NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1165 พวกนายก็เห็นกันหมดแล้ว
เดินไปต่อหน้าหยางฉง ชายร่างใหญ่พูดภาษาจีนด้วยวาจาที่คำหยาบคลาย : “คุณหยางฉง เชิญมากับผม”
หยางฉงเหล่ตามอง เดินตามหลังชายร่างใหญ่ ไม่นานเขาก็เห็นชายผมบลอนด์นอนอยู่บนเก้าอี้ถือร่มกันแดดอยู่ข้างหน้าเขา
ด้านหลังเต็มไปด้วยชายฉกรรจ์เรียงเป็นแถวซึ่งสร้างแรงกดดันเป็นอย่างมาก
และหยางโล่จื้อหมอบอยู่ข้างๆด้วยใบหน้าที่น่วม ถูกแสงแดดแผดเผา เธอได้แต่เอามือบังหัวเอาไว้ มองดูแล้วชั่งน่าสังเวช
เมื่อชายผมบลอนด์เห็นหยางฉงจงได้เดินเข้ามาหา ด้วยดวงตาที่แวววาวที่เต็มไปด้วยความปรารถนา
“ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย!” หยางโล่จื้อทั้งตะโกนทั้งลุกขึ้นยืนด้วยความประหลาดใจ
“อย่าขยับ!” ชายผมบลอนด์กราดเกรี้ยวใส่และเขวี้ยงถ้วยน้ำผลไม้ในมือลงที่หัวหยางโล่จื้อ
หยางโล่จื้อหมอบกลัวจนไม่กล้าขยับอีก
หยางฉงเหมือนไม่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้น เธอโยนกระเป๋าให้เขาและพูดว่า “ฉันมาแล้วเละปล่อยเธอซะ”
ชายผมบลอนด์พูดอย่างใจเย็นว่า “ว้าว เจอกันครั้งแรก ผมชื่อเควิร์ค เควิร์ค แฮร์ริส เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบคุณผู้หญิง”
หยางฉงนิ่งไปครู่หนึ่งและทันใดนั้นก็นึกถึงบางสิ่ง
“แกคือ…ก่อนหน้านี้ที่ถูกหยางโล่จื้อ…”
หยางฉงไม่ทันพูดจบ สีหน้าของเควิร์คเปลี่ยนไปหน้าที่ดูดุร้าย
“ฮี่ฮี่ฮี่ ตอนแรกฉันถูกยัยหยางโล่จื้อเลี้ยงเหมือนเป็นสุนัขรองมือรองตีนให้กับมัน แต่โชคดีที่ตระกูลของเราได้เรียกท่านอาซาโทสผู้ยิ่งใหญ่ เขาช่วยฉันรักษาขาของฉัน เห็นไหม! มันคือปาฏิหาริย์ที่แม้แต่การแพทย์ปัจจุบันก็ยังรักษาไม่ได้!”
เมื่อเห็นดวงตาที่ร้อนรนของเควิร์ค ในใจของหยางฉงถึงกับหวาดหวั่นเล็กน้อย
ตระกูลแฮร์ริสเป็นครอบครัวชาวตะวันตก เบื้องหลังมีพลังยิ่งใหญ่กว่าตระกูลหยางอย่างมาก
ในตอนแรก หยางโล่จื้อได้สร้างความเดือดร้อนให้กับประเทศและต้องไปลี้ภัยที่ต่างประเทศ หลังจากที่เขาไม่อยากไปต่างประเทศ หยางโล่จื้อยังคงทำตัวสันดานเดิม และได้ทะเลาะกับเควิร์ค ปรากฏว่าเธอจ้างคนมาทำให้เขาเป็นคนพิการ
หลังจากนั้นคนของตระกูลแฮร์ริสได้มาหาฉันที่บ้าน ตระกูลหยางถูกบดขยี้โดยพลังของผู้อาวุโส จากนั้นตระกูลหยางได้ไปหาหลี่ฝาง ตระกูลแฮร์ริสทำได้เพียงเลือกที่จะเก็บตัว และเก็บความเกลียดชังนี้ไว้ในใจ
“คุณผู้หญิง คุณคิดว่าผมเรียกคุณมาเพื่ออะไรล่ะ”
เควิร์ค มองไปที่หยางฉงอย่างไร้ยางอาย “หากเธอแก้ผ้าคลานมาจูบที่เท้าผม ตราบใดที่ผมพอใจผมจะปล่อยนังนี่ให้กับคุณ ตกลงไหม?
สายตาหยางฉงถึงกับเดือดจัด “นี่มึงล้อเล่นอะไรของมึง!”
“ล้อเล่นเหรอ ฮี่ฮี่ หมายความว่าไง” เควิร์คโบกมือไปมา
ชายฉกรรจ์ทั้งสองที่อยู่ด้านหลังได้คว้าตัวหยางโล่จื้อ คนหนึ่งปิดปากของเธอ อีกคนหนึ่งได้หักนิ้วของเธอ
ทันใดนั้นหยางโล่จื้อได้แต่ร้องอย่างทรมาน ทั้งยังถูกชายฉกรรจ์ทั้งสองรุมจับอย่างเหนียวแน่ ไม่สามารถแม้แต่จะกรีดร้อง
“ตอนนี้เธอคงรู้แล้วสินะ ว่าผมไม่ได้พูดเล่น!” เควิร์คหัวเราะด้วยความสะใจ “ถึงยังไงก็ยังมีอีกสิบนิ้วให้หัก คุณลองเอาไปคิดอีกหน่อยนะ”
หลังจากพูดจบ เควิร์คกวักมืออีกครั้งเพื่อให้ชายฉกรรจ์ปล่อยหยางโล่จื้อ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยังไม่รีบขอร้องพี่สาวเธออีกเหรอ ไม่เช่นนั้นนิ้วมือนิ้วเท้าของเธอจะหักหมดเอานะ”
“พี่ค่ะ รีบช่วยหนูด้วย!พี่ค่ะ!” หยางโล่จื้อคุกเข่าลงบนพื้นขอร้องอ้อนวอน “มันเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันไม่อยากเป็นคนพิการ แค่ทำตามที่คุณชายเควิร์คสั่งด้วยเถอะ ช่วยฉันด้วย พี่สาว!”
“ถ้าฉันทำตามที่แกสั่ง แกจะปล่อยเธอจริงไหม?” หยางฉงจองตาเขม่นถาม
“ฮะฮะ แน่นอน” เควิร์คพูดหลังจากนั้น
หยางฉงทำหน้าเยาะเย้ย และถอดเข็มกลัดที่เธอสวมอยู่บนหน้าอกออกแล้วโยนทิ้งไป
ซึ่งเข็มกลัดนั้นมีกล้องขนาดเล็กติดซึ่งจะส่งภาพทั้งหมดที่นั่นไปที่บ้านของตระกูลหยาง
หยางเทียนลี่ถึงกับหน้าซีดเผือด “ที่แท้ก็เป็นตระกูลแฮร์ริส……”
หยางเทียนเฉิง ชี้ไปที่จมูกของหยางเทียนลี่และด่าต่อว่า “หยางเทียนลี่ เจ้าเลี้ยงสุนัขเช่นนี้ข้าจะสู้กับเจ้า!”
“คุณแทบจะไม่ได้สอนฉันแล้ว!” หยางเทียนลี่ตะโกนใส่หยางเทียนเฉิงอย่างบ้าคลั่ง “เธอยอดเยี่ยมมาก! หลี่ฝางอยู่ที่ไหนและไท่ซางล่ะ ทำไมพวกเขาทำไมยังไม่โผล่หัวออกมา!”
“หุบปากซะ!” หยางเทียนเฉิงตะโกนออกมา “พวกแกอยากทะเลาะก็ไปทะเลาะกันให้พอ!แต่ตอนนี้รีบช่วยเสี่ยวฉงคนขอเราให้ได้ก่อน！”
ในขณะนี้ ชายร่างผอมบางสีดำได้ปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ ข้างๆหยางฉงอย่างเงียบๆ
เป็นไท่ซางที่รีบกลับไปที่เมืองจินซานและต้องปกป้องหยางฉงอย่างเงียบๆ ภายใต้คำสั่งของหลี่ฝาง
“พี่สะใภ้ ไม่ต้องห่วง ไอขยะพวกนี้มันจัดการไม่ยากหรอก!”
ไท่ซางได้ปรากฏตัวต่อหน้าหยางโล่จื้อ เพียงพริบตาเขาสามารถลักพาตัวกลับมาไว้ที่ข้างเท้าหยางฉงทันที
และชายฉกรรจ์เหล่านั้นรวมเควิร์ค ไม่สามารถขยับไปไหนได้ราวกับถูกแช่แข็งไว้การช่วยเหลือพวกเขากลับมาไท่ซางได้ฟื้นคืนออร่า และทันใดนั้นเขาได้มองไปที่ฝูงชน
“ปรมาจารย์ไท่ซางมีพลังรับรู้ที่เฉียบแหลมมาก!” คนนอกทั้งสามได้ห้อมล้อมไท่ซางไว้ทั้งสามทิศทาง
ไท่ซางมองด้วยความถูกเหยียดหยาม “แกคงเป็นคนของDynastyสินะ คนในDynastyคงส่งขยะอย่างแกทั้งสามมาหาที่ตายสินะ”
“ฮิฮิ? อาจารย์กำลังภายในไม่สนใจสินะ ปรมาจารย์ไท่ซางมันบ้าไปแล้วจริงๆ!”
ทันใด ทั้งสามได้ปล่อยออร่ากดดันไท่ซาง
ไท่ซางถึงกับเปลี่ยนสีหน้าและได้ขยายรัศมีป้องกันของอย่างรวดเร็วเพื่อปกป้องหยางฉง
“จู่ๆ พวกแกคงทำลายกำลังภายในได้ในทันที”
ทั้งสามคนหัวเราะอย่างเย่อหยิ่ง: “เป็นธรรมดาที่Dynastyของฉันมอบให้! นี่คือพลังของพระเจ้า!”
บูม!
ไท่ซางถึงกับกระเด็นไปในทันที ในขณะเดียวกันทั้งสามก็ได้เคลื่อนไหวไปพร้อม ๆ โดยยังคงสร้างรูปสามเหลี่ยมล้อมรอบไท่ซางไว้ตรงกลางตลอดเวลา
ทำไมแถวนี้คนมันหนาแน่มากทั้งสี่คนจึงต้องมีความรอบคอบในการยิง