NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 232

บทที่ 232 หลินชิงชิงตกใจสุดขีด

เมื่อครู่ขณะหลี่ฝางลงมาจากตึก ไม่ได้ยินเสียงใดๆ นี้จึงยืนยันว่าชายหนุ่มสองคนนั้นหมดสติ หรืออาจเสียชีวิตไปแล้ว

หลี่ฝางได้กลิ่นคาวเลือด จากบนร่างกายของบิดาตน ดังนั้นหลี่ฝางจึงเดาว่าสองคนนั้น อาจถูกบิดาตนสังหารไปแล้ว

เพียงเวลาสั้นๆ บิดาตนจัดการชายที่มีมีดสองคนลงได้อย่างง่ายดาย

คิดง่ายๆ หลี่ฝางยังรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

ในรีสอร์ตตอนนั้น หลี่ฝางเคยเห็นฝีมือของโหจื่อมาก่อน

ฝีมือของเขา เหนือกว่าเจ้าหัวแบนแน่นอน

ยังมีส้าวส้วย ฝีมือของเขาถือว่าลึกล้ำจนยากที่จะคาดเดา

และสองคนนี้ ล้วนคือลูกน้องที่บิดาตนพากลับมา

หลี่ฝางถึงขั้นสงสัย บิดาตนร้ายกาจยิ่งกว่าเจ้าหัวแบนและส้าวส้วย

“ตายแล้ว?”

หลังได้ยินคำพูดหลี่ฝาง สีหน้าของหลินชิงชิงเปลี่ยนไปตกตะลึงอย่างถึงขีดสุด

“พวกเขาเพิ่งขึ้นไป ถูกฆ่าตายแล้ว?”

สีหน้าของหลินชิงชิงซีดขาวบางส่วน เพราะนั่นคือชีวิตของคนสองคน

ทำไมพูดว่าอาจจะตายไปแล้วกัน?

พูดตามความจริง หลินชิงชิงไม่ยากจะเชื่ออยู่บางส่วน เพราะเวลาเพียงสั้นๆ นอกจากใช้ปืน ใครจะสามารถฆ่าคนสองคนได้เร็วขนาดนั้น?

อีกทั้งหลินชิงชิงก็ไม่ได้ยินเสียงปืน ได้ยินเพียงเสียงกรีดร้องเท่านั้น

“ถูกพ่อนายฆ่าแล้ว?” หลินชิงชิงซักถามต่อ

หลี่ฝางพยักหน้า ก่อนเอ่ยขึ้น “ผมเองก็ไม่ทราบ แต่ตอนที่พ่อผมลงมือ เขาให้ผมหลับตาลง”

“ผมเพิ่งหลับตา ผ่านไปไม่นานได้ยินเสียงกรีดร้อง จากนั้นกลิ่นคาวเลือดอบอวล โชยเข้าจมูกผม”

“จากนั้น พ่อสั่งให้ผมลงจากตึก ชายสองคนนั้น ไม่ส่งเสียงอะไรออกมาอีกเลย” หลี่ฝางเอ่ยพลางขมวดคิ้ว

หากชายสองคนนั้นเสียชีวิตจริง หลี่ฝางเป็นห่วงบิดาตนเล็กน้อย

เพราะฆ่าคนผิดกฎหมาย หากบิดาตนสังหารคนจริง เช่นนั้นควรทำเช่นไร?

แม้จะร่ำรวย ไม่ควรฆ่าคน

“สองคนนั้น อาจประสบเคราะห์โดยไม่คาดฝันจริงๆ ก็เป็นได้”

“ก่อนหน้านี้ ฉันได้ยินจางกงหมิงเคยพูดครั้งหนึ่ง เขาพูดว่าพ่อของนายอาจจะเป็นเจ้าแห่งปีศาจฆ่าคนไม่กระพริบตา ยังให้ฉันระวังตัวด้วย ต่อไปหากเจอพ่อนาย ให้อยู่ห่างเขาเอาไว้”

“ตอนนั้นฉันยังด่าว่าเขาเสียสติ” หลินชิงชิงนึกย้อนขึ้นมา

หลินชิงชิงมองหลี่ฝาง ก่อนเอ่ยถาม “หากสองคนนั้นตายจริง พ่อนายลงมือรุนแรงเกินไปหรือเปล่า?”

“หากเป็นเจ้าพาน ฆ่าพวกเขายังมีเหตุผลพอให้อภัย เพราะคนพวกนี้รังแกเจ้าพานทุกวัน แต่พ่อนาย เจอกับพวกเราครั้งแรก จะมีความแค้นมากมายอะไรแบบนั้น?”

หลี่ฝางถอนหายใจ ก่อนเอ่ยขึ้น “อาจเพราะสองคนนี้ปากเสีย หลังพวกเขาขึ้นไปข้างบน พูดจาดูถูกแม่ฉัน”

“ตอนที่พ่อฉันได้ยินคำพูดพวกนั้น แทบเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ตอนนั้นฉันกลัวมาก” หลี่ฝางเอ่ยขึ้น

เวลานี้ ภายในใจของหลี่ฝางสับสนอย่างหนัก

ประการแรกคือสับสนว่าบิดาตน สุดท้ายเป็นคนเช่นไรกันแน่

เป็นจริงดังที่จางกงหมิงพูดว่า คือเจ้าแห่งปีศาจเข่นฆ่าผู้คน

หรือเขาคือมหาเศรษฐีคนหนึ่ง

เรื่องทั้งหมด ล้วนเป็นเพียงเพราะตนคิดมากเกินไปเท่านั้น?

“พวกเราขึ้นรถก่อนเถอะ” หลี่ฝางนึกถึงคำสั่งของบิดาตน ดึงหลินชิงชิงเดินตรงไปขึ้นรถเมอร์เซเดสเบนซ์ G ของตน

หลินชิงชิงหันกลับไปมองแวบหนึ่ง เพียงแวบเดียว ก่อนเธอรีบหันกลับมา

หลินชิงชิงเร่งฝีเท้าตรงเดินขึ้นรถไป

หลังขึ้นรถ ร่างกายของหลินชิงชิง ยังสั่นเทาเล็กน้อย

“พี่สาว เป็นอะไรไป?” หลี่ฝางรีบเอ่ยถามขึ้น

“ไม่มีอะไร แค่รู้สึกหนาวนิดหน่อย” หลินชิงชิงตอบอย่างผิดปกติ

ขึ้นรถมาได้ไม่ถึงนาที ประตูร้านปิ้งย่างของเจ้าพานพลันเปิดออก

ใจของหลี่ฝาง เริ่มกังวลขึ้นมาทันที

ดีที่หลี่ต๋าคางเดินออกมาอย่างปลอดภัย

หลี่ฝางจึงรีบวิ่งลงจากรถ เพื่อต้อนรับ

หลี่ต๋าคางกอดหลี่ฝาง ส่วนเมี๋ยวชุ่ยกลับดึงมือหลิงหลิงไว้ ก่อนพาเธอออกมา

บนใบหน้าของหลิงหลิง ประดับด้วยรอยยิ้ม ดูท่าทางดีใจอย่างมาก

“พ่อ พวกไอ้หน้าบากนั้นเป็นยังไงบ้าง?” หลี่ฝางเอ่ยขึ้น พลางจะผลักประตูเข้าไปมอง

แต่หลี่ต๋าคางกลับพลันตะโกนขึ้น “หยุดตรงนั้น!”

“เสี่ยวฝาง อย่าดูเลย” เมี๋ยวชุ่ยก็เอ่ยขึ้น แต่เสียงอ่อนโยนกว่าหลี่ต๋าคางหลายเท่า

ขณะยืนอยู่ที่ประตูร้านปิ้งย่าง มือของหลี่ฝางจับอยู่ที่บานประตู

เพียงออกแรงเบาๆ ประตูจะถูกเปิดออก

ด้านในเกิดอะไรขึ้นแน่ เพียงเปิดประตูจะได้ทราบแล้ว

แต่ทันใดนั้น หลี่ฝางกลับไม่กล้าผลักประตูเปิดออก

ภายในร้าน ไร้เสียงการเคลื่อนไหว

หลี่ฝางยืนอยู่หนึ่งนาทีเต็ม ก่อนเขาหลับตาลง เงี่ยหูฟัง

ไม่มีเสียงใดๆ ดังออกมา คนสิบกว่าคน ไม่มีแม้เสียงเล็กน้อยดังออกมา นั่นหมายความว่าพวกเขาล้วนเสียชีวิตหมดแล้ว

ทันใดนั้น มีลมสายหนึ่งพัดเข้ามา ประตูจึงสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง หลี่ฝางมองผ่านรอยแยกของประตูเข้าไป เห็นสายตาไม่พอใจของไอ้หน้าบาก

ไอ้หน้าบากตายแล้ว มุมปากเขาเต็มไปด้วยเลือด นอนเช่นนั้นอยู่บนพื้น

หลี่ฝางหันหน้ากลับ ด้วยสีหน้าซีดขาวบางส่วน

“ลูกกลับไปที่โรงเรียนเถอะ แม่และพ่อจะไปส่งเจ้าพานที่โรงพยาบาล” เมี๋ยวชุ่ยเอ่ยกับหลี่ฝาง

หลี่ฝางอืมรับคำ จากนั้นมองยังหลิงหลิง

หลี่ฝางไม่กล้าเชื่อสายตา หลิงหลิงคนนี้เพิ่งอายุเท่าไหร่กัน ใบหน้ากลับไร้ความหวาดกลัว

หรือเธอไม่หวาดกลัว?

ไอ้หน้าบากตายแล้ว หลี่ฝางรู้ว่าหลิงหลิงต้องเห็นศพของไอ้หน้าบาก กระทั่งเห็นว่าเขาตายอย่างไร

แต่หลิงหลิงกลับไม่หวาดกลัว

เด็กสาวปกติ เมื่อเห็นภาพเลือด ควรต้องตกใจร้องไห้ถึงจะถูก!

หัวใจของหลี่ฝางเต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย รวมทั้งสาเหตุที่เวลากลางคืนมืดอย่างมาก หลี่ฝางจึงสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว

เมื่อนึกถึงด้านในร้านปิ้งย่างของเจ้าพาน อาจมีศพนอนกระจัดกระจายอยู่กว่าสิบศพ หลี่ฝางเพียงคิด รู้สึกสมองชาเล็กน้อย

“หลิงหลิง เธอไม่กลัวหรือ?” หลี่ฝางมองหลิงหลิง ก่อนอดถามไม่ได้

หลิงหลิงส่ายศีรษะ แต่ไม่ได้พูดจา

“เสี่ยวฝางดึกแล้ว รีบกลับไปเถอะ” ประโยคเดียวของหลี่ฝาง ทำให้เมี๋ยวชุ่ยขมวดคิ้วขึ้น

เพราะประโยคนี้ของหลี่ฝาง แทบหมายความว่าตนเห็นทั้งหมดภายในร้าน

“ครับแม่ ผมจะกลับแล้ว” หลี่ฝางพยักหน้า ตรงไปที่รถเมอร์เซเดสเบนซ์ G

เมื่อขึ้นรถแล้ว หลี่ฝางมองหลินชิงชิงแวบหนึ่ง “ทำไมพี่ไม่ลงไป?”

ความสัมพันธ์ของหลินชิงชิงและหลิงหลิงแน่นแฟ้นอย่างมาก หลินชิงชิงแทบเห็นหลิงหลิงเป็นดั่งบุตรสาว

แต่เห็นหลิงหลิงถูกเมี๋ยวชุ่ยจูงออกมา หลินชิงชิงกลับไม่ได้ลงจากรถ

“พี่ เป็นอะไรไป?” เมื่อเห็นสีหน้าหลินชิงชิงผิดปกติ หลี่ฝางเอ่ยถามขึ้น

“ไม่มีอะไร เมื่อครู่นั่งนานไปหน่อย ขาเลยเป็นเหน็บ ดังนั้นเลยไม่ได้ลงรถ” หลินชิงชิงฝืนยิ้มออกมา พร้อมเอ่ยขึ้น

“แต่พวกเราขึ้นรถมาไม่กี่นาที ขาจะเป็นเหน็บได้ยังไง?” หลี่ฝางถามกลับ

“ฉันเองก็ไม่รู้ อาจเพราะกังวลเกินไปก็ได้”

เวลานี้ หลี่ต๋าคางอุ้มเจ้าพานเข้าไปในรถของตน

จากนั้น ตรงไปที่รถของหลี่ฝาง

“พ่อ ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอครับ?” หลี่ฝางเอ่ยถามขึ้น

ไม่ว่าหลี่ต๋าคางจะคือเจ้าแห่งปีศาจเข่นฆ่าผู้คนหรือไม่ แต่เขาคือบิดาของตน หลี่ฝางจึงไม่ขลาดกลัวบิดาของตน

หลี่ฝางเพียงเป็นห่วงหลี่ต๋าคางเท่านั้น

หลี่ต๋าคางยิ้มบางๆ ก่อนเอ่ยขึ้น “การฝึกทหารใกล้จบแล้วสินะ? พอดีฉันมีบัตรอยู่หลายใบ รีสอร์ตของพวกเรา สองวันนี้จะเริ่มเปิดกิจการ แกจะพาพวกเพื่อนๆ ไปเที่ยวที่รีสอร์ตผ่อนคลายสักหน่อยก็ดี”

“ยังไงซะ ให้พวกเขาเสนอข้อคิดเห็นด้วยละ” หลี่ต๋าคางพูด พลางส่งบัตรปึกหนึ่งให้กับหลี่ฝาง

ภายในบัตรพวกนี้ ยังมีการ์ดสีทองแนบอยู่หนึ่งใบ

บนการ์ดเขียนรหัสไว้ว่า 001

“ได้ครับ รอฝึกทหารเสร็จ ผมจะพาพวกเขาไป” หลี่ฝางรับมาไว้ในมือ ก่อนกล่าวอย่างยิ้มแย้ม

“กลับไปนอนหลับพักผ่อนเถอะ ไม่ว่าเมื่อครู่เห็นอะไร ไม่ต้องคิดมาก” หลี่ต๋าคางพยักหน้าให้กับหลี่ฝาง พลางเอ่ยขึ้น

หลังเอ่ยจบ หลี่ต๋าคางมองหลินชิงชิงแวบหนึ่ง ราวกับพูดคำเดียวกัน

แต่หลินชิงชิงกลับคล้ายไม่ได้ยิน และไม่ได้ตอบหลี่ต๋าคาง

หลี่ต๋าคางจึงส่ายหน้า ก่อนเดินไป

“พี่ พี่เองก็เห็นใช่ไหม?” เมื่อเห็นหลินชิง หลี่ฝางจึงเอ่ยถาม

หลินชิงชิงสะบัดหน้ากลับมามองหลี่ฝาง “นายก็เห็นใช่ไหม?”

หลี่ฝางพยักหน้า ก่อนเอ่ย “ผมเห็นว่าไอ้หน้าบากตายแล้ว”

หลินชิงชิงกลืนน้ำลาย ก่อนเอ่ยขึ้น “เมื่อครู่ฉันหันกลับไปมอง เห็นพ่อนายหักคอคนคนหนึ่ง…”

“พ่อนายฆ่าพวกเขาทุกคนจริงๆ …”

หลินชิงชิงส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้น “เสี่ยวฝาง คืนนี้ฉันกลัวจนข่มตาหลับไม่ได้ งั้นนายช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนฉันทีเถอะ!