NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - ตอนที่ 92
บทที่92 หลินชิงชิงเป็นอิสระแล้ว
ถ้าบอกว่าครั้งที่แล้วแค่สงสัย งั้นครั้งนี้จางกงหมิงก็มั่นใจแล้วว่า หลี่ต๋าคางตรงหน้านี้ไม่ใช่แค่เคยฆ่าคน แต่ยังฆ่าไม่ใช่แค่คนเดียว
“แม่งเอ๊ย ทำไมตงไห่มีคนเลวได้ขนาดนี้？” จางกงหมิงมองแผ่นหลังของหลี่ต๋าคาง พูดบ่นเบาๆ
เวลานี้ พวกลูกน้องของเขาวิ่งออกมา
“ลูกพี่ใหญ่ จากที่คุณกำชับ ชาตินี้ผู้ชายสองคนนั้นจบเห่แล้ว” ลูกน้องของจางกงหมิงวิ่งเข้ามา ด้วยใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์
“ลูกพี่ใหญ่ คุณไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เมื่อกี๊ตอนที่ผมตัดขากับน้องชายพวกเขา พวกเขาร้องเหมือนจะตาย ร้องได้อนาถมาก” ลูกน้องของจางกงหมิงเล่าให้ฟัง
ลูกน้องอีกคนเข้ามา： “ลูกพี่ใหญ่ พวกเราจัดการได้เกินไปหรือเปล่า หลี่ฝางเขาก็ไม่เป็นอะไร ถูกเตะไปไม่กี่ที แต่พวกเราเอาฝ่ายนั้นพิการเลย เรื่องนี้พูดออกไป จะถูกคนท้าทายหรือเปล่า บอกว่าพวกเราโหดร้าย？”
“ลูกพี่ใหญ่ ทำไมพี่ไม่พูดล่ะ？”
สีหน้าของจางกงหมิงเคร่งขรึม จนลูกน้องคิดว่าเขาตะลึงไป
จางกงหมิงจึงได้สติคืนมา หันไปมองลูกน้องตัวเอง： “พวกคุณพูดอะไรนะ？พูดอีกทีซิ……”
พอรถพยาบาลขับออกไป จางกงหมิงก็สูดลมหายใจลึกๆ ： “สองคนนั้นแตะต้องผม ถือว่าโชคดีไป ถ้าแตะต้องเขา ……กลัวว่าจะไม่รอดชีวิตแล้ว”
“ลูกพี่ใหญ่ เขานี่ใครเหรอพี่？” ลูกน้องของจางกงหมิงถามอย่างสงสัย
จางกงหมิงไม่พูด ได้แต่เดินไปที่ย่านร้านอินเทอร์เน็ต
ส่วนหลี่ฝาง พอสอบเสร็จ ก็หมดสติไปเพราะความอ่อนแอ ฟื้นมาอีกครั้ง เขาก็นอนอยู่บนเตียง
“พ่อ……” มองหลี่ต๋าคางยืนข้างเตียงตัวเองไม่พูดอะไร หลี่ฝางตกใจ
ฉากตรงหน้า เหมือนกับที่จางกงหมิงเล่าให้ฟังครั้งที่แล้ว
พ่อของตัวเองยืนอยู่หน้าเตียงคนป่วยจริงๆ นิ่งสงบ ไม่ขยับเลย
เห็นหลี่ฝางฟื้น หลี่ต๋าคางจึงพูด： “เรื่องนี้พ่อรู้แล้ว”
“ลูก ลูกไม่ทำให้พ่อผิดหวังเลย” ถึงแม้หลี่ต๋าคางจะมีใบหน้าไร้อารมณ์ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความชื่นชม： “ความรั้นของลูกนี้ ต่อไปจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่”
หลี่ฝางยิ้มแห้ง： “พ่อ ผมคิดว่าพ่อจะว่าผมซะอีก”
“ใช่ เทียบสอบเอ็นทรานซ์กับชีวิตแล้ว ไม่ควรเลย ตรงนี้ลูกกลับแยกแยะไม่ได้” หลี่ต๋าคางลูบหัวหลี่ฝาง พูดอย่างเจ็บปวด： “ต่อไปอย่างโง่อย่างนั้นอีก แค่สอบเอ็นทรานซ์เท่านั้น ทำไมต้องทำเป็นสำคัญขนาดนั้น เด็กโง่”
“ผมก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นเป็นอะไรไป น่าจะไม่โอเคมั้ง ผมลำบากมาตั้งสามปี จ่ายไปตั้งมากมาย ถ้าไม่ไปสอบ ความขยันในสามปีนี้ที่พยายามมาก็ไม่ใช่ว่าสูญเปล่าหมดเลยเหรอพ่อ？”
“เด็กโง่ ลูกต้องจำไว้ว่า บางครั้งตอนที่ควรปล่อย ก็ต้องปล่อย” หลี่ต๋าคางสั่งสอน： “ไม่ว่าเขาจะสำคัญกับลูกแค่ไหน คุณหลงใหลเขามากแค่ไหน ถ้าการได้เขามาคือการคุกคามชีวิตลูก ลูกก็อย่าโลภ”
หลี่ฝางพยักหน้า： “ลูกชายจะจำไว้”
“จำไว้ก็ดี” หลี่ต๋าคางนั่งตรงหน้าหลี่ฝาง
“ต่อมา เราสองคนพ่อลูกก็พูดเรื่องจริงจังหน่อย” จู่ๆ หลี่ต๋าคางก็พูด
“จริงจัง？”
“สอบเอ็นทรานซ์ของลูกจบแล้ว เป็นผู้ใหญ่แล้ว ต้องเข้ามหาวิทยาลัย เท่ากับว่าต้องเข้าสู่สังคมนักเลงแล้ว” หลี่ต๋าคางยิ้ม พูด： “ควรจะวางแผนให้ชีวิตของตัวเอง”
หลี่ฝางปวดหัวเล็กน้อย เขาไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้ มันจะดีกว่าที่จะอยู่อย่างมีความสุข
“ทำไม อยากหนีปัญหานี้เหรอ？” หลี่ต๋าคางมองความคิดลูกชายตัวเองออก
หลี่ฝางพยักหน้า： “พ่อ ให้ผมเที่ยวเล่นอีกสักสองสามปีได้ไหม รอเรียนจบ พวกเราค่อยคุยเรื่องนี้”
“โอเค งั้นเราค่อยคุยเรื่องนี้กัน”
หลี่ต๋าคางสีหน้าหม่นลง จากนั้นก็พูด： “นิสัยของพ่อลูก พ่อว่าลูกรู้ดี”
“มีแค้นไม่ชำระ ไม่ใช่สไตล์ของพวกเราตระกูลหลี่” หลี่ต๋าคางหัวเราะอย่างเย็นชา： “ตระกูลตู้รังแกลูกหลายครั้งแล้ว ถึงเวลาที่จะให้เขาได้พินาศแล้ว”
“ให้ตระกูลตู้พินาศ？” หลี่ฝางกลับสูดลมหายใจ พ่อตัวเองพูดบ้าคลั่งมากๆ ให้ตระกูลตู้พินาศเลย？
คำพูดบ้าบอแบบนี้ มีแค่พวกจักรพรรดิที่กล้าพูดเท่านั้นแหละ พวกนักเลงแบบนี้ บอกว่าจะทำให้พินาศก็ทำให้พินาศเลยได้ที่ไหนกัน
“พ่อ ล้อเล่นหรือไง ตระกูลตู้เป็นตระกูลใหญ่มีธุรกิจขนาดใหญ่ ทรัพย์สินหลายล้าน ยืนหยัดที่ตงไห่มามากกว่าสิบกว่าปี พ่อบอกจะทำให้เขาพินาศ ก็พินาศได้เลยเหรอ” หลี่ฝางกลอกตาใส่หลี่ต๋าคาง： “แล้วพ่อก็ไม่ใช่คนมีอำนาจอะไรด้วย”
“ดูถูกพ่อใช่ไหมล่ะ？” หลี่ต๋าคางหัวเราะเหอะๆ
“ลูกรักษาอาการบาดเจ็บดีๆ รอตอนที่ลูกลงจากเตียงได้ พ่อจะให้ลูกเห็นตระกูลตู้หายไปเองกับตา” หลี่ต๋าคางพูด
“จริงหรือโกหก พ่อทำลายตระกูลตู้ได้จริงๆ ？”
“มูลค่าตัวพ่อของลูกหลายหมื่นล้าน จะทำลายบริษัทเล็กๆ ที่มีทรัพย์สินหลายร้อยล้านไม่ได้เหรอไง？” หลี่ต๋าคางส่ายหน้า： “ตู้ต้าไห่เป็นของเล่นในมือพ่อมานานแล้ว พ่อจะให้เขาตายเมื่อไหร่ ก็ย่อมได้ทั้งนั้น”
“พ่อ งั้นพ่อก็เจ๋งกว่ายมราชน่ะสิ” หลี่ฝางพูดยิ้มๆ
“ถึงบ้านเขาจะไม่รวยเท่าเรา แต่ก็มีรากฐานมั่นคง ถ้าอยากทำลายบริษัทนี้ ในเวลาสั้นๆ กลัวว่าจะไม่ได้น่ะสิ” หลี่ฝางพูด
“วางใจเถอะ พ่อเตรียมฝังระเบิดให้เขาไว้นานแล้ว”
หลี่ต๋าคางพูด： “อีกอย่างไอ้โง่ตู้ต้าไห่นั่น ตอนนี้ก็กำลังเหยียบระเบิดที่เราฝังไว้อยู่”
“พ่อ พ่อฝังระเบิดอะไรให้ตู้ต้าไห่？” หลี่ฝางถามอย่างตื่นเต้น
“รอวันนั้นที่ลูกออกจากโรงพยาบาลก็รู้เอง” หลี่ต๋าคางกล่าวถึงจุดไคลแมกซ์： “ไม่ได้บอกลูกแล้วเหรอเมื่อกี๊ วันนั้นที่ลูกออกจากโรงพยาบาล พ่อจะให้ลูกได้เห็นความตายของตระกูลตู้”
“งั้นผมจะออกจากโรงพยาบาลตอนนี้เลย”
“อยากตายเหรอไง” หลี่ต๋าคางจ้องลูกชายตัวเอง： “เพิ่งสอนลูกไป ทำไมความจำสั้นแบบนี้”
“ไม่อดทนเลยสักนิด”
“ทำเรื่องใหญ่ ต้องมองการณ์ไกล นิสัยอย่างลูก ต่อไปจะมองการณ์ไกลได้ไง จะจับปลาใหญ่ได้ไง？” หลี่ต๋าคางพูดอย่างโกรธๆ ： “บำรุงร่างกายดีๆ รักษาแผลดีแล้วค่อยออกจากโรงพยาบาล”
“โอเค งั้นพ่อจะให้ปลาใหญ่ตัวนี้หนีไปไม่ได้นะ ผมจะสับมันเองกับมือ”
รอลู่หลุ่ยมาแล้ว หลี่ต๋าคางจึงออกไป
ลู่หลุ่ยมองหลี่ฝางอย่างสงสารและโกรธอีกครั้ง： “ทำไมคุณโง่อย่างนั้น เป็นแบบนี้ ยังจะสอบอะไรอีก”
“คิดดูถ้าการสอบครั้งนี้คุณมีอันเป็นไป จะไม่เสียหายขนาดใหญ่เหรอ？”
ลู่หลุ่ยพูด： “บ้านคุณรวยขนาดนั้น มหาวิทยาลัยไหนบ้างที่เข้าไม่ได้ ถึงสอบได้ไม่ดี จ่ายเงินนิดหน่อย ก็เข้าได้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ？”
“นั่นไม่เหมือนกัน ผมเข้ามหาวิทยาลัย ก็พึ่งความสามารถของตัวเอง”
หลี่ฝางไม่อยากเป็นอย่างตู้เฟยจริงๆ ใช้เงินไปซื้อโรงเรียนเพื่อให้เข้ามหาวิทยาลัยได้ แบบนั้นก็ไม่มีความหมาย
เทียบกับความรวยแล้ว หลี่ฝางรวยกว่าตู้เฟยร้อยเท่า
“คุณอย่าว่าผมเลย พ่อผมเพิ่งว่าผมไปหยกๆ” หลี่ฝางทำเป็นหน้าสลด： “อีกอย่างผมก็ไม่เป็นไรนี่”
“ถ้าเป็นไรก็สายไปแล้ว” ลู่หลุ่ยพูด
“พวกเราไม่ต้องคุยเรื่องนี้แล้ว” หลี่ฝางเปลี่ยนเรื่อง： “คุณสอบเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่แย่” ลู่หลุ่ยยิ้ม： “หลายวันก่อนตอนสอบเทสต์ ฉันเพิ่งสอบได้ที่เจ็ดของโรงเรียน แต่ครั้งนี้ฉันมั่นใจว่าต้องอยู่สามอันดับแรก”
หลี่ฝางยิ้มอย่างอึดอัดใจ ลู่หลุ่ยเรียนเก่งเกินไปแล้ว？
ระยะห่างกันเยอะ แบบนี้แล้ว ก็สมัครที่เดียวกันไม่ได้แล้วสิ
ไม่นานนัก จางกงหมิงกับหลินชิงชิงก็มาที่โรงพยาบาล
ตอนที่เห็นหลินชิงชิง หลี่ฝางตกใจ คิดว่าตาฝาด
“พี่ พี่มาได้ไงกัน？” ครั้งนี้หลินชิงชิงไม่ได้สวมหน้ากาก และก็ไม่ได้ใส่หมวก มาเยี่ยมหลี่ฝางที่โรงพยาบาลอย่างเปิดเผย
“มู่เสี่ยวไป๋กลับเมืองเอกแล้ว” หลินชิงชิงพูดอธิบาย： “ฉันเลยเป็นอิสระแล้ว”
“กลับแล้ว？” หลี่ฝางหัวเราะ แล้วก็พูดอย่างสงสัย： “นั่นก็เรื่องดีสิ หรือหาคุณไม่เจอ ก็เลยทิ้ง？ไม่น่ามั้ง เพื่อคุณ เขาถึงกับแทงไปตั้งหลายคน ทำไมจู่ๆ ก็จะทิ้งเลยล่ะ？”
“ทิ้งบ้าอะไรล่ะ พี่ชายเขาเกิดเรื่อง”
ไม่ทันรอหลินชิงชิงตอบ จางกงหมิงก็พูด： “เมื่อคืนวาน พี่ชายของมู่เสี่ยวไป๋เกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้จะเป็นจะตายเท่ากัน”
“มองไปถึงจะเป็นอุบัติเหตุ แต่ใครก็ตามที่มีตาหยั่งรู้ จะรู้ว่านี่คือการฆาตกรรม”
จางกงหมิงมองหลี่ฝางอย่างมีเลศนัย พูด： “อีกอย่างฆาตกร ก็คือหนึ่งในแปดของพวกคุณ”
“ไม่ใช่ผม！” หลี่ฝางรีบล้างความผิดให้ตัวเอง
“แน่นอนว่าไม่ใช่คุณ” จางกงหมิงกลอกตาใส่หลี่ฝาง： “และก็ไม่ใช่อีกเจ็ดคนที่เหลือ”
“ความหมายของผมคือ เบื้องหลังของฆาตกร ก็คือพวกคุณหนึ่งในแปด” จางกงหมิงจ้องหลี่ฝาง เหมือนกับหลี่ฝางคือคนที่อยู่เบื้องหลัง