NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 506
บทที่ 506 ศัตรูหัวใจของหลี่ฝาง
“พี่จะทำอะไร?”
โก่เอ๋อส่งสายตาเตือนให้กับชายสวมแว่นดำ เธอรู้จักพี่ชายของตนดี ธรรมดาแล้วถ้ามีรอยยิ้มแบบนี้ พี่ชายของตน ต้องไม่ได้คิดเรื่องดีแน่ๆ
“พี่ ฉันเป็นน้องสาวแท้ๆ ของพี่นะ” โก่เอ๋อพูดกับชายสวมแว่นดำ อย่างกลัวๆ
“ยัยเด็กนี่ ในหัวคิดแต่เรื่องอะไรเหนี่ย ถึงฉันจะชั่วแค่ไหน ฉันจะลงมือกับน้องสาวแท้ๆ ได้ยังไง?”
ชายสวมแว่นดำเขกไปที่หน้าผากของโก่เอ๋อหนึ่งที และใช้สายตามองเธออย่างดุๆ
“ใครจะไปรู้ล่ะ ฉันได้ยินแม่พูด ว่าเมื่อสองปีก่อนพี่ยังแอบดูฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เลย” โก่เอ๋อตอกกลับอย่างไม่ไยดี
“อยากรู้อยากเห็น รู้จักมั้ย ใครใช้ให้เธอเจริญเติบโตไวขนาดนั้น……”
หน้าของชายสวมแว่นดำเลิ่กลั่กเล็กน้อย： “เรื่องนี้ต่อไปไม่ต้องพูดถึงแล้วเข้าใจมั้ย ไม่ดีทั้งต่อเธอและฉัน”
“งั้นพี่รีบพูดมา พี่ขอร้องอะไรฉัน?” โก่เอ๋อมองชายสวมแว่นดำ แล้วยิงคำถาม
“ผู้หญิงคนนั้นชื่ออะไร? น้องสาว พี่พูดอย่างไม่ปิดบัง พี่ชอบหล่อนเข้าแล้ว รักแรกพบ！” ชายสวมแว่นดำชี้ไปที่ลู่หลุ่ย แล้วส่งสายตายิ้มตาหยีให้
“เชี่ย พี่ สายตาดีๆ หน่อยได้มั้ย ผู้หญิงแบบนี้ พี่ก็ชอบลง ที่เมืองหลวงสาวงามตั้งมากมายตามจีบพี่ พี่ดูถูก พี่กลับอยากจีบผู้หญิงคนนี้? ผู้หญิงคนนี้เห็นชัดๆ ว่าเป็นหญิงบ้านนอกนะ?” โก่เอ๋อมองแรงใส่ชายสวมแว่นดำ และพูดอย่างโมโห： “ฉันไม่เห็นด้วย”
“ถ้าพี่จะจีบเธอจริงๆ งั้นฉันจะตัดความสัมพันธ์พี่น้องกับพี่” โก่เอ๋อกอดอก และทำหน้าแน่วแน่
“ถ้าจีบติดจริงๆ ตัดก็ตัด พี่เห็นว่าไอ้หนุ่มนั่น เหมือนจะเป็นแฟนของผู้หญิงคนนั้น”
“เห้อ ยื่นแก้วให้วานรแท้ๆ เลย” ชายสวมแว่นดำถอนหายใจ และพูดอย่างเสียดาย
“แต่ก็ยังดีที่พวกเขายังไม่ได้แต่งงานกัน ฉันยังมีโอกาสอยู่” ชายสวมแว่นดำพูดปลอบใจตัวเอง
“พี่ก็รู้ว่าเขามีแฟนอยู่แล้ว พี่ยังจะไปจีบ พี่ บอกสิว่าพี่เหี้ยมั้ย อีกอย่างหลี่ฝางเขาก็ไม่ใช่คนธรรมดาอะไร เขาเป็นคุณชายของตระกูลหลี่ ไม่ได้จนไปกว่าพวกเรา” โก่เอ๋อพูดยู่ปาก
“เหอะๆ มีเงินแล้วยังไง? ที่เมืองหลวงคนที่มีเงินกว่าเรามีตั้งเยอะ มีใครเทียบฉันได้?” ชายสวมแว่นดำพูดเหยียด
“ช่างเถอะ ไม่พูดกับพี่แล้ว ถ้าพี่สามารถจีบลู่หลุ่ยติด ก็ถือว่ามีฝีมือ” โก่เอ๋อพูด
“ทำไมเธอถึงได้ดูถูกพี่ชายอย่างฉันล่ะ”
ชายสวมแว่นดำพูดอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็ยิ้ม： “ที่แท้เธอชื่อลู่หลุ่ยนี่เอง”
“เอาล่ะ เธอยุ่งเรื่องของเธอไปเถอะ ที่เหลือ ฉันไปสืบเอง” ชายสวมแว่นดำหัวเราะฮี่ๆ
คนอย่างชายสวมแว่นดำ ขอแค่รู้ชื่อของเธอ ก็สามารถรู้เรื่องของเธอทั้งหมดอย่างง่ายดาย
ส่วนหลี่ฝางก็เดินเข้ามาในตอนนั้นพอดี
“อย่ามายุ่งกับแฟนของฉัน ได้ยินมั้ย?” หลี่ฝางมองชายสวมแว่นดำพลางพูด
“เห้ย นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบแฟนของนายนะ?” ชายสวมแว่นดำหัวเราะฮี่ๆ แล้วพูดยั่วเล็กน้อย
“ฉันไม่ได้ตาบอด สายตาที่นายมองแฟนของฉันมันไม่ปกติ” หลี่ฝางจ้องชายสวมแว่นดำ： “ฉันรู้ว่าฐานะของนายมันพิเศษ แต่ว่านายฟังไว้ให้ดี ถ้าหากนายกล้าแย่งแฟนฉันจริงๆล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยนายไปแน่ๆ ”
“นายชื่อหลี่ฝางใช่มั้ย?” ชายสวมแว่นดำยิ้มอย่างนิ่งๆ
“ใช่ ฉันชื่อหลี่ฝาง”
“หลี่ฝาง นายคือคนเดียวที่กล้าข่มขู่ฉันต่อหน้า” ชายสวมแว่นดำยิ้ม แล้วพูด： “นายเป็นคนแรก”
“ฉันชื่นชมในความกล้าของนาย วางใจ ฉันจะไม่ใช่ประโยชน์จากฐานะพื้นเพของฉันมาบีบนายหรอก ถ้าเป็นแบบนั้น มันจะรังแกนายเกินไปหน่อย ฉันจะแข่งกับนายอย่างยุติธรรม” ชายสวมแว่นดำพูด
“เอาล่ะ ฉันไปก่อนนะ ดูแลน้องสาวแทนฉันด้วย ถ้าน้องสาวฉันโดนรังแกล่ะก็ นายต้องรับผิดชอบ” ชายสวมแว่นดำเตือนหลี่ฝางหนึ่งประโยค
“ฉันมีสิทธิ์อะไรไปดูแลน้องสาวนาย?” หลี่ฝางขมวดคิ้วอย่างเอือมระอา
“ถือซะว่าเป็นภารกิจที่ฉันมอบให้นายแล้วกัน นายช่วยฉันทำให้สำเร็จ หลังจากนี้นายไปที่เมืองหลวง ฉันรับประกันได้ว่าไม่มีใครกล้ารังแกนาย แม้กระทั่งปัญหาในเมืองเอก ฉันก็สามารถช่วยนายจัดการได้”
ชายสวมแว่นดำตบไปที่ไหล่ของหลี่ฝาง แล้วพูด： “เชื่อฉันเถอะ ฉันมีความสามารถนั้น”
พูดจบ ชายสวมแว่นดำก็หันไปไม่หันกลับมา
หลังจากชายสวมแว่นดำเดินไปแล้ว หลี่ฝางก็พูดกับโก่เอ๋อ： “ทำไมที่ชายเธอเหมือนกับคนโง่เลย”
“อะไรเรียกว่าเหมือน เขานั่นแหละคือคนโง่มั้ย?” โก่เอ๋อหึใส่
หลี่ฝางยิ้ม แล้วเดินมาหาลู่หลุ่ย
“เมื่อกี้นายคุยอะไรกับเขาเหรอ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าที่พวกนายคุยกัน มันเกี่ยวข้องกับฉัน?” ลู่หลุ่ยถามขึ้น
เมื่อกี้ตอนที่หลี่ฝางคุยกับชายสวมแว่นดำ ทั้งสองคนมองมาที่ลู่หลุ่ยไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ดังนั้นลู่หลุ่ยจะสงสัยก็ไม่แปลก
“เขาชอบเธอเข้าแล้ว”
หลี่ฝางยิ้ม พูดกับลู่หลุ่ยอย่างไม่ปิดบัง แล้วพูด： “จะไม่พูดก็ไม่ได้ ไอ้บ้านี่ก็ตาแหลมดีนะ”
“ฉันเป็นของนาย ใครก็แย่งไปไม่ได้” ลู่หลุ่ยพิงไปที่ร่างของหลี่ฝาง แล้วพูด
หลี่ฝางได้ยินแบบนี้ จู่ๆ ก็รู้สึกถึงความหวานในใจ
“แต่ก่อนหน้านั้นนายต้องไม่เจ้าชู้ ถ้าหากนายกล้านอกใจฉันครั้งนึง ฉันจะนอกใจนายสักสิบครั้ง หลี่ฝาง นายได้ยินมั้ย?” ลู่หลุ่ยเงยหน้ามองหลี่ฝาง แล้วกล่าวเตือน
หลี่ฝางสะดุ้งในใจ แล้วรีบพูดขึ้น： “วางใจเถอะ ฉันไม่หักหลังเธอหรอก ฉันมีภรรยาที่สวยขนาดนี้แล้ว จะแอบไปมีกิ๊กได้ยังไง เธอว่าจริงมั้ย? ลู่หลุ่ย”
“พวกนายสองคนอย่าหวานกันจะได้มั้ย ยังมีคนเป็นๆ ยืนหัวโด่อยู่ข้างๆ นะ”
โก่เอ๋อพูดอย่างหงุดหงิด： “เลี่ยนจริงๆ เลย ฉันขนลุกหมดแล้ว”
หลี่ฝางไปส่งลู่หลุ่ยที่คณะกรรมการกิจการกระจายเสียง จากนั้นก็ถามโก่เอ๋อ： “เธออยู่คณะไหน?”
“ฉันยังคิดไม่ออก ไปเล่นที่คณะวิทยาการคอมสักหน่อยก่อน จากนั้นค่อยไปคณะเศรษฐศาสตร์ของนาย แล้วค่อยไปคณะกรรมการกิจการกระจายเสียง ฉันฉลาดขนาดนี้ ไปเล่นที่คณะไม่กี่วัน รอตอนรับปริญญา ต้องเป็นคนที่มีความสามารถที่สุดแน่ๆ” โก่เอ๋อทุบหน้าอกตนเอง แล้วพูดอย่างมั่นใจ
“กลัวว่าจะเรียนอะไรแล้วก็ไม่ได้สักอย่างมากกว่า สุดท้ายกลายเป็นคนกาก” หลี่ฝางพูดเหน็บแนม แล้วรีบวิ่งหนีไป
หลี่ฝางกลับเข้ามาในห้องเรียน หลี่ซ่วยซ่วยก็วิ่งเข้ามาหา
“เมื่อคืนนายไม่เป็นไรใช่มั้ย?” หลี่ซ่วยซ่วยเข้ามาหาหลี่ฝาง และถามอย่างเป็นห่วง
ในใจหลี่ฝางรู้สึกปลื้มเล็กน้อย： “ไม่เป็นไร เจอปัญหานิดหน่อย แต่ว่าจัดการได้แล้ว”
“งั้นก็ดี คืนนี้จองโต๊ะไว้ที่ร้านอาหารหน้ามหาลัย นายอย่าลืมล่ะ หลี่ฝาง ฉันบอกกับพวกไห่เย่นแล้ว”
หลี่ซ่วยซ่วยพูดพลางมองหลี่ฝาง
หน้าของหลี่ฝาง เปลี่ยนไปทันที： “นายอยากให้ฉันไปจริงดิ?”
“อืม หลี่ฝาง นายช่วยฉันสักครั้งเถอะนะ ครั้งสุดท้าย ฉันก็จะเชื่อใจไห่เย่นอีกสักครั้ง แค่ครั้งเดียว” หน้าของหลี่ซ่วยซ่วย ซับซ้อนเล็กน้อย： “ฉันรักเธอจริงๆ ปล่อยเธอไปไม่ลง ถ้าทำได้ ฉันคงไม่มาขอร้องนาย”
“ฉันรู้ว่าเธอไม่คู่ควร และก็รู้ว่าเธออาจจะมีเรื่องในใจที่ไม่อยากบอกใคร แต่ฉัน……” หลี่ซ่วยซ่วยพูด พลางทำหน้าเข้ม
“ฉันเข้าใจแล้ว”
หลี่ฝางพยักหน้า แล้วพูด： “ฉันจะไป ถ้าสัญญาไม่มีปัญหาอะไร ฉันก็จะเซ็น”
“แต่เพราะนาย” หลี่ฝางตบไปที่บ่าของหลี่ซ่วยซ่วย แล้วพูด
“ขอบคุณนะ หลี่ฝาง” หน้าของหลี่ซ่วยซ่วยเต็มไปด้วยความปลื้มใจ
“เอาล่ะ คนกันเอง ไม่ต้องพูดอะไรแบบนี้” หลี่ฝางยิ้มอย่างไม่ได้อะไร： “ถ้าเธอกลับมาจริงๆ ล่ะ?”
หลี่ซ่วยซ่วยอืมเสียงหนักแน่น ที่ปากมีแต่รอยยิ้มของความสุขและความตื่นเต้น
เมื่อเห็นเงาร่างของหลี่ซ่วยซ่วยจากไป หลี่ฝางก็ส่ายหน้า และหน้าซีดทันที
หลี่ฝางไม่เข้าใจความรักในแบบที่หลี่ซ่วยซ่วยมอง เห็นกับตาชัดๆ แล้วว่าไห่เย่นอยู่ในป่าเพื่อหยิ่นเหล่ยแล้วเธอทำอะไร แต่ว่า หลี่ซ่วยซ่วยกลับยังคงยินดีรับไห่เย่น……
จุดนี้ หลี่ฝางทำไม่ได้
และหลี่ฝางยังเชื่อว่า ผู้ชายปกติ ก็ไม่มีทางทำได้ นอกจาก……จะรักฝั่งลึกเข้ากระดูกดำ
“นายจะช่วยเขาจริงๆ เหรอ?”
หลังจากหลี่ซ่วยซ่วยไปแล้ว หวางเสี่ยวโก๋ก็พูดอย่างไม่ค่อยแฮปปี้： “เห็นได้ชัดว่าไห่เย่นหลอกใช้หลี่ซ่วยซ่วยเพื่อเข้าหานาย ให้เซ็นสัญญา หาเงินแค่นั้น”
“นี่มันแค่สิ่งที่พวกเราคาดเดา” หลี่ฝางพูดขึ้น
“เหอะๆ หลี่ฝาง นายเริ่มเรียนรู้ที่จะหลอกตัวเองแล้วหรือไง รู้ๆ กันอยู่ว่านายก็คิดแบบเดียวกันกับฉัน” หวางเสี่ยวโก๋ส่ายหน้า แล้วหัวเราะเหอะๆ
หลี่ฝางก็หัวเราะตาม： “ฉันแค่ไม่มีทางเลือก”
“หลี่ซ่วยซ่วยยอมที่จะเชื่อแบบนั้น ถ้าหากฉันไม่เชื่อ แล้วปฏิเสธไปอย่างไร้เยื่อใย งั้นหลี่ซ่วยซ่วยคงต้องแค้นฉันแน่ๆ ถึงตอนนั้น ฉันคงต้องเสียเพื่อนที่ดีไปคนนึง เสียแม้กระทั่งพี่น้องที่ดีไปด้วย”
หลี่ฝางยิ้มอย่างปลงๆ ： “หลี่ซ่วยซ่วยสำคัญกว่าสัญญาฉบับนึงเยอะ”