NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 272
บทที่ 272 สามล้าน แล้วฆ่าสวีเถิงเฟยทิ้งซ่ะ
“สวีเถิงเฟย?”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ นัยน์ตาของหลี่ฝาง ก็มีแสงเย็นยะเยือกพุ่งออกมา
เมื่อจนถึงตอนนี้ หลี่ฝางไม่เคยสงสัยสวีเถิงเฟยเลย
ถึงยังไงความแค้นของตนกับสวีเถิงเฟย ไม่ได้ลึกซึ้งขนาดนั้น ไม่ได้ถึงจุดที่ต้องฆ่าต้องแกงกันขนาดนั้น
ทำไมถึงเป็นเขา?
หลี่ฝางนึกว่าจะเป็นตู้เฟย หรือว่ามู่เสี่ยวไป๋ซะอีก
“แน่ใจว่าเป็นเขาใช่มั้ย?” หลี่ฝางขมวดคิ้ว แล้วถามขึ้น
อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้หลี่ฝางโมโหจริงๆ
ยังไงอีกฝ่ายก็มีความต้องการที่จะเอาชีวิตตน งั้นตน จะตอบกลับอีกฝ่ายไปเบาๆ ได้ยังไง?
ดังนั้น ครั้งนี้ หลี่ฝางก็มีความชีวิตจะเอาชีวิตอีกฝ่ายเช่นกัน
“แน่ใจครับ”
เสี่ยวจางพยักหน้า แล้วพูดขึ้น： “ตรวจสอบชัดเจนแล้วครับ พวกมัน เป็นผู้ติดตามของหวางเฉิน บัตรผ่านของพวกนี้ ก็เป็นหวางเฉินที่ออกเงินให้พวกมัน”
“อีกอย่างหวางเฉินคนนี้ ก็คือลูกพี่ลูกน้องของสวีเถิงเฟยครับ”
“ตอนนี้พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกันครับ” เสี่ยวจางพูด
สีหน้าของหลี่ฝาง เข้มขึ้น： “หวางเฉิน？ไอ้หมอนี้มันมาจากไหน?”
“เคยได้ยินมาบ้าง หวางเฉินคนนี้ พ่อเขาชื่อหวางข่ายสวน หวางข่ายสวนชื่อนี้ไม่ได้มีชื่อเสียงในเมืองหลวง แต่หวางข่ายสวนมีฉายาอยู่ ชื่อว่าเหยสง”
“เหยสงนั่น เป็นคนที่โหดร้ายมากนี่” เสี่ยวจางพูดด้วยสีหน้าหนักแน่น
หลังจากที่หลี่ฝางได้ยิน สีหน้าก็ไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ
“แล้วยังไง?”
สายตาของหลี่ฝางเย็นชา แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา： “ถึงยังไงมันก็มีส่วนร่วมแล้ว งั้นก็ให้มัน ตายไปพร้อมกับสวีเถิงเฟยเลยแล้วกัน！”
“คุณชาย คุณ……”
เสี่ยวจางได้ยินประโยคนี้ หน้าก็ซีดทันที： “คุณชาย คุณจะทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้นะครับ สวีเถิงเฟยคนนี้เป็นคุณชายของบริษัทสวีซื่อ แล้วหวางเฉินนั่นก็เป็นลูกชายของท่านผู้ใหญ่ในเมืองเอก ไม่ว่าทั้งสองคนนั้นเป็นใคร คุณก็ทำอะไรไม่ได้นะครับ”
“นายพูดอะไร?”
หลี่ฝางกระชากคอเสื้อของเสี่ยวจางขึ้น แล้วลากเข้าหาตัว： “นายบอกว่าฉันทำอะไรไม่ได้?”
“นายหมายความว่าไงวะ?”
หลี่ฝางจ้องเสี่ยวจางเขม็ง แล้วถามขึ้นถามเย็นชา： “นายพูดแบบนี้หมายความว่า พวกมันทำอะไรฉันก็ได้ ส่วนฉันทำอะไรพวกมันไม่ได้เลยงั้นสิ?”
“ทำไม? ฐานะพวกมันสูงส่งกว่าฉัน?”
เสี่ยวจางถูกหลี่ฝางทำให้ตกใจ ตกใจจนหน้าซีดราวกับบนใบหน้าไม่มีเลือดสักหยด
เสียงดังกึก เสี่ยวจางคุกเข่าให้หลี่ฝาง
“คุณชาย ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น！” เสี่ยวจางพูดตัวสั่นเทา
ทันใดนั้นหลี่ฝางก็นั่งลงยอง และพยุงเสี่ยวจางให้ลุกขึ้น
หลี่ฝางหมดคำจะพูด
เสี่ยวจางคนนี้ ข้ามเวลามาจากอดีตหรือไงกัน?
คำก็คุณชายสองคำก็คุณชาย แถมยังจะมาคุกเข่าอีก
นี้มันยุคสมัยไหนแล้ว
หลี่ฝางจ้องเสี่ยวจางอยู่ครู่ แล้วพูด： “นายทำอะไรน่ะ อายุปูนนี้แล้ว ยังจะคุกเข่าให้ฉันอีก? ถ้าหากคนอื่นมาเห็น นายไม่กลัวขายหน้าเหรอ?
“คุณชาย คุณพ่อท่านเป็นคนให้ชีวิตกับผม เพราะงั้นไม่ว่าจะเป็นคุกเข่าให้คุณ หรือว่าคุกเข่าให้คุณพ่อท่าน ก็ไม่น่าขายหน้าทั้งนั้น ผมกำลังทดแทนคุณ……”
“ขอแค่ คุณชายอย่าเข้าใจผมผิด” เสี่ยวจางพูด
ต่อมา เสี่ยวจางก็อธิบายอีกหนึ่งประโยค： “ผมไม่ได้บอกว่าไม่สามารถทำอะไรสวีเถิงเฟยหรือหวางเฉินได้……แต่แค่ บ้านพักตากอากาศของเราเพิ่งจะเปิดกิจการ ถึงแม้คนที่ตายจะเป็นแค่คนธรรมดา ล้วนแต่จะถูกนำมาใช้ประโยชน์ ทำให้เกิดความวุ่นวายได้ครับ”
“และยิ่งไปกว่านั้น ในกรณีของสวีเถิงเฟยหรือว่าหวางเฉินที่มีฐานะตระกูลแบบนั้นจะเป็นยังไง?”
เสี่ยวจางมองหลี่ฝาง แล้วพูดขึ้น： “คุณชาย ผมว่าพวกเราอดทนไว้ก่อนดีกว่า……”
“อดทนที่หน้าแม่งสิ……” หลี่ฝางพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์： “ให้อดทนต่อ ชีวิตฉันจะไม่เหลือน่ะสิ”
“ไอ้พวกที่จะฆ่าฉันเมื่อกี้ล่ะ? พาฉันไปหาพวกมัน！” หลี่ฝางออกคำสั่ง
หลี่ฝางตามเสี่ยวจางมา จนถึงห้องใต้ดิน
ที่แท้บ้านพักตากอากาศนี้ ยังมีห้องใต้ดินด้วย
แต่แค่ ทางเข้าห้องใต้ดินนั้นลึกลับมาก อีกทั้งยังต้องใช้รหัส เพราะงั้นคนธรรมดา จะสังเกตเห็นได้ยากมาก และถึงแม้จะสังเกตเห็นแล้ว ก็ไม่สามารถเข้ามาได้
ห้องใต้ดินที่นี่ ก็คือว่าเป็นความลับของบ้านพักตากอากาศนี้
เสี่ยวจางถึงกับรู้รหัสประตูทางเข้าห้องใต้ดิน นั่นก็หมายความว่าเขาคือคนที่ไว้ใจได้
“คุณชาย ด้านบนก็คือบ่อน้ำพุร้อนครับ”
ผู้ดูแลแนะนำให้หลี่ฝางฟัง： “ไม่ว่าห้องใต้ดินจะมีเสียงดังหรือการสะเทือนอะไร คนด้านบนก็ไม่ได้ยินครับ”
หลี่ฝางพยักหน้า
เดินไปไม่กี่สิบก้าว หลี่ฝางก็เห็นพวกของเสี่ยวเซิง
ทั้งห้าคนนี้ แขนขาถูกมัดไว้ด้วยลวด แล้วขังไว้ในกรงเหล็ก
ตอนที่หลี่ฝางเข้าไป ยังได้ยินเสียงร้องโหยหวนจากปากพวกเขา……
ร้องว่ามีคนอยู่มั้ยบ้าง ร้องขอให้ช่วยบ้าง……ต่างๆ นานา
หลี่ฝางยิ้มเยาะ เมื่อกี้ที่หน้าประตู ไม่ได้ยินเสียงร้องให้ช่วยใดๆ ทั้งนั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนด้านบนเลย
เสี่ยวเซิงที่จะแทงหลี่ฝางนั้น อนาถสุด
แผลที่ท้องของเขา ยังไม่ได้พันห้ามเลือด……
เลือดจึงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง……
บนหน้าของเขา มีสีเลือดเหลืออยู่ไม่มากแล้ว ปากก็ซีดขาว
เมื่อเห็นหลี่ฝาง นัยน์ตาของเขา ก็ไม่ได้แสดงถึงความกลัวแต่อย่างใด
แต่หลี่ฝางเห็นความสิ้นหวัง อยู่ในสายตาของเขา……
หลี่ฝางเดินเข้าไปทางเขา แล้วเอ่ยปากถาม： “นายชื่ออะไร?”
“ชุนเซิง……” ชุนเซิงพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง
หลี่ฝางยิงคำถามต่อ： “ทำไมถึงจะฆ่าฉัน?”
ชุนเซิงไม่ได้พูดอะไร แต่ทำสีหน้าเข้ม
“นายไม่กลัวฉัน ใช่มั้ย?” หลี่ฝางถามติดตลก
“กลัว? เหอะๆ” ชุนเซิงหัวเราะแห้งๆ แล้วพูด： “ฉันคือคนที่กำลังจะตายคนหนึ่ง ยังจะต้องกลัวอะไรอีกเหรอ? เลือดในตัวของฉัน เกือบจะหมดแล้ว กลัวว่าจะไม่ต้องถึงสิบนาที ฉันก็คงจะเสียเลือดตายแล้ว……”
“เหรอ?”
หลี่ฝางก็พลางยิ้มตาม แล้วพูด： “นายคิดว่านายใกล้ตายแล้ว จึงไม่มีอะไรต้องกลัว สินะ?”
“มีอะไรน่ากลัวกว่าความตายหรือไง?” ชุนเซิงถามขึ้น
“นายมีแฟนมั้ย?” หลี่ฝางมองชุนเซิงพลางถาม
สีหน้า และนัยน์ตาของชุนเซิง ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆ
หลี่ฝางส่ายหน้า： “เห็นทีท่าจะไม่มี”
“งั้นนายมีพ่อมีแม่มั้ย?” หลี่ฝางถามต่อ
สีหน้าและนัยน์ตาของชุนเซิงยังคงเหมือนเดิม
หลี่ฝางส่ายหน้าอีกครั้ง： “เห็นที่นายเป็นคนที่น่าสงสารน่าดู แม้แต่พ่อแม่ก็ไม่มี”
“งั้นพี่น้องล่ะ?”
หลี่ฝางมองชุนเซิง ชุนเซิงก็ยังคงเหมือนเดิม
“งั้นคุณปู่คุณย่าล่ะ?” หลี่ฝางเริ่มจะหมดหวังแล้ว
ถ้าหากชุนเซิงไม่มีญาติ ไม่มีแฟน งั้นบนโลกนี้ ก็ไม่มีอะไรเอามาใช้ข่มขู่เขาได้เลย
ยังไง เขาก็เป็นคนที่ใกล้จะตายแล้ว
แต่ในตอนนั้น สายตาของชุนเซิง ก็แสดงถึงความหวาดกลัวออกมา
“เห็นที่นายคงถูกคุณปู่คุณย่าเลี้ยงมาสินะ” หลี่ฝางหัวเราะอย่างเย็นชา แล้วพูด： “รอให้นายตายแล้ว ฉันจะจัดการให้พวกเขาลงไปอยู่เป็นเพื่อนนายเอง”
“อย่านะ……อย่านะ” ชุนเซิงเลิ่กลั่ก ร่างก็ดิ้นอยู่ครู่
ที่จริงแล้ว หลี่ฝางก็ไม่ใช่คนที่โหดร้ายแบบนั้น
คนทำผิดไม่เกี่ยวกับครอบครัวเขา หลักการนี้ หลี่ฝางก็พอเข้าใจอยู่
ดังนั้น หลี่ฝางไม่มีทางลงไม้ลงมือกับครอบครัวของชุนเซิง
หลี่ฝางก็แค่แกล้งทำแค่นั้น แกล้งทำว่าตัวเองเป็นคนใจโหด……
เพราะว่ามีแค่ทางนี้ ที่จะทำให้ชุนเซิงกลัวเขา และพูดความจริงออกมา……
ในตอนนี้ ชุนเซิงก็พูดขึ้นอย่างไม่มีแรง： “เมื่อกี้นายทายผิดแล้ว ฉันมีแฟน แต่ว่าหล่อนไม่รักฉัน ฉันก็ไม่รักหล่อน พวกเราก็แค่คบกันเล่นๆ แค่นั้น”
“แล้วก็ ฉันมีพ่อแม่ แต่ว่าตอนที่ฉันสิบกว่าขวบ พวกเขาก็หย่ากัน แม่ฉันแต่งไปอยู่ที่อื่น ไม่เคยกลับมาดูฉัน พ่อฉันก็เป็นผีพนัน พนันแพ้ สุดท้ายก็เอาบ้านไปลง……เขามันก็แค่คนสารเลว ติดหนี้พนัน แล้วก็หนีไปแล้ว”
“ฉันมีคุณย่าคนนึง หลายปีที่ผ่านมาเพื่อเลี้ยงฉัน ท่านต้องลำบากมาก……ฉันขอร้องนาย อย่าทำอะไรท่านเลย ท่านอายุมากแล้ว อยู่ได้อีกไม่กี่ปี……ปล่อยท่านไปเถอะ นายจะถามอะไร ฉันจะบอกนายทั้งหมด” ชุนเซิงพูดอ้อนวอนหลี่ฝาง
หลี่ฝางถามขึ้นอย่างสงสัย： “เป็นสวีเถิงเฟยที่ส่งนายมาจริงๆ เหรอ?”
“ใช่แล้ว คุณชายสวีบอกว่า ขอแค่ฆ่านายได้ เขาจะให้เงินฉันสามแสน ให้ฉันเอาไปรักษาคุณย่า” ชุนเซิงพูดอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ฆ่าฉัน เพื่อเอาเงินไปรักษาโรคของย่านาย?”
หลี่ฝางขมวดคิ้วแล้วถาม： “นายไม่ได้โกหกใช่มั้ย?”
“คุณป้าฉันเพิ่งจะทำเรื่องขอออกจากโรงพยาบาลให้ย่าฉัน ถ้าไม่เชื่อ นายไปตรวจสอบบันทึกที่โรงพยาบาลดูก็ได้……”
ชุนเซิงพูด： “พี่ชาย นี่มันเวลาไหนแล้ว นายคิดว่าฉันยังจะโกหกอีกเหรอ?”
“นั้นมันก็ไม่แน่”
หลี่ฝางหัวเราะหึ： “แต่ว่า นายโง่ไปหน่อยมั้ย ฆ่าคนคนนึง ได้เงินแค่สามแสนเหนี่ย?”
“เอางี้มั้ย ฉันให้นายสามล้าน แล้วไปฆ่าสวีเถิงเฟย เป็นยังไง?” หลี่ฝางพูดพลางหัวเราะอย่างเย็นชา