NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1102 ฉันแพ้แล้ว
“ฉันไม่ได้ประลองกับเขา เดาว่าในเมื่อถูกส่งมาเป็นกองหนุนแกได้ ความสามารถของเขาต้องไม่ธรรมดาแน่ แต่ว่านะ มีกองกำลังป้องกันตนเองญี่ปุ่นรั้งเอาไว้ ต่อให้เขามาถึงนี่ การต่อสู้ของเราก็คงจบลงแล้ว” โทชิโอะ คามิยะกล่าวเสียงทุ้มต่ำ
“กองกำลังป้องกันตนเองญี่ปุ่น？ แกถึงขนาด……” หลี่ฝางไม่รู้จะพูดอะไรดีกะทันหัน เขาคาดไม่ถึงเลย ว่าโทชิโอะ คามิยะจะทำถึงขนาดนี้
โทชิโอะ คามิยะเป็นถึงนักรบ แต่กลับทำเรื่องผิดกฎระเบียบโลกนักรบ กระทั่งเรียกได้ว่าไม่ได้ด้วยเลห์ก็ต้องเอาด้วยกล
“ครั้งนี้ก็เพื่อสังหารท่านหลี่” โทชิโอะ คามิยะยิ้มอ่อน ไม่แยแสคำเย้ยหยันของหลี่ฝางแม้แต่น้อย “ท่านหลี่ เชิญได้แล้ว!”
เสมือนกับส่งสัญญาณ ชั่วพริบตา โทชิโอะ คามิยะและเฟอร์กัสจู่โจมหลี่ฝางอย่างพร้อมเพรียงกัน
เผชิญกับการจู่โจมของยอดฝีมือทั้งสอง หลี่ฝางยังคงไม่หวั่นดังเดิม พลางหัวเราะเสียงดังลั่น “ดีๆ! วันนี้มาดูกันว่าใครเหนือกว่า ใครจะอยู่ได้จนถึงที่สุด!
ชั่วพริบตา เงาร่างที่ราวกับสายฟ้าทั้งสามเข่นฆ่าโรมรัน
……
“ไอ้สองคนนั้นต่ำช้าเกินไปแล้ว สองรุมหนึ่ง ไร้ยางอาย!”
ถังเทียนเต๋อและหูเข่อหลบซ่อนอยู่รอบเขา ก่นด่าโทชิโอะ คามิยะและเฟอร์กัสด้วยความโกรธแค้นต่อความไม่เป็นธรรม
“หากเป็นแบบนี้ต่อไป คุณหลี่ต้องถูกพวกเขาเล่นงานตายแน่!” ถังเทียนเต๋อกล่าวอย่างดุดัน
ปรมาจารย์กำลังภายในเอาจริงขึ้นมาละก็ พลังทำร้ายล้างรุนแรงมาก ถึงระดับที่พวกเขาสองคนเข้าใกล้แล้วจะต้องได้รับบาดเจ็บ
อย่างเช่นหลุมฝุ่นขนาดใหญ่ที่เกิดจากพลังงานทำร้ายล้างการต่อสู้ของทั้งสามนี้
“ไม่สิ เหมือนว่าคุณหลี่จะไม่ได้กดขี่นะ!” หูเข่อพิจารณาการต่อสู้ในสนามรบ พลางกล่าวขึ้นกะทันหัน
เมื่อถังเทียนเต๋อตั้งใจเพ่งพินิจ ก็พบว่าเป็นอย่างที่หูเข่อว่าจริงๆ หลี่ฝางสู้กับศัตรูหนึ่งต่อสอง แต่กลับไม่เสียเปรียบเลยแม้แต่น้อย กลับโต้ตอบการต่อสู้อย่างมีชั้นเชิง
หรือแม้แต่อยู่ในสนามรบ หลี่ฝางก็ยังสามารถปริปากเย้ยหยันได้
“โทชิโอะ คามิยะถูกระเบิดก็ยังเป็นปกติเหมือนคนไม่เป็นอะไร คุณฟื้นฟูเร็วเกินไปรึเปล่า?”
ความเป็นจริง เขาถามแบบนี้ไม่เพียงแค่เหยียดหยาม แต่ยังเป็นแผนการจู่โจมทางจิต
โทชิโอะ คามิยะอายุมากอยู่แล้ว หลังจากนั้นแถมยังผลาญพลังไปมากในการต่อสู้กับหลี่ฝาง ไหนจะบาดเจ็บจากการถูกระเบิด ตอนนี้ กำลังของเขามีเพียงแค่ครึ่งของก่อนหน้านี้
ต่อให้มีเฟอร์กัสเพิ่มมาด้วย กำลังของทั้งคู่ก็แค่เทียบเท่ากับหลี่ฝางเท่านั้น เพราะงั้นการต่อสู้ของทั้งสามจึงไม่มีใครอยู่เหนือใคร
“ไร้ยางอายนัก!” โทชิโอะ คามิยะกล่าวด้วยความโมโห
“คุณยังมีหน้ามาว่าผมอีกเหรอ? ” หลี่ฝางตอกกลับอย่างไม่เกรงใจ
ทั้งสามสู้รบกันต่อเนื่อง การทำลายล้างนั้นหนักขึ้นเรื่อยๆ ลานข้างหน้าได้กลายเป็นซากปรักหักพัง ที่เต็มไปด้วยความเสียหายแตกหัก
ส่วนสนามรบของทั้งสาม ได้ปรับเปลี่ยนตั้งนานแล้ว
การเคลื่อนไหวของทั้งสาม สิ่งรอบข้างต่างได้รับความเสียหาย เสมือนกับพายุทอร์นาโด ที่วาดผ่านจนเส้นบิดเบี้ยวบนพื้นดิน
และหลี่ฝางเองก็ได้ค้นพบว่า เบื้องบนของญี่ปุ่นได้ทำการข้อตกลงอะไรบางอย่าง ให้การต่อสู้ของทั้งสามไม่ถูกรบกวน ต่อให้เกิดความเสียหายมากขนาดนี้ก็ตามที ก็ยังไร้ผู้ขัดขวางปรากฏตัวดังเดิม
“เล่นแบบนี้กับผม?” หลี่ฝางหัวเราะเยาะโทชิโอะ คามิยะ พลันเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน มุ่งไปที่ตัวเมือง
เขาไม่มีทางที่จะเสียเวลากับทั้งคู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ แบบนี้ต่อให้ท้ายที่สุดได้รับชัยชนะ ก็ได้รับความเสียหายหนักทั้งสองฝ่าย ไม่แน่ท้ายที่สุดอาจถูกคนอื่นลวงหลอกก็เป็นได้
เพราะงั้นเขาต้องบีบบังคับให้โทชิโอะ คามิยะยอมแพ้ ให้เขาได้เห็น ว่าการสูญเสียเช่นนี้ ญี่ปุ่นรับไหวหรือไม่!
บังกะโลไม่ได้เปลี่ยนเป็นถนน ถนนไม่ได้เปลี่ยนเป็นอาคาร อาคารไม่ได้……ก็ต้องดูว่าสะพานใหญ่ที่จราจรวุ่นวายตรงหน้าจะได้หรือไม่แล้วกัน!
“หลี่ฝาง แกคิดจะทำอะไร!” ทั้งสามยืนอยู่บนยอดเสาสะพานใหญ่ โทชิโอะ คามิยะจับจ้องหลี่ฝางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น
ศึกในวันนี้ ความเสียหายที่ทั้งสามได้ก่อนั้นหนักหนามากพอแล้ว ต่อให้เป็นโทชิโอะ คามิยะเอง ความกดดันที่ต้องแบกรับนั้นก็มากขึ้นทุกที
ความกดดันนี้ไม่ได้มาจากการต่อสู้ แต่เป็นความกดดันที่มาจากประเทศนี้ต่างหาก!
“อย่าโทษผมสิ คุณเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะ”
“แควก!”
หลี่ฝางดึงเชือกเสริมแรงหนึ่งเส้นออกอย่างดุดัน!
เชือกเสริมแรงเส้นนั้นสะบัดออกไปอย่างแรง ฟาดลงกับสะพานใหญ่ จนเกิดรอยลึกเป็นเส้นไปทั่ว คลื่นน้ำสาดพวยพุ่ง
“เอ๋! ข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น!”
“พระเจ้า เชื้อกว้างเสริมแรงของสะพานขาด”
“ให้ตายเถอะ วิ่งเร็วเข้า สะพานนี้อันตราย!”
“ทุกคนดูสิ ข้างบนนั้นมีอะไรอยู่ใช่ไหม?”
“นั่น……เหมือนว่าจะเป็น……คน?”
……
ทันใดนั้น เมื่อเหล่าผู้คนรถราบนสะพานได้สังเกตเห็นความผิดปกติ เกิดความหวาดหวั่นเกิด
เครื่องยนต์บนสะพานต่างย้อนกลับทางเดิมกันถ้วนหน้า เหล่าผู้คนมากมาย หากสะพานขาดกะทันหัน จำนวนผู้คนล้มตายต้องทะลุมากกว่าภัยพิบัติธรรมชาติแน่!
“หลี่ฝาง แกบ้าไปแล้วหรือ!” โทชิโอะ คามิยะจ้องมองหลี่ฝางอย่างไม่อยากจะเชื่อ มือทั้งสองข้างเริ่มสั่นเทา
“ข้างล่างนั่นมีแต่ชาวบ้านนะ! ประชาชนธรรมดาที่ไม่มียุทธ!”
หากสะพานถล่มขึ้นมาจริงๆ ขึ้นมา เรื่องนี้คงใช่ได้ง่ายดายอย่างนักรบต่อสู้เท่านั้น
“ผมเคยบอกแล้ว คุณเริ่มก่อนเอง” ตอนนี้หลี่ฝางหัวเราะอย่างมีความสุข ทว่าภายใต้รอยยิ้มที่สดใส เป็นความหนาวเหน็บอย่างสุดแสน
โทชิโอะ คามิยะถลึงตาใส่หลี่ฝาง ราวกับต้องการเห็นลังเลและยอมแพ้จากดวงตาของเขา แต่ไม่เลย ไม่มีอะไรเลย
ในสายตาของหลี่ฝาง มีเพียงแค่ความเย็นชาที่ไม่สิ้นสุด
โทชิโอะ คามิยะไม่กล้าเสี่ยงพนัน
เมื่อจ้องมองผู้คนมากมายใต้ล่าง โทชิโอะ คามิยะตกอยู่ในความเงียบ
“โทชิโอะ คามิยะแกอยากจะให้ทุกอย่างสูญเปล่างั้นหรือ!” เฟอร์กัสเห็นว่าโทชิโอะ คามิยะเริ่มลังเล จึงคำรามเสียงดังลั่น
“อย่าลืมสิ ว่าแกสูญเสียปรมาจารย์ไปกว่าสิบคนแล้วนะ ความเสียหายก่อนหน้านี้ก็มากพออยู่แล้ว หากยอมแพ้ตอนนี้ แกยอมได้หรือ! ขอแค่เราสองคนใช้สุดความสามารถ เขาไม่มีทางทำลายสะพานได้แน่!”
เฟอร์กัสไม่แยแสชาวบ้านบนสะพานแม้แต่น้อย ขอเพียงแค่ได้เด็ดหัวของหลี่ฝาง คนที่นี่ตายมากแค่ไหนเกี่ยวอะไรกับเขา?
ในดวงตาของโทชิโอะเต็มไปด้วยความขัดแย้ง ไม่สามารถตัดสินใจได้
ตลอดทางที่สู้กันมา ความสามารถของหลี่ฝางเขาเข้าใจดี หากเขาตัดสินใจที่จะทำลายล้าง เขาสามารถห้ามเขาได้อย่างงั้นเหรอ?
ในเวลานี้เอง โทรศัพท์ของโทชิโอะ คามิยะดังขึ้น
เขารับสายอย่างไม่ลังเล เสียงที่แล่นผ่านมาตามสาย ทำให้พลังการต่อสู้ของโทชิโอะ คามิยะมลายหายไปจนสิ้น
ที่สุด โทชิโอะ คามิยะสีหน้าสลด กล่าวกับหลี่ฝาง
“ฉันแพ้แล้ว……”