NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 164
บทที่ 164 จางกงหมิงมาแล้ว
หมัดหลี่ฝางนี้ เรียกได้ว่าเก็บแรงมาทั้งร่างกาย
หมัดนี้ปล่อยไปที่หน้าเฉินเสี้ยว ทำเอาเขาถอยหลังไปหลายก้าว
เฉินเสี้ยวใช้มือเช็ดที่มุมปากตัวเอง เขาพบว่าปากของตัวเองเลือดไหล
“ถุย！”เฉินเสี้ยวถ่มเลือดออกมา ในเลือดนั่นมีฟันซี่หนึ่งมาด้วย
เฉินเสี้ยวเห็นฟันตัวเองหลุด ก็ดูโหดร้ายขึ้นมาทันที
“หลี่ฝาง แม่เอ๊ยบ้าหรือไง！”เฉินเสี้ยวด่าหลี่ฝาง
หลี่ฝางไม่พูด ยกขาเตะออกไป
เสียงดังปังขึ้นมา เฉินเสี้ยวล้มลงพื้นแรงๆ
ทั้งหมดนี้ ทำให้คนรุมกันเข้ามา
เพิ่งเปิดเรียน ทำไมก็ทะเลาะแล้ว
ทุกคนต่างวิ่งเข้ามาดูความครึกครื้นนี้
ยังไงมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่ก็เป็นสถานศึกษาที่ดังที่สุดในเมืองเอก เรื่องทะเลาะแบบนี้ ไม่เห็นบ่อยนัก
เฉินเสี้ยวล้มลงพื้น เรียกเสียงหัวเราะจากผู้คนไม่น้อย
“หลี่ฝาง คุณรอดูเลย ผมไม่ปล่อยคุณแน่”เฉินเสี้ยวลุกขึ้นมา เขาวิ่งหนีอย่างทุลักทุเล
หลี่ฝางหมดคำพูด ตัวเองยังไม่ระบายความโกรธออกเลย ก็หนีไปแล้ว？
หลี่ฝางแอบด่าในใจห่าเอ๊ย
“ขี้ขลาดจริงๆ”หลี่ฝางส่ายหน้า พูดอย่างผิดหวังหน่อยๆ
เวลานี้ หลี่ฝางกลับไป หาลู่เชาเจอ
“ผมพาคุณไปไหม คุณเป็นนักเรียนใหม่ อะไรก็ไม่คุ้นเคย”ลู่เชาพูดอย่างมีน้ำใจ
“โอเค”หลี่ฝางพยักหน้า
“ใช่สิ เมื่อกี๊คุณทำอะไรไป？”ลู่เชาถามไปงั้นๆ
“ไม่ได้ทำอะไร เห็นเพื่อนเก่า ก็เลยไปทักทาย”หลี่ฝางตอบอย่างขอไปที
ลู่เชาพาหลี่ฝางมาที่สาขาการจัดการเศรษฐศาสตร์
ลู่เชาได้รับการยอมรับมาก เขาเข้าไปทักทาย แล้วช่วยแทรกคิวให้หลี่ฝาง
“หลี่ฝาง ผมช่วยคุณรายงานตัวลงทะเบียนก่อนละกัน จากนั้นก็พาคุณไปจ่ายเงินที่ฝ่ายบัญชี จ่ายเสร็จก็ไปที่ศูนย์จัดการหอพักเพื่อรับเรียกห้อง”ลู่เชาช่วยหลี่ฝางจัดการเรียบร้อย
งานต้อนรับนักศึกษาใหม่ทุกปี ทั้งเหนื่อยทั้งลำบาก แล้วก็ไม่มีเงินเดือน
นอกจากได้เจอะเจอรุ่นน้องสวยๆ ก็ไม่มีอะไรดี
รุ่นน้องสวยๆ ก็จะมีรุ่นพี่ช่วยถือกระเป๋า แต่พวกรุ่นน้องผู้ชาย ไม่ได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ถึงจะหน้าตาดี ก็ไม่ได้
นอกจากหลี่ฝาง เพราะว่าหลี่ฝางรวย
ลู่เชาตั้งใจทำงานลำบากลำบนให้หลี่ฝาง ไม่ใช่เพราะเห็นแก่เงินของหลี่ฝางเหรอ？
อย่างที่สำนวนว่าไว้จริงด้วย มีเงินจะทำอะไรก็ได้
จ่ายเงินเสร็จ ในที่สุดหลี่ฝางก็กลายเป็นสมาชิกของมหาวิทยาลัยสุ่ยมู่
ลู่เชายังคงไม่ไป พาหลี่ฝางเข้าไปในหอพักชาย
หอพักของหลี่ฝางอยู่ชั้นสี่ พอขึ้นไปแล้ว ลู่เชาก็พูด：“น้องชาย ผมส่งคุณเท่านี้ล่ะ ต่อไปเจอเรื่องอะไร ก็มาหาผม”
“ขอบคุณครับ พี่”
“พูดขอบคุณอะไรกันเล่า”ลู่เชาส่งสายตาให้หลี่ฝาง
หลี่ฝางหัวเราะ เปิดวีแชท โอนเงินห้าร้อยหยวนให้ลู่เชา
เห็นเงินมากขนาดนั้น สีหน้าของลู่เชาก็ตกใจ
ไม่ถึงชั่วโมงหนึ่ง ลู่เชาก็เอามาจากหลี่ฝางได้เจ็ดร้อย
ลู่เชาคิดในใจ เงินของผู้ชายคนนี้นั้นเป็นลาภใหญ่ลอยมาสินะ？
……
พอลู่เชาออกไป หลี่ฝางก็ผลักประตูเข้าไปในหอพักตัวเอง
รวมกับหลี่ฝางแล้ว ในหอก็มีทั้งหมดสี่คน
มีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่ง เขาเดินเข้ามาทางหลี่ฝาง：“สวัสดี ผมชื่อหวางเสี่ยวโก๋ เป็นคนที่นี่”
มองหัวหวางเสี่ยวโก๋แวบหนึ่ง หลี่ฝางก็พูดเยาะเย้ย：“ผู้ชายเลวไว้ผมดัด？”
หวางเสี่ยวโก๋ไม่โกรธ แต่ยิ้มออกมา：“ตามกระแสของTiktok”
“ล้อเล่น อย่าใส่ใจเลย”
แล้วก็มีอีกคนที่ตัวสูงใหญ่ ดูซื่อบื้อมาก เขามาจากซานตง ชื่อว่าหลี่ซ่วยซ่วย
คนสุดท้ายเป็นชายอ้วนตัวเล็ก สูงแค่ร้อยห้าสิบกว่า เขาวิ่งเข้ามา มองหลี่ฝาง มีสายตาเคารพนับถือปรากฏ：“พี่ชาย คุณเป็นนักเลงเหรอ？”
？？
คนในห้อง ต่างมองคนอ้วนตัวเล็กนี้อย่างแปลกๆ
“ฮ่าฮ่า ผมชื่อเลี่ยวข่าย คุณดูสิ นี่ใช่คุณไหม？”เลี่ยวข่ายหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดกลุ่มวีแชทออกมา
ในกลุ่มวีแชทมีคลิปหนึ่ง เป็นคลิปที่หลี่ฝางชกใส่เฉินเสี้ยว
น่าจะเป็นคนที่อยู่ตรงถนนถ่ายมา ส่งไปในกลุ่มมหาวิทยาลัย
มองคลิปนี้จบพร้อมกัน มุมปากหวางเสี่ยวโก๋ก็กระตุก：“หลี่ฝาง มองไม่ออกเหรอ ความระเบิดของคุณแข็งแกร่งขนาดนั้น แค่ปล่อยขาไปก็เตะลอยไปไกล ……”
ร่างของเฉินเสี้ยว ถือว่าค่อนข้างปานกลาง
ตอนนั้นหลี่ฝางก็ไม่รู้ว่ามีแรงมาจากไหน เขาเหยียบไปแรงๆ เตะเฉินเสี้ยวออกไปไกลหลายเมตร
ถ้าไม่รู้ ยังคิดว่าหลี่ฝางเคยเรียนกังฟู
“โอเค ในเมื่อคนครบหมดแล้ว”
หวางเสี่ยวโก๋มองหลี่ฝาง พูด：“หลี่ฝาง คุณเก็บกระเป๋าสิ ผมจะเลี้ยงข้าวพวกคุณ”
“เสี่ยวโก๋ ในเมื่อกินข้าวด้วยกัน งั้นพวกเราก็aa(หารกันจ่าย)ละกัน”หลี่ซ่วยซ่วยพูด
“A(หาร)ทำบ้าอะไรล่ะ ทำไม ดูถูกผม？”หวางเสี่ยวโก๋พูดอย่างไม่ค่อยพอใจ：“ไม่ว่ายังไง ผมก็คือคนในท้องที่ของเมืองเอก”
“พวกคุณทั้งสามมาที่ถิ่นผม ถ้าผมไม่เลี้ยง ใครจะเลี้ยง？”หวางเสี่ยวโก๋พูดอย่างกล้าหาญ
ไม่รอให้หลี่ฝางพูดอะไร หวางเสี่ยวโก๋ก็แย่งกระเป๋าในมือหลี่ฝาง วางบนเตียง
“หนุ่มๆ ไป！”
หวางเสี่ยวโก๋โอบไหล่หลี่ฝาง แล้วออกไปข้างนอก
เดินออกประตูหอ หวางเสี่ยวโก๋พูด：“เพื่อน ครั้งแรกที่ผมเห็นคุณ ก็รู้สึกเหมือนรู้จักกันมานาน”
“ผมว่าเราสองคนเป็นคนประเภทเดียวกัน”
“ประเภทเดียวกัน？”หลี่ฝางบ่น
“ใช่ เหมือนที่คุณบอก ตอนอยู่มอปลาย ผมเป็นลูกพี่ของห้อง ถึงผมจะสู้เท่าคุณไม่ได้ขนาดนั้น แต่ก็ไม่อ่อนปวกเปียก”
“คุณอย่าเห็นว่าหลี่ซ่วยซ่วยเป็นคนสูงใหญ่ แต่ตอนเราสองคนทะเลาะกัน เขาไม่เคยชนะผม”หวางเสี่ยวโก๋พูด
หลี่ฝางรีบอธิบาย บอกว่าตอนมอปลายตัวเองเป็นเด็กดี ไม่เคยทะเลาะตบตี
เพิ่งอธิบายเสร็จ โทรศัพท์ของหลี่ฝางก็ดังขึ้นมา
“หลินชิงชิง？”หลี่ฝางมองฉากนี้ ก็ขมวดคิ้ว
“แฟนเหรอ”หวางเสี่ยวโก๋ถาม
“ไม่ใช่ พี่ผม”หลี่ฝางพูดจบ ก็วิ่งไปรับสายข้างๆ
“พี่ ทำไมจู่ๆก็โทรหาผมล่ะ？”หลี่ฝางถาม
“คุณมาที่ตงไห่แล้วใช่ไหม”หลินชิงชิงถามอยู่ที่ปลายสาย
“ใช่”หลี่ฝางพูด
“คุณรับออกมา ฉันรอคุณหน้าโรงเรียน”หลินชิงชิงพูดอย่างร้อนใจ
วางสาย หลี่ฝางก็พูดอย่างเสียใจ：“พี่หวาง นัดกินข้าวของพวกเรา เลื่อนไปเป็นตอนดึกได้ไหม？”
“ตอนนี้ผมมีเรื่องด่วน ต้องไปจัดการ”
“ได้”หวางเสี่ยวโก๋รับพยักหน้า หันไปพูดกับหลี่ซ่วยซ่วยและเลี่ยวข่าย
หลี่ฝางคิดในใจ หลินชิงชิงโทรหาตัวเองด่วนแบบนี้ จะต้องเกิดเรื่องแน่
วิ่งไปหน้าโรงเรียน หลี่ฝางชนกับตู้เฟย
“หลี่ฝาง？！”ตู้เฟยมองหลี่ฝาง สายตาเป็นประกาย
“ถอยไปไกลๆ”หลี่ฝางจ้องตู้เฟย
ตู้เฟยหัวเราะ：“วันนี้ผมไม่หาเรื่องคุณหรอก ยังไงก็ยังมีเวลา”
ตอนนั้นตู้เฟยอยู่คนเดียว เขาสู้หลี่ฝางไม่ได้อยู่แล้ว
ดังนั้น ตู้เฟยได้แค่เลี่ยงเท่านั้น
หลี่ฝางวิ่งออกจากโรงเรียน หาหลินชิงชิงเจอ และฉากนี้ ก็ถูกตู้เฟยเห็นพอดี
“พี่ พี่มาได้ไง？”เห็นหลินชิงชิง หลี่ฝางจึงถาม
“ขึ้นรถก่อน เดี๋ยวค่อยบอกคุณ”หลินชิงชิงดึงแขนหลี่ฝางอย่างตื่นตระหนก ลากเขาไปในรถ
เพิ่งเข้าไปในรถ หลี่ฝางก็เห็นคนสองสามคนเข้าไปในโรงเรียน
ที่นำหน้า ก็คือจางกงหมิง
หลี่ฝางรู้สึกเกร็ง ถามหลินชิงชิง：“พี่ พี่บอกผมมาตรงๆ จางกงหมิงมาเพราะผมใช่ไหม？”
หลินชิงชิงพยักหน้า
หลี่ฝางเปิดประตูรถ คิดอยากจะออกไป
หลี่ฝางอยากตามจางกงหมิงไป ถามเขาให้เข้าใจ
แต่หลินชิงชิงดึงเขากลับมา：“คุณบ้าแล้วเหรอ ถูกจางกงหมิงจับได้ คุณตายแน่”
“ผมไม่เชื่อว่าเขาจะลงมือผม”หลี่ฝางพูดอย่างน่ากลัว
“คุณโง่เหรอ？ตอนนี้จางกงหมิงคือคนของมู่เสี่ยวไป๋ มู่เสี่ยวไป๋ให้เขาทำอะไร เขาก็ทำ”หลินชิงชิงพูด：“คุณคิดว่าจางกงหมิงอยากจัดการคุณจริงๆ？”
“ถ้าเขาอยากจัดการคุณจริง ตอนนี้คุณก็ถูกจับไปแล้ว”
หลินชิงชิงพูด：“จางกงหมิงจงใจเอาข่าวนี้บอกเสี่ยวโจว จากนั้นเสี่ยวโจว ก็เอาข่าวมาบอกฉัน”
หลินชิงชิงมีใบหน้าเคร่งขรึม：“ฉันก็ไม่รู้ว่าจางกงหมิงจะมาไม้ไหนอีก”
“ดูท่าแล้ว เรื่องที่ฉันกับเสี่ยวโจวแอบติดต่อกัน เขาจะรู้แล้ว”หลินชิงชิงตกใจหน่อยๆ
ยังไงการติดต่อของหลินชิงชิงกับเจ้าหัวแบน ก็เป็นความลับสุดๆ แต่จางกงหมิง จะรู้ได้ไง？
เวลานี้ หลินชิงชิงจึงพูด：“คนขับ ออกรถ”
“พี่ พวกเราจะไปไหน？”
“ไปหาหวางเห้า”หลินชิงชิงพูด