NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1223 ใช้ชีวิตในการบังคับทั้งคู่
“มึงจะตะโกนใส่กูทำไม！เมื่อไหร่แกจะได้แก้นิสัยถือตัวดีเนี่ย？เรื่องในครั้งนี้ถ้าไม่ใช่ว่าคุณดูถูกศัตรูมากเกินไป มันจะกลายมาเป็นแบบนี้เหรอ？ปกป้องโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้ พวกพี่สะใภ้นั้นฉันจะคิดหาวิธีกับส้าวส้วยเอง ถ้าเกิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับน้าเมี๋ยวอีก ฉันจะมาคิดบัญชีกับคุณก่อนเลย！”
เรื่องต่อๆ มามันทำให้ใจของราฟาเอลหงุดหงิด หลังจากที่พูดจาว่าร้ายออกไปก็วางสายลง จากนั้นก็พาพวกพ้องมากมายไปกับส้าวส้วยเพื่อตามหาที่อยู่ของฉินวี่เฟยกับหยางฉง
เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัดสายไป ไท่ซางก็ปาโทรศัพท์ทิ้งอย่างเต็มแรง “ให้ตายเถอะ ถ้าไม่บอกกู กูก็จะไปหาเอง！”
ถึงแม้ราฟาเอลจะให้ไท่ซางอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อปกป้องพวกเมี๋ยวชุ่ย แต่ตอนนี้ไท่ซางที่กำลังโกรธจัดก็คิดจะแก้แค้นชายลึกลับคนนั้น เขาเลยทิ้งคำของราฟาเอลไป ก่อนจะขับรถไปตามหา
เมืองตงไห่ที่ท่าเรือตงกั่งในตึกที่ย่ำแย่ ชิวคุนเพิ่งจะจัดการกับแผนที่แขนของตัวเองเสร็จ พลางมองของเหลวสีเขียวที่มีมากมายบนพื้น เขาก็พะอืดพะอมขึ้นมา
วันที่เขาเพิ่งจะเปลี่ยนไปนั้น คิดไม่ถึงว่าร่างกายของตัวเองจะเปลี่ยนไปจนประหลาดขนาดนี้ แต่เขาตามฆ่านักรบมากขึ้นเรื่อยๆ ความสามารถก็แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆ เขาค่อยๆ สังเกตถึงความไม่ชอบมาพากล
อย่างแรกเลือดเปลี่ยนเป็นสีเขียว จากนั้นเขาก็กินเนื้อสดๆ ช่วงนี้เขายังมีครีบสีดำงอกออกมาจากหลังด้วย แถมยังชอบอยู่ในที่ที่มืดและชื้นมากขึ้นเรื่อยๆ
การเปลี่ยนไปแบบนี้ทำให้ชิวคุนไม่สบายใจเป็นอย่างมาก เขาเคยลองเพื่อคุมปีศาจในจิตใจของตัวเองแล้ว แต่สิ่งที่ออกมานั้นมันทำให้เขาแทบระเบิด สุดท้ายเลยกินนักรบคนหนึ่งเข้าไปสดๆ
ความรู้สึกที่ยากจะควบคุมตัวเองมันทำให้นิสัยของชิวคุนนั้นเปลี่ยนไปเป็นไม่แน่วแน่มากขึ้นเรื่อยๆ คนที่ตามเขาอยู่หลายคนนั้นเริ่มกลัวเข้ามาแล้ว
“พะ พี่ พี่ใหญ่ มี มีชาวต่างชาติบุก……” เข้ามาแล้วล่ะ……
ชายพูดติดอ่างรีบวิ่งเข้ามาจากด้านนอก ยังพูดไม่ทันจบหัวก็ถูกเหยียบกระจาย ชิวคุนลุกขึ้นมาในสักพัก ตอนที่กำลังจะพูดว่าใครที่มันกล้าเข้ามาเยือนถึงที่ของเขานั้น หลังจากที่เห็นคนสามคนที่ยืนอยู่ตรงประตูอย่างชัดเจนแล้วสีหน้าของเขาก็ดูไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ
แถมสามคนนี้ยังไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นโจนีที่เคยบังคับให้ชิวคุนกินเนื้อดำน่าสะอิดสะเอียนลงไป ชิวคุนโกรธจนถอดเสื้อของตัวเองออก ก่อนจะชี้ครีบสีดำด้านหลังตัวเองพลางตะโกนออกมา “พวกคุณให้ฉันกินอะไรกันแน่ ทำไมฉันถึงได้กลายเป็นเหมือนผีแบบนี้！”
“ชิ ดูแล้วเหมือนจะไม่สำเร็จเลย คิดไม่ถึงว่าการกลายร่างเป็นปีศาจประหลาดมันจะน่ารังเกียจขนาดนี้ แกรีบใส่เสื้อเถอะ ไม่น่ามองเลยจริงๆ”
โจนีมองชิวคุนด้วยความรังเกียจ แถมยังใช้มือปิดตาของตัวเองอย่างเว่อวังด้วยเมื่อถูกคนเหยียดหยามแบบนี้ ถึงแม้จะเป็นชิวคุนที่ฝึกจนถึงขั้นสูงแล้ว แต่ก็ทำได้เพียงกัดฟันกรอดเอาไว้
ครั้งก่อนเขารู้ถึงความร้ายกาจของสามคนนี้แล้ว ครั้งนี้ไม่ได้เจอกันราวๆ เดือนหนึ่ง เมื่อพบว่าความสามารถของพวกเขานั้นลึกจนยากจะหยั่งถึงเป็นอย่างมากเหมือนเดิม มันเลยเข้าใจได้ว่าพวกเขานั้นอาจจะเป็นครึ่งเทพแล้ว ครึ่งเทพทั้งสามนั้น สามารถพังโลกทั้งใบได้เลยล่ะ
อีกอย่างตอนนี้เขาคิดแค่อยากจะรู้เหตุผลที่ตัวเองเปลี่ยนไปขนาดนี้ เรื่องอื่นนั้นเขาไม่ได้สนใจเลย “ทำไมถึงล้มเหลวล่ะ？การกลายร่างเป็นปีศาจประหลาดคืออะไรกันแน่？”
“พรวด เห็นว่าแกน่าสงสารหรอกนะ ฉันจะให้แกได้เข้าใจก็แล้วกัน เนื้อดำที่คุณกินเข้าไปตอนนั้น อันที่จริงมันเป็นเนื้อของงูยักษ์กลืนฟ้า ถึงแม้กินเข้าไปแล้วจะกลายร่างได้ และฝึกได้ในระดับที่เหนือขึ้น แต่ก็ยังมีความอันตรายในการกลายร่างเป็นปีศาจประหลาดอยู่ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะแปลงร่างได้อย่างสมบูรณ์”
“ส่วนคุณ มันเป็นของที่ล้มเหลวเท่านั้น อีกอย่างการกลายร่างเป็นปีศาจประหลาดนี้จะขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณที่จะเพิ่มขึ้นและล้ำลึกมากขึ้นเรื่อยๆ คุณในตอนนี้น่าจะถึงช่วงท้ายแล้ว ขอแค่ได้ดูดความสามารถมาสักสามส่วน คุณก็จะได้กลายเป็นครึ่งคนครึ่งสัตว์ประหลาดแล้ว”
โจนีปิดปากหัวเราะพลางพูด เหมือนกับว่าชีวิตของชิวคุนนั้นมันเล็กน้อยเหมือนมดในสายตาเขา
“ไม่ ไม่จริง！แกโกหก！ฉันจะตายได้อย่างไร！เดี๋ยวฉันจะทะลุแดน ครึ่งเทพระดับธรรมดาแล้ว ฉันจะตายได้อย่างไร！พวกแกสามคนมันบ้า เดี๋ยวจะฆ่าพวกแกให้หมดเลย！”
ชิวคุนกำลังฟังคำพูดของนิคจากนั้นก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ เลยกระเด็นออกไปทางนิคด้วยเรือนร่างที่แปลกประหลาด
“เหอะ ไม่รู้จักความตายจริงๆ เลย” นิคยืนอยู่ที่เดิมก่อนจะมองชิวคุนด้วยความดูแคลน หลังจากที่พึมพำเสร็จก็เอามือหนึ่งขึ้นมากำบังชิวคุน จากนั้นก็เหยียบชิวคุนอยู่ใต้เท้าของตัวเอง
ชิวคุนถูกเหยียบจนซี่โครงแหลกสลาย เท้าของนิคนั้นเหยียบจนจมเข้าไปในนักรบของแดนแล้ว ก่อนจะแทบตายภายในไม่ถึงสามกระบวนท่า
ชิวคุนที่เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายก็เบิกตาโพลงมองชาวต่างชาติทั้งสาม อยากจะพูดแต่ก็ถูกของเหลวสีเขียวสาดเต็มปาก แถมยังมีเสียงอึกอักในลำคอ
“ไอ้ขยะ ทำให้รองเท้าของฉันสกปรกหมดแล้ว” นิคนั้นดึงขาของชิวคุนออกมาจากตัวด้วยความรังเกียจ จากนั้นก็เอาถุงมือมาเช็ดเลือกที่เลอะพื้นของชิวคุนออกจนสะอาด
“เอาล่ะ ไปเอาฉินวี่เฟยออกมาให้ได้ เราควรจะไปที่ซากปรักหักพังลึกลับได้แล้ว” ชาวต่างชาติผิวสีที่มองด้วยความเย็นชามองนาฬิกาของตัวเอง ก่อนจะกำชับด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“รู้แล้วล่ะ พี่ใหญ่เหยสงอย่าเร่งเลย” นิคนั้นเอาถุงมือโยนลงที่พื้น จากนั้นก็ปล่อยจิตของตัวเองออกไป เพียงไม่นานก็หาห้องของฉินวี่เฟยกับหยางฉงเจอ
“ชิ ทำไมยังมีผู้หญิงเพิ่มขึ้นมาอีกคน？” หลังจากที่นิคเปิดประตูรถ ก็เห็นฉินวี่เฟยที่มากับหยางฉง พลางบ่นด้วยความไม่พอใจ
“ช่างมันเถอะ ไอ้ขยะนั่นน่าจะหามาเล่นๆ น่ะ” นิคขี้เกียจไปทำความเข้าใจตัวตนของหยางฉง พลางคิดว่าเป็นคนที่ชิวคุนหามาลเนเท่านั้น เลยไม่สนใจหยางฉง ก่อนจะเดินไปหาฉินวี่เฟยเท่านั้น
เมื่อเห็นชาวต่างชาติที่ยืนอยู่ด้านหน้าตัวเอง ฉินวี่เฟยกับหยางฉงก็ขนลุกซู่ขึ้นมา เมื่อครู่ที่ชิวคุนคุยกับพวกเขานั้นฉินวี่เฟยกับหยางฉงได้ยินชัดเจน และรู้ว่าคนคนนี้ร้ายกาจจริงๆ
เพียงแต่พวกเธอคิดไม่ถึงว่าคนที่อยู่เบื้องหลังของการจับตัวเองนั้นยังมีคนอื่นอีก แถมพวกเธอยังจะพาฉินวี่เฟยไปซากปรักหักพังลึกลับ คนเหล่านี้กลัวว่าจะใช้ฉินวี่เฟยไปแก้แค้นหลี่ฝาง
“พวกคุณปล่อยพี่วี่เฟยนะ！ห้ามจับเธอไป！” ถึงหยางฉงจะกลัวเป็นอย่างมาก แต่เมื่อนิคจับฉินวี่เฟยไป เธอก็ยังมาขวางฉินวี่เฟยไว้ตรงหน้าอย่างไม่สนใจอะไร
นิคมองหยางฉงเลิกคิ้วขึ้น เขาคิดมาตลอดว่าผู้หญิงนั้นน่ารำคาญ ก่อนจะจับคอของหยางฉงขึ้นอย่างไม่คิด
สำหรับเขา หญิงที่ไม่มีค่าก็เหมือนขยะ ฆ่าก็ฆ่าได้เลย
“คุณปล่อยเธอนะ！พวกคุณอยากใช้ฉันเพื่อแก้แค้นหลี่ฝางไม่ใช่เหรอ？ได้ ฉันจะไปกับพวกคุณ！แต่ต้องปล่อยหญิงคนนี้ก่อน！”
ฉินวี่เฟยเห็นหยางฉงที่ถูกนิคบีบคออยู่ ก่อนจะลุกขึ้นมาจากพื้นพลางตะโกนใส่นิค