NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 84
บทที่84 หลี่ฝางถูกแทง
เวลานี้หลี่ฝางหัวเราะ พูด： “ที่ผมควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว ผมกลับแล้วนะ”
พูดจบ หลี่ฝางก็กลับไปในผับ
พอคิดว่าหลิวเฉียวเฉียวยังเป็นสาวเวอร์จิ้น ในใจของหลี่ฝางก็ยังใจเต้น เสียใจสุดๆ เธออุตส่าห์มารุกถึงที่ ทำไมตัวเองยังปฏิเสธอีก？
มีถนนดีกว่ามีหญ้า เนรคุณ เห้อ ทำไมตัวเองยังทำเรื่องไม่มีเหตุผลขนาดนี้ได้อีก？
เห็นหลี่ฝางกลับมาที่ผับ หลิวเฉียวเฉียวไม่ได้ตามกลับมา ใบหน้าเซี่ยลู่ก็ดีใจมากขึ้น
“เห็นไหม？ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหม หลี่ฝางไม่ได้ชอบเธอ ก็แค่เผลอไปตามน้ำกับเธอแหละ” เซี่ยลู่พูดอย่างภูมิใจ
“เซี่ยลู่ หลี่ฝางเป็นของคุณ ใครก็แย่งไปไม่ได้” กงฉีก็พูดตาม
เซี่ยลู่หัวเราะ พูด： “ไป พวกเราออกไปดูเธอ”
“ไปดูเธอทำไม？” กงฉีไม่ค่อยอยากเท่าไหร่
“ยังไงก็เป็นเพื่อนมาหลายปี จะเสียไปแบบนี้ไม่ได้ ในเมื่อฉันแน่ใจแล้วว่าหลี่ฝางไม่สนใจเธอ งั้นฉันก็ต้องขอโทษเธอ”
เซี่ยลู่คิดในใจ เลิกคบกับจางเชี่ยนแล้ว ถ้าต้องเลิกเป็นเพื่อนกับหลิวเฉียวเฉียวอีก งั้นตัวเองคงไม่เหลือเพื่อนรักสักคนเลยเหรอ？
ตอนที่เซี่ยลู่ออกมา หลิวเฉียวเฉียวกำลังจะเรียกรถออกไป
หลิวเฉียวเฉียวเห็นเซี่ยลู่ พูดด้วยความโกรธ： “คุณวิ่งออกมาทำไม มาดูฉันร้องไห้เหรอ？”
“ไม่ใช่ เฉียวเฉียว คุณฟังฉันอธิบาย เมื่อกี๊ฉันไม่ได้ตั้งใจว่าคุณ” เซี่ยลู่ส่ายหน้า ทำเป็นน่าสงสาร： “ฉันก็ชอบหลี่ฝาง ดังนั้นเมื่อกี๊เห็นคุณกับเขากอดกัน ก็เลยโกรธมาก เลยว่าคุณไปแบบนั้น”
“เฉียวเฉียว ฉันรู้ว่าผิด……”
“เฉียวเฉียว ไม่ใช่ว่าคุณอยากได้ชุดลิปสติกวันคริสต์มาสของดิออร์มาตลอดเหรอ ฉันซื้อให้คุณเอาไหม？” เซี่ยลู่เขย่าแขนหลิวเฉียวเฉียว เขย่าไป พูดไป
หลิวเฉียวเฉียวลังเลเล็กน้อย จึงพูด：” ในเมื่อคุณยังชอบหลี่ฝาง งั้นฉันก็จะยกเขาให้คุณ”
ในใจเซี่ยลู่ยิ้มอย่างเยือกเย็น：เป็นหลี่ฝางที่ไม่ชอบคุณ ยกให้ฉันอะไรกันล่ะ？เสแสร้งจริงๆ เลย
หลิวเฉียวเฉียวก็แอบคิดในใจ：คุณคิดว่าหลี่ฝางไม่ชอบฉันแล้วจะชอบคุณเหรอ？อย่าฝันหวานหน่อยเลย ยังไงวันหนึ่ง คุณก็จะเจอเหมือนฉันเอง
หญิสาวทั้งสองต่างมีเลศนัย กลับขึ้นรถแท็กซี่ไปด้วยกัน ทิ้งกงฉีไว้หน้าผับคนเดียว
เวลานี้ในผับ ถังหยู่ซวนกลับมาจากลานเต้น พูดด้วยใบหน้าเซ็งๆ ： “หลี่ฝาง เกิดอะไรขึ้น พวกสาวสวยเมื่อกี๊ไม่ใช่ว่าเต้นดิสโก้กับคุณอยู่เหรอ？ทำไมผมไม่เห็นพวกเขาแล้วล่ะ”
“พวกเธอไปแล้ว” หลี่ฝางพูดเรียบๆ
“ทำไมไปล่ะ？” ถังหยู่ซวนพูดอย่างผิดหวัง
“ชอบคนไหน ผมเอาวีแชทให้” หลี่ฝางถาม
ถังหยู่ซวนหัวเราะ： “ผมยาว สวมกางเกงขาวนั่นไง ก็คนที่เป็นเจ้าของวันเกิดวันนี้ไง”
“คุณพูดถึงหลิวเฉียวเฉียว เดี๋ยวผมแนะนำให้”
หลี่ฝางก็เอาวีแชทของหลิวเฉียวเฉียวแนะนำให้ถังหยู่ซวนทันที เวลานี้ถังหยู่ซวนก็พูด： “ใช่สิ หลี่ฝาง บัตรคุณเลขอะไร ผมโอนเงินให้”
“เงินอะไร？”
“เงินค่ารถไง”
“นั่นเอาชดใช้ให้คุณต่างหาก จะให้ผมทำไม” หลี่ฝางตบถังหยู่ซวน พูด： “เอาไปซื้อรถคันใหม่ ถ้าไม่พอ ผมค่อยให้คุณยืม รถน่ะ เป็นหน้าของผู้ชายอีกใบ คุณบอกคุณหน้าตาดูไม่ดี แล้วถ้าไม่ซื้อรถดีๆ สักคัน จะเอาไปจีบสาวในสังคมได้ไง”
“หลี่ฝาง คุณพูดแบบนี้ ผมต้องคุยกับคุณดีๆ แล้วล่ะ ผมไม่หล่อไปกว่าคุณเหรอ？” ถังหยู่ซวนกลอกตาใส่หลี่ฝาง
หลี่ฝาง ไม่เล้าหลือกับถังหยู่ซวนต่อ แต่ไปตรงหน้าจางกงหมิง
“พี่หมิง ต้องขอบคุณคุณจริงๆ” หลี่ฝางพูดอย่างขอบคุณ
“ถ้าไม่ใช่คุณ กลัวว่าวันนี้ผมกับเพื่อนผมคงแย่แล้ว”
จางกงหมิงหัวเราะ： “ไม่เป็นไร ต่อไปมีเรื่องอะไร ก็โทรหาผมได้เลย”
“ตอนน้องผมไปบอกแล้ว ให้ผมดูคุณดีๆ อย่าให้คุณเกิดเรื่อง” จางกงหมิงมองหลี่ฝางอย่างมีเลศนัย： “น้องชาย คุณเป็นชู้กับน้องสาวผมหรือเปล่าเนี่ย？”
“น้องสาวคุณ？”
“ก็ชิงชิงไง”
“พี่ชิงชิงไปแล้ว？ไปไหน？” หลี่ฝางคิดในใจ ไม่น่าล่ะสองสามวันนี้โทรหาเธอไม่ติด ที่แท้ก็ไปแล้ว
ไปก็ไม่บอกสักคำ เกินไปแล้วจริงๆ
จางกงหมิงส่ายหน้า： “เธอไปไหน มีแค่เธอที่รู้”
“ทำไมเธอต้องไปล่ะ？”
“คุณไม่รู้หรอ！” จางกงหมิงมองหลี่ฝางแวบหนึ่ง： “ผมคิดว่าคุณรู้แล้ว น้องสาวผมมีแฟน ลุงผมหาให้เอง แต่นิสัยน้องสาวผมคุณก็รู้ดี ถ้าเธอไม่ชอบ ให้ตายก็ไม่แต่ง”
“แล้วพอชายคนนั้นมาตงไห่ เธอก็หนีไป หนีไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่รู้ว่าไปไหน” จางกงหมิงยิ้มอย่างพูดไม่ออก： “ตอนนี้ลุงผมร้อนใจจะตายแล้ว”
“ยังมีเรื่องแบบนี้เหรอ” หลี่ฝางส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มขมขื่น
เวลานี้ โทรศัพท์ของจางกงหมิงก็ดัง： “เดี๋ยวคุย ผมรับสายก่อน”
รับสายเสร็จกลับมา สีหน้าจางกงหมิงก็เปลี่ยน
“พี่หมิง เกิดเรื่องอะไรใช่ไหม？” หลี่ฝางถามอย่างเป็นห่วง
จางกงหมิงขมวดคิ้วแน่น： “สถานที่ของผมเกิดเรื่องแล้ว เสี่ยวฝาง ผมต้องไปก่อนแล้ว”
หลี่ฝางพยักหน้า พูด： “ได้ คุณไปเถอะ”
……
วันถดมาที่โรงเรียน หลี่ฝางเห็นหลี่เสี่ยวเสี่ยวก็ถาม： “เสี่ยวเสี่ยว เมื่อคืนการผ่าตัดของคุณลุงลู่เป็นไงบ้าง？”
“ประสบความสำเร็จสุดๆ นอนดูอาการสองสามวันก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว ใช่สิ คุณลุงลู่ให้ฉันคุยกับคุณ เขาบอกว่าหลังจากออกจากโรงพยาบาล อยากเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ ไปกินบ้านเขา” หลี่เสี่ยวเสี่ยวพูด
“ได้สิ” หลี่ฝางพยักหน้ารับปาก
และเวลานี้ จู่ๆ หน้าประตูก็มีคนเข้ามา ร้องเสียงดัง： “ใครคือหลี่ฝาง ยืนออกมา？”
หลี่ฝางมองพวกเขา ด้วยใบหน้าดูถูก คนพวกนี้ดูไม่ใช่คนดีนัก ถ้าเมื่อก่อนคนพวกนี้มาก่อกวน หลี่ฝางกลัวแน่นอน แต่ตอนนี้……
ตอนนี้มีจางกงหมิงคุ้มครอง จะกลัวอะไรอีกล่ะ？
หลี่ฝางเดินเข้าไปถาม： “ผม หาผมทำไม？”
ทั้งสองไม่พูด ชกไปที่ออกของหลี่ฝาง
“แม่เอ๊ย ต่อยผมทำไมเนี่ย？ผมทำอะไรให้คุณ” หลี่ฝางจ้องคนนี้เขม็ง กัดฟันแน่น
“ผมถามคุณ คุณรู้จักหลินชิงชิงใช่ไหม？”
“เธอคือพี่ผม ทำไม？”
“งั้นก็คุณแล้วล่ะ ไปกับผม” คนคนนี้ยื่นมือไปคว้าคอของหลี่ฝาง แต่ถูกหลี่ฝางยกมือขึ้น
“ใครกันอ่ะ ทำไมผมต้องไปกับคุณ？” หลี่ฝางพูดอย่างหมดคำพูด
“บอกให้คุณไป คุณก็ไป พูดเหลวไหลทำไมอยู่ได้ ทำไม อยากถูกตีหรือไง？” ฝ่ายตรงข้ามพูดไปก็กำหมัดขึ้นมา
ด้านหลังเขายังมีคนอีกสองคน หลี่ฝางขมวดคิ้ว รู้ว่าไม่ไปต้องโดนซ้อมแน่
“ไปไหน？” หลี่ฝางถาม
“ดาดฟ้า” ฝ่ายตรงข้ามพูด แล้วก็คว้าแขนของหลี่ฝาง จากนั้นก็ออกไป
“ไม่ได้พิการ ผมไปเองได้” หลี่ฝางด่าไป ทางที่ไปดาดฟ้า เขาก็แอบโทรหาจางกงหมิง
พอถึงบนดาดฟ้า หลี่ฝางก็เจอคนหนึ่ง
คนคนนี้สวมเสื้อขาว ขาวมากๆ ผิวขาวสุดๆ สวมแว่นกันแดด ดูเท่ๆ
“พี่เสี่ยวไป๋ เขาคือคนที่คุณต้องการ”
“พี่เสี่ยวไป๋？คุณหาผมทำไม ผมไม่รู้จักคุณ” หลี่ฝางมองพี่เสี่ยวไป๋คนนี้แล้วถาม
“หลินชิงชิงล่ะ？” พี่เสี่ยวไป๋ถาม
“พี่ชิงชิง？”
“ใช่ เธอไปไหนแล้ว？” พี่เสี่ยวไป๋ถามต่อ
“คุณถามผม แล้วผมจะถามใคร ผมก็อยากรู้ว่าพี่ชิงชิงไปไหน” หลี่ฝางกลอกตาใส่พี่เสี่ยวไป๋ พูด
“ลงมือ” พี่เสี่ยวไป๋ส่งสายตาให้พวกน้น แล้วหลี่ฝางก็ถูกทำร้ายอย่างรุนแรง
“ตอนนี้รู้ว่าหลินชิงชิงไปไหนแล้ว？” พี่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝางบนพื้น ถามอีกครั้ง
“คุณเป็นใครกันแน่？” หลี่ฝางถามอย่างโกรธๆ
“ให้ผมแนะนำตัวเองหน่อยนะมู่เสี่ยวไป๋ เป็นสามีในอนาคตของหลินชิงชิง คนต่างเรียกผมว่าพี่เสี่ยวไป๋” มู่เสี่ยวไป๋มองหลี่ฝางอย่างเยือกเย็น： “ผมได้ยินว่า ช่วงนี้ หลินชิงชิงอยู่เล่นกับคุณตลอดเลย”
“จริงหรือเปล่า？” มู่เสี่ยวไป๋จ้องตาหลี่ฝาง มีความอยากจะฆ่า
“แล้วยังไง？” หลี่ฝางพูดเสียงดัง
“ในเมื่อใช่ งั้นก็อย่าว่าผมล่ะ” ในมือมู่เสี่ยวไป๋จู่ๆ ก็มีมีดปรากฏ แล้วก็แทงไปที่หลี่ฝาง
หลี่ฝางยังไม่ได้สติคืนมา มีดก็แทงเข้าไปในร่างกายเขา