่ทำได้ก็มีแต่…

ชูหยี ได้จ้องมองไปที่ หุบเขาหยางผิง และ ตะโกนขึ้น”สั่งการลงไปบอกพวกเขาให้เปิดฉากโจมตีหุบเขาหยางผิง!”