NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 100
บทที่100 ปีศาจที่ออกมาจากผับ
มู่เสี่ยวไป๋จ้องโหจื่ออยู่นาน： “คนคนนี้ใครน่ะ？ผมไม่เคยเห็นเขา”
“ผมกลับรู้สึกคุ้นๆ หน้า ลืมแล้วว่าเคยเจอที่ไหน” จางกงหมิงพิมพ์ในโทรศัพท์
มู่เสี่ยวไป๋พูดอย่างร้อนใจ： “ไม่ต้องสนว่าเขาคือใคร ชิงชิง ในที่สุดผมก็เจอคุณแล้ว หลายวันนี้คุณหนีไปไหนมา！”
“คุณหาฉันทำไม ฉันไม่ได้คิดคุณซะหน่อย” หลินชิงชิงกอดอก ขึ้นรถจะออกไป
ไม่ง่ายเลยที่มู่เสี่ยวไป๋เจอหลินชิงชิง จะให้เธอหนีไปง่ายๆ ได้อย่างไร？
“เงินนี่ไม่เอาแล้วใช่ไหม？งั้นผมเอากลับไปแล้วนะ” มู่เสี่ยวไป๋ถือเงิน เดินไปที่รถของตัวเอง
เวลานี้ ไอ้หน้าหนวดออกมาจากรถ เอาปืนจ่อไปที่หัวมู่เสี่ยวไป๋： “น้องชาย กุญแจรถ”
มู่เสี่ยวไป๋มองไอ้หน้าหนวดด้วยใบหน้าน่ากลัว： “ผมเป็นถึงคนของตระกูลมู่แห่งเมืองเอก”
“กุญแจรถ” ไอ้หน้าหนวดพูดซ้ำ
“คุณคงไม่คิดว่าในปืนไม่มีกระสุนหรอกนะ？” ไอ้หน้าหนวดหัวเราะช้าๆ ทำท่าเหนี่ยวไก
“เอามา！” มู่เสี่ยวไป๋รีบให้คนขับรถยื่นกุญแจรถไป
“พี่ชาย เอากุญแจรถให้แล้ว เอาปืนออกไปได้ยัง ถ้ากระสุน ……” มู่เสี่ยวไป๋กลืนน้ำลายด้วยความกลัว
“เอาเงินมาให้ผมด้วย” ไอ้หน้าหนวดหัวเราะ คิดไม่ถึงว่าจะได้รับโชคอย่างไม่ตั้งตัว
ทั้งหมดนี้ มีถึงสิบห้าล้าน มีเงินนี่ จะออกจากประเทศก็ย่อมได้
“คุณไม่ยอม？” ไอ้หน้าหนวดถามมู่เสี่ยวไป๋อย่างเย็นชา
“พี่ชาย ล้อกันเล่นหรือไง เทียบกับชีวิตแล้ว เงินก็เท่านั้นแหละ” มู่เสี่ยวไป๋คลายมือออกทันที เอาถุงวางไว้พื้น
ไอ้หน้าหนวดเอากุญแจรถให้ลูกน้องตัวเอง พูด： “พวกคุณขับรถคันนั้น เอาเงินไป”
โหจื่อมองทุกอย่างนี่ด้วยรอยยิ้ม ไม่ถือโอกาสหนี
ไอ้หน้าหนวดกลับไปที่รถ ยิ้มแล้วพูดกับโหจื่ออย่างพอใจ： “ผมคิดว่าคุณจะหนีไปแล้วซะอีก”
“พี่ชาย พี่มีปืน ผมจะกล้าหนีเหรอ？ถ้าผมหนี พี่เหนี่ยวไกใส่ผมจะทำไงครับ” โหจื่อพูดด้วยสีหน้ากลัวๆ ： “อีกอย่าง พี่ดูขาผมสิ ตอนนี้ยังสั่นอยู่เลย จะให้ผมหนีไปไง！”
“ดูคุณขี้ขลาดขนาดนั้น ผู้ชายป่ะเนี่ย” ไอ้หน้าหนวดพูดด้วยใบหน้ารังเกียจ
“เมื่อไหร่จะปล่อยยิงจื่อ？” เวลานี้ ลูกพี่หลินเข้ามาถาม
ต้องบอกว่า ลูกพี่หลินกล้าสุดๆ ถึงไอ้หน้าหนวดถือปืนในมือ เขาก็ยังเดินเข้ามาด้วยมือเปล่า
“อีกยี่สิบนาที ถ้าคนของคุณไม่ตามมา ผมจะปล่อยเธอ” ไอ้หน้าหนวดพูด
“โอเค ผมเชื่อคุณ” ลูกพี่หลินมองไอ้หน้าหนวด： “ทางที่ดีอย่าหลอกผม ไม่งั้น ชีวิตครึ่งหลังของผมลูกพี่หลินจะไม่ทำอะไรทั้งนั้น แค่ตามคุณให้ถึงที่สุดอย่างเดียว！”
ไอ้หน้าหนวดฟังเสร็จได้แต่ทำเสียงในลำคอใส่ ก็พูด： “ออกรถ！”
โหจื่อสตาร์ทรถ ขับออกไป
ส่วนบนหน้าลูกพี่หลิน ก็แสดงใบหน้าโหดร้าย： “ซุ่มโจมตีกันหรือยัง？”
“ลูกพี่ใหญ่ วางใจเถอะ ทุกสี่แยกมีคนแอบซุ่มไว้หมดแล้วครับ ไม่ว่าเขาหนีไปทางไหน ก็หลบพวกเราไม่พ้น”
“ก็แค่ กลุ่มนี้ถือว่าเจ๋งเลย ดันไม่ขับรถของตัวเอง แม่งเอ๊ย เครื่องติดตามก็ไร้ผล” ลูกน้องของลูกพี่หลินว่า
ลูกพี่หลินส่ายหน้า： “ไอ้หน้าหนวดคนนี้ มักทำให้ผมรู้สึกเป็นเดจาวู”
“อีกอย่าง เหมือนว่าเขาจะเข้าใจผมดี” ลูกพี่หลินรื้อฟื้นความจำไปอยู่นาน แต่ก็คิดอะไรไม่ออก
รถขับออกไปแค่ห้านาที จู่ๆ ไอ้หน้าหนวดก็พูด： “หยุดรถ เลี้ยวซ้าย”
“เข้าซอย？” โหจื่อถาม
“ใช่ เข้าไปในซอย” ไอ้หน้าหนวดพยักหน้า
โหจื่อทำตามที่กำชับ เข้าไปในซอยหนึ่ง ซอยนั้นลึกมาก มีมอเตอร์ไซค์เรียงราย
“คุณไปได้แล้ว”
ไอ้หน้าหนวดชี้ไปที่ซอย： “แต่รถต้องทิ้งไวนี่ รอพรุ่งนี้ค่อยมาขับใหม่”
“ทำไม？”
“เพราะว่านี่！” ไอ้หน้าหนวดไม่อยากอธิบาย ยื่นมือจะหยิบปืนทำให้โหจื่อตกใจ
ทันใดนั้น สีหน้าไอ้หน้าหนวดก็เปลี่ยน
เกิดอะไรขึ้น ปืนล่ะ？
ทำไมปืนหายไป？
“คุณหามันอยู่เหรอ？” ในมือของโหจื่อมีปืนอันหนึ่ง
“ทำไมไปอยู่ที่มือคุณล่ะ？” ไอ้หน้าหนวดมองโหจื่ออย่างหวาดกลัว พูดเสียงเยือกเย็น： “คืนผมมา”
“โอเค ให้คุณ”
โหจื่อถือปืน ส่งไปทางไอ้หน้าหนวด ไอ้หน้าหนวดแปลกใจหน่อยๆ ยื่นมือไปแย่ง
แค่ได้ยินเสียงปัง โหจื่อก็เหนี่ยวไก กระสุนยิงไปที่ไหล่ไอ้หน้าหนวด
พวกของไอ้หน้าหนวด หยิบมีดออกมาทันที มองโหจื่ออย่างเย็นชา
ไอ้หน้าหนวดกัดฟัน ทนความเจ็บ พูด： “คุณคือคนของลูกพี่หลิน？”
“ไม่ใช่” โหจื่อส่ายหน้า
“งั้นคุณก็คือคนของจางกงหมิง” ไอ้หน้าหนวดกล่าวอย่างเด็ดเดี่ยว
“ก็ไม่ใช่อีก” โหจื่อส่ายหน้าอีกครั้ง
“งั้นคุณเป็นใคร？” ไอ้หน้าหนวดขมวดคิ้ว
“ผมไม่ใช่ใครทั้งนั้น คุณไม่ได้อยากให้ผมเอาปืนคืนคุณหรอกเหรอ？ผมเอากระสุนคืนคุณก่อน แล้วค่อยเอาปืนคืน” โหจื่อหัวเราะพูด： “คุณว่าแบบนี้ได้ไหม？”
“นี่น้องชาย อย่าหยอกผมอีกเลย ในเมื่อคุณไม่ใช่คนของลูกพี่หลิน และก็ไม่ใช่คนของจางกงหมิง งั้นแบบนี้ดีกว่า พวกเราเอาเงินแบ่งให้คุณครึ่งหนึ่ง เป็นไง？”
ไอ้หน้าหนวดพูดล่อ： “แน่นอน ถ้าผู้หญิงคนนี้คุณชอบ ผมก็ให้”
“คุณนี่ใจกว้างจริงๆ ทั้งให้เงินทั้งให้คน ถามความเห็นเขายังล่ะ？” โหจื่อกลอกตาใส่ไอ้หน้าหนวด พูดอย่างหมดคำพูด
“ไงน้องชายสรุปว่าคิดยังไงกันแน่？” ไอ้หน้าหนวดพูด： “ในตลับมีแค่กระสุนสองนัด คุณเหนี่ยวไปแล้วนัดหนึ่ง ยังเหลืออีกนัด ส่วนด้านผมมีถึงเจ็ดแปดคนนะ”
“เหรอ？มีแค่กระสุนลูกเดียวเหรอ？”
โหจื่อพูดจบ ก็เหนี่ยวไปนัดหนึ่งที่ไหล่อีกข้างของไอ้หน้าหนวด。
ตอนนี้ ทุกคนต่างเคลื่อนไหวเพื่อก่อการร้าย ไอ้หน้าหนวดเจ็บจบหน้ามีเหงื่อไหล ไหล่ของเขานี้ เดิมทีถูกลูกพี่หลินแทงไปแล้ว แล้วเมื่อกี๊ โหจื่อยิงเขาไปอีกนัดหนึ่ง แล้วยังยิงไปที่พื้นอีก
แม่งเอ๊ย นี่จงใจสินะ？
“โอเค ตอนนี้ผมไม่มีกระสุนแล้ว” โหจื่อยักไหล่ พูด： “พวกคุณมาหั่นผมสิ”
“ไป！” ไอ้หน้าหนวดมองโหจื่ออย่างเย็นชา ตะโกนออกไป
เพื่อนที่อยู่ด้านหลังเขาขยับ โหจื่อก็เหนี่ยวไกอีกครั้ง ยิงไปที่ขา
“คุณไม่ซื่อตรงเลยนะ ไม่ได้บอกเหรอว่าในปืนมีแค่สองลูกล่ะ？ทำไมยังมีอีกล่ะ”
โหจื่อยิงไป ทุกคนก็ไม่กล้าขยับแล้ว แล้วก็มองออกกันทันทีว่า ฝีมือปืนของโหจื่อไม่เลว
สองนัดก่อน ยิงไปที่ไหล่ไอ้หน้าหนวดอย่างไม่เข้าข้างใคร นอกจากบอกได้ว่าฝีมือเหนี่ยวไกของโหจื่อนั้นแม่นแล้ว ยังบอกได้ว่าเขาไม่มีหัวใจแห่งนักฆ่า
“น้องชาย เงินคนละครึ่ง ปล่อยพวกเราเถอะ” ไอ้หน้าหนวดพูพดอย่างผิดหวัง เขารู้ ว่าตัวเองขอร้องโหจื่อไม่อยู่
“เงินผมต้องการหมด” โหจื่อพูด
“น้องชาย คุณจะโลภไปแล้ว นี่คือเงินที่พวกเราเกือบเสี่ยงชีวิตมากว่าจะได้นะ！” ไอ้หน้าหนวดมองโหจื่ออย่างเยือกเย็น： “ให้คุณครึ่งหนึ่ง ก็ไม่เลวแล้ว”
“ถ้าคุณไม่ยอม ผมก็จะฆ่าคุณทั้งหมด ถึงตอนนั้น เงินก็ต้องคืนผมด้วย ไม่ใช่เหรอ？” โหจื่อพูดหัวเราะ
“ห่าเราทั้งหมด？ฝันหวานหรือไง คุณมีแค่หนึ่งปืน แต่ผมมีพรรคพวกตั้งมากมาย” ไอ้หน้าหนวดพูด
“นี่น่าจะเป็นปืนรุ่นP229ของเยอรมันสินะ อันหนึ่งใส่กระสุนได้สิบสองนัด พวกคุณทั้งหมดเก้าคน ผมใช้ไปแล้วสามนัด ตอนนี้เหลือเก้านัด พอดีกับพวกคุณเก้าเลย” โหจื่อพูดนิ่งๆ
“แล้วเรื่องอะไรที่คุณต้องคิดว่ากระสุนในตลับนั้นเต็มล่ะ” ไอ้หน้าหนวดขมวดคิ้ว
“ผมไม่รู้ ผมแค่กำลังเดิมพัน เดิมพันว่ามีกี่นัด ที่ผมเหนี่ยวไกเมื่อกี๊คุณก็เห็นแล้วนี่ นี่มีกระสุนกี่นัดนะ ผมก็ยิงระเบิดได้เท่านั้น ไม่งั้น พวกเรามาเล่นไหมล่ะ？” โหจื่อยิ้มออกมา
ปีศาจ！
นี่มันต้องปีศาจแน่ ！
กระสุนในตลับเต็ม ไอ้หน้าหนวดไม่กล้าเดิมพัน ถ้าเดิมพัน เขาต้องแพ้อย่างไม่ต้องสงสัยแน่ เขาแพ้ไม่ได้ เพราะถ้าแพ้แล้ว ชีวิตเพื่อนๆ เขาทั้งหมด ก็จะไม่มี
“เงินทั้งหมดเอาคืนคุณเลย” ไอ้หน้าหนวดพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง
“แบบนี้ถูกไหม” โหจื่อยิ้มอย่างพอใจ เอาถุงเงินทั้งหมดวางไว้บนรถ
พอวางเงินเสร็จ โหจื่อเดินไปตรงหน้ายิงจื่อ
“น้องชาย คุณมีเงินตั้งมากขนาดนั้น ไม่ต้องเอาผู้หญิงไปหรอก ทิ้งเธอให้ผมเถอะนะ” ไอ้หน้าหนวดขอร้อง
โหจื่อหัวเราะ พูด： “อย่าเข้าใจผิด ผมไม่มีทางพาเธอไป”
“สาวสวย เหนี่ยวไกเป็นไหม？ถ้าไม่เป็น ผมช่วยสอนคุณได้” โหจื่อเอาปืนใส่มือยิงจื่อ พูดด้วยรอยยิ้มหม่นๆ