NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1098 ฟูจิวาระผู้น่ากลัว

เพียงพริบตา ก็เป็นเวลายี่สิบวันผ่านไปนับตั้งแต่การต่อสู้

ร่างกายของหลี่ฝางฟื้นตัวเร็วกว่าที่เขาคาดคิด หลังจากพยายามมานานกว่า 20 วัน อาการบาดเจ็บของเขาก็เกือบจะหายดีแล้ว

และวันนี้ เขาก็กำลังจะเริ่มเปิดฉากงานเลี้ยงแก้แค้น

เป้าหมายแรก นางาโตะ

ตกดึก หลี่ฝางซ่อนตัวเงียบ ๆ ในที่ลับ และสังเกตดูสถานการณ์ในบ้านหลังนี้

ที่นี่ เป็นสถานบันเทิงระดับไฮเอนด์ที่มีชื่อเสียง และขณะนี้นางาโตะกำลังสำเริงสำราญอยู่ที่นี่

หลังจากที่หลี่ฝางรอโอกาสนี้มาหลายวัน ในที่สุดโอกาสก็มาถึง

ในช่วงเวลาก่อนหน้านี้ นางาโตะเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ในบ้านของตนมาตลอด รอบด้านรอบไปด้วยทหารจำนวนมาก แม้กระทั่งฝันก็ยังกังวลว่าจู่ๆหลี่ฝางจะบุกเข้ามาและฆ่าเขา แต่วันนี้กลับไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน ถึงได้ออกมาจากป้อมปราการเหล็กของเขาได้

และในเวลานี้ หลี่ฝางก็กำลังอาศัยความสามารถในการฟังที่ดีเยี่ยม แอบดักฟังบทสนทนาระหว่างนางาโตะกับลูกน้องของเขา

“ท่านนางาโตะ คุณออกมาโดยไม่ได้รับอนุญาตแบบนี้ หากท่านโทชิโอะรู้เข้าจะโกรธหรือไม่?”

“หึหึ ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่โทชิโอะ คามิยะจะต้องพึ่งพาพวกเรา เขาจะมาโกรธฉันด้วยเรื่องพวกนี้ได้ยังไง! ยิ่งกว่านั้น สิบสองอัศวินของDynastyก็มาถึงแล้ว ยังจะมีอะไรให้กลัวอีก!” นางาโตะกล่าว

“Dynastyงั้นหรือ?” หลี่ฝางครุ่นคิด

แม้ว่าเขาจะรู้จักDynasty และเคยต่อสู้กับDynastyมาก่อนไม่ว่าจะก่อนหรือหลังสูญเสียความทรจำ แต่เขากลับไม่เคยรู้เลยว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงของDynasty นั้นเป็นอย่างไรกันแน่

จนถึงตอนนี้ ความแข็งแกร่งที่Dynastyแสดงออกมายังคงเป็นประหนึ่งภูเขาน้ำแข็งท่ามกลางมหาสมุทร ยากลึกหยั่งถึง

“เห็นที คงต้องระมัดระวังหน่อยแล้ว”

ในใจของหลี่ฝางคิดอย่างนั้น

ความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา หากเจอกับDynastyเข้าให้ แข็งชนแข็งก็เท่ากับความตาย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลี่ฝางก็รออย่างอดทนมากขึ้น

เมื่อเวลาผ่านไปจนค่อยๆ มาถึงกลางดึกครึ่งหลัง ผู้คนในห้องก็ค่อยๆ เหนื่อยอ่อนและผ่อนคลายการเฝ้าระวังของพวกเขาลงจนถึงขีดต่ำสุด

และในที่สุด หลี่ฝางก็ตัดสินใจลงมือ

ในห้อง นางาโตะยังคงโอบซ้ายกอดขวา มองดูนักเต้นสาวหลายคนที่อยู่ข้างหน้าและส่งเสียงเชียร์ดังลั่น

“ท่านนางาโตะ ได้ยินมาว่าท่านเป็นคนแรกที่ทำให้หลี่ฝางบาดเจ็บ ใช่ไหมคะ?” หญิงสาวทางด้านซ้ายพิงอ้อมอกของเขาอย่างออดอ้อน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความยั่วยวน จนทำให้คนรู้สึกคันหัวใจขึ้นมายุบยิบ

“ฮ่าฮ่าฮ่า แน่นอน ถ้าไม่ใช่เพราะฉันสร้างความเสียหายอย่างมากต่อหลี่ฝาง แบบนั้นโทชิโอะ คามิยะจะชนะได้หรือไง?” นางาโตะหัวเราะลั่วและเอ่ยโอ้อวด

แม้ว่าคนแรกที่ทำร้ายหลี่ฝางจะถูกหลี่ฝางฆ่าตายไปตั้งแต่ในที่เกิดเหตุแล้ว ส่วนเขาก็ถูกหลี่ฝางโจมตีจนได้รับบาดเจ็บตั้งแต่การเผชิญหน้าครั้งแรก หลังจากบาดเจ็บในใจก็เกิดความหวาดกลัวฝังลึกเอาไว้

แต่เรื่องพวกนี้ถ้าเขาไม่พูด แบบใครจะไปรู้ล่ะ?

คนพวกนี้ ชื่นชมบูชาเขาเป็นอย่างยิ่ง!

นางาโตะคิดอย่างภาคภูมิใจ ทันใดนั้น จิตสังหารที่เฉียบคมอย่างไม่มีใครเทียบได้ก็พุ่งเข้ามาล็อกนางาโตะเอาไว้ทันที ทำให้เสียงหัวเราะดังด้วยความภาคภูมิใจของเขาติดค้างอยู่ในลำคอ

“จริงเหรอ นางาโตะ?” เสียงกระซิบที่ฟังราวกับเทพแห่งความตายดังขึ้นข้างๆหูของเขา นางาโตะรู้สึกได้เพียงความหนาวเหน็บที่เกิดขึ้นในหัวใจ จากนั้น เขาก็เห็นมือข้างหนึ่งที่กำลังกำหัวใจของเขาเอาไว้ มันถูกยกขึ้นมาตรงหน้าเขาแล้วออกแรงบิดเบาๆ

“ปึง!”

นางาโตะหมดสติไปอย่างสิ้นเชิง

……

ในเวลาเพียงไม่กี่วัน ความตื่นตระหนกก็แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว

นับตั้งแต่การเสียชีวิตของนางาโตะ ผู้ที่มีส่วนร่วมในการสังหารหลี่ฝางวันนั้น ไม่กี่วันมานี้ล้วนถูกสังหารอย่างลึกลับติดๆกัน ส่วนอีกฝ่ายแม้กระทั่งขอบชายเสื้อของฆาตกรก็ยังไม่มีใครจับได้

ทุกคนล้วนรู้ว่า เป็นหลี่ฝางที่กลับมาแก้แค้น

สี่ปรมาจารย์ที่รอดชีวิตในวันนั้น มาตอนนี้สามคนได้ตายไปอย่างเงียบ ๆ ด้วยเงื้อมมือของหลี่ฝาง

สายตาของทุกคนล้วนจับจ้องไปที่คนสุดท้าย

ในคฤหาสน์ลับ โยโกยาม่ากำลังนั่งอยู่ในห้องของเขา ตรงหน้ามีดาบของเขาวางอยู่

การแสดงออกของเขาดูสงบ แต่ในใจของเขากลับแตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้มันเต็มไปด้วยความปั่นป่วน

เขาเป็นคนสุดท้ายในสิบปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่ยังมีชีวิตอยู่ในหลังจากวันนั้น และกำลังเผชิญหน้ากับเทพเจ้าแห่งความตายที่อาจมาเอาชีวิตของเขาได้ตลอดเวลาท่ามกลางความมืด เป็นใครก็คงไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้

โยโกยาม่ารู้ดีว่าความแข็งแกร่งของหลี่ฝางนั้นมากขึ้นไปทุกวัน ตนเองที่ในฐานะที่เป็นคนสุดท้ายที่เขาจะมาแก้แค้น การเผชิญหน้ากับเขามีแต่จะต้องตายเร็วขึ้นเท่านั้น และไร้ซึ่งการต่อต้าน

ในที่สุด โยโกยาม่าที่อยู่ในห้องก็ทนไม่ไหวกับบรรยากาศอันกดดันนี้อีกต่อไป เขาเงยหน้าขึ้นไปมองชายวัยกลางคนผิวขาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขา

“คุณเฟอร์กัส” เขาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากขึ้น “ทุกวันที่ผ่านพ้นไปล้วนหมายถึงอาการบาดเจ็บของหลี่ฝางที่ฟื้นตัวขึ้น ตอนนี้เขาแข็งแกร่งกว่าการลงมือหลายครั้งก่อนหน้านี้ไปมากแล้ว ดังนั้น…”

ตรงหน้าเขา มีคนอยู่ทั้งสิ้นสิบสามคน ส่วนโยโกยาม่าก็กำลังพูดกับชายที่นั่งนิ่งไม่ขยับอยู่ตรงกลางคนนั้น

“ทำไม คุณไม่เชื่อมั่นพวกเรา?” ชายคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้น ชั่วพริบตา ราวกับว่ามีสายฟ้าสองสายแทงทะลุเข้าไปในหัวใจของโยโกยาม่าทันที ทำให้เขาพูดไม่ออก

ช่องว่างขนาดใหญ่เช่นนี้ ทำให้เขานึกขึ้นได้ถึงตัวตนของอีกฝ่าย

หนึ่งในสิบสองอัศวินแห่งDynasty ปรมาจารย์กำลังภายใน!

“ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น” โยโกยาม่ารีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความขมขื่น “ผมแค่เพียงคิดว่า ถ้าท่านโทชิโอะก็อยู่ที่นี่ด้วย คงจะมีความมั่นใจเพิ่งมากขึ้นไปอีก…”

เผชิญหน้ากับปรมาจารย์กำลังภายใน เขาจะไปโต้แย้งด้วยได้ยังไงกัน?

“หึ!” เฟอร์กัสพูดอย่างเย็นชา “ถ้าหลี่ฝางพบว่าโทชิโอะ คามิยะหายตัวไป เขาจะยังมาที่นี่อีกหรือไง? โง่เง่า!”

เขาตำหนิโยโกยาม่าอย่างไม่ไว้หน้า จากนั้นเฟอร์กัสก็เอ่ยอธิบายอย่างรำคาญ “ในนี้ถูกปกคลุมด้วยวางกรอบดักศัตรูแล้ว ต่อให้จะรั้งหลี่ฝางไว้ไม่ได้ แต่จะต้องปกป้องนายให้ปลอดภัยแน่ นายยังจะกลัวอะไร ยังไม่รีบไปหลอกล่อหลี่ฝางให้มาติดกับอีก!”