MY GIRL ภรรยาตัวน้อยของผม - ตอนที่ 721-725

ตอนที่721
　　ธามนิธิ “……”
　　เขายกคิ้ว “เธอยังจะกินข้าวอยู่ไหม?”
　　อยู่ดีๆก็ไปพูดถึงเรื่องที่ไม่ควรพูด
　　เธออย่ามาหยอกอ่อยเขาแบบนี้อยู่เรื่อบได้ไหม?
　　เขาไม่รับรองว่าเขาจะควบคุมตัวเองได้ทุกครั้งหรือเปล่า
　　ปาณีเอาถ้วยมา “ฉันกินเอง”
　　ธามนิธิมองเธอที่เชื่อฟังแบบนี้ก็ยิ้ม “ถ้าแม้มีวันหนึ่งพวกเรามีลูกด้วยกันเธอกลายเป็นแม่ของลูกแต่ในสายตาฉันเธอก็ยังเป็นเด็กเหมือนเดิม”
　　เธออายุน้อยกว่าเขาตั้งเยอะ!
　　ปาณีกรอกตาใส่เขา “ฉันไม่เล็กแล้วคุณอานั่นแหละเล็ก!”
　　ธามนิธิหน้ามือผู้ชายคนหนึ่งโดนหาว่าเล็กมันเป็นเรื่องที่ทนไม่ได้เลย
　　เขาพูดกับปาณี “ฉันเล็กไม่เล็กเธอก็รู้อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือไง?”
　　“ห้ะ” ปาณีที่กำลังกินโจ๊กอยู่ได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็เกือบพุ่งออกมา
　　เธอหมายถึงอายุคุณอากำลังพูดอะไรเนี่ย?
　　ผู้ที่มีประสบการณ์เยอะมันก็น่ากลัวแบบนี้แหละ
　　ธามนิธิเอาทิชชูมาให้เธอแล้วปาณีก็เอามาเช็ดปากบอก “เพื่อนฉันได้ข่าวว่าฉันเข้าโรงพยาบาลบอกว่าตอนบ่ายจะมาหาฉันได้ไหม?”
　　“ได้สิ”
　　เขาเคยบอกเมื่อไหร่ว่าไม่ให้เธอไปเจอเพื่อน?
　　ปาณีพยักหน้า “อือ”
　　ธามนิธิเห็นเธอทีดีใจก็มาลูบหัวเธอ
　　ตอนบ่ายโมรีมาพร้อมชยรพ
　　ปาณะบว่าช่วงนี้สองคนนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนตลอดยิ่งดูก็ยิ่ง……เหมาะสมดี?
　　แต่ว่าโมรีชอบเวทัสไม่ใช่หรือไง?
　　ทำเอาปาณีเริ่มไม่เข้าใจ
　　โมรีช่วยปอกเปลือกผลไม้อยู่ข้างๆปาณีก็ถามอย่างสงสัย “เธอคบกับชยรพอยู่หรอ?”
　　โมรีชะงักไปสักแป๊บแล้วมองปาณีกำลังจะปฏิเสธชยรพก็ตอบก่อน “อือ”
　　ปาณีตกใจจนเกือบจะลุกขึ้นจากเตียง “เป็นเรื่องตอนไหนแล้วเนี่ย?”
　　ทำไมเธอไม่ได้ข่าวเลยแม้แต่น้อย
　　โมรีตอบเสียงเบาๆ “ก็ได้ช่วงหนึ่งแล้ว”
　　หลังจากที่เวทัสไปและมั่นใจว่าเวทัสไม่สนใจโมรีจริงๆชยรพเลยไปจีบโมรี
　　โมรีเป็นเด็กผู้หญิงที่ดีและเขาก็ชอบเธอรู้สึกถ้ามีเธอเป็นแฟนมันก็ดีเหมือนกัน
　　ถึงแม้ตอนแรกโมรีจะเป็นคนขอคบก่อนแต่ว่าเป็นผู้ชายเรื่องความรักแบบนี้ผู้ชายเป็นคนเริ่มก่อนมันจะดีกว่า

ตอนที่722
　　หลังจากนั้นสองคนนี้ก็อยู่ด้วยกันตลอด
　　ปาณีมองสองคนนี้แล้วยิ้ม “ยินดีด้วยนะ”
　　ก็ดีเหมือนกัน
　　เมื่อก่อนโมรีชอบเวทัสแต่เห็นเวทัสไม่ดีต่อเธอเลยปาณีก็รู้สึกไม่ยุติธรรมแทนเธอ
　　แต่ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของตัวเองและการชอบใครสักคนมันเป็นเรื่องที่ส่วนตัวในถานะเพื่อนเธอก็ไปพูดอะไรมากก็ไม่ดี
　　โมรียอมคบกับชยรพมันเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว
　　ชยรพอยู่อีกข้าง “คุณลุงธามนิธิล่ะ?”
　　เขาไม่ได้เจอธามนิธินานอยากไปทักทายธามนิธิสักหน่อย
　　เพราะเขาก็เป็นฝ่ายลูกน้องธามนิธิตลอด
　　ปาณีบอก “เขาบอกมีธุระนิดหน่อยก็เลยไปแล้ว”
　　“เธอไม่สบายเขาก็ไม่มาอยู่เป็นเพื่อนเลยหรือไง!” โมรีมองปาณีอย่างเป็นห่วง
　　ตั้งแต่ที่ปาณีหย่ากับธามนิธิถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะอยู่ด้วยกันแต่โมรีก็รู้สึกมันไม่ยุติธรรมแทนปาณี
　　รู้สึกว่าธามนิธิเป็นคนทิ้งปาณี
　　ปาณีอธิบาย “เขาอยู่ตลอดก่อนพวกเธอจะมาเขาก็พึ่งไปเอง”
　　ตอนเธอไมสบายคุณอาเป็นห่วงเธอมากกว่าตัวเองอีก!
　　โมรีพูดกับปาณี “ปาณีตอนนี้พวกเธอยังอยู่ในช่วงหย่ากันแล้วใช่ไหม? ถึงแม้ฉันได้ยินว่าพวกเธอกลับมาอยู่ด้วยกันแล้วแต่ตอนนี้ทุกคนก็รู้ว่าเธอหย่าแล้วเธอไม่รู้ว่าคนในโรงเรียนว่าเธออะไรบ้างหาว่าเธอไปเกาะคนรวยกินแถมเป็นคนรวยที่นั่งเก้าอี้เข็นพอเขาหายดีก็ทิ้งเธอเลย”
　　ข่าวพวกนี้ไม่รู้ว่าใครเป็นคนแพร่กระจายไปแต่ตอนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งเกินแต่ยังไงทุกคนก็รู้แล้วว่าปาณีหย่ากับธามนิธิแล้ว
　　ปาณีช่วงนี้มัวแต่ยุ่งเรื่องงานเลยไม่ได้สนใจเรื่องในโรงเรียนเท่าไหร่พอได้ยินโมรีพูดแบบนี้ค่อยรู้ว่าเรื่องมันไปถึงขั้นนี้แล้ว
　　ปาณีนิ่งเฉย “คนอื่นจะพูดยังไงก็ช่างเขาเถอะ! ยังไงฉันก็รู้สึกว่าฉันดีอยู่”
　　ความสัมพันธ์เธอกับคุณอาดีขนาดไหนและเขาเป็นห่วงเธอขนาดไหนเธอรู้อยู่แก่ใจก็พอไม่ต้องการให้คนรอบตัวมาเข้าใจ
　　โมรีมองปาณีแล้วบอก “ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้นฉันก็แค่อยากบอกว่าถ้าพวกเธอกลับมาอยู่ด้วยกันใหม่สามีเธอเคยคิดเผื่อเธอหรือเปล่า? ว่าตอนนี้เธออยู่กับเขาแบบนี้มันเป็นอะไรกัน? แฟน? หรือว่าภรรยาเก่า? อย่างน้อยก็ไม่ควรให้เธอเสียเปรียบแบบนี้สิ”
　　“แต่ว่าตอนนั้นฉันเป็นคนขอหย่าเอง” ปาณีมองโมรีเลยรู้สึกตัวเองก็ไม่ได้เสียเปรียบสักเท่าไหร่ “และอีกอย่างพวกฉันยังไม่ได้ไปทำสัญญาหย่าเลยพวกฉันยังไม่ได้หย่ากันุนอื่นจะว่ายังก็ปล่อยเขาพูดไปเถอะ”
　　ตอนนี้ปาณีรู้สึกไปแคร์เรื่องพวกนั้นมันไม่มีความหมายแล้ว
　　มีแต่ทำให้คนพวกนั้นที่เห็นเธอไม่มีความสุขมันได้ใจอย่างเดียว
　　ก็เหมือนตอนนั้นที่เธอทนคำพูดคนอื่นไม่ได้ว่าคัวเองไม่เข้มแข็งพอเลยขอหย่าธามนิธิสุดท้ายเป็นยังไงล่ะโดนคนอื่นหัวเราะเยาะมากกว่าเดิม
　　โมรี “มีแต่เธอนั่นแหละที่ไม่สนใจถ้าฉันเป็นเธอฉันคงน้อยใจตายแล้ว”
　　ทีแรกธามนิธิจะผลักประตูเข้ามาแต่ยืนอยู่หน้าประตูได้ยินโมรีพูดแบบนั้นก็ไม่ได้เข้ามาแต่กลับหันหลังเดินออกไป
　　ไวยาตย์เดินตามหลังเขา “คุณธามนิธิยังได้อยู่ไหมคับ?”
　　สำหรับเธอคำพูดของโมรีมันก็เกินไปจริงๆ
　　คุณธามนิธิก็ไม่ใช่ไม่รับผิดชอบต่อปาณีสักหน่อย
　　พวกเขาไม่ได้หย่ากันเลยด้วยซ้ำคนอื่นจะว่ายังไงก็ไม่ควรไปโทษใส่คุณธามนิธิแบบนี้สิ?
　　คุณธามนิธิก็พยายามแล้วใช่ไหม?
　　ถ้าไม่ใช่เขาพยายามตอนนี้ปาณีคงจะไม่ใช่ภรรยาของธามนิธินานแล้ว

ตอนที่723
　　ธามนิธิกลับไม่ได้พูดอะไร
　　หลังจากที่โมรีและชยรพกลับไปปาณีก็หลับไปหนึ่งตื่นธามนิธิค่อยกลับมา
　　ท้องฟ้าก็มืดแล้วเขาช่วยเอาโจ๊กมาให้เธอแล้ววางอยู่บนโต๊ะปาณีเถียง “กินโจ๊กอีกแล้ว! ฉันรู้สึกฉันผอมไปหมดแล้วเนี่ย”
　　“……” ธามนิธิขยับเขามาจับพุงหน้าท้องเธอแล้วบอก “ผอมตรงไหน?”
　　โดนเขาทำจนคันปาณีก็รีบไปจับมือเขาไว้ “นี่คุณอารังเกียจที่ฉันอ้วนเลยตั้งใจบังคับฉันลดความอ้วนใช่ไหม”
　　ธามนิธิเปิดโจ๊กด้วยความจริงจังแล้วยื่นไปที่หน้าเธอ “มื้อสุดท้ายแล้วเดียวพรุ่งนี้ให้เธอกินของอร่อย”
　　“งั้นพรุ่งนี้ก็ออกโรงพยาบาลแล้วหรอ?” ปาณีรู้สึกตัวเองหายดีแล้ว
　　ธามนิธิคิดสักแป๊บ “ตอนบ่ายมั้ง”
　　“ช่วงเช้าไม่ได้หรอ?” เธอรู้สึกร่างกายเธอไม่มีปัญหาอะไรแล้วตอนนี้ก็พร้อมออกโรงพยาบาลเลย
　　ธามนิธิสายตาอ่อนโยนและป้อนเธอ “ฉันยังมีของที่เตรียมไม่เสร็จ”
　　วันนี้เขาคิดตลอดว่าเหมือนมันถึงแล้วเขาควรขอเธอแต่งงานแล้ว
　　ถึงแม้ตอนนี้ปาณียังไม่ถึงขั้นที่สำเร็จหมดแต่เรื่องงานก็ถือว่ามั่นคงแล้ว
　　มีบริษัทเล็กๆของตัวเองแถมนิยายเธอก็ได้ถ่ายเป็นหนังถ้าไปเทียบกับคนอายุเดียวกันเธอถือว่าเก่งมากแล้ว
　　และอีกอย่างเหมือนเธอก็เริ่มไม่ถือสากับเรื่องน่าเบื่อที่ที่ว่า ‘เหมาะไม่เหมาะสมกับเขา’ แล้วก็เลยเขาอยากขอเธอแต่งงาน
　　อยากให้ความสัมพันธ์ของพวกเธอมันชัดเจนขึ้น
　　ตอนนั้นที่แพร่ข่าวไปทั่วว่าหย่ากันแล้วก็เพื่อที่มีวันหนึ่งจะให้ทุกคนรู้ว่าที่ธามนิธิแต่งงานกับปาณีเป็นเพราะชอบเธอแต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลตลกไร้สาระพวกนั้น
　　“ของอะไร?” ปาณีสงสัย
　　ธามนิธิพูดอย่างมีนัย “ไม่บอกเธอ”
　　“เกินไปอ่ะ”
　　ธามนิธิยิ้ม “กินข้าว”
　　กลางคืนเก้าโมงกว่าทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยปาณีอิงไหล่ธามนิธิ “นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราสองคนนอนที่ห้องผู้ป่วยด้วยกัน”
　　ธามนิธิยกคิ้วมองเด็กที่อยู่ในอ้อมกอด “นี่เธอกำลังแอบส่งสัญญาณอยากให้ฉันทำอะไรสนุกๆหรือเปล่าเนี่ย”
　　“ไม่ใช่สักหน่อย” เธอยกมือขึ้นไปปิดปากเขา “คุณอาอย่ามัวแต่คิดเรื่องพวกนั้นได้ไหมจริงจังหน่อยสิ”
　　ธามนิธิมองปาณี “ประสบการณ์ที่ได้นอนเตียงผู้ป่วยแบบนี้ด้วยกันฉันไม่อยากให้มีครั้งต่อไปอีก”
　　ตอนนั้นที่เขาบาดเจ็บก็พักอยู่ในโรงพยาบาลนานมากอยู่ที่แบบนี้มีแต่ความรังเกียจเต็มไปหมดถึงแม้ตอนนี้หายดีแล้วแต่ก็จะนึกถึงความผิดหวังต่างๆที่เคยมีอยู่ในโรงพยาบาลตอนนั้น
　　เป็นเพราะปาณีเขาเลยยอมนอนค้างคืนที่โรงพยาบาล
　　ปาณีรู้ส่าเขาเป็นห่วง “คราวหลังฉันจะไม่ทำให้ตัวเองเป็นไข้อีกและคุณอาก็ห้ามเป็นไข้อีกพวกเราอยู่ด้วยกันดีๆแบบนี้แหละ”
　　ธามนิธิมองเบบี้น่ารักของตัวเองแล้วจับมือเธอแน่น
　　วันนี้สองช่วงเช้าธามนิธิไม่ได้อยู่ในห้องผู้ป่วยแต่เรียกน้าลำมุงมาอยู่เป็นเพื่อนปาณีและตอนเที่ยงคุณฐิติพรก็มาเยี่ยมปาณี
　　ปาณีอายมากเธอก็แค่เป็นไข้เล็กน้อยแต่พวกเขาทำแบบนี้ทำเอาเธอเริ่มเกรงใจและทำตัวไม่ถูก
　　หลังจากที่คุณฐิติพรไปปาณีก็นอนอยู่บนเตียงจับเล่นโทรศัพท์อย่างน้าเบื่อและอดที่จะส่งข้อความให้ธามนิธิไม่ได้ “คุณอาทำอะไรอยู่?”
　　นี่ช่วงบ่ายแล้วเขายัง……ไม่มาหาเธอเลย
　　ผ่านไปสักพักธามนิธิตอบข้อความเธอ “งานยุ่งนิดหน่อยเดียวดึกๆหน่อยไปรับ”
　　“ปาณีมีปัญหาแล้ว”

ตอนที่724
　　ตอนบ่ายห้าโมงกว่าปาณีนั่งรอธามนิธิมารับในห้องผู้ป่วยอยู่ๆชยรพก็ส่งข้อความมาให้เธอข้างล่างยังมีลิงค์เว็บไซต์โรงเรียนอยู่ด้วย
　　ปาณีกดเข้าไปดูก็เบิกตากว้างทันที
　　เธอไม่สนใจอะไรสักอย่างก็กระโดดลงจากเตียง
　　ทำเอาน้าลำมุงตกใจ “ปาณี?”
　　อยู่ดีๆอยู่เด็กนี่ก็เป็นอะไรเนี่ย?
　　ปาณีใส่เสื้อผ้าแล้วแล้วพูด “หนูมีธุระที่โรงเรียนหนูออกไปแป๊บเดียว”
　　“แต่ว่าธามนิธิบอกเดียวจะมารับเธอนะ”
　　“ถึงตอนนั้นคุณน้าช่วยบอกเขาหน่อยนะคะ”
　　แล้วปาณีก็วิ่งออกจากห้องทันที
　　บ้าจริงลิงค์ที่ชยรพส่งมาให้เธอมันมีรูปของเธอและเวทัส!
　　เวทัสก็ไปหลายวันแล้วทีแรกปาณีคิดว่าเรื่องนี้คงผ่านไปแล้วแต่ไม่คิดว่าภาพที่เขาจูบเธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนแอบถ่ายตอนนี้ถึงโดนแพร่ออกไปแถมยังลงในกระทู้อีก
　　ออกมาจากโรงพยาบาลปาณีก็ไม่ได้สนใจอะไรสักอย่างก็เรียกรถแท็กซี่ตรงไปโรงเรียนทันที
　　ถ้าให้คุณอารู้เรื่องนี้มันจะขนาดไหนกัน?
　　พึ่งขึ้นรถไม่นานปาณีก็รับสายไวยาตย์ “ปาณีไหนล่ะคน?”
　　ธามนิธิให้เขามารับปาณีที่โรงพยาบาลพอเขามาปาณีก็หนีไปเลย?
　　เด็กนี่อย่าทำเขาใจหายได้ไหมเนี่ย?
　　เธอรู้ไหมเนี่ยว่าวันนี้เป็นวันสำคัญขนาดไหน?
　　ตั้งแต่ธามนิธิตื่นก็มัวแต่ยุ่งเรื่องของเธอ
　　คืนนี้ธามนิธิจะขอปาณีแต่งงานในร้านอาหารที่อยู่ข้างแม่น้ำ
　　นี่เธอจะมาทำพังตอนนี้ไม่ได้นะ!
　　ปาณีรีบร้อนมากพอได้ยินเสียงไวยาตย์ก็กลัวธามนิธิและไวยาตย์รู้เรื่องนี้ “ฉันมีธุระที่โรงเรียนนิดหน่อย”
　　“แต่ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลคุณธามนิธิให้ฉันมารับเธอ”
　　ปาณี “ฉันมีธุระอ่ะเธอช่วยฉันกรอกเอกสารออกจากโรงพยาบาลด้วยนะเดียวถ้าฉันทำธุระเสร็จฉันกลับบ้านเอง!”
　　ไวยาตย์ “……”
　　ตอนนี้มันทำได้แค่นี้
　　“ตอนกลางคืนคุณธามนิธิจะรอเธอในร้านอาหารเดียวฉันส่งที่อยู่ให้เธอทำธุระเสร็จก็รีบมาแล้วกันห้ามให้คุณธามนิธิรอนาน”
　　“ได้ๆๆ” ปาณีตอบไปงั้นๆแล้วรีบวางสาย
　　ท้องฟ้าเริ่มมืดธามนิธิยืนอยู่หน้าระเบียงมองวิวแม่น้ำท้องฟ้ามืดเห็นเพียงแสงไฟระยิบระยับของทั่วเมือง
　　ในร้านอาหารถูกตกแต่งด้วยความโรแมนติกแต่ว่านางเอกก็ยังไม่มาสักที
　　ไวยาตย์เดินเข้ามายืนหลังเขา “คุณธามนิธิครับ”
　　ตอนนี้ไวยาตย์อยากบีบคอตัวเองตาย
　　แต่สายตาธามนิธิกลับดูนิ่งเฉยแล้วมองเขา “ตรวจเจอหรือยัง?”
　　เขาให้ไวยาตย์ไปรับปาณีแต่ไวยาตย์ไม่ได้รับปาณีกลับมาเขาก็รอไปสักพักคิดว่าปาณีจะมาเองแต่แล้วก็รอไปสองชั่วโมงเธอยังไม่มาเลย
　　ปกติมีแต่ตอนนี้เธอมีปัญหาใหญ่ถึงจะลืมเขา
　　แต่เธอก็เป็นคนที่เข้มแข็งตลอดไม่ว่าเจอเรื่องอะไรก็ไม่เคยขอให้เขาช่วย
　　เขาเป็นห่วงเลยให้ไวยาตย์ไปตรวจเรื่องเธอในโรงเรียน
　　ไวยาตย์ถือโทรศัพท์แล้วลังเล “ตรวจเจอแล้วครับ……แต่ว่า……”
　　เธอกำลังคิดว่าจะให้ธามนิธิดูดีไหม?
　　ธามนิธิเห็นถึงความกังวลของไวยาตย์ “เอาโทรศัพท์มา”
　　ดูจากท่าทีติดอ่างของไวยาตย์สงสัยกลัวเขารู้เรื่องนี้

ตอนที่725
　　จิตใจธามนิธิก็เข้มแข็งตลอดเขาไม่รู้สึกว่าตัวเองจะมีอะไรที่รับไม่ได้
　　ความกดดันทำให้ไวยาตย์ยื่นโทรศัพท์ให้อย่างระมัดระวังแล้วแอบดูท่าทีของธามนิธิ
　　ตอนนี้เธอมีความรู้สึกเหมือนเธอตายแล้ว
　　ธามนิธิมองกระทู้ในนั้นแล้วมีรูปที่ปาณีจูบกับเวทัสสายตาก็ดูเย็นชาขึ้นมาทันที
　　รู้สึกอากาศในรอบตัวมันแข็งตึงไปหมดไวยาตย์มองเขา “คุณธามนิธิมันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดอาจจะเป็นรูปตัดต่อคุณธามนิธิอย่าคิดจริงจังเลยครับ”
　　“……” ธามนิธิถือโทรศัพท์แล้วมองรูปไม่ได้พูดอะไร
　　เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนที่ใจกว้างพอแต่พอเห็นภาพนี้ก็รู้สึกใจบีบแน่น
　　เสื้อผ้าตัวนี้ของปาณีเขาจำได้
　　นี่เป็นภาพของเธอกับเวทัสหลังจากที่อยู่กับธามนิธิแต่ไม่ใช่รูปก่อนที่รู้จักเขาตอนที่พวกเธอคบกัน
　　สิ่งที่ทำให้เขาผิดคาดคือ : หลังจากที่อยู่กับเขาเวทัสก็ยัง……ไปจูบเธอ?
　　ปาณีไปที่โรงเรียนและไปตามหาคนที่โพสต์ให้เขาลบโพสต์นี้จากนั้นก็รีบเรียกรถไปตามที่ที่ไวยาตย์ส่งมาให้เธอ
　　เป็นร้านอาหารที่อยู่ข้างแม่น้ำ
　　เธอไม่ได้เอากระเป๋าตังเลยเอาเงินวีแชทจ่ายจากนั้นก็รีบลงจากรถแล้ววิ่งไปในร้านอาหารพนักงานเห็นเธอ “ขอโทษนะคะวันนี้ร้านปิดค่ะ”
　　ข้างในไม่มีลูกค้าสักคนจริงๆมีแค่พนักบางคนที่พยายามยกเก็บดอกกุหลาบและลูกโป่ง……
　　ปาณีเกือบคิดว่าตัวเองมาที่ผิเลยเอาโทรศัพท์มาเช็คอีกครั้ง “ฉันมาหาคนค่ะเพื่อนฉันเรียกให้ฉันมา”
　　“หาคนหรอคะ?” แล้วเขาก็ค่อยนึกได้ “มาหาคุณธามนิธิใช่ไหมคะ?”
　　วันนี้ในร้านมีธามนิธิเป็นลูกค้าคนเดียวปาณีมาตอนนี้หรือว่าเธอเป็นนางเอกที่ธามนิธิรอตลอด
　　ปาณีพยักหน้า “ใช่ค่ะเขายังอยู่ไหมคะ?”
　　ถึงแม้สายไปหน่อยแต่ปกติคุณอาก็รอเธอตลอด
　　“เขาไปได้ประมาณครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะทำไมคุณไม่มาเช้ากว่านี้หน่อยล่ะคะ” พนักงานทำหน้าเสียดาย “คุณไม่รู้ว่าวันนี้คุณธามนิธิมาตั้งแต่เช้าพวกนี้เขาทำเองกับมือเลยเขาตั้งใจเตรียมจะขอคุณแต่งงานค่ะ”
　　“ขอ……แต่งงาน?” ปาณีรู้สึกเหมือนหัวใจตัวเองโดนอะไรบีบไว้
　　นี่เขาจะขอเธอแต่งงานงั้นหรอ?
　　พนักงานพยักหน้า “ใช่สิคะ! ขอแต่งงานคุณไงหรือว่าคุณไม่รู้? คุณทำแบบนี้ได้ไง? ให้เขารอคุณตั้งสามชั่วโมงแล้วคุณมาตอนนี้”
　　นี่ก็เก้าโมงแล้ว
　　ปาณีมีความรู้สึกอยากบีบคอตัวเองตายเธออยู่ในโรงเรียนมัวแต่หาคนโพสต์ก็ไปแล้วครึ่งวันให้เขาลบโพสต์เสร็จก็นั่งรถมาจากโรงเรียนอีก
　　เธอไม่เคยคิดเลยว่าที่วันนี้คุณอาไม่มาหาเธอที่โรงพยาบาลที่แท้ก็กำลังเตรียมของพวกนี้
　　เห็นพนักงานพวกนั้นยกกุหลาบไปเก็บความรู้สึกผิดมันก็มาเต็มอก
　　เธอเดินออกมาจากร้านอาหารแล้วโทรหาธามนิธิเขาไม่รับสาย
　　เธอก็โทรหาไวยาตย์อีกได้ยินว่าพวกเขากลับบ้านแล้วก็เลยเรียกรถกลับไปที่สวนจตุจักร
　　บรรยากาศในบ้านยังเหมือนเดิมดูไม่ออกสักอย่าง
　　ปาณีถาม “คุณอาอยู่ข้างบนหรอคะ?”
　　เธออยากเจอเขาอยากขอโทษเขาที่เธอมาสาย
　　“อยู่สิ” น้าลำมุงสงสัย “เธอไปไหนมาเนี่ย? ทำไมถึงกลับมาตอนนี้?”