NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 406
บทที่406 โหจื่อนักแม่นปืน
ส่วนทางด้านนี้ เหยสงกับเหยโก่วตามคนผอมคนหนึ่ง ออกมาจากลานหลังบ้านของตระกูลสวี
ตำรวจก็ไล่ตามมา คนผอมจึงพูดทันที：“ลูกพี่ ข้างหน้าผมจัดรถไว้เรียบร้อยแล้ว”
ได้ยินคำนี้ เหยสงกับเหยโก่วทั้งสองคน ก็วิ่งตามคนผอมไป
เหยสงตัวใหญ่บึกบึน ฝึกศิลปะการป้องกันตัวมาจากสำนัก เขาที่คล่องแคล่วไม่สูงนัก จุดอ่อนที่ใหญ่ที่สุดของเขา เกรงว่าจะเป็นบรรดาอาวุธปืน
ถ้าอีกฝ่ายเอาปืนออกมา เหยสงก็จะกลัว
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตำรวจที่อยู่ด้านหลัง แต่ละคนต่างจบจากโรงเรียนตำรวจ นั่นไม่ใช่ว่าแม่นปืนเหรอ？
เหยสงพาคนมาเป็นร้อย ทำการนองเลือดใส่ตระกูลสวี ความเลวทรามเช่นนี้ ตำรวจจับตายในที่เกิดเหตุแน่
ได้ยินเสียงปืน เหยสงกลายเป็นคนปวกเปียกอ่อนแอ
“แม่เอ๊ย ที่ผมยังมีอีกห้าล้านกว่าที่ยังไม่เอามาเลย”เหยสงวิ่งหนีไป ก็พูดอย่างเจ็บปวดไปด้วย
“พี่ นี่มันเวลาไหนกันแล้ว ยังคิดเรื่องเงินอีก ชีวิตสำคัญกว่า”เหยโก่วกลับไม่สนใจ จากความสามารถของเขากับเหยสง ไม่ว่าไปที่ไหนๆ ก็ไม่มีทางหิวตายได้
ทั้งสองตามคนผอม วิ่งเข้ามาในซอยเล็กๆแห่งหนึ่ง
เวลานี้ จู่ๆเหยสงก็ตระหนักถึงสิ่งผิดปกติของสถานที่
“คุณไม่ใช่คนของพวกเรา”เวลานี้ เหยสงจึงได้สติคืนมา
“คุณเป็นใครกันแน่？คุณรู้ได้ไงว่าประตูหลังของตระกูลสวีอยู่นั่น？ทำไมต้องช่วยผม？”เหยสงมองไม่ออกว่าคนผอมเป็นคนดีหรือคนเลว
“ขอร้องล่ะ ล้อเล่นอะไรกันเนี่ย”
คนผอมดึงหน้ากากที่ใบหน้าตัวเองออก เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา
โหจื่อ？
ที่แท้ก็โหจื่อ！
โหจื่อหัวเราะอย่างร้ายกาจ มองเหยสงกับเหยโก่วทั้งสองคน：“ดูคุณสองคนสิ ทำไมโง่ขนาดนี้ ให้พวกคุณวิ่งตามผม พวกคุณก็วิ่งตามมา ไม่กลัวผมหลอกพวกคุณเหรอ？”
ที่หนีอย่างฉุกละหุกเมื่อกี๊ บวกกับมืดแล้ว โหจื่อใส่หน้ากาก ดังนั้นเหยสงกับเหยโก่วต่างคิดไม่ถึงว่า จะมีคนมีเจตนาไม่ดีแอบแฝงเข้ามาในทีมตัวเอง
“หลอกพวกเรา？คุณเนี่ยนะ？”
เหยโก่วหัวเราะอย่างดูถูก ยื่นแขนไปทันที แล้วคว้าโหจื่อเข้ามา
โหจื่อหัวเราะในลำคอ พลิกข้อมือคว้าแขนของเหยโก่ว จับล็อกไว้
คิ้วของเหยสงขมวดเข้า มองโหจื่อ：“คิดไม่ถึงว่าจะเป็นนักศิลปะการต่อสู้！”
พูดไป เหยสงก็ยื่นมือออกมา
เสียงปืนดังปัง เหยสงหยุดลง
ต้นขาของเหยสง เริ่มมีเลือดไหลซิบๆ
“ลองเดินขึ้นไปให้ผมดูอีกสิ”
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ในมือของโหจื่อ ก็มีปืนสองกระบอกปรากฏ กระบอกหนึ่งเล็งที่หัวของเหยโก่ว ส่วนอีกกระบอก เล็งไปที่หัวใจของเหยสง
“คุณคือใคร？”
มองที่โหจื่อ สีหน้าเหยสงก็กังวล
เดิมทีคิดว่าโหจื่อคือคนที่ช่วยเขา แต่ตอนนี้เหยสงเพิ่งเข้าใจว่า ที่แท้โหจื่อคือคนที่จะฆ่าตัวเอง
ตอนที่ปืนเล็งมาที่เหยสง ใบหน้าของเหยสง ก็ซีดขาวทันที
“พี่ชายคนนี้ ระหว่างเรามีความเข้าใจผิดอะไรกันใช่ไหม？”เหยสงถามไป
โหจื่อหัวเราะเหอะเหอะ：“เข้าใจผิด？จะมีความเข้าใจผิดอะไรได้ เราสองคนต่างไม่รู้จักกัน ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยเจอกัน”
“งั้นคุณ……งั้นทำไมคุณต้องเอาปืนมาเล็งที่หัวผมด้วย？”เหยสงกลืนน้ำลาย เขาทนกับความเจ็บปวดที่มาจากช่วงขา ถามว่า：“พี่ชายต้องการเงินเหรอ？”
“ผมมีอพาร์ทเม้นท์เล็กๆแห่งหนึ่งที่ฉางหลงต้า ด้านในเก็บซ่อนทองไว้มากมาย มูลค่ากว่าหลายร้อย ถึงแม้ไม่เยอะ แต่ผมก็เหลือไว้เยอะเท่านี้แล้ว”
“พี่ชาย ได้โปรดมีเมตตา ปล่อยผมกับน้องชายผมได้ไหม？”เหยสงเปิดปากถาม
“ได้สิ”
โหจื่อพยักหน้าลง หัวเราะให้เหยสง：“คุณไปเถอะ แต่น้องชายคุณต้องอยู่นี่”
เหยสงมองเหยโก่วแวบหนึ่ง ลังเลเล็กน้อย
นี่เป็นน้องชายแท้ๆของตัวเองเลย ตัวเองจะทิ้งไปไม่สนใจได้เหรอ？
หวางเฉินตายแล้ว เหยโก่วก็คือครอบครัวคนเดียวในโลกนี้ของเหยสงแล้ว
“พี่ ในเมื่อต้องการมาหาผม งั้นพี่ไปเถอะ”
มุมปากของเหยโก่ว ยิ้มฝืนหน่อยๆ：“เด็กคนนี้มีปืน พี่อยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์”
“อือ น้องชาย ลาก่อน ผมจะแก้ ……”
เดิมทีตอนที่เหยสงจะพูดว่า‘แก้แค้น’สองคำนี้ จู่ๆ คิ้วของโหจื่อก็ขมวด พูดอย่างเย็นชา：“ทำไม ยังไม่ไปอีก？อยากถูกยิง？”
“ตระกูลหวางของพวกเรา ก็ต้องอยู่สักคน”
เหยสงพูดด้วยใบหน้าหนักอึ้ง：“ไอ้ลูกหมา อย่าโทษผมล่ะ”
เหยสงพูดจบ ก็หันหน้า เดินออกไป
ส่วนใบหน้าของเหยโก่ว ก็มีความเหงาโดดเดี่ยว
เหตุผลของเหยสงจะดูดีแค่ไหน ก็ปกปิดความจริงอย่างหนึ่งไม่ได้ นั่นก็คือเหยสงทิ้งเหยโก่ว
สืบทอดอะไรกัน ห่าเอ๊ย ไม่ใช่กลัวตายเหรอไง？
ตอนที่ออกมาเสเพลด้วยกัน ก็บอกว่าทุกข์สุขไปด้วยกัน
เหยสงเดินออกไปอย่างกะเผลก เดินไปได้ไม่กี่สิบเมตร ทันใดนั้น โหจื่อก็เหนี่ยวไก
เสียงดังปัง กระสุนยิงออกไป ยิงไปที่ขาของเหยสง
เป้าที่ยิงไปกับเมื่อกี๊ เหมือนกันเลย
หมายความว่า ที่ขาของเหยสง ถูกยิงไปสองทีติด และเป็นที่เดียวกัน
เหยสงสูดลมหายใจที่เยือกเย็น คุกเข่าลงที่พื้นทันที ที่ใบหน้าเขา เจ็บจนเหงื่อออก
“คุณดูสิ คุณดู นี่คือพี่ชายคุณ พี่ชายแท้ๆ ให้เขาไปเขาก็ไปแบบนี้เลย ไม่พูดถึงสายใยเลยสักนิด”โหจื่อมองเหยสง พูดอย่างดูถูก
“คุณ……คุณเป็นใครกันแน่？”
หลังจากปืนนี้ยิงออกไป เหยสงก็เข้าใจ เมื่อกี๊โหจื่อกำลังหลอกเขา
โหจื่อไม่ใช่ศัตรูของเหยโก่ว ไม่อย่างนั้น เขาไม่จำเป็นต้องยิงนัดนี้
“ทำไมผมต้องตอบคุณด้วย？”
โหจื่อเก็บปืนทั้งสองกระบอก ค่อยๆเดินไปที่เหยสง
เหยโก่วตะลึง มองแผ่นหลังของโหจื่อ ในใจรู้สึกดีใจ
ไอ้โง่นี่ ไม่กลัวตัวเองแอบโจมตีเหรอไง？
เหยโก่วพุ่งเข้าไปที่โหจื่อ ก็ได้ยินแต่เสียงปืนดังปัง กระสุนยิงทะลุผ่านฝ่ามือของเหยโก่ว
เหยโก่วเจ็บจนน้ำตาจะไหล……ฝ่ามือเขา เป็นรูโบ๋ทันที
เหยสงกลืนน้ำลาย มองโหจื่อ ร่างสั่นอย่างไม่ตั้งใจ
“คุณ……เป็นใครกันแน่？”
เหยสงเสเพลมาทั้งชีวิต พูดได้ว่าเห็นคนมาหมดแล้ว แต่ไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน
โหจื่อ คือคนเดียวที่ทำให้เหยสงตกใจกลัว
เหยสงไม่ได้โง่ กระสุนสองลูกนั้น ยิงไปที่จุดๆเดียว และยังเป็นตอนที่ตัวเองเคลื่อนไหว และก็ยังเป็นเวลาดึกอีก
ถ้า นี่คือเรื่องบังเอิญ
งั้น ผู้ชายตรงหน้านี้ก็คือนักแม่นปืน
เมื่อกี๊ เหยโก่วจะแอบโจมตีโหจื่อ โหจื่อก็โบกมือ แล้วกระสุน ก็ยิงทะลุฝ่ามือของเหยโก่ว
เหยสงก็เข้าใจในตอนนี้ทันที ผู้ชายตรงหน้านี้ ฝีมือยิงปืนไม่ใช่แค่ไปถึงจุดขั้นเทพ แต่ยังเป็นคนฝีมือดีคนหนึ่งด้วย
ชัดเจนว่า คนตรงหน้านี้ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตัวเอง
โหจื่อหัวเราะเหอะเหอะ มองเหยสง：“รู้ชื่อของผม จะมีความหมายอะไรไหม？”
“ผมไม่อยากตายทั้งที่เป็นผีโง่ๆ ……ผมรู้ว่าผมตายแน่ แต่ผมอยากรู้ ผมจะตายที่เงื้อมมือใคร？”เหยสงมองโหจื่อ ถามอย่างกลัวๆ：“ผมเหยสงเสเพลมานานหลายปี มีศัตรูไม่น้อยจริงๆ”
“แต่ศัตรูพวกนี้ ส่วนมากเป็นพวกที่ไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึง แต่คุณไม่ใช่ คุณยิงปืนได้สุดยอดมาก แล้วก็ยังเล่นกังฟูได้ ถ้าคุณเป็นศัตรูผม เกรงว่าผมเหยสงคงไม่อยู่บนโลกนี้นานแล้ว”
“ผมอยากรู้ว่าสุดท้ายจะไปตกอยู่ในมือของใคร？”
เหยสงมองโหจื่อ พูดว่า：“คุณเข้ามาในทีมผมนานแล้ว……เหมือนคิดมาได้นานแล้วว่าคืนนี้ผมจะทำการฆ่านองเลือด ตระกูลสวี？”
พูดไป ที่หน้าเหยสง ก็หม่นลง
เหยสงตระหนักถึงสิ่งผิดปกติ เงยหน้ามองโหจื่อ：“คืนนี้ผม ถูกคุณคิดคำนวณมาแล้วใช่ไหม？”
“เหอะเหอะ เข้าใจแล้วเหรอ？”
โหจื่อหัวเราะเหอะเหอะ มองเหยสง：“ตอนนี้เข้าใจแล้วจะมีประโยชน์อะไร มรสุมครั้งใหญ่คุณก็ฝ่าฟันมาได้แล้ว ตอนนี้คุณมีอีกเส้นทางที่ไปได้”
“ผมยังมีหนทางไป？”เหยสงมองโหจื่ออย่างไม่ค่อยจะเชื่อ เขาคิดว่าประโยคของโหจื่อนี้ จะให้เขามีชีวิตอยู่
“ใช่”
โหจื่อมองเหยสง พูดนิ่งๆ：“แต่เป็นเส้นทางแห่งความตาย”
ในใจของเหยสงเพิ่งมีความหวัง ทันใดนั้นก็ถูกพังทลายลงอีกครั้ง
“เหอะเหอะ ตายก็ตายเถอะ เฉินเฉินตายแล้ว ผมอยู่ไปจะมีความหมายอะไร”เหยสงส่ายหน้า พูดอย่างหมดหวัง
จากนั้น เหยสงเงยหน้าขึ้น ขอร้องโหจื่อ：“พี่ชาย ให้ความสุขผมเถอะนะ！”
พูดจบ เหยสงก็ใช้นิ้วชี้ตัวเอง ชี้ไปที่หน้าผากของตัวเอง จากนั้นก็ยิ้มออกมา
ความหมายของเหยสง ก็คือให้โหจื่อยิงที่หน้าผากเขา