My MCV and Doomsday - ตอนที่ 511

Chapter 511: ยาวนาน
เจียงลู่ฉีหันกลับไปและทำให้หญิงสาวที่อยู่ด้านหลังพวกเขาตกใจ ในตอนแรก เธอลังเลที่จะคุยกับเขา แต่เขากลับกลายเป็นคนเรียกเธอก่อน

“เธอคือ?”เจียงลู่ฉีมองไปที่หญิงสาวอย่างระมัดระวังและเขาก็จำได้ หญิงสาวคนนี้ชื่อว่าหวังฉี่ชี เพื่อนรักของหลี่ยู่ซิน เจียงลู่ฉีเคยพบกับเธอบนเกาะเชนไฮ่ ครอบครัวของเธอก็อยู่ท่ามกลางพวกคนชั้นยอดที่ถูกส่งมายังเกาะเชนไฮ่ก่อน และเธอก็เป็นพยาบาล เจียงลู่ฉีก็ไม่เพียงแค่จำเธอได้ แต่เขาก็ยังจำได้ว่าเธอค่อนข้างหยิ่ง ยังไงก็ตาม ในตอนนี้ เธอก็สวมชุดยูนิฟอร์มทหารและดูกระอักกระอ่วน

“เธอก็มาจากเจียงหนิงด้วยงั้นเหรอ? แต่ทำไมเธอแต่งตัวแบบนั้นกัน?”เจียงลู่ฉีถาม

“เอ่อ ฉันกลายเป็นพยาบาลของกองทัพ ฉันคอยช่วยเหลือเกี่ยวกับแผนกโลจิสติกส์ค่ะ”หวังฉี่ชี

‘เธอเข้าร่วมกองทัพ? มันค่อนข้างอันตราย ทำไมเธอถึงตกลงที่จะช่วยเหลือแผนกโลจิสติกส์อีกละ?”เจียงจู้อิงคิด

ในเวลาเดียวกัน เธอก็ดึงแขนพี่ชายของเธอและพูดออกมาอย่างรีบร้อน “พี่ชาย พี่! เธอคือคนที่เถียงกับหวันหลานนั่นไง!”

เมื่อเจียงจู้อิงกำลังวิ่งไปอย่างหงุดหงิดกับหวันหลาน เธอก็ได้ยินบทสนทนาที่ดุเดือดนั่นขึ้นมา

“โอ้ มันดูเหมือนกับว่าพวกเราจะรู้จักกันนะ”เจียงจู้อิงพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

เจียงลู่ฉีรู้สึกประหลาดใจ เมื่อหวังฉี่ชียืนอยู่ต่อหน้าพวกเขา!.

“ฉันแค่บอกความจริงกับเธอ….เจ้าหน้าที่หวันมันไร้เหตุผลมากเกินไป แต่มันก็เป็นเพราะแนวคิดของเธอนั่นละ”หวังฉี่ชีกระซิบ

เจียงลู่ฉีก็สามารถบอกได้ว่าหวังฉี่ชีเปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างมาก ปกติแล้ว ความคิดของเขาต่อเธอก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน หวังฉี่ชีเคยทำตัวตามใจตัวเอง แต่ในตอนนี้ เธอก็ดูถ่อมตัวมากขึ้นและมีสติกับสิ่งที่เธอพูดมากกว่าแต่ก่อน

“ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะพบกับนายที่พื้นที่ปลอดภัยเจียงหนิง มันน่ามหัศจรรย์มาก”เจียงลู่ฉีตอบกลับ “แล้วยู่ซินละ? เธอเป็นไงบ้าง?”

“ยู่ซินสบายดี เธออยู่ในรถมินิบัส ดังนั้นเธอสามารถที่จะมาคุยกับเธอได้”เจียงลู่ฉีตอบกลับ

“เยี่ยมเลย!”หวังฉี่ชีพยักหน้าในทันที

“เอาละ ฉันมีคำถาม โลหะทุกประเภทนั้นถูกเก็บไว้ในพื้นที่ปลอดภัยเจียงหนิงหรือเปล่า? โลหะหายากหลากหลายประเภทหน่ะ”เจียงลู่ฉีถามออกมาอย่างฉับพลัน

เขาไม่เข้าใจ เมื่อนายพลจางก็จะพบกับเขาและสถานการณ์ก็กลับกลายไปเป็นแย่กว่าเดิม ดังนั้นเจียงลู่ฉีก็จะหาวิธีอื่นในการแก้ไขปัญหาของเขา เวลามันกระชั้นกระชิดมาก!

“โลหะหายาก?”หวังฉี่ชีคิด “พวกมันน่าจะอยู่ในแผนกโลจิสติกส์ที่มีอาหาร เสื้อผ้าและวัตถุดิบก่อสร้างที่ถูกแบ่งและเก็บไว้ ฉันจะกลับไปหามันละกัน”

“ถ้าเธอหาพวกมันพบแล้วละก็ พวกมันสามารถที่จะขายได้ไหม?” เจียงลู่ฉีถาม เขารู้สึกตื่นเต้นกับคำตอบของหวังฉี่ชี

“ขาย? มันถูกขายได้ค่ะ”หวังฉี่ชีมั่นใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ “นอกจากประเภทพิเศษบางอย่างแล้ว วัตถุดิบทั้งหมดสามารถที่จะถูกขายได้”

เจียงลู่ฉีพยักหน้า โชคดีที่เขาเก็บรวบรวมวัตถุดิบที่ต้องการมาจากเฮลิคอปเตอร์ทั้งสองลำแล้ว วัตถุดิบที่เหลือนั้นค่อนข้างที่จะหาได้ง่าย

“ขอบคุณ”เจียงลู่ฉีพูด

หวังฉี่ชียิ้มออกมา มันค่อนข้างชัดเจนที่เธอเปลี่ยนแปลงไปมาก เกาะเชนไฮ่ที่ล่มสลายไปเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆไปมากมาย หวังฉี่ชีกลายเป็นหญิงสาวที่ดูมีสติมากกว่าเดิมมาก

“ยู่ซิน ให้ทายสิว่าพวกเราไปพบกับใครมา?” เจียงลู่ฉีถามออกมาทันทีที่เขาขึ้นไปบนรถมินิบัส

“มีอะไรเหรอ?”หลี่ยู่ซินสับสน แต่เมื่อเธอสังเกตเห็นหวังฉี่ชียืนอยู่หน้าประตู ความสุขก็ไหลท่วมท้นหัวใจของเธอ หลี่ยู่ซินก็รีบวิ่งลงไปและรีบพาหวังฉี่ชีกลับขึ้นมาบนรถมินิบัสในทันที

“ฉี่ชี!”หลี่ยู่ซินนั้นกังวลเกี่ยวกับหวังฉี่ชีอยู่ตลอดเวลา

เธอนั้นถามปู่และแม่ของเธอเกี่ยวกับสถานการณ์ของหวังฉี่ชีและสถานการณ์ครอบครัวของเธอ รวมทั้งที่อยู่ แต่เธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เมื่อหลี่ยู่ซินยืนยันได้ว่าหวังฉี่ชีปลอดภัยดี เธอก็รู้สึกผ่อนคลายจากแรงกดดันในทันที

“ฉันดีใจมากเลยที่เธอปลอดภัย ครอบครัวของเธอเป็นไงบ้าง? พวกเขาสบายดีไหม?” หลี่ยู่ซินถาม

หวังฉี่ชีก็มองไปที่หลี่ยู่ซินแล้วน้ำตาเธอก็ไหลลงอาบแก้ม “ฮืออออ พวกเขาสบายดี เธอดูสวยกว่าแต่ก่อนอีกนะ”

“เธอต้องการที่จะให้พวกเราเดินส่งเธอกลับบ้านด้วยกันไหม?” หลี่ยู่ซินถาม

“ไม่ละ ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการที่แผนกโลจิสติกส์” หวังฉี่ชีพูดออกมาอย่างจริงจัง

“โอ้ ไม่ต้องกังวลไป พี่เจียง ไปส่งฉี่ชีกลับกันเถอะ ได้ไหมคะพี่เจียง?” หลี่ยู่ซินถาม

“ได้สิ” เจียงลู่ฉีพยักหน้าและหยิงก็ขับรถมินับสออกไป

หลี่ยู่ซินก็พาหวังฉี่ชีไปนั่งบนเตียง หญิงสาวทั้งสองก็กุมมือกันและกันและเล่าประสบการณ์ที่ผ่านมาของพวกเธอ ความรู้สึกมากมายก็ถาโถมเข้าใส่พวกเธอ หลังจากที่แยกกันมาเป็นเวลานาน ความสามารถพิเศษของหลี่ยู่ซินก็เติบโตขึ้น ในขณะที่ความคิดของหวังฉี่ชีก็เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น

เจียงลู่ฉีก็นั่งลงบนโซฟาและหยิบหลัวหลัวมาจากมือของหลันซิหยู่ หลัวหลัวก็ดูเหมือนกับของเล่น เมื่อมันอยู่ในกำมือของเจียงลู่ฉี และมันก็แทบไม่ขยับตัวเลยแม้แต่น้อย

เจียงลู่ฉีก็ลูบหลัวหลัวอย่างนุ่มนวล แต่มันก็ตัวสั่นอย่างรุนแรง

“นายตัวสั่นทำไม?”เจียงลู่ฉีพูดออกมา

ร่างกายของหลัวหลัวก็แข็งทื่อในทันที มันก็หยุดสั่นและหูของมันก็ตกลง

“อ๊า นี่คือที่ที่ฉันอาศัยอยู่” หวังฉี่ชีก็พูดออกมา หลังจากที่มองออกไปนอกหน้าต่าง เธอก็รีบยืนขึ้นและพูดออกมา “เจียงลู่ฉีค่ะ ฉันจะช่วยคุณหาวัตถุดิบที่คุณต้องการ คุณควรที่จะจดรายการและส่งมันมาให้กับฉัน ฉันจะแจ้งคุณเอง เมื่อฉันหาพวกมันพบ”

“ขอบคุณ” เจียงลู่ฉีพยักหน้าและเขาก็เขียนวัตถุดิบทั้งหมดที่เขาต้องการลงไป และหลังจากนั้นเขาก็ส่งรายการให้กับหวังฉี่ชี

“ไม่เป็นไรค่ะ หยู่ซิน ฉันจะต้องไปก่อนแล้วนะ ไว้พวกเรามาเจอกันครั้งหน้านะ” หวังฉี่ชีและหลี่ยู่ซินก็กอดกัน และหลังจากนั้นหวังฉี่ชีก็เดินลงไปจากรถ

เจียงลู่ฉ๊ก็มองไปนอกหน้าต่างและสังเกตเห็นตึกของแผนกโลจิสติกส์ที่เป็นส่วนหนึ่งของห้างสรรพสินค้า คนมากมายก็ยืนอยู่ด้านและมันก็มีรถจำนวนมากที่จองอยู่ที่ว่างด้านหน้าห้าง รถบางคนก็กำลังขนส่งถ่าน ในขณะที่บางคันก็ขนส่งเสื้อผ้า

ก่อนที่หวังฉี่ชีจะเข้าไปในประตูตึก เธอก็หันกลับมาและโบกมือให้กับพวกเขา

“หื้อ? เจียงเซี่ยวฉู่?” เจียงลู่ฉ๊ก็เห็นคนคุ้นเคยที่ดูอ่อนล้ากำลังขนก้อนถ่านอยู่ เสื้อผ้าและผิวหนังของเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นผง

เจียงเซี่ยวฉู่ก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงสายตาของเจียงลู่ฉี เธอก็เงยหน้าขึ้นมาและสังเกตเห็นรถมินิบัส ใบหน้าของเธอก็ดูแปลกออกไป และเนื่องจากเธอนั้นฟุ้งซ่าน เธอก็เลยเหยียบลงไปบนก้อนถ่านและสูญเสียสมดุลร่างกาย ก่อนที่เธอจะล้มลงไปบนพื้น เงาก็ปรากฏขึ้นและรับเธอไว้ เจียงลู่ฉีนั้นก็กระโดดลงมาจากรถมินิบัสและมารับเธอไว้!

“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่กัน?” เจียงลู่ฉีถามออกมา

หลันซิหยู่ก็รีบเดินมาด้วยเช่นกัน หลังจากที่เห็นสภาพที่น่าสงสารของเจียงเซี่ยวฉู่แล้ว หลันซิหยู่ก็สามารถที่จะเดาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นได้ “จางเฮาจิงอยู่ที่ไหน?” หลันซิหยู่ถามออกมา

เจียงลู่ฉีก็ขมวดคิ้วด้วยเช่นกัน เขาสงสัยว่าทำไมจางเฮาจิงถึงกล้าที่จะทำตัวองอาจแบบนั้น

“เขาเตะพวกเราออกมาจากบ้านของเขาหน่ะ โชคดีที่พวกเราหาสถานที่อยู่ได้ มันจึงยังโอเคดี”

“แล้วสิ่งที่พวกเราให้เธอไปละ?” หลันซิหยู่ถามออกมา

เจียงเซี่ยวฉู่ลังเลใจและตอบกลับ “พวกเรากินพวกมันไปเอง…”

“เขาปฏิบัติกับเธอขนาดนี้ ดังนั้นเธอไม่ต้องช่วยพวกเขาหรอก” หลันซิหยู่พูด

เมี่อเป็นผู้มีพลังเหนือธรรมชาติด้านพลังจิต หลันซิหยู่ก็สามารถที่จะรับรู้ได้ว่า เพื่อนของเธอนั้นกำลังโกหกอยู่

“เขาอยู่ที่ไหน?” เจียงลู่ฉีถามออกมา

“เขาถูกรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลค่ะ เมื่อเขาเสียขาไปข้างหนึ่ง” เจียงเซี่ยวฉู่พูด

เจียงลู่ฉีขมวดคิ้วหลังจากได้ยินคำตอบ

“มันไม่สำคัญหรอกค่ะ พวกเราหาที่อยู่ได้แล้ว โรงพยาบาลถูกคุ้มกันอย่างแน่นหนา ได้โปรดเถอะค่ะ ไม่ต้องไปยุ่งกับเขาหรอก ซิหยู่ โอเคไหม?” เจียงเซี่ยวฉู่พูดออกมาอย่างกระวนกระวายใจ

เธอยังสามารถที่จะจำได้ถึงสภาพอันน่าอนาถของจางเฮาจิง ในเวลาเดียวกัน เธอก็กังวลว่าเรื่องของเธอจะเป็นภาระให้กับหลันซิหยู่และเพื่อนของเธอ “ซิหยู่ ลืมเกี่ยวกับเขาไปเถอะ ในอนาคต พวกเราก็จะแยกเส้นทางการดำเนินการชีวิตกันแล้ว” เจียงเซี่ยวฉู่มองไปที่หลันซิหยู่และอ้อนวอน

หลันซิหยู่ก็รู้สึกโกรธเคืองและพูดออกมา “เธอพึ่งตัวเองมากเกินไปแล้ว” แต่หลังจากที่เห็นว่าเจียงเซี่ยวฉู่นั้นดูกังวลจริงๆ หลันซิหยู่ก็พยักหน้า “ฉันรู้ แต่เธอเหนื่อยเกินไปแล้ว”

“มันไม่มากเท่าไหร่หรอก ฉันได้ยินมาว่าภูมิภาคกำลังจะก่อตั้งขึ้นมาในไม่ช้า นั่นหมายความว่าพวกเราจะกลับไปมีชีวิตอยู่แบบก่อนวันโลกาวินาศได้แล้ว ถึงแม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้ที่จะกลับกลายเป็นแบบที่เคยเป็นอยู่ พวกเราก็ยังจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ หลังจากก่อตั้งภูมิภาคแล้ว สิ่งอำนวยความสะดวกอย่างโรงเรียนก็จะเปิดขึ้นใหม่อีกครั้งหนึ่ง ฉันก็ต้องการที่จะเป็นครูที่คอยสั่งสอนนักเรียนอยู่ที่นั่น” เจียงเซี่ยวฉู่ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

เจียงลู่ฉีก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา สุดท้ายแล้ว คนธรรมดาทั่วไปก็ยังไม่รู้ถึงตัวตนของรังผึ้ง พื้นที่ปลอดภัยเจียงหนิงก็จะถูกทำลาย เมื่อรังผึ้งนั้นมาถึง

“ฉันควรที่จะกลับไปทำงานก่อน ซิหยู่ ค่อยพูดกันทีหลังนะ” เจียงเซี่ยวฉู่ยิ้มและพูดออกมา และหลังจากนั้นเธอก็ยกถ่านอีก มันก็มีรถบรรทุกที่ไว้บรรทุกถ่านอยู่สองคัน ที่รอคนมาขนพวกมัน ยังไงก็ตาม สำหรับคนธรรมดาทั่ว มันก็ไม่มีโอกาสที่จะใช้ถ่านได้ มีเพียงคนไม่กี่คนเท่านั้นที่จะได้รับมัน ถึงแม้ว่าคนธรรมดาทั่วไปจะสามารถซื้อถ่านได้ มันก็ไม่มีใครต้องการที่จะซื้อสิ่งของแบบนั้น