NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 388
บทที่388 หลี่ฝางคือเทพเจ้าแห่งโชคลาภ？
เวลานี้ สายตาทุกคน ต่างมองไปที่หลี่ฝาง
แทบทุกคนเหมือนจะเข้าใจ นี่คือการใส่ร้าย
กระทั่งว่ามีพยาน เห็นกับตาว่าตู้เฟยแอบเอาเงินตัวเอง ยัดใส่กระเป๋าสะพายหลี่ฝางด้วยซ้ำ
ก็แค่ พวกเขาไม่กล้าพูดเท่านั้น
พูดไป ก็เท่ากับไปขัดใจหยูเถิงกับถังจิ้น
คนหนึ่งมีเงิน คนหนึ่งมีอำนาจ นักเรียนธรรมดาๆจะไปสู้ได้ไง？
เพื่อนให้ห้อง ต่างมองไปที่หลี่ฝางอย่างเห็นใจ แน่นอน ว่าไม่ได้สะใจ เตรียมดูเรื่องสนุกๆ
พวกหยูเถิงทั้งสามคนต่างเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย อยู่ในเหตุการณ์ มาใส่ร้ายหลี่ฝาง
คนในห้องต่างรู้ว่าใส่ร้าย แต่อาจารย์กลับไม่รู้
เพราะว่าตอนเช้ามีเรื่องเบาะแว้ง อาจารย์ไม่อยู่ในที่เกิดเหตุ อาจารย์ขมวดคิ้ว มองถังจิ้นแล้วถาม：“นักเรียนคนนี้ ความหมายของคุณคือ หลี่ฝางขโมยเงินตู้เฟย ใช่ไหม？”
ถังจิ้นหัวเราะ ตอบอาจารย์：“อาจารย์ ผมก็เห็นไม่ชัด แต่ว่า ตอนเที่ยงหลี่ฝาง ถือกระเป๋าอย่างลับๆล่อๆจริงๆ มาที่ตรงหน้าเก๊ะของตู้เฟย ลูบแป๊บหนึ่ง ส่วนลูบอะไรนั้น ผมเห็นไม่ชัด”
อาจารย์ไม่โง่ ก็ฟังช่องโหว่ในคำพูดออก
อย่างแรก ถ้าหลี่ฝางเป็นขโมยจริงๆ เขาจะรู้ได้ไงว่าในเก๊ะตู้เฟยมีเงิน？
อย่างที่สอง ขโมยของ จะลงมือตอนที่มีคนอยู่เหรอ？
อย่างที่สาม ถึงมีคนเห็นขโมยของ คนทั่วไปแล้ว ก็ไม่กล้าต่อว่าต่อหน้า
และถังจิ้นนี้ มองดูแล้วไม่ใช่คนมีคุณธรรมเท่าไหร่
ก็แค่อาจารย์ รู้จักหยูเถิง
ส่วนหยูเถิง ชัดเจนว่าเข้าข้างตู้เฟย
หยูเถิงหัวเราะ พูดว่า：“อาจารย์ครับ ในเมื่อมีพยานว่า เพื่อนนักเรียนหลี่ฝางขโมยเงินตู้เฟย ใส่ในกระเป๋าสะพายตัวเอง งั้นเอางี้ดีไหมครับ ให้หลี่ฝางเอากระเป๋าตัวเองออกมา เปิดดู ก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอครับ？”
หลี่ฝางสงสัยหน่อยๆ คนพวกนี้เคยค้นกระเป๋าตัวเองเหรอ？
ไม่อย่างนั้นทำไมถึงมั่นใจว่าในกระเป๋าตัวเองมีเงิน？
ไม่ถูกสิ
ถ้าค้นดู จะพูดได้ไงว่าหายไปหนึ่งล้าน
ในกระเป๋าตัวเองนี้ ใส่ไปตั้งเจ็ดแสนกว่า
หยูเถิงพูดเหลวไหลเสร็จ อาจารย์ก็ดินไปที่หน้าชั้นเรียน มาตรงหน้าหลี่ฝาง
“เพื่อนนักเรียนหลี่ฝาง ในเมื่อมีเพื่อนกล่าวหาว่าเป็นคุณ งั้นคุณก็เอากระเป๋าสะพายข้างออกมา เปิดให้พวกเราดู พิสูจน์ความบริสุทธิ์คุณหน่อย”อาจารย์พูดด้วยใบหน้าเย็นชา
ระหว่างหลี่ฝางกับหยูเถิง อาจารย์เข้าข้างหยูเถิง
นั่นเป็นถึงคุณชายแห่งตระกูลหยู
หลี่ฝางยืนขึ้นมาหัวเราะเหอะเหอะ มองอาจารย์แล้วถาม：“เรื่องอะไรล่ะครับ？”
“คุณ……”
ประโยคของหลี่ฝาง ทำให้อาจารย์หน้าแดง
เขาสอนหนังสือมาหลายปี ไม่เคยเห็นนักเรียนใหม่ที่กล้ามากขนาดนี้ กล้าเถียงย้อนต่อหน้าอาจารย์
“มีคนกล่าวหาผม ผมก็ต้องเปิดกระเป๋าตัวเองให้พวกคุณดู？เหอะเหอะ ตรรกะอะไร！”
“อาจารย์ คำพูดงี่เง่าแบบนั้น คุณก็เชื่อเหรอ？”หลี่ฝางหันหน้าไป กลอกตาใส่ถังจิ้น
“คุณว่าใครงี่เง่า！”ถังจิ้นถามอย่างตื่นเต้นหน่อยๆ
“งั้นใครรับคำพูดผมไป คนนั้นก็งี่เง่าแหละ ในเมื่อคุณรับ งั้นคุณก็เป็นคนงี่เง่า”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ：“ผมขอถามหน่อย ตาไหนของคุณมองเห็นผมนั่งที่นั่งตู้เฟยเหรอ？”
“ตาซ้าย ตาขวา ตาทั้งสองข้างก็เห็นหมด”ถังจิ้นพูด
“เพื่อนนักเรียนหลี่ฝาง คุณร้อนตัวเหรอ？”อาจารย์มองสายตาของหลี่ฝาง เต็มไปด้วยความสงสัย
“ร้อนตัว？เหอะเหอะ ผมแค่อยากถาม เขาพูดว่าสงสัย ผมก็ต้องเปิดกระเป๋าของผม งั้นถ้าผมสงสัยอาจารย์ คุณก็ต้องเปิดกระเป๋าเงินออกมา ให้ผมดูสิ”
“ผมไม่ได้ลับๆล่อๆที่นั่งของตู้เฟยเลย”
“ผมก็เปล่า”หลี่ฝางยิ้มบางๆ
“ช่างเถอะ ในเมื่อพวกคุณจะดูกระเป๋าผมให้ได้ งั้นผมก็จะให้พวกคุณดู”
หลี่ฝางส่ายหน้านิ่งๆ รูดซิปเปิดกระเป๋าตัวเอง
เวลานั้น ธนบัตรสีแดงทีละใบๆ ก็ปรากฏมุมออกมา
“มีเงินจริงๆเหรอ？”
“หลี่ฝาง ตอนนี้คุณเล่นลิ้นไม่ได้แล้วนะ？คุณดู นี่คืออะไร？”อาจารย์ยื่นมือไป หยิบเงินปึกหนึ่งจากกระเป๋าสะพาย พูดด้วยเสียงเย็นชา：“เงินพวกนี้ คุณขโมยของตู้เฟยมาสินะ？”
“หึ เมื่อกี๊ยังไม่ยอมรับ ตอนนี้ จับมือคนทำได้แล้ว ผมจะดูสิว่าคุณจะเล่นลิ้นยังไง”อาจารย์พูดเสียงเย็นชา
ถังจิ้นก็หัวเราะฮ่าฮ่าออกมา：“อาจารย์ ผมไม่ได้ใส่ร้ายเขาใช่ไหม”
“ทำไมเงินนี้ จะเป็นของผมไม่ได้？ทำไม ในกระเป๋าผมมีเงิน ตู้เฟยเงินหาย ก็หมายความว่าผมขโมยเงินเขา？”
“ในธนาคารมีเงิน ตู้เฟยเงินหาย งั้นก็สามารถใส่ร้ายว่าธนาคารก็ขโมยเงินเขาได้？”หลี่ฝางอธิบายตามเหตุผล
“คุณเอาเงินมาจากไหน แล้วยังเอาตัวเองเทียบกับธนาคารอีก คุณแค่คนจน ในกระเป๋าจะมีเงินหมื่นกว่าได้ไง？”
“ใช่ คุณเอาเงินมาจากไหน？”
หยูเถิงกับตู้เฟย ค่อยๆถามมาทีละคน
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ มองตู้เฟยกับหยูเถิง：“ใครว่าผมไม่มีเงิน？”
หลี่ฝางยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย หยิบมาอีกสองปึก：“นี่ใช่เงินไหม？”
“สองหมื่นนี้ก็ขโมยคุณมากเหรอ？”
“ทำไม ในกระเป๋าสะพายผมมีเงิน ก็หมายความว่าขโมยคุณ？ตลกหรือเปล่า”
หลี่ฝางถือกระเป๋าสะพาย เดินไปแถวแรก จากนั้นก็เอา เงินสองหมื่นยื่นให้นักเรียนแถวแรก：“ให้คุณ”
“หลี่ฝาง คุณอย่ามาล้อผมเล่น”หน้านักเรียนคนนี้ดูอึดอัด
“ไม่ได้ล้อคุณเล่น แค่เงินสองหมื่น รับไว้เถอะ”หลี่ฝางเอาเงินวางไว้ตรงหน้าเขา แล้วหยิบมาอีกสองหมื่น เดินไปที่นักเรียนอีกคน
“รับไว้ ผมให้คุณ”
“หา？นี่เงินจริงหรือเงินปลอม？”มีนักเรียนสงสัยขึ้นมา
ถ้าเงินจริง ให้ฟรีแบบนี้เลยเหรอ？
ถ้าเงินปลอม ถือเงินปลอมมากมายขนาดนี้ ผิดกฎหมายนะ？
“นี่เงินจริง ลูบก็รู้แล้วนี่？”หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ
“ที่บ้านผมเปิดตลาด ผมจะลองลูบดู แค่ลูบดูก็รู้แล้วว่าจริงหรือปลอม”นักเรียนที่เปิดตลาดยื่นมือไป จะหยิบมาดูใบหนึ่ง
“ให้ ลูบดีๆล่ะ”หลี่ฝางยื่นไปให้นักเรียนที่บ้านเปิดตลาด
นักเรียนที่บ้านเปิดตลาดจับไว้ สีหน้าก็ตะลึงงัน
“น่าจะเป็นจริงหมดเลย”
ไม่กี่วินาที เขาก็ลูบไปสิบใบ และร้อยหยวนสิบใบนี้ ต่างเป็นของจริงหมด
หลี่ฝางหัวเราะ มองเขาพูด：“ของจริงก็ดี เอาให้คุณ เอาไปซื้อลูกอมกินไป”
“มา คนต่อไป”
หลี่ฝางหยิบมาอีกสองหมื่น จากกระเป๋าตัวเอง
ทีละสองหมื่นๆนี้ ส่งให้ทีละคนๆ เพื่อนในห้องที่ได้รับเงินไป ต่างดีใจจนกระโดดโลดเต้น
เงินสองหมื่น ถือเป็นเงินเดือนคนธรรมดาถึงครึ่งปีได้เลย
“หลี่ฝางเป็นใครกันแน่ เพิ่งรู้จัก เขาไม่รู้จักชื่อผมด้วยซ้ำ ก็ให้ผมสองหมื่นแล้ว？”
“และไม่ได้ให้คนเดียวนะ หลี่ฝางไม่ใช่ว่าให้ทุกคนคนละสองหมื่นเลยเหรอ？”
“นี่มันฟุ่มเฟือยไปแล้ว ให้เงินไปห้าแสนกว่า และยังไม่หยุดด้วย หลี่ฝางจะให้ทุกคนคนละสองหมื่นจริงๆเหรอ？”
การกระทำของหลี่ฝางนี้ เฉียบมาก
ไม่ใช่แค่หยูเถิง ตู้เฟยที่ตกใจ แม้แต่ใบหน้าอาจารย์ ก็เปลี่ยนไป
ทุกคนต่างกำลังสงสัย หลี่ฝางเป็นใครกันแน่
เทพเจ้าแห่งโชคลาภเหรอ？
หรือว่าลูกเศรษฐี นี่มันรวยเกินไปแล้ว？
หนึ่งนาทีถัดมา หลี่ฝางก็ตบกระเป๋า พูดว่า：“ไม่มีแล้ว ขอโทษนะ”
เดิมที นักเรียนในห้อง ทุกคนต่างได้รับแล้วคนละสองหมื่น
ยกเว้นตู้เฟย หยูเถิง แล้วก็ถังจิ้นสามคนนี้
ตอนนี้ ทุกคนต่างตะลึงไป อาจารย์ก็มองหลี่ฝาง ถามอย่างแปลกใจ：“เพื่อนนักเรียนหลี่ฝาง อาจารย์แค่จะแน่ใจเฉยๆ คุณไม่ต้องโมโหขนาดนี้ ล้อเล่นกับอาจารย์เหรอ？”
“ทุกคนต่างเอาเงินคืนหลี่ฝาง หลี่ฝางกำลังล้อพวกคุณเล่น”อาจารย์คิดว่าหลี่ฝางบ้าไปแล้ว
เพราะว่าถูกปรักปรำ ก็เลยโกรธสุดๆ
ดังนั้นจึงทำเรื่องที่บ้าคลั่งเช่นนี้ได้
ก็แค่ เงินนี้อยู่ในมือแล้ว อาจารย์ให้เอาคืนกลับไป ทุกคนก็ไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ยังอยู่บางส่วน ที่เริ่มคืนเงิน
หลี่ฝางกลับโบกมือทุกคนตอนนี้ แล้วพูดว่า：“ผมหลี่ฝางไม่ต้องการเสียหน้า บอกว่าจะให้พวกคุณ ก็ให้พวกคุณไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่ต้องเอาคืน”
“ถือว่าเป็นของขวัญวันพบเจอกับทุกคน”
หลี่ฝางหัวเราะเหอะเหอะ มองอาจารย์แล้วถาม：“อาจารย์ครับ ผมไม่ได้ล้อเล่นกับทุกคน ผมแค่อยากถาม แต่ละคนในห้องต่างมีหนึ่งหมื่นกว่า หมายความว่า ทุกคนต่างเป็นขโมย？”