NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 42
บทที่42 เดิมพันกับตู้เฟยอีกครั้ง
“ชนะก็ดีแล้ว”
“สมแล้วที่เป็นลูกชายของหลี่ต๋าคาง！”
หลี่ต๋าคางพูดเองเออเองอยู่ไม่กี่คำ ก็โทรหาสวีจื่อโห้ ตอนนี้สวีจื่อโห้กำลังประชุมอยู่ ก็มองเห็นสายของหลี่ต๋าคางโทรมา จึงหยุดการประชุมทันที แล้ววิ่งออกไปรับสายข้างนอก
“ประธานหลี่ ในที่สุดคุณก็โทรมา” สวีจื่อโห้เฝ้ารอคอยมาตลอด แล้วก็มีสายของหลี่ต๋าคางโทรมา
“สวีจื่อโห้ สิ้นเดือนนี้ผมอยากเลี้ยงข้าวคุณหน่อย ไม่รู้ว่าคุณว่างไหม？”
สวีจื่อโห้ไม่คิดอะไร พูดทันที： “ว่าง ว่างแน่นอน ท่านอุตส่าห์ให้เกียรติ”
“สวีจื่อโห้ ลูกชายผมเจอปัญหาอีกแล้ว คุณช่วยหน่อยได้ไหม？” หลี่ต๋าคางเอาเรื่องที่หลี่ฝางถูกไล่ออกเล่าออกไป
“ยังมีเรื่องแบนี้อีก？ประธานหลี่ ท่านวางใจเถอะ ลูกชายคุณไม่มีทางถูกไล่ออกได้”
วางสาย สวีจื่อโห้ก็โทรออกไป
พอครูใหญ่รับสาย ก็ถูกด่าทันที： “ฉางหลิน ผมจะบอกให้นะ ถ้าคุณไม่เรียกหลี่ฝางกลับมา พรุ่งนี้ตำแหน่งครูใหญ่มัธยมตงไห่ ผมเอาคุณออกทันที！”
“เหล่าอู๋ ล้อผมเล่นอยู่หรือเปล่าเนี่ย ตำแหน่งครูใหญ่ของผมนี้ คุณบอกจะเอาออกก็เอาออกได้งั้นเหรอ！” ครูใหญ่พูดไม่ออกหน่อยๆ ตัวเองก็แค่ไล่นักเรียนคนหนึ่งออกไม่ใช่เหรอ？
มีอะไรผิดพลาดขนาดใหญ่หรือไง？
“ล้อเล่น？ผมจะบอกให้นะ ถ้าคุณไม่เอาหลี่ฝางกลับมา อย่าว่าแต่ตำแหน่งครูใหญ่ แม้แต่ตำแหน่งของผมนี้ ก็ยากที่จะรักษาไว้！” เหล่าอู๋พูดอย่างเยือกเย็น
“อะไรนะ？！”
ครูใหญ่รู้สึกถึงความรุนแรงของเรื่องทันที เขาถาม： “เหล่าอู๋ เราสองคนรู้จักกันมานานขนาดนั้น หลี่ฝางมาจากไหนกันแน่？”
“คุณรู้จักสวีจื่อโห้สินะ” เหล่าอู๋ถาม
“รู้จักสิ” ครูใหญ่เพิ่งตอบเสร็จ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นซีดขาวทันที
“เหล่าอู๋ คุณจะบอกว่า……หลี่ฝางรู้จักกับจื่อโห้？”
“มากกว่ารู้จักอีก สวีจื่อโห้เพิ่งโทรหาผม ด่าผมไปยกใหญ่ เขาให้ผมทำอย่างไรก็ได้ให้รักษาหลี่ฝางไว้ คุณฟังชัดเจนดีแล้วนะ ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น ถึงต้องก้มลงให้เขา คุณก็ต้องเอาเขากลับมาให้ได้ รู้ไหม？”
เหล่าอู๋พูดอย่างเยือกเย็น： “ไม่งั้น พวกเราก็จบเห่！”
พอวางสาย มือครูใหญ่ที่ถือโทรศัพท์ ก็สั่นตลอด
……
เวลานี้ หน้ามัธยมตงไห่
กำลังเลิกเรียนพอดี นักเรียนเริ่มทยอยกันออกไปจากโรงเรียน หลี่ฝางเอนตัวหน่อยๆ ที่หน้าโรงเรียน รอครูใหญ่มาเชิญตัวเองกลับไป
แป๊บเดียว ก็มีคนจำเขาได้： “ไม่ใช่เขาทำร้ายตู้เฟยนั่นเหรอ？ได้ยินว่าถูกครูใหญ่ไล่ออก น่าเวทนามาก”
“ไม่มั้ง ได้ยินว่าเขาเรียนดี เดี๋ยวก็ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว กลับถูกไล่ออก น่าเสียดายจริงๆ”
“ต่อยใครไม่ต่อย ไปต่อยตู้เฟย พ่อตู้เฟยเป็นถึงนักธุรกิจที่ร่ำรวยที่มีชื่อเสียงของตงไห่ ครูใหญ่พวกเราเห็นแล้วก็ยังต้องประจบ！”
คนจำนวนไม่น้อยต่างเสียใจแทนหลี่ฝาง
หลิวเฉียวเฉียวเข้ามา ก็พูดอย่างโกรธๆ ： “หลี่ฝาง ทำไมคนแบบคุณไม่ฟังที่ฉันบอกเลยนะ”
“ผมทำไม？” หลี่ฝางถาม
“ตอนเช้า ฉันเพิ่งเตือนคุณไป บอกว่าอย่าไปสู้กับตู้เฟย บอกคุณว่าคุณสู้เขาไม่ได้ ก็ไม่ฟัง ตอนนี้ก็ดีแล้ว ถูกครูใหญ่ไล่ออก！” หลิวเฉียวเฉียวขมวดคิ้ว： “แล้วต่อไปคุณจะทำไง？”
“วางใจเถอะ เดี๋ยวครูใหญ่จะมาเรียกผมกลับไปเอง” หลี่ฝางพูดยิ้มๆ อย่างมั่นใจ
หลิวเฉียวเฉียวกลอกตาใส่หลี่ฝาง： “คุณนี่ฝันหวานจริงๆ ！”
เวลานี้ ตู้เฟยก็เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มในลำคอ ด้านหลังเขา มีเซี่ยลู่กับจางเชี่ยน
จางเชี่ยนมองหลี่ฝาง ทำเสียงฮึดฮัดใส่อย่างเหยียดหยาม： “ถูกไล่ออกแล้ว ยังมาอยู่ที่หน้าโรงเรียนไม่ยอมไปอีก”
“ทำไม กลัวกลับบ้านไปถูกตีเหรอ？” จางเชี่ยนขำอย่างเยือกเย็น
เซี่ยลู่พูดด้วยสายตาเยือกเย็น： “หลี่ฝาง ชีวิตคุณจบเห่แล้ว”
“ตอนนี้คุณถูกไล่ออกแล้ว สอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ไม่มีสิทธิ์แล้ว สอบเข้าไม่ได้ ดูสิว่าต่อไปคุณจะทำไง” เซี่ยลู่มองหลี่ฝางด้วยความสะใจ
“หลี่ฝาง งั้นคุณไปแบกหามที่ก่อสร้างบ้านพวกเราไหมล่ะ ผมให้คุณวันละแปดสิบหยวน เป็นไง？” ตู้เฟยพูดเยาะเย้ย
หลี่ฝางหัวเราะ ไม่สนพวกเขา
“หลี่ฝาง ยังจะเสแสร้งอีก ผมจะบอกให้นะ ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นแก่หน้าเพื่อนโรงเรียนเดียวกัน ผมจะให้แปดสิบเหรอ？คุณไปทำงานแรงงาน คนอื่นแค่วันละหกสิบหยวน” ตู้เฟยพูด
“งั้นผมต้องขอบคุณคุณเหรอ？” หลี่ฝางยิ้ม พูด： “หลานชายที่ดีของผม”
“คุณเรียกใครหลานชาย！” ตู้เฟยร้อนใจ
“เมื่อกี๊ต่อหน้าคนตั้งมากมาย คุณเรียกผมว่าคุณปู่ หรือว่าคุณลืมแล้ว？” หลี่ฝางพูดยิ้มๆ
“หลี่ฝาง คุณเรียกผมว่าคุณปู่ ผมให้คุณกลับมาเรียนต่อเอาไหม？” ตู้เฟยอยากได้หน้าคืน ไม่งั้น เขาก็ไม่มีหน้าอยู่ที่โรงเรียนต่อไป
ฉากที่เรียกหลี่ฝางว่าคุณปู่ ถือว่าเป็นสิ่งที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตเขา
ถ้าไม่เอาความอับอายนี้กลับมา ตู้เฟยก็ไม่พอใจ
ตู้เฟยเป็นคนมีชื่อเสียงของมัธยมตงไห่ การกระทำของเขา จะต้องได้รับความสนใจไปมากกว่าสามวันแน่นอน เชื่อว่านักเรียนทั้งโรงเรียน จะต้องรู้เรื่องน่าอับอายที่เขาเรียกหลี่ฝางว่า “คุณปู่”
ถึงตอนนั้น ตู้เฟยก็ไม่กล้ามาเรียนที่มัธยมตงไห่แล้ว
หลี่ฝางยักไหล่ ยืนขึ้น： “ตู้เฟย เราสองคนมาพนันกันไหมล่ะ？”
“พนันอะไร？”
“พนันว่าผมกลับไปเรียนที่มัธยมตงไห่ได้หรือไม่” หลี่ฝางยิ้ม พูด
“คุณจะพนันอย่างไร พนันอะไร？” ตู้เฟยดีใจทันที
“ง่ายมาก ถ้าผมอยู่เรียนต่อที่มัธยมตงไห่ได้ ก็หมายความว่าผมชนะ ถ้าไม่ ก็ถือว่าผมแพ้”
“ถ้าผมชนะ คุณเลิกกับเซี่ยลู่ เซี่ยลู่กลับมาหาผม ถ้าผมแพ้ ต่อหน้าคนทั้งหมด ผมจะเรียกคุณว่าคุณปู่ ว่าไง？” หลี่ฝางพูดยิ้มๆ
พอพูดจบ ตู้เฟยก็เห็นด้วยทันที： “โอเค ผมพนันกับคุณ！”
“ตู้เฟย คุณบ้าไปแล้วเหรอ เห็นฉันเป็นอะไร ฉันแฟนคุณนะ คุณเอาแฟนคุณไปพนันเนี่ยนะ？” เซี่ยลู่โกรธทันที
“วางใจเถอะ เขาชนะไม่ได้แน่”
ตู้เฟยขำยิ้มๆ ： “ครูใหญ่ถูกผมซื้อไปแล้ว เขาไม่มีทางให้หลี่ฝางกลับมาเรียนได้”
“แต่ถ้าได้ล่ะ？”
“ไม่มีทางได้！” ตู้เฟยพูดอย่างมั่นใจ
“ฉันไม่รับปาก ตู้เฟย ฉันแฟนคุณนะ ไม่ใช่สิ่งของของคุณ ทำไมต้องเอาฉันไปพนันด้วย？” เซี่ยลู่ส่ายหน้าปฏิเสธ
“เซี่ยลู่ ขอร้องล่ะ คุณรับปากเถอะ ไม่ใช่ว่าคุณอยากเปลี่ยนโทรศัพท์มาตลอดเหรอ？ถ้าคุณรับปาก ผมจะไปซื้อไอโฟน Xให้” ตู้เฟยพูด： “ไอโฟนXรุ่นเดียวกันกับจางเชี่ยนเลย”
“เธอใช้XSไปแล้ว” เซี่ยลู่กลอกตาใส่ตู้เฟย
ตู้เฟยมองหลิวเฉียวเฉียวแวบหนึ่ง พบว่าไอโฟนในมือเธอถืออยู่นั้นคือไอโฟนXS： “หลิวเฉียวเฉียว คุณเอาเงินไหนมาเปลี่ยนเป็นไอโฟน แล้วยังเป็นโทรศัพท์รุ่นดีขนาดนี้อีก？”
“ผมให้เธอเอง” หลี่ฝางพูดเรียบๆ
“เฉียวเฉียว ที่แท้โทรศัพท์คุณ ก็หลี่ฝางให้นี่เอง？” จางเชี่ยนมองหลิวเฉียวเฉียว ท่าทางตกตะลึง
“ใช่ ทำไมเหรอ？” หลิวเฉียวเฉียวพูด
“หลิวเฉียวเฉียว คุณนี่แพศยาจริงๆ คุณยังบอกอีกว่าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับหลี่ฝาง ถ้าไม่มีอะไรกันจริงๆ เขาจะให้โทรศัพท์แพงๆ กับคุณเหรอไง？” จางเชี่ยนพูดอย่างริษยาหน่อยๆ ยังไงที่มือเธอถือก็แค่ไอโฟนX ถูกกว่าโทรศัพท์ของหลิวเฉียวเฉียวเกือบครึ่งหนึ่ง
“ฉันไม่ได้แพศยาเท่าคุณ เอาร่างกายตัวเองไปแลกกับโทรศัพท์” หลิวเฉียวเฉียวกลอกตาใส่จางเชี่ยน
“พอแล้ว คุณสองคนอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย” เวลานี้ตู้เฟยร้องออกมา
“เซี่ยลู่ อีกเดี๋ยวผมก็จะไปซื้อไอโฟนXSให้คุณ” ตู้เฟยกัดฟันพูด
เซี่ยลู่จึงตอบตกลงพนันไปอย่างแข็งแกร่ง ตู้เฟยมองหลี่ฝาง พูด： “หลี่ฝาง ถ้าพรุ่งนี้คุณยังมาเรียนที่มัธยมตงไห่ได้ ผมก็จะเอาเซี่ยลู่ให้คุณ”
“แต่ถ้าไม่ได้ ก็ขอให้คุณเรียกผมว่าคุณปู่ต่อหน้าทุกคน”
ตู้เฟยพูดจบ ก็อยากออกไป แต่หลี่ฝางเรียกหยุดเขาไว้： “ไม่ต้องรอพรุ่งนี้หรอก วันนี้ก็ได้คำตอบแล้ว”
หลี่ฝางชี้ไปที่ไม่ไกล ครูใหญ่กำลังวิ่งมาทางนี้
ครูใหญ่วิ่งมาด้วยอาการหอบ มองหลี่ฝาง พูดยิ้มๆ ： “หลี่ฝาง ผมหาคุณเจอสักที”
“หาผมทำไมเหรอครับ？” หลี่ฝางรู้แล้วแต่ยังแกล้งถาม
“จะทำไมได้ล่ะ ก็จะให้คุณกลับไป” ครูใหญ่พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มปีติ： “หลี่ฝาง มัธยมตงไห่จะเสียเด็กเรียนดีอย่างคุณไปไม่ได้！”
“คุณรีบตามผมกลับไปเถอะ”