NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 103
บทที่103 ไปเยี่ยมมู่เสี่ยวไป๋？
เมื่อลูกพี่หลี่ตายไป บวกกับหลี่หลงยอมก้มหัวให้จางกงหมิงแล้ว ก่อนจะแหวกทางให้ ตอนนี้คนที่อยู่ด้านข้างหลี่หลงนั้น ก็เหลือแค่ไม่กี่คนเท่านั้น
แต่จางกงหมิงในครั้งนี้ เอาคนมาสี่ห้าสิบคน ทั้งหมดเป็นตัวเด็ดทั้งนั้นเลย พวกเขาถือมีด ก่อนจะวิ่งเข้ามาตีพวกที่ผมเกรียน
หลี่หลงกับต้าเฉียงหลบเข้าไปในตึกของแขก
“พี่เฉียง เกิดอะไรขึ้นเนี่ย？” หลี่หลงตกใจไปหมด
“ไอโง่ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ พี่หน้าหนวดจบแล้วล่ะ！” ต้าเฉียงไม่อยากจะเชื่อ แต่ความจริงก็อยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“พลาดแล้ว เมื่อครู่คนที่ส่งข้อความให้ฉัน ไม่ใช่พี่หน้าหนวด แต่เป็นจางกงหมิงเหรอเนี่ย！” ต้าเฉียงกัดฟันกรอด พลางพูดขึ้นด้วยความโกรธ
ทำไมตัวเองถึงได้สะเพร่าขนาดนี้นะ？
ถ้าเกิดว่าโทรไปถาม จะเกิดเรื่องแบบนี้เหรอ？
“ห๊ะ？โทรศัพท์ของพี่หน้าหนวดอยู่ในมือของจางกงหมิง” หลี่หลงถามขึ้นด้วยความงุนงง
“ไม่ต้องถาม พี่หน้าหนวดต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน” พี่เฉียงพูดเสียงเย็นชา
“หลี่หลง ฉันถามคุณหน่อยนะ ที่ร้านสโมบาร์มีประตูหลังไหม？” พี่เฉียงถามขึ้นด้วยความร้อนใจ
“มี” หลี่หลงพยักหน้า。
“งั้นคุณยังยืนอึ้งอะไรอยู่ล่ะ รีบหนีไปทางประตูหลังเร็ว！” พี่เฉียงจ้องหลี่หลง
หลี่หลงตอบ ก่อนจะรีบวิ่งลงไปด้านล่าง พี่เฉียงรีบตามไป ก่อนจะขวางเขาเอาไว้： “โง่หรือเปล่าเนี่ย！”
“คุณลงไป หาที่ตายเหรอ？”
“ประตูหนีอยู่ข้างล่าง” หลี่หลงกัดฟันพูด： “พวกเราหลบอยู่ด้านบน ถ้าสายเกินไปก้จะถูกจับ เขาลองเสี่ยงดูดีกว่า”
ตอนที่พวกเขาลงตึกไป พวกหัวเกรียนต่างนอนเรียงรายอยู่บนพื้น
จางกงหมิงมองพวกเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ ในตอนนั้นเอง หลี่หลงกับต้าเฉียงอึ้งอยู่กับที่
ทั้งร้านสโมบาร์เป็นคนของจางกงหมิง พวกเขาจะหนีไปไหนได้？และจำหนีไปอย่างไรกัน？
“ไปจับมา！”
มีคนตะโกนออกมา ทุกคนก็รีบวิ่งมา
“ให้ตายเถอะ ประตูหลังอยู่ทางนั้นเหรอ？” ต้าเฉียงถามเบาๆ
“ทางซ้าย ประตูที่ติดกับห้องน้ำน่ะ เป็นประตูหลังของพวกเรา！” หลี่หลงพูดเสียงต่ำ
ต้าเฉียงหยิบเก้าอี้ตัวเล็กๆ มา ถือเอาไว้ในมือ เขาจ้องจางกงหมิง ก่อนจะพูดว่า： “จางกงหมิง มีคุณอยู่เหรอ！”
จางกงหมิงไม่ได้พูดอะไร เพราะว่าเขาพูดลำบาก เขาเอามือปาดคอตัวเองให้ลูกน้องดู เพื่อบอกว่าให้ฆ่าให้ตาย！
ครั้งนี้คนที่จางกงหมิงพามา เป็นคนที่เก่งกาจของตัวเองทั้งนั้น เลยไม่มีทางหักหลัง
ในตอนนั้นเอง คนกลุ่มนั้นยกมีดขึ้น
“เข้าไปเลย！” ต้าเฉียงหยิบเก้าอี้ตัวเล็กให้หลี่หลง ก่อนจะส่งให้
“พี่เฉียง หรือไม่ก็ให้ พวกเรายอมแพ้เลยเถอะ！”
“ยอมแพ้เหรอ ยอมแพ้อะไร จางกงหมิงจะยกโทษให้คุณเหรอ？！” ต้าเฉียงด่าออกไป
คุณลักพาตัวภรรยาของเขาไป เขาจะยกโทษให้คุณงั้นเหรอ？ยกโทษให้คุณต้องโดนสักกี่ทีก่อนล่ะ！ต้าเฉียงเอือมระอา
ต้าเฉียงก็ไม่อยากจะสนใจหลี่หลงแล้ว ก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำ
ไม่พูดไม่ได้เลย ต้าเฉียงคนนี้โหดร้ายมาก เขาคนเดียวเคยชนะคนมาสี่ห้าคน ก่อนจะปรี่เข้าไปในห้องน้ำ
แต่เมื่อเปิดประตูออกไป ก็เห็นปืนล่าสัตว์ มาจ่ออยู่ที่หัวของเขา
“ต้าเฉียง คุณคิดว่าพวกเราไม่รู้ว่าร้านสโมบาร์มีประตูหลังเหรอ？” ชายใส่ต่างหูคนหนึ่งยิ้มอย่างเย็นชา
ชายใส่ต่างหูเตะต้าเฉียง ก่อนจะจะเตะกลับมา
ต้าเฉียงหันกลับไปมอง หลี่หลงในตอนนั้น ถูกฟันไปหลายแผล เขาขอร้องไม่หยุด แต่ก็ไม่ช่วยอะไร
ต้าเฉียงม่านตาหดลงในทันที ก่อนจะรีบเข้ามา ขอโอกาสเป็นครั้งสุดท้าย
แต่ชายที่ใส่ต่างหูไม่ได้ให้โอกาสเขา ลั่นไกออกไป โดนที่หน้าอกของเขา
หน้าอกของต้าเฉียงเป็นรู ก่อนจะล้มลงกับพื้น
“จับ……เข้ามา” จางกงหมิงพูดด้วยเสียงแหบแห้งเบาๆ
จางกงหมิงเข้าไปในห้องรับรอง หลี่หลงกับต้าเฉียงเองก็ถูกพาเข้าไปในห้องเหมือนกัน
จางกงหมิงใช้โทรศัพท์พิมพ์： “ความคิดของใคร？”
“ของเขา” หลี่หลงชี้ไปที่ต้าเฉียง พลางพูดว่า： “พี่หมิง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับฉันเลย”
“กลุ่มคนพวกนั้นเป็นคนที่พี่เฉียงหามา ความคิดที่ลักพาตัวภรรยาของคุณก็เป็นความคิดของพี่เฉียง” หลี่หลงรีบพูดขึ้น
จางกงหมิงไม่แดงสีหน้าใดๆ ก่อนจะพิมพ์ข้อความให้หลี่หลงดู： “สองล้านนั้นเป็นของใคร แล้วใครเป็นคนจัดหานักต้มตุ๋นมา？”
จางกงหมิงเตะเข้าที่หน้าอกของหลี่หลง ก่อนจะเหยียบลงไปอย่างจัง
“หลี่หลง ลูกน้องของคุณทำพังหมดเลย” ชายที่ใส่ต่างหูพูดด้วยรอยยิ้มเย็นชา
“ที่ร้านดิสโก้นี้ปีปีหนึ่งได้กำไรหลายล้านเลย หรือว่าหลายล้านนี้คุณยังใช้ไม่พออีกเหรอ？”
“คุณยอมให้เขตเมืองตะวันออกกับ พวกเราแล้ว ทำไมยังต้องมาหาเรื่อง พวกเราอีก” ชายที่ใส่ต่างหูถามขึ้น
จางกงหมิงมองหลี่หลง พลางอยากจะถามคำถามนี้เหมือนกัน
“เขานั่นแหละ พี่เฉียงบอกกับฉัน พ่อของฉันถูกพวกคุณฆ่า เขาบอกว่าเพียงแค่ฉันร่วมมือกับเขา ก็จะสามารถแก้แค้นให้พ่อได้” หลี่หลงพูดทุกอย่างที่อยู่ในหัวออกมา
“ไอพวกอ่อนแอ คุณคิดว่าคุณจะเอาความรับผิดชอบทุกอย่างมาไว้ที่ฉันงั้นเหรอ แล้วจางกงหมิงจะปล่อยคุณไปเหรอ？” ต้าเฉียงพึมพำ： “ถึงจะกำหนดเอาไว้ว่าต้องตาย แต่ทำไมต้องตายแบบศพไม่สวยด้วย”
“จางกงหมิง ทั้งหมดเป็นเพราะปู่ของฉัน ถ้าอยากจะฆ่าแกงกัน คุณก็มาได้เลย！” ต้าเฉียงพูดขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว
จางกงหมิงรับปืนมาจากชายที่ใส่ต่างหู ก่อนจะเล็งไปที่หัวของต้าเฉียง และลั่นไก
หลี่หลงตกใจจนตัวสั่นเทา
“พี่หมิง เรื่องนี้ ทำไมคุณต้องมาทำเองด้วย？” ชายที่ใส่ต่างหูพูดขึ้น
จางกงหมิงไม่ได้พูดอะไร แต่มาอยู่ตรงหน้าหลี่หลง
“พี่หมิง อย่าฆ่าฉัน ฉันจะเอาเงินของฉันให้คุณหมดเลย ร้านสโมบาร์ก็ให้คุณเหมือนกัน！” หลี่หลงรีบร้องขอชีวิต
“เงิน……ล่ะ？” จางกงหมิงพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก
“ฉันจะไปเอาเงินให้คุณ ฉันจะไปเอามาให้คุณ” หลี่หลงรีบพูดจนจบ ก่อนจะวิ่งไปในห้องหนึ่ง
หลี่หลงเอารูปภาพหนึ่งลง หลังภาพนั้นมีตู้เซฟอยู่
ภายในตู้เซฟนั้น มีเงินสดจำนวนเกือบสองล้านอยู่
“พี่น้อง มาแบ่งเงินกันเถอะ” จางกงหมิงพิมพ์： “นี่เป็นสิ่งที่ฉันติดค้างพวกคุณอยู่”
ชายที่ใส่ต่างหูหาถุงมาใบหนึ่ง ก่อนจะเอาเงินสองล้านนั้นใส่ถุง
“พี่หมิง เงินก็ให้คุณไปแล้ว คุณปล่อยฉันไปได้ไหม” หลี่หลงถามขึ้นด้วยท่าทีดูน่าสงสาร
จางกงหมิงพยักหน้า พลางมองหลี่หลง ก่อนจะยิงออกไปสามนัด
ยิงสองนัดไปที่ขา ส่วนอีกนัดหนึ่งนั้นยิงไปที่แขน ในตอนนั้นเอง หลี่หลงกลายเป็นคนพิการไปเรียบร้อยแล้ว
“พี่หมิง รีบไปเถอะ ตำรวจใกล้จะมาแล้ว” ชายที่ใส่ต่างหูพูดขึ้น
จางกงหมิงพยักหน้า ก่อนจะพาพี่น้องของตัวเองออกไปจากร้านสโมบาร์
ที่ประตูของร้านสโมบาร์ มีรถจอดอยู่สองคัน： “พี่หมิง ขึ้นรถเถอะ ฉันจะไปส่งคุณในที่ที่ปลอดภัย”
“คุณคงอยู่ที่ตงไห่ไม่ได้แล้วล่ะ”
คนคนนั้นเป็นคนสนิทของลูกพี่หลิน เขาชื่อหมาจื่อ
จางกงหมิงมองหมาจื่อก่อนจะพยักหน้าให้ แล้วเข้าไปในรถ
“ให้พี่น้องเราได้หลบกันหน่อย” หมาจื่อมองชายที่ใส่ต่างหูพลางพูดขึ้น
“รอให้ลูกพี่หลินช่วยเก็บกวาดให้พวกคุณ พวกคุณค่อยมา ระหว่างนี้ พวกคุณอย่าเพิ่งทำอะไร” หมาจื่อพูดขึ้น
“วางใจเถอะ พี่หมาจื่อ พวกเรารู้ว่าต้องทำอย่างไร” ชายที่ใส่ต่างหูยิ้ม ก่อนจะเดินไปที่รถข้างหน้า แล้วเอาถุงโยนเข้าไป
หมาจื่อหัวเราะหึๆ ： “ไม่ต้องหรอก ลูกพี่เตรียมเงินไว้ให้พี่หมิงแล้ว”
“ตอนนี้พวกคุณไม่มีเงินเลยใช่ไหม？ไม่ว่าจะไปหลบที่ไหน ก็ต้องมีเงินอยู่ดี เงินก้อนนี้ พวกคุณแบ่งกันใช้เถอะ” หมาจื่อโยนออกไปอีกครั้ง
จางกงหมิงจ้องชายที่ใส่ต่างหู ก่อนจะพิมพ์ว่า： “นี่เป็นเงินของพวกพ้องเรา”
“ถ้าเกิดฉันกลับมาไม่ได้ ก็ถือว่าแบ่งกันไปเลยก็แล้วกัน”
“ไม่ได้หรอก พี่หมิง พวกเราอยู่กับคุณมาตั้งหลายปี คุณให้พวกเรามาเท่านี้ พวกเราไม่ยอมหรอก” ชายที่ใส่ต่างหูมองจางกงหมิงพลางพูดว่า： “พวกเรารอให้คุณกลับมามีชัยชนะ！”
“วางใจเถอะ เขาจะต้องกลับมา” ยังไม่ทันจะรอให้จางกงหมิงพิมพ์เสร็จ พี่หมาจื่อก็ขับรถออกไปแล้ว
ชายที่ใส่ต่างหูและคนอื่นๆ ยังไม่ได้นั่งลงสักเท่าไหร่ พวกเขามาที่โล่งๆ ก่อนจะแบ่งเงินกัน หลังจากที่ทุกคนไป ชายที่ใส่ต่างหูก็กลับไปที่ร้านสโมบาร์ และฆ่าหลี่หลงทิ้ง
“พี่หมิง พวกพ้องไม่ได้ติดค้างอะไรคุณแล้ว” ชายที่ใส่ต่างหูนั่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะจุดบุหรี่ให้ตัวเอง เขาสูบบุหรี่ไป พลางรอให้ตำรวจมา
จางกงหมิงนั่งอยู่บนรถ ก่อนจะหายใจยาวๆ
เขาแก้แค้นแล้ว อารมณ์กลับไม่ได้รู้สึกดีเหมือนที่คิดเอาไว้ เพียงแค่คิดว่ามันมีเรื่องคาใจน้อยลงไปหนึ่งเรื่อง
“คุณอยากให้ฉันไปที่ไหน？” จางกงหมิงพิมพ์ถามขึ้น
“เมืองเอก” ลูกพี่หลินพูดว่า： “เมื่อถึงเมืองเอกแล้ว จะมีคนมารับคุณไป”
“เมืองเอกงั้นเหรอ？” จางกงหมิงขมวดคิ้ว ตัวเองตามติดลุงมาตั้งนาน ทำไมถึงรู้เลยว่าลุงมีคนอยู่ที่เมืองเอกด้วยนะ？
ขับรถไปได้ราวๆ ครึ่งชั่วโมง หมาจื่อก็หยุดรถ
“พี่หมิง ถึงแล้ว” หมาจื่อชี้ไปที่ถนนข้างหน้าก่อนจะพูดว่า： “คุณขึ้นรถเขาไปเถอะ”
จางกงหมิงขมวดคิ้ว ด้วยความไม่ค่อยเต็มใจ เขาใช้โทรศัพท์พิมพ์： “นี่มันเป็นรถของมู่เสี่ยวไป๋！