NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1077 เข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชา
ในห้องนี้ถือว่าสะอาดเรียบร้อยมาก เห็นได้ชัดว่าได้รับการเก็บกวาดอยู่เสมอ
และในห้องนี้ที่เดียวที่ไม่ได้รับการเก็บกวาด คือที่ดับบุหรี่บนโต๊ะ หัวบุหรี่ที่ถูกบี้บด
ในห้องยังมีกลิ่นควันบุหรี่หลงเหลืออยู่
“ดูเหมือนว่า ในห้องนี้ครึ่งชั่วโมงก่อนหน้ายังมีคนมาที่นี่” หลี่ฝางคาดคะเน
แต่เขาจำได้ว่าในแฟ้มประวัติของโนะชิมะ โคมุระบอกว่า เขาไม่สูบบุหรี่
“หรือว่าจะมีคนอื่นมาที่นี่?” หลี่ฝางคาดเดาในใจ “หรือห้องนี้อาจจะเป็นห้องของคนอื่น?”
หลี่ฝางที่พิจารณาเรื่องราว ก็ไม่ลืมเวลาที่หมุนเปลี่ยน ไม่นาน ก็ถึงเวลาที่เขาควรจะกลับไปแล้ว
เพื่อไม่ให้ริโกะเกิดความสงสัย หลี่ฝางจึงตัดสินใจออกมาที่นี่
หลังจากที่เขาออกจากห้องไม่นาน เสียงหายใจหอบแผ่วเบาดังขึ้นจากในห้องกะทันหัน
ไม่นาน ตู้เสื้อผ้าในห้องถูกแง้มออก ดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดผวาจับจ้องไปยังหน้าประตู ค่อยๆ เช็ดเหงื่อบนหน้าผากออก
หลี่ฝางที่กลับมายังห้องของริโกะก็ได้พบกับริโกะที่กลับเข้ามาหลังจากนั้น
เพราะกลับมาทันท่วงที เพราะงั้นสำหรับริโกะแล้วหลี่ฝางไม่เคยออกไปจากห้องนี้เลย
เพราะได้พูดว่าจะออกไปส่งหลี่ฝางก่อนหน้านี้ หลี่ฝางไม่อยู่นานไปกว่านี้ พลันออกไปกับริโกะ ออกไปจากบ้านของริโกะอย่างรวดเร็ว
“วันนี้ขอบคุณมากนะคะ คุณอาสึกะ” ที่หน้าประตู ริโกะโค้งคำนับให้กับหลี่ฝาง
“ไม่เป็นไร ริโกะ อันที่จริง……ผมมีเรื่องที่จะขอความช่วยเหลือจากคุณ” หลี่ฝางโบกมือ พลันแสดงทีท่าเกรงอกเกรงใจกะทันหัน
เพราะเขานึกแผนการออกแล้วว่าจะใกล้ชิดเธอไปอีกขั้นได้อย่างไร
“คุณอาสึกะว่ามาเลยค่ะ ขอเพียงแค่ฉันทำได้ฉันจะไม่ปฏิเสธแน่นอนค่ะ” เมื่อริโกะได้ยินประโยคของหลี่ฝาง ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดในใจเธอถึงได้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา
“เรื่องมีอยู่ว่า” หลี่ฝางเรียบเรียงความคิดความอ่าน กล่าวด้วยรอยยิ้ม “พรุ่งนี้ผมต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชา เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่มีคู่เลย ไม่ทราบว่าคุณริโกะจะไปกับผมได้ไหม?”
เมื่อได้ยินประโยคของหลี่ฝาง ริโกะสายตาประกาย “ที่คุณอาสึกะพูดถึง เป็นงานเลี้ยงน้ำชาที่ท่านคามิยะจัดขึ้นใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว อันนั้นแหละ” อันที่จริงหลี่ฝางไม่รู้อะไรเลย เพียงแค่ไปตามคำของริโกะเท่านั้น
“จริงหรือคะ?” ริโกะยินดีอย่างมาก จนแทบกระโดด
หากแต่ไม่นานเธอก็กล่าวอย่างเกรงอกเกรงใจ “เป็นเกียรติมากค่ะที่จะได้เข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชากับคุณอาสึกะ”
ไม่คิดเลย ว่าคุณอาสึกะตรงหน้ายังเป็นคนมีหน้ามีหน้าจะคิดว่าจะได้รับการเชื้อเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงน้ำชาด้วย
แถมฝ่ายตรงข้ามยังเชื้อเชิญให้เธอไปเป็นคู่ของเขาอีกต่างหาก ไม่เพียงแต่แก้ไขปัญหาของตนเองไปด้วย แถมยังแก้ไขปัญหาของเขาด้วย ความรู้สึกนี้ช่างดีชะมัด!
“ดี ถ้างั้นพรุ่งนี้ผมจะมารับคุณ” หลี่ฝางจากไปด้วยรอยยิ้ม
จ้องมองหลี่ฝางที่เดินจากไป ริโกะดีใจอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะรู้สึกยินดีขึ้นมา
วันนี้ได้พบกับหลี่ฝาง ช่างเหมือนกับเธอได้พบกับเทพยดาอย่างไรอย่างงั้น ทำให้เธอได้ระบายความกังวลในใจทั้งหมดออกมา
“ฮ่าฮ่า แกอยากจะพาไอ้จนตรอกนั่นไปงานเลี้ยงน้ำชาอย่างงั้นเหรอ？” น้ำเสียงของเอโกะดังขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ
เพราะเอโกะได้ยินเสียงริโกะ จึงเดินออกมาดู
คำพูดเย้ยหยันของเธอ ทำให้ริโกะเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง
“ไอ้กระจอกแบบนั้นพาไปด้วยมีแต่จะทำให้คุณพ่อขายขี้หน้า!” เอะโกะตะโกนเสียงแหลม
แม้ว่าออร่าความพิเศษของหลี่ฝางจะทำให้เธอหวั่นไหวในแวบแรกที่เห็น แต่อย่างรวดเร็ว หลังผ่านการสำรวจจากการแต่งตัวว่าเขาไม่มีเงิน เธอจึงทำลายความหวั่นไหวนี้จนมอดม้วยในทันที
เมื่อได้ยินประโยคของเอโกะ คราวนี้ ริโกะไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
“คุณอาสึกะไม่ใช้จนตรอกสักหน่อย! เขาได้รับการเชื้อเชิญให้ไปงานเลี้ยงน้ำชาด้วย!”
เธอนึกถึงคำของหลี่ฝาง ในที่สุดก็ทำการโต้ตอบขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
“ฮ่าฮ่า งั้นเหรอ？” การตอบโต้ของริโกะ เอโกะเกิดตกตะลึงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน แต่กลับแสร้งทำทีท่าไม่แยแส เดินจากไปด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
“พรุ่งนี้ทุกคนต้องอึ้งแน่!” ริโกะแอบคิดในใจ
เช่นนี้ ช่วงบ่ายของวันที่สอง ริโกะยืนรอการมาหลี่ฝางที่หน้าบ้านตั้งแต่เช้า
หากแต่ยืนรออยู่นาน ก็ไม่เห็นการปรากฏตัวของหลี่ฝาง
เอโกะที่เพิ่งแต่งหน้าเสร็จเดินออกมา ก็ได้พบกับริโกะที่ยืนรออยู่หน้าบ้าน พลันเย้นหยันทันที “ริโกะ แฟนจนตรอกของแกยังไม่มาอีกเหรอ？”
ต่างจากในอดีต เผชิญหน้ากับคำเย้ยหยันของพี่สาวคราวนี้ริโกะไม่แม้ชายตามอง หรือแม้กระทั่งไม่แยแสเธอด้วยซ้ำ
ในเวลานี้เอง ชายวัยกลางคนเดินออกมาจากคฤหาสน์ จับจ้องทั้งคู่พร้อมกล่าว “เอโกะ ริโกะ พวกแกสองคนพร้อมหรือยัง?”
“เตรียมพร้อมแล้วค่ะ ท่านพ่อ” เอโกะรีบโค้งคำนับชายหนุ่ม
ริโกะเองก็โค้งคำนับเช่นเดียวกัน แต่กลับไม่กล่าวตอบ
เพราะบิดาของเธอมักอารมณ์ไม่ดีใส่ทั้งสาม หากกระทำความผิดก็จะดุด่าอย่างรุนแรง เพราะงั้นลูกสาวทั้งสามจึงเกรงกลัวชายวัยกลางคนคนนี้
คนที่ไม่ได้รับการยอมรับมากที่สุดอย่างริโกะ ตั้งแต่เด็กเธอถูกดุด่ามากที่สุด
“พวกแกสองคนระวังตัวไว้ให้ดี วันนี้ใครกล้าทำให้ฉันขายขี้หน้า คนนั้นคอยดูแล้วกัน!” ประโยคที่เย็นชาของโนะชิมะ โคมุระนั่น ไม่ใช่น้ำเสียงที่จะสื่อสารกับลูกสาวเลยแม้แต่น้อย
บอกว่าตักเตือน อันที่จริงบอกว่าข่มขู่ถึงจะถูก