NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1336 แทงใจดำทุกทาง
หลังจากที่กลับมายังสถานตากอากาศ หลี่ฝางและคนอื่นๆ ไม่ได้มีเวลาให้พักผ่อน เพียงเล่าเรื่องราวที่ได้รู้จากเซียนผู้ยิ่งใหญ่ให้กับพวกโหจื่อได้รู้ และเล่าแผนการของตนเอง
โหจื่อและราฟาเอลไม่มีข้อขัดข้องใดๆ อยู่แล้ว แต่ทางด้านไท่ซางกลับเกิดเหตุการณ์ขึ้น
ไท่ซางเขาอยากจะไปหาตัวยาทั้งสามชนิดกับหลี่ฝางอยู่แล้ว แต่หยูหลิงฮุ่ยใกล้จะคลอดแล้ว ในฐานะที่เป็นพ่อของเด็กไท่ซางจำเป็นที่จะต้องอยู่เคียงข้างเธอ
“ไท่ซาง หยูหลิงฮุ่ยจะคลอดแล้ว แกแน่ใจหรือว่าจะไปกับเรา?”
หลี่ฝางจ้องมองหยูหลิงฮุ่ยที่ท้องแก่เต็มที กล่าวถามอย่างกังวล
“โอ๊ย ก็แค่คลอดลูกเท่านั้นไม่ใช่หรือไง? ฉันไม่เชื่อว่าไม่มีฉัน หยูหลิงฮุ่ยเธอจะคลอดไม่ได้”
แม้ทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันมาสิบกว่าวัน แต่ไท่ซางก็ยังไม่ได้ดีต่อหยูหลิงฮุ่ย
หลังจากที่หยูหลิงฮุ่ยมาที่สถานตากอากาศ ไท่ซางไม่ค่อยได้กลับบ้าน บางครั้งเขายอมที่จะนอนข้างนอก ก็ไม่ยอมกลับคฤหาสน์ของตนเอง
กระทั่งตอนนี้ไท่ซางก็ไม่ยอมเชื่อว่าเด็กในท้องของหยูหลิงฮุ่ยเป็นลูกของเขา ในขณะเดียวกันไท่ซางก็คิดว่าหยูหลิงฮุ่ยคิดจะใช้ตนเองเป็นบ่อทอง เพราะงั้นเขาจึงไม่สนใจหยูหลิงฮุ่ยและเด็กในท้อง
หยูหลิงฮุยที่อยู่อีกด้านเมื่อได้ยินประโยคของไท่ซาง ร่างของเธอเซไปด้านหลัง ใบหน้าเล็กไร้สีเลือด
น้ำตาไหลเอ่อล้นขอบตา กัดริมฝีปากแน่น ผ่านไปสักพักถึงได้แหงนหน้าขึ้นอย่างเข้มแข็ง
“พี่ใหญ่หลี่ฝาง พี่ให้เขาไปกับพี่เถอะ ฉันอยู่ที่นี่มีพี่วี่เฟยกับน้องหยางฉงอยู่ด้วย แล้วก็พยาบาลตั้งมากมาย ไม่เป็นอะไรหลอก”
ไท่ซางคิดว่าหยูหลิงฮุ่ยจะร้องไห้ฟูมฟาย ไม่คิดเคยว่าเธอจะใจกว้างขนาดนี้ จนเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
“นี่มัน……” หลี่ฝางจ้องมองหยูหลิงฮุ่ยที่เจ็บปวดและทุกข์ทน รู้สึกลำบากใจ
เพราะคราวนี้ต้องแยกกันทำภารกิจ เพราะงั้นหลี่ฝางจึงคิดว่าจะใช้กำลังคนที่ใช้ได้ทั้งหมด ความสามารถของไท่ซางไม่ถือว่าสูงมาก แต่ในลำดับชื่อของแดนนักรบก็ถือว่าพอไปวัดไปวาได้ มีเขาไปด้วยหลี่ฝางรู้สึกอุ่นใจ
แต่โบราณว่าเอาไว้ ผู้หญิงคลอดลูกก็เท่ากับผ่านประตูนรก หยูหลิงฮุ่ยหวังให้ไท่ซางอยู่กับเคียงข้างเธออยู่แล้ว ในเวลาที่สำคัญแบบนี้เขาเอาตัวไท่ซางไป ไม่ใจร้ายเกินไปหน่อยหรือ
“ไท่ซาง เอางี้แล้วกัน ยังไงอย่างมากอีกครึ่งเดือนหยูหลิงฮุ่ยก็คลอดแล้ว แกอยู่บ้านรอเธอคลอดก่อน แล้วค่อยมาหาเราเป็นไง?”
ไตร่ตรองอยู่นาน ท้ายที่สุดหลี่ฝางก็ตัดสินใจที่จะรอให้หยูหลิงฮุ่ยคลอดก่อนแล้วค่อยให้ไท่ซางมาช่วยตนเอง
นึกถึงตอนที่หยางฉงคลอดในตอนนั้น เขาไม่ได้อยู่เคียงข้างหยางฉง ทำให้หลี่ฝางนึกเสียใจทีหลังเสมอ
เพราะงั้นเขาไม่อยากให้ไท่ซางเหมือนกับตนเอง หลี่ฝางหวังว่าไท่ซางและหยูหลิงฮุ่ยจะรักกัน อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
“ไม่สิ เฮีย เธอบอกเองว่าไม่เป็นไร ทำไมถึงให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอให้ได้?”
เมื่อได้ยินหลี่ฝางบอกว่าจะให้ตนเองอยู่ดูแลหยูหลิงฮุ่ย ไท่ซางไม่พอใจขึ้นมาทันควัน
หลายวันนี้เพื่อหลบหยูหลิงฮุ่ย กินไม่ได้นอนไม่หลับ ตอนนี้อุตส่าห์มีโอกาสสลัดผู้หญิงคนนี้ออกไปได้ ไม่ว่ายังไงไท่ซางไม่ยอมอยู่ที่สถานตากอากาศต่อไป
ปฏิกิริยาของไท่ซางทำให้หยูหลิงฮุ่ยเจ็บปวดเสียใจ คนท้องอารมณ์อ่อนไหวง่ายอยู่แล้ว เธอทนไม่ไหวร้องไห้โฮออกมา
ไท่ซางที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วเมื่อเห็นเธอร้องไห้ เกิดไร้ความอดทนมากกว่าเก่า พลันเต๊ะเข้ากับโต๊ะน้ำชาข้างๆ จนเกิดเสียงดังปัง หยูหลิงฮุ่ยตกใจจนเนื้อตัวสั่น
“ผู้หญิงอย่างเธอน่ารำคาญชะมัด! อย่ามาแกล้งทำตัวน่าสงสารต่อหน้ากู ก็แค่คลอดลูกไม่ใช่หรือไง? มันจะมีอะไรกัน ตอนแรกกูให้มึงเอาออกมึงไม่เอาออก หาเรื่องทำให้กูวุ่นวาย!”
หลังตวาดกร้าวใส่หยูหลิงฮุ่ย ไท่ซางเดินออกไปด้วยสีหน้าที่บูดบึ้ง
หยางฉงและฉินวี่เฟยโมโหกับทีท่าของเขา หลี่ฝางที่เห็นหยูหลิงฮุ่ยที่ตกใจจนใบหน้าขาวซีดก็โมโหหนักเช่นเดียวกัน
“หยูหลิงฮุ่ยอย่าร้องไห้เลย ฉันจะสั่งสอนมันแทนเธอเอง” หลี่ฝางปลอบใจหยูหลิงฮุ่ย ก่อนที่จะไล่ตามไท่ซางไป
“พี่หลิงฮุ่ย ไม่กลัวนะ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จะได้ไม่ส่งผลเสียต่อลูกในท้อง”
หยางฉงโอบปลอบใจหยูหลิงฮุ่ยที่เนื้อตัวสั่นเทา
หยูหลิงฮุ่ยเองก็รู้ว่าการที่ร้องไห้แบบนี้ไม่ดีต่อเด็กในท้อง จึงสูดลมหายใจเข้าเพื่อสงบสติอารมณ์
“เสี่ยวฉง ฉันไม่เป็นไร ฉันชินแล้วกับแบบนี้ของเขา” หยูหลิงฮุ่ยรับกระดาษทิชชูจากฉินวี่เฟยมาไว้ เพื่อซับน้ำตา พร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น
“อะไรนะ? ชินแล้ว? ไท่ซางผู้ชายสารเลวนั่นเขาโมโหใส่เธอบ่อยงั้นหรือ?”
หลังจากที่หยางฉงได้ยินประโยคของหยูหลิงฮุ่ย น้ำเสียงสูงขึ้นหลายขุม จ้องมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ
เธอรู้จักกับไท่ซางมานาน ตอนแรกที่ไท่ซางปกป้องหยางฉงคอยอยู่ที่บ้าน นิสัยของเขาไม่ได้รุนแรงแบบนี้
แม้ว่าเขาจะเจ้าชู้ไปบ้าง แต่ก็ถือว่ามีความอ่อนโยนต่อผู้หญิง ทำไมตอนนี้ถึงได้เป็นแบบนี้ไปได้
เมื่อเห็นทีท่าตกใจของหยางฉง หยูหลิงฮุ่ยยิ้มขมขื่นอย่างไร้หนทาง ไท่ซางถือว่าเป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบ แต่ไม่ใช่แฟนที่ดี