NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1179 ประวัติศาสตร์ของซากปรักหักพังลึกลับ
ถึงอย่างไรนี่ก็เป็นภาระหน้าที่ที่หนักหนา ขาดไปคนหนึ่งก็เหมือนจะลดความอันตรายไปอย่างหนึ่ง
หกคนนั้นผ่านความเป็นความตายมาก่อนจะเข้าไปในซากปรักหักพังลึกลับได้มันไม่ง่ายเลย ตาแก่หลี่เองก็เองก็ตกใจไม่น้อย ขณะที่เขาไม่ได้สนใจกับครึ่งเทพระดับธรรมดา คิดไม่ถึงเลยว่ากลับถูกคนต่างชาติคนนั้นทำร้ายเข้า ไม่รู้ว่าเขาใช้วิธีอะไร ที่ดึงพลังทั้งหมดที่ตาแก่หลี่ฝึกมาไปทั้งหมด
คนอื่นๆ เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนั้นก็ค่อยๆ ลงมือเพื่อหยุดยั้ง แต่กลับช้าเกินไปแล้ว คนต่างชาติที่ดูดพลังของตาแก่หลี่ไปนั้นทำให้ได้เป็นปรมาจารย์กำลังภายในขั้นสูงทันที คนอื่นๆ นั้นไม่ใช่คู่แข่งของเขาด้วยซ้ำ
การต่อสู้ของพวกนั้นทำให้ซากปรักหักพังลึกลับเกิดความประหลาดขึ้น ตาแก่หลี่ถูกคลื่นร้อนพัดลอยออกไป ก่อนจะสลบอยู่ตรงนั้น หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าคนอื่นๆ ไปไหน คนต่างชาติคนนั้นก็ไม่ทิ้งร่องรอยเหมือนกัน
ถ้าไม่ใช่ว่าพลังของเขานั้นหายไปหมด และยังมีหินเฮยสวนติดตัวมาด้วย เขาคงจะคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในซากปรักหักพังลึกลับนั้นมันเป็นฝันไปด้วยซ้ำ
ตาแก่หลี่ที่หายจากอาการบาดเจ็บในตอนแรกจะเอาหินเฮยสวนไปหาคนที่แจกจ่ายภารกิจ แต่สิ่งที่ทำให้เขาคิดไม่ถึง ทั้งเผ่านั้นถูกฆ่าตายไปหมด ไม่เหลือแม้แต่คนเดียว
มันทำให้ตาแก่หลี่รู้ถึงความสำคัญของหินเฮยสวน เพื่อหลบการถูกตามฆ่า เขาพาลูกและภรรยาไปไกล และปิดบังชื่อของตัวเอง เลยวิจัยหินเฮยสวนไปพลางหาคนที่ฟ้าลิขิต
“รุ่นพี่หลี่ คนต่างชาติคนนั้นชื่ออาซาโทสหรือเปล่า？”
ไม่รู้ว่าทำไม หลี่ฝางถึงแอบคิดว่าตาแก่หลี่ที่พูดถึงคนต่างชาตินั้นจะเป็นอาซาโทส เพราะความสามารถของอาซาโทสนั้นมันต่างจากธรรมดาจริงๆ ไม่เหมือนกับที่คนธรรมดาจะใช้ได้เลยล่ะ
แถมหลี่ฝางยังสงสัยว่าอาซาโทสนั้นจะเป็นรุ่นหลังของสำนักมืด เพราะความเชื่อของพวกเขานั้นเหมือนกับสำนักมืดมาก
“ใช่！เขานั่นแหละ！ทำไมคุณถึงได้รู้จักเขา？หรือว่าคุณเป็นพวกเดียวกับเขาเหรอ？” เมื่อได้ยินชื่อของอาซาโทส ตาแก่หลี่ก็มีแววตาที่เต็มไปด้วยเลือด มันน่าตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่ของหลี่ฝางเต็มแรง บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเกลียดแค้น
“รุ่นพี่หลี่ คุณใจเย็นแล้วฟังฉันค่อยๆ พูดก่อนนะ”
หลังจากที่ตาแก่หลี่รักษาตัวเสร็จแล้ว หลี่ฝางก็คิดแค้นกับอาซาโทส
เมื่อได้ยินว่าตอนนี้อาซาโทสเป็นแดนครึ่งเทพ แถมยังกำลังจะได้เป็นเทพระดับธรรมดาแล้ว ตาแก่หลี่ก็กัดฟันกรอด ก่อนจะใช้หมัดนั้นต่อยกำแพงเป็นรู
“ให้ตายเถอะ ไอ้คนต่างชาติบ้า！ฉันจะต้องฆ่าเขาให้ได้！”
เมื่อเห็นตาแก่หลี่ที่โกรธจนแทบบ้า หลี่ฝางก็ถอนหายใจด้วยความจนปัญญา
ความเกลียดที่ตาแก่หลี่มีต่ออาซาโทสนั้นถึงกับอยู่โลกเดียวกันไม่ได้ น่าเสียดายที่พลังที่ตาแก่หลี่มีนั้น ถ้าไม่ได้เจออาซาโทส งั้นฉายานักรบอันดับหนึ่งของจีนนั้นจะไม่มีทางมาอยู่กับหลี่ฝาง
“รุ่นพี่หลี่ ตอนนี้ความสามารถของอาซาโทสนั้นควบคุมไม่ได้แล้ว ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะเป็นแดนครึ่งเทพ แต่ว่าเมื่อเจอกับเขาที่ยังเป็นผู้น้อย ฉันรู้สึกถึงพลังที่มีมากมายในหินเฮยสวนนี้ เพียงแค่ไม่รู้ว่าจะดูดซับอย่างไร ไม่รู้ว่ารุ่นพี่หลี่พอจะมีวิธีที่จะช่วยพลังฉันได้ไหม？”
ในเมื่อหินเฮยสวนกับตัวเองมีการเชื่อมร่วมกันอยู่บ้าง นั่นก็หมายความว่าตัวเองสามารถใช้พลังที่มีอยู่ได้ เมื่อเขาได้รับพลังในหินเฮยสวนนี้ งั้นก็มีพลังมากพอที่จะไปเทียบกับอาซาโทสแล้ว
“วิธีที่แน่ๆ ฉันเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกัน แต่ฉันเองก็มีวิธีเหมือนกัน สามารถให้คุณยืมพลังของหินเฮยสวน เพื่อให้ไปถึงแดนดั่งเทพบ้าง”
หลังจากที่รู้ว่าหลี่ฝางไม่ได้เป็นพวกเดียวกับอาซาโทส ตาแก่หลี่นั้นถือว่าไม่ได้ระแวงในตัวเขาแล้ว เลยเอาข่าวคราวที่ตัวเองหามาหลายปีนั้นพูดออกมาหมด
ในสมัยก่อนนั้น หินเฮยสวนถือเป็นเครื่องบูชา ทุกๆ ห้าปีอูนัสจะจัดการบูชายิ่งใหญ่ครั้งหนึ่ง มันเป็นการบูชาเทพสว่างของพวกเขา คนของอูนัสทุกคนนั้นจะปล่อยพลังไปใส่หินเฮยสวน ถือว่าเป็นการบูชาเทพสว่าง เพื่อแลกกับชีวิตอีกห้าปีที่จะสงบสุข
หินเฮยสวนนั้นเป็นสิ่งที่เก็บไว้เพื่อบูชาสิ่งสุดท้าย ระหว่างที่เกิดสงครามนั้น เทพมืดมาดูดพลังของหินเฮยสวน และถูกเทพสว่างผนึกเอาไว้ เทพสว่างทั้งสองนั้นตกมาจากฟ้า สุดท้ายอูนัสเองก็ค่อยๆ หายไป สุดท้ายก็ถูกอารยธรรมของมนุษย์ปกปิดไป
เกรงว่าตอนนี้จะมีคนจะยกมันขึ้น ในเมื่อในหินเฮยสวนมีพลังที่มากมายขนาดนั้น ทำไมคนของอูนัสมากมายนั้นไม่รู้ว่าจะเอามาใช้ได้อย่างไรงั้นเหรอ？ถ้าพวกเขาดึงดูดพลังข้างในมา อูนัสเองก็คงจะไม่พังทลายไปสินะ
อันที่จริงมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น คนที่จะดูดพลังจากหินเฮยสวนมาได้นั้นจะต้องเป็นคนที่ฟ้าลิขิต และก็เป็นคนที่สามารถกลายเป็นเทพได้
ถ้าไม่ใช่คนที่เป็นฟ้าลิขิต ถึงแม้เขาจะได้หินเฮยสวนแล้ว สำหรับเขานั้นมันเป็นเพียงแค่หินก้อนหนึ่งเท่านั้น
“รุ่นพี่หลี่ ตอนนั้นอาซาโทสเองก็ทำเพื่อหาหินเฮยสวนใช่ไหม？” เมื่อคิดถึงแดนของอาซาโทส หลี่ฝางก็แอบยินดี ยังดีที่ตอนนั้นหินเฮยสวนไม่ได้ตกไปอยู่ในมือของอาซาโทส
เมื่อได้ยินคำนี้ ตาแก่หลี่ก็ขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว “เขาน่าจะไม่ได้ทำเพื่อหินเฮยสวน ตอนนั้นในซากปรักหักพังลึกลับ เขาเองก็อ่านจารึกพวกนั้น เหมือนกับว่าจะสนใจประวัติศาสตร์ของซากปรักหักพังลึกลับไม่น้อยเลย”
“อีกอย่างตอนนั้นเขาบอกกับเราว่าเขาเป็นนักโบราณคดี ถึงจะสนใจในประวัติศาสตร์มาก แต่ว่าเพราะฝึกพลังไม่พอ ถึงหวังว่าเราจะสามารถพาเขาไปได้ ถ้าไม่เป็นแบบนี้ เราเองก็ไม่มีทางยอมให้เขาเข้ามาหรอก”
สนใจในจารึกงั้นเหรอ？หรือว่าสิ่งที่อาซาโทสพูดนั้น เขาเจาะผ่านความลับของเทพ จะเป็นสิ่งที่ได้จากจารึกงั้นเหรอ？
“พี่ พ่อ พวกคุณพูดจบหรือยัง？” ตอนที่หลี่ฝางตกอยู่ในภวังค์นั้น จู่ๆ ญาญาก็โผล่หัวเข้ามาด้านหน้าหลี่ฝาง ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ ใส่เขาเพื่อขายความน่ารัก
“ญาญา ฉันไม่ได้ให้คุณไปเล่นที่ห้องรับแขกเหรอ？คุณเข้ามาทำไม！ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้มาแอบฟัง？”
นักรบอะไร ซากปรักหักพังลึกลับ ตาแก่หลี่ไม่อยากให้ญาญารู้เลย เมื่อเห็นญาญาเดินเข้ามาในห้อง เขาก็หน้าดำคร่ำเครียดขึ้นมา ก่อนจะตวาดออกไป
นี่มันทำให้ญาญาน้อยใจเป็นอย่างมาก เลยร้องไห้ขึ้นมา “แง……พ่อดุ！ฉันก็แค่ ก็แค่เห็นว่าโทรศัพท์ของพี่มันสั่น ดังนั้นเลยจะเอามาให้เท่านั้นเอง！”
หลังจากที่ได้ยินญาญาพูด ตาแก่หลี่ถึงได้มองโทรศัพท์ในมือของเธอ ในตอนนั้นเลยรู้สึกทำตัวไม่ถูก เลยอยากจะขอโทษแต่ก็เสียหน้าไม่ได้ เลยทำได้แค่ลูบหัวด้วยความทำตัวไม่ถูก
“เด็กดี อย่าร้องไห้เลย มันไม่ใช่ความผิดของคุณ พ่อผิดเอง พี่ขอโทษแทนเขาด้วยนะ” หลี่ฝางมองตาแก่หลี่ที่คอแดงเป็นอย่างมากก็อดไม่ได้ที่จะขำ เพราะรู้ว่าเขาขอโทษไม่ได้เพราะเสียหน้า เลยต้องมาปลอบญาญา
“เหอะ พ่อมันไอ้คนเลว！ฉันจะลงโทษเขาวันหนึ่งโดยห้ามมาคุยกับฉัน！พวกพี่พูดต่อกันไปเถอะ ฉันจะออกไปดูโทรทัศน์แล้ว” ญาญาเช็ดน้ำตา ก่อนจะสะบัดใส่ตาแก่หลี่ด้วยความเย็นชา จากนั้นก็วิ่งตึงตังออกไป