NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 462
บทที่ 462 แม่งเอ๊ยนี่แกบ้าหรือเปล่า
พอออกมาจากที่ลุกเฉียน ก็มาที่ส้าวส้วย
ส้าวส้วยถามอย่างประหลาดใจ“ลุงเฉียนคุยอะไรกับคุณ ”
“ก็ไม่มีอะไร ก็แค่บอกฉันว่า พื้นที่ส่วนใหญ่ของเหยสงได้ยึดครองไว้แล้ว เขาอยากยกพื้นที่เหยสง มอบให้หวางเห้าดูแล”
“อีกอย่าง หวางเห้ามีคนอยู่ในมือไม่มาก ก็เคยคิดจะให้ฉันไปคุยกับพวกหวงว่างโก๋กับเฉินเจียโล่ ลองไปถามดูว่าพวกเขาเต็มใจจะช่วยหรือเปล่า”
ได้ยินถึงตรงนี้ ส้าวส้วยก็ส่ายหน้า “พวกหวงว่างโก๋ เป็นพวกรุ่นเก่าในวงการทั้งนั้น”
“ถ้าพูดถึงตำแหน่งในวงการ แม้ว่าชางสู้จะกลับมาได้ ก็ต้องเรียกเขาว่าพี่ใหญ่”
“ยกพื้นที่ให้หวางเห้า แล้วให้หวงว่างโก๋กับเฉินเจียโล่ช่วยหนุน นี่จะเป็นไปได้เหรอ”ส้าวส้วยส่ายหัว แสดงให้เห็นว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้
“ฉันจะไปรู้ได้ยังไง ก็ลุงเฉียนพูดแบบนี้เอง”หลี่ฝางพูดอย่างสงบ
หลี่ฝางคิดในใจ ในเมื่อลุงเฉียนพูดแบบนี้แล้ว ต้องมีเหตุผลแน่นอน
ตัวเองลองไปคุยดูก่อน ถ้าคุยไม่ได้ ก็ให้ลุงเฉียนโทรศัพท์ไปคุย
“ลุงเฉียนคุยกับคุณแค่นี้เหรอ”ส้าวส้วยยังคงไล่ถามต่อ
“ยังพูดถึงเรื่องโก่เอ๋อด้วย ลุงเฉียนบอกว่าสถานะของโก่เอ๋อไม่ธรรมดา ปู่ของเธอ…….”
ไม่รอให้หลี่ฝางพูดจบ ส้าวส้วยก็ตัดบทของหลี่ฝางทันที “แล้วยังมีเรื่องอะไรอีก”
“ไม่มีแล้ว”หลี่ฝางส่ายหน้า
“เจ้านาย ถ้าหากลุงเฉียนพูดกับคุณแค่นี้ เขาคงไม่ต้องหันหลังให้ผมหรอก”ส้าวส้วยพูด
ส้าวส้วยไม่โง่ ตอนที่ลุงเฉียนลากตัวหลี่ฝางไปอีกฟาก ส้าวส้วยก็ดูออกแล้วว่าต้องไม่ปกติ
หลี่ฝางคริ่นคิด ไม่ได้ปิดบังต่อไป “ลุงเฉียนบอกให้ฉันหาคู่ให้นาย ”
“จุ้นจริงๆ”
ส้าวส้วยส่ายหน้า “ผมก็แค่เห็นชิงฮัวเป็นน้องสาว ทำไมทุกคนถึงไม่เชื่อผมเลย เห้อ”
เมื่อมองดูเวลา นี่ก็ค่ำแล้ว
หลี่ฝางกับส้าวส้วย หาโรงแรมเพื่อพักผ่อน
กลางดึก หลี่ฝางนอนไม่หลับ ก็เลยไปยังดาดฟ้าของโรงแรม
จุดนี้ สามารถมองเห็นวิวของเมืองเอกได้ทั้งหมด
“ส้าวส้วย？”
ด้านข้างของดาดฟ้า เงาร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งนั่งอยู่ตรงนั้น ที่วางอยู่ตรงหน้าเขา เป็นขวดเบียร์มากมาย
เดินไปตรงหน้าหลายก้าว หลี่ฝางพบว่า เป็นส้าวส้วยจริงๆด้วย
“นี่นายทำอะไรของนาย”มองส้าวส้วย หลี่ฝางถามขึ้นด้วยใยหน้าที่หวาดกลัว
นี่เป็นโรงแรมที่สูงที่สุดในเมืองเอก สูงหลายร้อยเมตร นี่ถ้าตกลงไปละก็ แม้ว่าส้าวส้วยจะมีฝีมือเก่งกาจแค่ไหน ก็มีแค่ตายกับตายเท่านั้น
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ข้างๆของส้าวส้วย ที่มีขวดเบียร์ว่างเปล่าเจ็ดแปดขวดวางอยู่
“เจ้านาย คุณมาได้ยังไง”ได้ยินเสียงของหลี่ฝาง ส้าวส้วยรู้สึกตกใจนิดหน่อย
แต่ก็ยิ้ม“เจ้านายจะขึ้นมาดื่มหน่อยไหม”
“ฉันไม่ขึ้นไป นายลงมาได้ไหม”
“ถ้านายอยากดื่มเหล้า ฉันไปกับนายก็ได้ พวกเราไปดื่มที่บาร์กัน ไปดื่มในโรงแรม หรือหาร้านข้างทางก็ได้ ถ้านายกลัวว่าคนจะเยอะ พวกเราไปดื่มในห้องก็ได้ แต่นายทำไมต้องมาดื่มที่ดาดฟ้าด้วยเล่า มันอันตรายมากนะ ”หลี่ฝางสีหน้าตกใจจนเหงื่อแตก
แม้ว่าหลี่ฝางรู้จักส้าวส้วยเพียงไม่นาน แต่ก็ก่อเกิดความรู้สึกผูกพันแล้ว
หลี่ฝางรู้ หากไม่ใช่ส้าวส้วย ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะตายไปกี่ครั้งแล้ว
ส้าวส้วยหัวเราะ กระโดดลงมา “ช่างเถอะ ไม่ดื่มแล้ว”
“ปล่อยวางได้แล้วเหรอ”หลี่ฝางถามด้วยน้ำเสียงเบา
“ไม่”ส้าวส้วยส่ายหน้า
ในที่สุดส้าวส้วยก็ยอมรับว่าตัวเองชอบชิงฮิวแล้ว
“ผมจะปล่อย และอวยพรให้เธอด้วย”ส้าวส้วยพูดด้วยสีหน้านิ่ง
หลี่ฝางไม่ว่าอะไร ถ้าหากชื่นชอบด้วยใจจริง การลืมอีกฝ่าย เป็นเรื่องที่ยากเย็นเรื่องหนึ่งทีเดียว
ถ้าจะให้หลี่ฝางลืมลู่หลุ่ย นั่นคงทำไม่ได้ชัวร์
แต่ส้าวส้วยนอกจากจะลืมให้ลงแล้ว ก็ไม่มีตัวเลือกอื่น
เพราะชิงฮัวมีคนในดวงใจ และมีลูกแล้ว
ส้าวส้วยเน้นย้ำเสมอ ว่าคิดกับชิงฮัวแค่น้องสาว ตอนนี้ดูแล้ว น่าจะเป็นชิงฮัวที่ตลอดมาก็คิดกับส้าวส้วยแค่พี่ชายเท่านั้น
หลี่ฝางไม่กล้าจะคิดเลย ถ้าลู่หลุ่ยไปรักกับชายอื่น แล้วมีลูก เขาจะมีจุดจบอย่างไร
ถึงตอนนั้น หัวใจของเขาจะเจ็บปวดแค่ไหน
เดิมทีหลี่ฝางคิดว่าจะกลับไปดื่มกับส้าวส้วยที่ห้องพัก แต่ถูกส้าวส้วยปฏิเสธ
รุ่งเช้าของวันที่สอง ส้าวส้วยขับรถพาหลี่ฝางกลับไปที่สุ่ยมู่
หลี่ฝางเพิ่งจะกับไปที่ห้องเรียน ถังจิ้นก็เดินเข้ามาหา
“มีเรื่องเหรอ”
หลี่ฝางเงยหน้าขึ้น มองถังจิ้น
ถังจิ้นพยักหน้า พูดว่า “คุณชายหลี่ ผมได้ข่าวลือ ว่าหลิวเฉินกำลังหาคนอยู่ข้างนอก วันนี้เตรียมจะจัดการคุณ”
“หลิวเฉิน ”หลี่ฝางลืมไปแล้วว่าเขาคือใคร
“ก็ไอ้คนที่มันขวางคุณที่หน้าประตูเมื่อวาน”ถังจิ้นพูด
“ที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง”
หลี่ฝางเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเป็นใคร
หลี่ฝางยิ้มอย่างไม่แคร์ พูดว่า “ขอบใจนายที่เตือน”
“คุณชายหลี่ อย่าเห็นเป็นเรื่องเล็กนะ พ่อจองหลิวเฉินคนนี้ ช่วงนี้ติดตามพวกอันธพาล ถ้าหากเขามา เกรงว่าพี่ซินปาก็สู้ไม่ได้”ถังจิ้นเตือนขึ้นอีกครั้ง
“เอ๋ ใครกัน ร้ายกาจขนาดนั้นเชียว”หลี่ฝางถามขึ้นอย่างอดไม่ได้
ในใจของหลี่ฝาง มีความตื่นเต้นหรือกลัวเลยสักนิด ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องสถานะของตัวเอง ลำพังแค่ส้าวส้วยคนเดียวที่อยู่ข้างกายเขา ตัวเองจะไปกลัวไอ้พวกกุ๊ยพวกนั้นทำไม
“หวางเห้าคนนี้ เมื่อก่อนก็ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไร ก็แค่เถ้าแก่ศูนย์อาบน้ำเท่านั้น แต่ว่าเร็วๆนี้ เขากลับผงาดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่พื้นที่ของเสือเท่านั้นที่เขารับช่วงไว้ ยังมีพื้นที่ของเหยสงด้วย เป็นของเขาในเวลาสั้นๆ ”ถังจิ้นพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
หลี่ฝางยิ้มมุมปาก “ถังจิ้น ข่าวของนายนี่รู้ลึกดีจริงนะ ”
“แหะๆ เพื่อนในวงการของผมค่อนข้างเยอะ คุณชายหลี่ระวังตัวไว้หน่อยก็ดี ผมขอตัวกลับไปก่อนล่ะ”ถังจิ้นยิ้มอย่างเจียมตัว
หลังจากที่ถังจิ้น ได้รับเงินสิบล้านเป็นการตอบแทนจากส้าวส้วย ความคิดแรกของเขาก็คือ ยังเรียนทำหอกอะไรอีก
ชั่วขณะนั้น ถังจิ้นไม่อยากจะเรียนมหาลัยด้วยซ้ำ
แต่ว่า หลังจากที่ถังจิ้นเอาเรื่องนี้ไปบอกกับซินปา ซินปาก็ได้ขอร้องเขาเอาไว้
ซินปาบอกกับถังจิ้นว่า ขอเพียงสามารถเกาะขาของหลี่ฝางเอาไว้ อย่าว่าแต่สิบล้านเลย แม้แต่ร้อยล้าน พันล้าน ก็เป็นไปได้
ถ้าพูดเรื่องนี้ก่อนที่เขาจะได้รับเงิน ถังจิ้นคงคิดว่าซินปากำลังโม้อยู่แน่ๆ
แต่ตอนนี้ ถังจิ้นเชื่อแล้ว
แค่รูปถ่ายใบเดียว ก็ได้รับค่าตอบแทนเป็นเงินสิบล้าน มือเติบขนาดนี้ อย่าว่าแต่ในเมืองเอกเลย แม้จะเป็นทั่วทั้งประเทศ จะมีสักกี่คนที่ทำได้
ฉะนั้น ถังจิ้นจึงตัดสินใจอยู่ต่อที่สุ่ยมู่ เพื่อจะติดตามหลี่ฝางต่อไป
หลี่ฝางหันหน้าไป เห็นหวางเสี่ยวโก๋ “ทำไมหลี่ซ่วยซ่วยยังไม่มาเรียน เขายังไม่ดีขึ้นเหรอ”
“หายดีนานแล้ว เมื่อคืนยังออกไปเที่ยวอยู่เลย กลับมาตอนเที่ยงคืน เช้านี้ทายสิว่าฉันเห็นอะไร”หวางเสี่ยวโก๋ทิ้งปริศนา
“เห็นอะไร”
“รอยจูบ รอยจูบเป็นจ้ำๆ แม่เอ๊ย ไอ้นี่เมื่อคืนคงทำเรื่องไม่ดีมาแน่ ถามมันว่าใคร มันก็ไม่พูด ”หวางเสี่ยวโก๋พูดอย่างโมโหเล็กน้อย “นี่มันไม่มีน้ำใจกับเพื่อนฝูงเอาซะเลย”
“หึหึ เป็นเรื่องดีนี่ ”หลี่ฝางหัวเราะ ในใจรู้สึกปลื้มปริ่มแทน
หวางเสี่ยวโก๋เพิ่งพูดจบไปหยกๆ หลี่ซ่วยซ่วยก็มาพอดี ในมือเขาถือกล่องข้าวมาด้วย
หวางเสี่ยวโก๋ฉวยโอกาสที่หลี่ซ่วยซ่วยไม่ทันระวัง แย่งเอาไป “หลี่ซ่วยซ่วย นี่ใครให้นายมา”
ระหว่างพูด หวางเสี่ยวโก๋ก็เปิดกล่องข้าวออก
พอเปิดออกดู ข้างในมีข้าวปั้นเป็นรูปหัวใจ และยังมีกับข้าวอย่างดีอีกหลายอย่าง
“เย็ดเข้ อาหารเช้าแห่งรัก”
หวางเสี่ยวโก๋ถามขึ้นด้วยความอิจฉาริษยา “ซ่วยซ่วย สารภาพมาซะดีๆ นี่เป็นสาวจากคณะอะไร”
“เขาไม่ใช่คนในมหาลัยเรา”หลี่ซ่วยซ่วยตอบกลับสีหน้าแดงก่ำ
“มหาลัยอื่นเหรอ”หวางเสี่ยวโก๋ประหลาดใจอยู่บ้าง
หลี่ซ่วยซ่วยไม่พูดอะไร เพียงแต่แย่งเอากล่องข้าวหัวใจของเขาคืนมา
“มีรูปถ่ายหรือเปล่า เอามาให้ฉันดูหน่อย ซ่วยซ่วย”หวางเสี่ยวโก๋รีบถลาตัวเข้าไป ถามอย่างบีบคั้น
หลี่ซ่วยซ่วยถูกเซ้าซี้จนรำคาญ ในที่สุดก็ยอมเปิดปาก
“พวกนายเคยเจอเธอแล้ว”หลี่ซ่วยซ่วยพูดขึ้นด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง
“พวกเราเคยเจอเหรอ”หวางเสี่ยวโก๋กับหลี่ฝางอึ้งไป
เป็นสาวจากมหาลัยอื่น หลี่ฝางเคยเจอไม่กี่คนเท่านั้น ทั้งหมดเป็นคนที่หลี่ซ่วยๆรู้จักทั้งนั้น
“ไห่เย่น แฟนเก่าฉันเอง”ลังเลอยู่สักพัก หลี่ซ่วยซ่วยจึงพูดออกมา
“เธออยากคืนดีกับฉัน ฉันก็ตกลง”หลี่ซ่วยซ่วยมองหลี่ฝาง สายตามีแววรู้สึกผิด
ได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของหลี่ฝางกับหวางเสี่ยวโก๋ เดี๋ยวเขียวเดี๋ยวม่วง
ไห่เย่น
ผู้หญิงคนที่ทิ้งหลี่ซ่วยซ่วยไป ยังเยาะเย้ยเขานับครั้งไม่ถ้วน
ตอนนี้กลับอยากจะกลับมาหาหลี่ซ่วยซ่วย
ผู้หญิงหน้าเงินคนนั้น จะกลับมาหาหลี่ซ่วยซ่วยทำไม
นี่เห็นได้ชัดว่าต้องมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ
“หลี่ซ่วยซ่วย แม่เอ๊ยนี่แกบ้าไปแล้วเหรอ”หวางเสี่ยวโก๋ด่าออกไปตรงๆ