NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 484
บทที่484 ตู้เฟยที่บ้าไปแล้ว
ดวงตาของตู้เฟย จ้องตาโตเหมือนกับตาวัว
มีดในมือเขา แทงไปข้างในหัวใจของแม่ตัวเองแล้ว
“เสี่ยวเฟย……”
หลังจากที่ในปากของหญิงสาวที่แต่งงานแล้วพึมพำออกมาสองคำ ในดวงตาก็สูญเสียท่าทางของคนมีชีวิตอยู่
“แม่！”
“แม่ แม่อย่าตายนะ”
ตู้เฟยร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ เขามองแม่ของตัวเอง ในใจเจ็บปวดอย่างมาก
ตอนที่ตู้เฟยฆ่าตู้ต้าไห่ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกต่อต้าน แต่ก็ไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก
อย่างที่จูเก่อชิงบอก ถ้าตอนนั้นตู้เฟยไม่อยากล่ะก็ ตู้ต้าไห่อาจจะไม่ตาย หรือถึงตาย ก็ไม่ตายในเงื้อมมือของ ตู้เฟยลูกชายแท้ๆแน่
แต่ตู้เฟยเสียใจไปแล้ว
ตอนนี้มองแม่ตัวเองตายในมือของตัวเอง ในใจเขาก็ยิ่งเจ็บปวด
จูเก่อชิงปล่อยมือ มีดออกจาก หัวใจของหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว
เสียงแทงขึ้นมา เลือดจำนวนหนึ่ง ไหลออกมาจากหัวใจของหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว กระเด็นใส่หน้าของตู้เฟย
“แม่！”
ตู้เฟยร้องเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง ปล่อยมีดในมือ แล้วกอดแม่ของตัวเองไว้
เดิมที หญิงสาวที่แต่งงานแล้วยังหายใจรวยริน มีลมหายใจอยู่
ตาพอเอามีดออก หญิงสาวที่แต่งงานก็ตายสนิท
ตู้เฟยกอดแม่ของตัวเองไว้แน่น ดวงตามีน้ำตาไหล
“แม่ แม่ฟื้นสิ แม่ตายไม่ได้นะ！”
“ผมไม่มีคนในครอบครัวอยู่บนโลกนี้แล้ว แม่จะทิ้งผมไม่ได้นะ”
“แม่ แม่อย่าตายนะ”
“แม่ตีผมได้ไหม ลูกผิดไปแล้ว แม่ตีผมสิ”
ตู้เฟยเหมือนกับคนบ้า จับมือของแม่ตัวเอง จากนั้นก็ตบหน้าตัวเอง
แต่มือของหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว ได้อ่อนปวกเปียกแล้ว
เธอตายแล้ว ตายสนิทจนตายไม่ได้อีกแล้ว
“แม่ ผม่ตีผมด่าผมก็ได้ อย่าไม่สนใจผมสิ”ตู้เฟยเหมือนกับคนโง่ มองแม่ของตัวเองแล้วพูด
จูเก่อชิงมองตู้เฟย แล้วพูดขำๆ：“เป็นไงบ้าง ตู้เฟย คิดจะเป็นคนของตระกูลจูเก่อพวกเราหน่อยไหม？”
“ตอนนี้คุณไม่มีพันธะใดๆแล้ว เป็นคนของตระกูลจูเก่อของพวกเราได้แล้ว”
ตู้เฟยกัดฟัน สูดความโกรธเข้าไป อารมณ์ของเขาโมโหอย่างมาก หลี่ฝางอยู่ห่างสิบกว่าเมตร ก็รู้สึกถึงความโกรธของตู้เฟย
ตู้เฟยถือมีดในมือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเล็งไปที่ต้นขาของจูเก่อชิง แล้วแทงลงไป
จูเก่อชิงถอยไปไม่กี่ก้าวอย่างง่ายดาย หลบออก
“เห้อ ไม่รู้ผิดชอบชั่วดีเลยจริงๆ”
“ผมเพิ่งช่วยคุณคุณรู้ไหม？ผู้หญิงคนนั้นคือจุดอ่อนของคุณ มันเป็นไปได้ที่จะถูกคนเอามาขู่ ตอนนี้ บนโลกนี้ไม่มีใครที่จะขู่คุณได้อีกต่อไปแล้ว คุณไม่มีคนมาต่อกรอีกแล้ว ตู้เฟย คุณควรจะขอบคุณผม และก็ยินดีกับตัวคุณเอง”
จูเก่อชิงยิ้มอย่างน่ากลัว
ตู้เฟยมองจูเก่อชิงเขม็ง มุมปากกระตุกหน่อยๆ：“ผมขอบคุณแม่คุณดิ！”
พูดจบ ตู้เฟยถือมีดแทงลงไป
จูเก่อชิงส่ายหน้า ใบหน้าพูดอย่างผิดหวัง：“เห้อ ความหวังดีของผมช่างเปล่าประโยชน์จริงๆ”
จูเก่อชิงถอยหลังไปสองสามก้าว ผู้ชายล่ำก็ขึ้นมา กั้นตู้เฟยไว้ เอามีดในมือของเขา แย่งไป
ตอนที่ผู้ชายล่ำจะใช้มีดจัดการตู้เฟย จูเก่อชิงพูดเบาๆ：“อย่าเพิ่งฆ่าเขา ให้ตู้เฟยเจ็บปวดสักพักเถอะ”
“ตอนนี้เขากำลังเสียใจกับการปลิดชีพแม่ ให้เขาได้รู้สึกหน่อย”
จูเก่อชิงมองตู้เฟย พูดอย่างเจ้าเล่ห์：“ไม่แน่เขาอาจจะเปลี่ยนความคิด”
“ครับ คุณชาย”
ผู้ชายล่ำๆพยักหน้า ยกเท้าขึ้นมา เตะตู้เฟยลอยออกไป
จากนั้น ผู้ชายล่ำก็มองมาทางหลี่ฝาง จากนั้นที่มุมปากก็ปรากฏรอยยิ้ม
“ในเมื่อไม่ได้รับเชิญแต่พวกคุณมาเอง งั้นผมก็จะปฏิบัติต่อพวกคุณอย่างดีละกัน”ผู้ชายล่ำยิ้มอย่างชั่วร้าย จากนั้นก็ถือมีด พุ่งไปทางส้าวส้วย
ไม่รอให้ส้าวส้วยลงมือ ซุนจิ้นก็เดินหน้าไป เข้าไปหา
เผชิญหน้ากับการโจมตีก่อนของซุนจิ้น ผู้ชายล่ำๆก็หัวเราะอย่างดูถูก：“อยากตายเหรอ！”
ซุนจิ้นไม่พูด ตั้งใจมองไปที่ผู้ชายล่ำ
สู้กันไปมา ซุนจิ้นกับผู้ชายล่ำก็ยังไม่มีผลแพ้ชนะออกมา
ช่วงคลุมเครือนี้เอง ผู้ชายล่ำก็ได้เปรียบ
และตอนนี้เอง ผู้ชายล่ำถอยหลังไป มองซุนจิ้นแล้วถาม：“คุณคือคนของตระกูลซูน？”
“คุณรู้ได้ไง？”
ซุนจิ้นขมวดคิ้วหน่อยๆ เขาคิดไม่ถึงว่า ผู้ชายล่ำตรงหน้าคนนี้ จะรู้จักตัวเอง
“เหอะเหอะ คุณกับซุนต้าเซิ่นหน้าตาเหมือนกันเลย”
ผู้ชายล่ำพูดด้วยรอยยิ้มเย็นชา：“เขาคือพ่อคุณสินะ？ซุนต้าเซิ่นนั่น แต่ช่างโง่เสียจริง ตัวเองเปิดสำนักศิลปะการต่อสู้มา ได้กังฟูเล็กๆน้อยๆ แต่ช่างยุ่งเรื่องชาวบ้านเสียจริง ……”
“คิดไม่ถึงนะ ตระกูลซูนจะยังมีคนรอดไปได้ ถึงตอนนั้นผมจะยังเด็ก แต่ก็เข้าร่วมการล้อมปราบตระกูลซูน ผมจำได้ว่าตระกูลซูนถูกพวกเราฆ่าหมด แล้วคุณมีชีวิตอยู่ได้ไง？”
ผู้ชายล่ำส่ายหน้า พูดว่า：“หรือว่า ตอนนั้นคุณไม่อยู่ที่ตระกูลซูน？”
“คุณฆ่าพ่อผมเหรอ？”
ซุนจิ้นกัดฟันแน่น ตาแดงทันที
“คุณอย่าปรักปรำผมสิ ตอนนั้นผมเพิ่งสิบกว่าขวบ จะไปเป็นคู่ต่อสู้พ่อคุณได้ไงล่ะ แต่คุณน่าจะมีพี่ชายคนหนึ่ง ตอนนั้นเขาประมาณสิบขวบ เขาน่ะโดนผมฆ่า ถ้าคุณอยากจะแก้แค้น ก็แก้แค้นแทนพี่ชายคุณได้”
ผู้ชายล่ำหรี่ตาลงหัวเราะ：“แต่ ดูจากความสามารถเล็กๆน้อยๆของคุณแล้ว วันนี้ได้กระอักแน่”
“ช่างเถอะ ให้ผมจัดการปลาตัวนี้อย่างคุณที่หนีไปได้ของตระกูลซูนดีกว่า”
ผู้ชายล่ำพูดจบ ก็ถือมีดพุ่งเข้าไป
และซุนจิ้นก็ถูกความโกรธครอบงำเต็มหัว เขากำหมัดแน่น ปล่อยหมัดชกไป
“คุณจะไปช่วยเขาไหม”
หลี่ฝางเดินหน้าเข้าไป มองส้าวส้วยแล้วถาม
หลี่ฝางเป็นห่วงซุนจิ้นมาก ถึงแม้หลี่ฝางกับซุนจิ้นไม่ได้สนิทอะไรกันนัก แต่เมื่อสักครู่ หลังจากที่ซุนจิ้นตระหนักถึงอันตรายด้านหลัง ก็มาคุ้มกันที่หลังตัวเองให้เลย ทำให้หลี่ฝางประทับใจหน่อยๆ
บวกกับตัวซุนจิ้นเองนั้นน่าสงสารมาก ตอนนี้ทำงานให้ตระกูลหลี่อีก ดังนั้นหลี่ฝางไม่อยากให้ซุนจิ้นเป็นอะไรไป
ผู้ชายล่ำคนนี้ ปล่อยเท้าไปจนเตะตู้เฟยลอยออกไปได้ ที่มือก็ถือมีดไว้ด้วย……
ในใจของหลี่ฝาง ไม่แน่ใจต่อซุนจิ้นเท่าไหร่
ส้าวส้วยส่ายหน้า：“ถ้าผมช่วย พอเรื่องจบซุนจิ้นจะว่าผมได้”
“วางใจเถอะ ซุนจิ้นไม่เป็นอันตรายหรอก”
ส้าวส้วยพูดอย่างมั่นใจสุดๆ：“ผมเคยรับปากอาจารย์ไว้ จะไม่ให้ใครทำร้ายซุนจิ้น”
“แต่เขาได้รับบาดเจ็บแล้ว”
หลี่ฝางถอนหายใจ แล้วพูด：“ทั้งตระกูลถูกฆ่า ความจริงนี้สำหรับซุนจิ้นแล้ว มันโหดร้ายมาก”
ส้าวส้วยไม่พูด
ที่จริงสามารถปิดบังซุนจิ้นได้ไปตลอด แต่เพื่อที่จะหลอกใช้ซุนจิ้น ลุงเฉียนจึงเอาความจริงนี้ไปบอกซุนจิ้น
หลี่ฝางพูดไม่ได้ว่าลุงเฉียนถูกหรือผิด
ซุนจิ้นมีสิทธิ์จะรู้ความจริง แต่ การกระทำของลุงเฉียน เท่ากับทำลายความหวังดีหลายปีนี้ของจูเก่อชื่อ
ซุนจิ้นในตอนนี้ กลายเป็นบ้าคลั่งสุดๆ
“มวยสิงอี้？”
“ตอนนั้นที่บ้านคุณเปิดค่ายมวย สิ่งที่สอนคือมวยสิงอี้ ก็แค่มวยสิงอี้นี้ หลังจากพ่อคุณตาย ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้สืบทอดเหรอ？แล้วใครสอนคุณ？”
ผู้ชายล่ำมองซุนจิ้น ถามอย่างงงวย
“เป็นหลอซ่ารับคุณไว้เหรอ？”
ตอนที่ผู้ชายล่ำสงสัยนั้น ซุนจิ้นคว้าโอกาส โจมตีด้วยหมัดสำเร็จ ต่อยไปที่หน้าอกของผู้ชายล่ำ ต่อยจนทำให้เลือดออกมา
“ถือว่าคุณแอบโจมตีสำเร็จ”
ผู้ชายล่ำหัวเราะอย่างไม่แคร์：“ช่างเถอะ ถือว่าผมให้คุณต่อยผมสักหมัดละกัน”
“ยังไงตอนนั้นพี่ชายคุณก็สิบขวบเอง ฆ่าเด็กสิบขวบคนหนึ่ง สำหรับผมแล้วมันต้องชนะแน่นอน”
“หมัดนี้ ถือว่าชดเชยกับพี่ชายคุณที่เสียไปละกัน”
หลังจากผู้ชายล่ำพูดจบ คิ้วก็ขมวดอย่างเยือกเย็น：“ต่อมา ผมจะไม่ยอมคุณแล้ว”
ซุนจิ้นไม่พูด พุ่งเข้าไปทันที ปล่อยหมัดออกไปทะละหมัด ความเร็วนั้นไวมาก และแรงก็มากพอด้วย
ซุนจิ้นในตอนนี้ เข้าสู่สถานะบ้าคลั่งแล้ว
ถึงมีดจะแทงที่ตัว ก็ไม่สน รู้จักแต่โจมตีอย่างบ้าคลั่ง
และมีมีดบาดไปที่คอของซุนจิ้น ซุนจิ้นก็ยังคงสู้อย่างไม่ใส่ใจ ตีไปที่หน้าของผู้ชายล่ำๆ
ไม่นานนัก ที่ตัวของซุนจิ้น ก็บาดเจ็บไปทั้งตัวแล้ว
“คุณใกล้จะรับมือไม่ไหวแล้ว”หลี่ฝางมองซุนจิ้น จู่ๆก็พูดอย่างเจ็บปวด
ส้าวส้วยตอบอืม ค่อยๆเข้าไปข้างหน้า：“ซุนจิ้น คุณถอยมาก่อนเถอะ”
“ส้าวส้วย ผมได้อยู่”ซุนจิ้นพูดยืนหยัด
ส้าวส้วยตบไหล่ของซุนจิ้น แล้วพูด：“อย่าฝืนเลย หรือว่าคุณอยากตายที่นี่จริงๆ？”
“สู้ต่อไป ผลลัพธ์สุดท้ายคุณก็จะพินาศไปกับเขา”