MY GIRL ภรรยาตัวน้อยของผม - ตอนที่ 308
ตอนที่308
แต่ตอนนี้มีคุณอาอยู่ข้างๆก็พบว่าที่จริงแล้วฤดูหนาวก็ไม่ได้น่ากลัว
ขนาดนั้น
ทั้งสองคนรอไปอีกสักพักก็ยังไม่เห็นนภันต์ตอบกลับมา ปาณีไม่
ไว้ใจเลยลุกขึ้นมานั่ง “ฉันโทรหาเขาก่อน”
ปกตินภันต์ตอบข้อความเร็วมาก
ธามนิธิมองปาณีที่ลุกขึ้นมานั่งแล้วโทรหานภันต์ ระหว่างรอสายเธอก็ขมวดคิ้วดูเหมือนเป็นห่วงน้องชายมาก
“สวัสดีครับ ” รอไปอีกสักพักโทรศัพท์ถึงรับสายแต่ว่ามันกลับไม่ใช่ เสียงของนภันต์
ปาณีขมวดคิ้วแล้วถาม “นี่เป็นโทรศัพท์ของนภันต์ไม่ใช่หรอคะ?”
“ใช่ครับ ผมเป็นรูมเมทเขาครับเขาไข้ขึ้นหนักมากแล้วเป็นลมตอน นี้อยู่ในโรงพยาบาลครับ”
“.” ปาณีฟังจบก็รู้สึกปวดหัวทันที
เมื่อคืนตอนนภันต์มาก็เหมือนจะไม่ค่อยสบายแต่เห็นไม่ได้หนักมาก ปาณีเลยไม่ได้ไปสนใจแต่ทำไมแค่วันเดียวก็ถึงกับเป็นลมเข้าโรง พยาบาลได้?
ปาณีถามที่อยู่เสร็จก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วพูดกับธามนิธิ “นภันต์ไม่ สบายฉันไปหาเธอที่โรงพยาบาล พ่อแม่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่มีแค่ฉันที่อยู่ใกล้ หน่อย”
รามนิธิ ฉันเป็นเพื่อน”
“ไม่ต้อง” ปาณีมองคุณอา “คุณอารีบพักผ่อนเถอะ เดียวฉันให้คน ขับรถไปส่งก็ได้แล้วตอนนี้มันยังไม่ดีกมาก”
“งั้น….ระหว่างทางก็ระวังหน่อยนะ”
“อือ” ปาณีรีบเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วพูดกับธามนิธิ “งั้นฉันไปแล้วนะ?” “อือ” ธารินีนั่งอยู่บนเตียงมองปาณีที่เดินออกไปนัยน์ตาก็ยิ่งดำไป
อีก ถ้าตอนนี้เขาปกติดีไม่เหมือนกับตอนนี้ก็คงจะไปเป็นเพื่อนเธอได้
“คุณปาณีครับถึงแล้วครับ ” คนขับรถนำรถมาจอดที่หน้าโรง พยาบาล ปาณีลงจากรถแล้วพูดกับคนขับรถ “ขอบคุณนะคะ คุณไปพัก ก่อนเลยเดียวตอนจะกลับแล้วจะโทรหานะคะ”
“ครับ”
ปาณีเดินเข้าไปในห้องก็เห็นนภันต์กำลังเติมน้ำเกลือแล้วนอนอยู่ บนเตียงพอเห็นปาณีเดินเข้ามา “พี่ครับ”
ปาณีเดินเข้าไปยื่นมือไปจับหน้าผากเขา “ทำไมถึงร้อนขนาดนี้? เมื่อคืนเธอไปทำอะไรมา?”
“ไม่ได้ทำอะไร! กินข้าวเสร็จก็กลับหอเลย” นภันต์พูดอย่างหมด ความมั่นใจ
“เล่นเกมส์โต้รุ่ง?”
นภันต์ ไม่ใช่
พอเห็นเขาแบบนี้ปาณีก็รู้เลยทันทีว่าตัวเองทายถูกแล้ว
เธอบ่นเขา “นภันต์นี่เธอจะเอาเล่นแต่เกมส์จนไม่เอาชีวิตตัวเองแล้ว หรือไง! ถึงแม้อยากเล่นขนาดไหนก็คงไม่เล่นแบบไม่แบ่งวันแบ่งค่ำแบบนี้ สิ”
“พี่เป็นห่วงผมขนาดนั้นเลยหรอครับ?” นภันต์มองปาณที่กำลัง โกรธอยู่ก็ยิ้มออกมา
ปาณีมองเขาแล้วทะปากแข็ง “ใครเป็นห่วงเธอ?”
“พี่ไม่เป็นห่วงผมแล้วมาหาผมตอนดึกแบบนี้หรอครับ” ทั้งๆที่หน้าดู ซีดไปหมดแต่เขายิ้มออกมาได้
ปาณีอธิบาย ฉันโทรหาเธอแล้วรูมเมทเธอบอกว่าเธออยู่โรง พยาบาล ฉันจะไม่มาได้ยังไงกัน? จะรบกวนคนอื่นมากไปมันก็ไม่ดี!” รูมเมทของนภันต์กลับไปหมดแล้วเมื่อกี้ปาณีพึ่งไปคุยกับพวกเขาที่
ข้างนอกมา
“งั้นพี่ก็ถือว่าผมเป็นคนกันเองสินะ?” นภันต์ถามอย่างหวังคำตอบ ปาณีจ้องเขา “ใครให้เธอเป็นน้องชายของฉันละ” โตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ก็ไม่อยู่ที่นี่อีกเธอก็ต้องเป็นห่วงเขา
อยู่แล้ว
นภันต์ “ผมคิดว่าพี่ยังโกรธแม่อยู่เลยไม่นับผมเป็นน้องชายแล้ว! ตอนนี้พี่ก็ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไรเลย” “ฉันไม่นับเธอเป็นน้องชายแล้วเธอก็จะไม่เป็นน้องชายของฉันแล้ว
หรือไง?” ใยโลกนี้สิ่งที่ตัดขาดยากที่สุดนั่นก็คือสายเลือด