NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 179
ส้าวส้วยสะดุ้งโหยง กระโดดมาตรงหน้าหลี่ฝาง เขาเห็นหลี่ฝางโดนซ้อม แต่เขาไม่ได้ลงมือในทันที หากแต่ปากยังกัดแฮมเบอร์เกอร์อยู่ ถามขึ้น“เถ้าแก่ ทำไมโดนซ้อมล่ะ！”
“รีบมาช่วยสิ！”หลี่ฝางตะโกนก้อง
หลี่ฝางจำได้ว่ามีครั้งหนึ่ง ต้าเฉียงอาละวาดที่บาร์ ทุบโต๊ะพังระเนระนาด แถมยังล่อยหมัดใส่ส้าวส้วย แต่ส้าวส้วยคว้าหมัดเขาไว้ได้
หมัดของต้าเฉียงหมัดนั้น ขนาดโต๊ะที่บาร์เหล้ายังหัก แต่ส้าวส้วยกลับจับเอาไว้ได้ง่ายๆ นี่หมายความว่าไง
หมายความส้าวส้วยไม่ธรรมดาน่ะสิ
กำลังของเขา มีมากกว่าต้าเฉียงแน่นอน
ส้าวส้วยกินแฮมเบอร์เกอร์ไปอีกชิ้น“เถ้าแก่ ผมต้องกินแฮมเบอร์เกอร์”
“นอกจาก เถ้าแก่จะเลี้ยงแฮมเบอร์เกอร์ผมหนึ่งอาทิตย์”ส้าวส้วยหัวเราะแหะๆ
“เดือนนึงเลย！”หลี่ฝางรีบพูด
อย่าว่าแต่เดือนนึงเลย ต่อให้ปีนึง หลี่ฝางก็ไม่มีปัญหา แฮมเบอร์เกอร์อันเดียวจะแค่กี่ตังค์เชียว
“ไสหัวไป มาเสือกอะไร”
ในเวลานี้ หลิวเสี่ยวเทาวิ่งเข้ามา ด่าทอส้าวส้วย
ส้าวส้วยหัวเราะแหะๆ โยนแฮมเบอร์เกอร์ใส่หัวหลิวเสี่ยวเทา
ผักใบเขียว กระเด็นอยู่บนหัวหลิวเสี่ยวเทาพอดี
คนรอบตัวกุมปากหัวเราะ พอมีผักใบเขียวอยู่บนหัว ก็ดูเหมือนสวมหมวกเขียวเลย！
“หัวเราะอะไร บอกให้หยุดไง！”
หลิวเสี่ยวเทามองส้าวส้วยเย็นชา“ไอ้ฉิบหายมึงมาจากไหน！”
หลิวเสี่ยวเทาพูดจบ บนหน้าส้าวส้วย ดูดุดันขึ้นมาทันที
ส้าวส้วยวิ่งเข้ามา หมุนปลายเท้ากลางอากาศ ถีบหลิวเสี่ยวเทากระเด็นกระดอน
“เท่ห์ชะมัด！”
พอส้าวส้วยเริ่มลงมือ ก็มีเสียงกรี๊ดไม่น้อย
อย่าว่าแต่หญิงสาวเลย ขนาดผู้ชายด้วยกันยังอดลุ่มหลงไม่ได้
ตวัดเท้ากระโดดถีบกลางอากาศ เท่ห์เป็นบ้า
“อย่ามัวแต่เท่ห์อยู่เลย รีบมาช่วยหน่อย！”หลี่ฝางตะโกน
“มาแล้ว！”
ส้าวส้วยยื่นแขนออกไป มือจับข้างละคน
“มึงเป็นใครวะเนี่ย！”
“ไอ้ฉิบหายนี่ซ้อมลูกพี่！”
“รุมมัน！”
พอคนกลุ่มนี้หันมาถึงรู้ว่า หลิวเสี่ยวเทาถูกส้าวส้วยถีบกระเด็น
ชั่วพริบตา ทุกคนกระโจนหาส้าวส้วย
หลี่ฝางเองก็ไม่ได้ยืนนิ่ง เขาคิดในใจ ส้าวส้วยคนเดียว สู้กับคนมากขนาดนี้ไหวเหรอ
ต่างว่ากันว่าหมัดคู่นี้สยบสี่มือ แต่นี่สิบหกมือเชียวนะ
หลี่ฝางเดินเข้าไปตบบ่าหวางเสี่ยวโก๋ พูดว่า “ไป ไปช่วยหน่อย！”
แต่หวางเสี่ยวโก๋พูดอย่างตกตะลึง“ลูกพี่ ลูกพี่ว่าเขาต้องการความช่วยเหลือมั้ย”
เห็นเพียง ส้าวส้วยถีบขาออกไป ถีบคนสองคนกระเด็นกระดอน
“เย็ดแม่ง！”
หลี่ฝางเองก็ตกตะลึงเช่นกัน ส้าวส้วยเคยฝึกมวยไหม
ถึงขั้นตวัดขาท่าจระเข้ฟาดหางได้ถึงสามตลบ！
แปดคนเต็มๆ ส้าวส้วยใช้เวลาเพียงหนึ่งนาที ก็สามารถจัดการเรียบทั้งหมด
ในเวลานี้เอง จู่ๆส้าวส้วยก็แสดงสีหน้าว่าเหนื่อยมาก เขาค้อมเอว มาอยู่ตรงหน้าหลี่ฝาง“เถ้าแก่ เหนื่อยตายชักเลย เดี๋ยวเถ้าแก่ต้องเลี้ยงแฮมเบอร์เกอร์เยอะหน่อยนะ！”
“ได้ ไม่มีปัญหา”หลี่ฝางรู้ว่าส้าวส้วยแกล้งทำ แต่ก็ไม่ฉีกหน้าเขา
เจ้านี่ ตอแหลไม่เบา
แต่ว่าหลี่ฝางเองก็ค่อนข้างโมโหเล็กน้อย ตัวเองโดนซ้อมถึงขนาดนี้ ส้าวส้วยยังมานั่งต่อรองราคาอยู่ได้ ควรจะมาช่วยเหลือกันก่อนไม่ใช่เหรอ เหยนเสี่ยวน่าเอาเงินสดในมือยัดใส่มือส้าวส้วย“อ่ะให้ เงินนี่ให้นายหมดเลย ขอบคุณที่ช่วยพวกเรา”
“ผมจะเอาแฮมเบอร์เกอร์ ยัดเงินใส่มือทำไม”ส้าวส้วยกลอกตาขาวใส่เหยนเสี่ยวน่า แล้วยัดเงินคืนให้เธอ
？？
เหยนเสี่ยวน่านิ่งอึ้งไป ตานี่ท่าจะบ้า ไม่เอาเงิน เอาแต่แฮมเบอร์เกอร์
เงินตั้งมากขนาดนี้ ซื้อแฮมเบอร์เกอร์ได้เยอะแยะเลย！
หลี่ฝางเดินมาตรงหน้าหลิวเสี่ยวเทา ดึงเขาขึ้นมา
“ใครบงการแก”
หลี่ฝางแค่นเสียงเย็นชา มองหลิวเสี่ยวเทาด้วยแววตาเย็นเยียบ
หลิวเสี่ยวเทาสีหน้าดำคล้ำ พูดขึ้น“ปล่อยกู ได้ยินมั้ย”
หลี่ฝางไม่พูดพร่ำทำเพลง ถีบหลิวเสี่ยวเทาเข้าทีหนึ่ง ถีบนี้ ถีบเข้าเป้าหลิวเสี่ยวเทาเลยทีเดียว
โอ๊ย！
หลิวเสี่ยวเทาร้องเสียงหลง กุมเป้านั่งลงย่อๆ
สีหน้าของหลิวเสี่ยวเทาดูเจ็บปวดเหลือแสน
ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง หลิวเสี่ยวเทาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดสูงสุดของลูกผู้ชาย เจ็บไข่！
“ปล่อยแกแล้ว”หลี่ฝางคลายมือ
“แก ไอ้บ้าเอ๊ย！”หลิวเสี่ยวเทามองหลี่ฝางอย่างโกธรแค้น ชี้นิ้วออกไป
ส่วนนิ้วนั้น พอชี้ออกไป ก็โดนหลี่ฝางจับไว้
“ฉันถามแก ใครบงการแกมา”หลี่ฝางถามเสียงเย็น
หลิวเสี่ยวเทาพูด“กูพูดแปดร้อยรอบแล้ว แค่เห็นมึงขัดหูขัดตา อยากซ้อม！”
อ๋า！
หลิวเสี่ยวเทาเพิ่งพูดจบ จึงรีบร้องโอ๊ยขึ้นมา
หลี่ฝางยักคิ้ว ออกแรงหัก แล้วถามต่อ“ถามอีกรอบ ใครบงการแกมา”
หลิวเสี่ยวเทาอดทนต่อความเจ็บปวด กัดฟันพูด“ไม่มีใครบงการโว้ย！”
“มึงรีบปล่อยกู ไม่งั้นกูจะฆ่าหมาอย่างมึง”หลิวเสี่ยวเทาพูดเสียงเย็น
ในเวลานี้ หวางเสี่ยวโก๋วิ่งเข้ามา พูดกับหลี่ฝางว่า“หลี่ฝาง ปล่อยเขาเถอะ”
“ก็บอกแล้วไง หลิวเหล่าซานอาของหลิวเสี่ยวเทา เป็นมาเฟียขึ้นชื่อ……”หวางเสี่ยวโก๋กระซิบข้างหูหลี่ฝาง
“ได้ยินหรือยัง อาของกูเป็นหัวงูที่นี่ ถ้ามึงล่วงเกินกู มึงตายแน่”
หลิวเสี่ยวเทาเจ็บจนสูดลมหายใจเข้าลึก“ทางที่ดีมึงรีบปล่อยกู แล้วขอขมากูซะ ไม่งั้น……”
หลิวเสี่ยวเทาพูดยังไม่ทันจบ หลี่ฝางยิ่งออกแรงอีก
“ว่าไงนะ ให้ฉันขอขมาแกเหรอ”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะๆขึ้น ราวกับได้ยินเรื่องตลกขบขันเรื่องโต
หลี่ฝางเป็นใคร ขนาดมู่เสี่ยวไป๋ล่วงเกินเขา เขาก็ยังซ้อมไม่ผิดคน แล้วเขาจะไปกลัวลูกพี่หลิวได้ไง
ก็แค่งูใต้ดินตัวนึง มีอะไรต้องกลัว
หลิวเสี่ยวเทาเจ็บจนพูดไม่ออก กล้ามเนื้อบนใบหน้า เจ็บจนเป็นตะคริว
“ฉันจะถามแกเป็นรอบสุดท้าย ใครบงการแกมา ถ้าแกไม่บอก ฉันจะหักนิ้วแก！”
หลี่ฝางมองหลิวเสี่ยวเทาด้วยสีหน้าเย็นชา“เชื่อฉัน ฉันพูดได้ ทำจริง”
“ฉันจะนับถึงสาม ถ้าสามแล้วแกยังไม่บอก ฉันจะลงมือ”
หลี่ฝางยื่นนิ้วออกมาสามนิ้ว
“หนึ่ง！”หลี่ฝางนับลงนิ้วหนึ่ง ในขณะเดียวกัน อีกมือหนึ่งก็เพิ่มแรง
หลิวเสี่ยวเทาเจ็บจนกัดฟันกรอด แต่ยังคงแข็งขืน
“สอง！”หลี่ฝางนับนิ้วที่สองลง เพิ่มแรงขึ้นอีก
หลิวเสี่ยวเทาเหงื่อแตกพลั่ก
“สาม！”หลี่ฝางนับนิ้วลง จู่ๆคนก็วิ่งทะลวงออกมา
“หยุดมือ！”
โค้ชสองคนวิ่งเข้ามา แค่นเสียงเย็นชาใส่หลี่ฝาง“ปล่อยเขา”
“ในช่วงฝึกทหาร การทะเลาะวิวาท ลืมคำพูดของฉันแล้วใช่ไหม”
โค้ชตัวสูงคนหนึ่งอบรมเสียงเย็นชา
“โค้ชครับ ตอนผมโดนซ้อม ทำไมโค้ชไม่วิ่งเข้ามาครับ โค้ชดูหน้าผมสิครับ โดนซ้อมจนสารรูปเป็นยังไง！”หลี่ฝางหัวเราะหึหึ“ตอนนี้ โค้ชจะปล่อยเขาไป”
“ผมไม่ยอม！”หลี่ฝางส่ายหน้า พูดยืนกราน
อย่าว่าแต่โค้ชเล็กๆคนหนึ่งเลย ต่อให้เป็นผู้อำนวยการโรงเรียน หรือว่า หรือว่าเป็นเทพจากสวรรค์ หลี่ฝางก็ไม่ยอม！
“นายกล้ามากนะ แม้แต่คำของโค้ชก็ไม่ฟังงั้นสิ”โค้ชก้าวขึ้นหน้าสองสามก้าว ดูเหมือนจะลงมือกับหลี่ฝาง
อย่างไรเสีย โค้ชพวกนี้ก็เป็นทหาร ต่างก็มีฝีมือพอตัว
ในเวลานี้ ส้าวส้วยยืดตัวตรง ขวางโค้ชเอาไว้
“ถอยออกไป！”
ส้าวส้วยส่ายหน้า“โค้ช ผมว่าโค้ชอย่ายุ่งดีกว่า”
“ทำไมจะยุ่งไม่ได้”
“เพราะโค้ชไม่ยุติธรรม ตอนที่หลี่ฝางโดนรุม พวกโค้ชไปไหน ไม่เห็นจริง หรือแกล้งไม่เห็น”
“ตอนนี้หลิวเสี่ยวเทาโดนซ้อมบ้าง โค้ชออกมา แถมให้หลี่ฝางปล่อยหลิวเสี่ยวเทา……”
“แต่ทำไมตอนที่หลี่ฝางโดนรุม ทำไมโค้ชไม่ออกมาบ้าง ไม่บอกให้หลิวเสี่ยวเทาหยุดบ้าง”
ส้าวส้วยขมุ่นคิ้วถาม
โค้ชแค่นเสียง“ฉันจะทำไร ไม่ต้องให้แกมาสอน！”
พูดจบ โค้ชก็เข้าไปคว้าตัวจะจับส้าวส้วย
แต่ว่า เขาประเมินส้าวส้วยต่ำไป หรืออาจพูดได้ว่า เขาคิดไม่ถึงว่านักเรียนคนหนึ่งจะเล่นคาราเต้เป็นด้วย
ส้าวส้วยอ้อมแขนโค้ช เขาตวัดคาราเต้ ฉับพลันล้มโค้ชตัวสูงแล้วกดเอาไว้
“โค้ช จะยุ่งเรื่องนี้จริงๆใช่ไหม”ส้าวส้วยหรี่ตายิ้ม