NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1242 ปะหน้ากับศัตรูที่ไม่มีทางไป
เมื่อกำหมัดโจมตีไปที่จุดของตะขาบ จากนั้นหลี่ฝางก็ลงมืออย่างเต็มแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แทบจะต่อยตัวละหมัด ตะขาบที่ถูกพวกเขาต่อยนั้นก็กลายมาเป็นอาหารของตะขาบตัวอื่นๆ ในทันที จากนั้นหลี่ฝางก็ค่อยๆ สังเกตเห็นความผิดปกติ
“พ่อ คุณเห็นหรือเปล่าว่าตะขาบพวกนี้มันเหมือนจะตัวใหญ่กว่าเมื่อกี้ไม่น้อยเลย？” ขาของตะขาบพวกนั้นมันใหญ่พอๆ กับตัวของหลี่ฝาง แต่ตอนนี้ขาของตะขาบกลับใหญ่กว่าตัวเองถึงสองเท่า
เมื่อหลี่ต๋าคางได้ฟังคำของหลี่ฝางดังนั้นก็เพิ่งจะสังเกตเห็น เขาเหมือนจะรู้ว่าทำไมตะขาบเหล่านี้ถึงตัวใหญ่ได้ขนาดนี้ เป็นเพราะกินไปเท่าไหนก็ใหญ่มากขึ้นเท่านั้น เมื่อครู่ที่กินพวกของตัวเองเข้าไป ตัวก็ใหญ่ขึ้นเกือบเท่าตัว
และก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะภาพลวงตาของหลี่ต๋าคางหรือเปล่า ตะขาบเหล่านี้เหมือนจะมีแรงมากขึ้นกว่าเดิม อีกอย่างยังมีความคิดมากขึ้น เมื่อเห็นว่าพวกเขาโจมตีที่กรามของตัวเอง ก็รู้ว่าจะต้องเข้ามาโดยที่ก้มหัวลงเพื่อปิดจุดด้อยของตัวเอง
“เสี่ยวฝาง เรายังต้องรออีกนานแค่ไหนถึงออกไปได้？ตะขาบพวกนี้ประหลาดเป็นอย่างมาก เหมือนจะพัฒนาตัวเองพลางตีกันเราเลยล่ะ”
หลี่ฝางเองก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของตะขาบเหล่านี้ ตอนแรกที่เขาต่อยนั้นยังสบายอยู่ไม่น้อย แต่ตอนนี้กลับค่อยๆ กินแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แถมเสือขาวที่แรงค่อนข้างน้อย หงส์แดงกับแคทเธอรินยิ่งด้อยกว่าเข้าไปใหญ่
“รีบไปเร็ว！” ผ่านไปสามนาที หลี่ฝางก็รีบตะโกนคำเหล่านี้ออกมา
ทั้งห้าคนนั้นสะบัดตะขาบเหล่านั้นออกจากตัวเองให้เร็วที่สุดในชีวิต ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ประตูหินที่อยู่ไม่ไกล
“ฉันไม่อยากเห็นตะขาบอีกเลยในชีวิตนี้！มันเหมือนฝันร้ายเลยล่ะ！”
คนเหล่านี้ที่หนีออกมาจากห้องลับก็พิงกำแพงพลางหายใจหอบแล้วพูดขึ้นด้วยความเห็นใจ
“มีคนมาแล้ว！” ยังไม่ทันรอให้มีแรงกลับมา แคทเธอรินก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป เมื่อเห็นสีหน้าหลี่ฝางก็เดาว่าคนที่มานั้นไม่น่าจะมาดีเท่าไหร่
จากนั้นทั้งสามคนก็เดินออกมาจากมุม หลังจากที่หลี่ต๋าคางเห็นใบหน้าของพวกเธอแล้วก็ยิ้มขึ้นด้วยความเย็นชา
“พี่เหยหู่ โชคของเราไม่เลวเลยนะ ฝ่าบาทให้เราออกมาหาหลี่ฝาง เพิ่งเดินไปไม่กี่ก้าวก็เจอแล้ว”
นิคมองหลี่ฝางด้วยความดูแคลน ในแววตาก็มีความตื่นตาตื่นใจไม่น้อยเลย
ร่างกายของพวกเขาทั้งสามคนนั้นฟื้นฟูแล้ว แถมยังมีความสามารถมากกว่าเดิมเพราะการช่วยเหลือจากอาซาโทส
โดยเฉพาะเหยหู่ สภาวะกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดของเขาในตอนนี้เปลี่ยนได้ตามใจชอบ เวลาเองก็ยาวกว่าเมื่อก่อนอีกเท่าตัว ดังนั้นพวกเขาเลยกล้ามาตามหาหลี่ฝางอย่างกล้าหาญ
“สามคนนี้ทำร้ายโหจื่อ ลักพาตัวฉินวี่เฟย แล้วก็ทำให้หยางฉงเกือบแท้งด้วย ลูกชาย ถึงเวลาที่จะแก้แค้นแล้วล่ะ”
หลี่ต๋าคางมองเหยหู่เหล่านั้น ก่อนจะมีความโกรธที่ข่มเอาไว้ในใจปะทุออกมา
พวกเขาคนตระกูลหลี่นั้นตามล้างเช็ดความผิดมาตลอด ใครจะไปกล้าทำอะไรคนที่พวกเขารัก นั้นมันเป็นความเจ็บปวดที่ต้องจ่าย
หลังจากที่หลี่ฝางได้ฟังคำพูดของหลี่ต๋าคางแววตาก็เปลี่ยนไป ทั้งตัวนั้นก็มีแต่ความอาฆาต มือทั้งสองก็กำแน่น ก่อนจะโจมตีโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย
เมื่อเจอการโจมตีของหลี่ฝางที่แข็งแกร่ง เหยหู่กลับไม่ได้ถอยเลย แต่กลับเอียงตัวเล็กน้อย เหมือนกับสิงโตสะบัดแผงคอเท่านั้น จากนั้นเท้าซ้ายก็ถอยหลังไปครึ่งก้าว จากนั้นจึงกำหมัดแล้วโจมตีกลับไป
ตอนที่หมัดทั้งสองชนกันนั้น เหมือนกับว่าอากาศทั้งหมดตรงนั้นมันแตกสลาย ทางเดินยาวแคบนั้นก็ม้วนขึ้นมาอย่างรุนแรง จากนั้นก็พัดจนลืมตาไม่ขึ้น
หลี่ฝางขมวดคิ้ว จากนั้นเรือนร่างก็ไม่ได้ขยับไปไหนเลย รอยเลือดนั้นก็มีรอยเลือดมาจากมุมปากของเขา
เหยหู่ได้เห็นสถานการณ์ดังนั้นก็เสียงดังขึ้น ก่อนจะออกแรงมากขึ้น หลี่ฝางพึมพำเล็กน้อย จากนั้นก็ถอยหลังไป ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างแน่น ส่วนหมัดนั้นกลับดันไปด้านหน้าครึ่งหนึ่ง
คิดไม่ถึงว่าหลี่ฝางนั้นสามารถรับแรงที่แข็งแกร่งของตัวเองได้แบบนั้น สีหน้าของเหยหู่นั้นเคร่งเครียดมากขึ้น จากนั้นก็ยึดเท้าซ้ายเอาไว้แน่น จากนั้นก็ขยับไปทางซ้ายเล็กน้อย ก่อนจะใช้หมัดขวาต่อยไปที่หน้าอกของหลี่ฝาง
มือซ้ายของหลี่ฝางนั้นใช้พลังแห่งการเขมือบกลืนของเทพอ้านที่ผนึกไม่ได้อีกแล้ว เขานั้นรีบเก็บมือขวาที่รับมือกับเหยหู่ ก่อนจะวางใจเย็นลง พลางเอี้ยวตัวหลบหมัดที่หนักแน่น
ส่วนตอนแรกที่คิดว่าจะดูการต่อยตีอยู่ข้างๆ อย่างหลี่ต๋าคางในตอนนี้ก็สังเกตเห็นความแปลกไปของหลี่ฝาง มันมีประกายมาอยู่ด้านข้างหลี่ฝาง ส่วนมือซ้ายนั้นก็จับชายเสื้อของเขาก่อนจะเหวี่ยงเขาไปด้านบนตัวของเสือขาว
“ไอ้กระจอก บอกว่าจะแก้แค้นด้วยตัวเอง สุดท้ายยังจะให้ฉันมาเก็บกวาดอีก” หลี่ต๋าคางนั้นด่าหลี่ฝางโดยไม่หันหัวไปมอง จากนั้นก็รับยุทธของเหยหู่ไปอีกสามกระบวนท่า
หลี่ฝางมองแขนซ้ายของตัวเองที่ไม่มีแรงอีกแล้ว ก่อนจะต่อยไปที่กำแพงหินอย่างไม่สบอารมณ์
เทพอ้านบ้า พลังแห่งการเขมือบกลืนบ้าบอของแก กูจะระเบิดหลุมศพให้แตกเลย！
ก่อนหน้านี้ที่เหยหู่เคยประลองกับหลี่ต๋าคาง แต่ไม่ได้รู้สึกว่าเขามีความแข็งแกร่งอะไร ตอนแรกที่คิดว่าจะสามารถรับยุทธทั้งสามนั้นได้ แต่ใครจะไปรู้ว่าเพียงยุทธเดียวก็หลีกไม่ได้แล้ว
หลี่ต๋าคางนั้นหมัดหนักเหมือนภูเขาไท่ เพียงหมัดเดียวก็ทำให้กระดูกของเหยหู่หักเป็นสองท่อน เหยหู่ไม่ทันได้มีปฏิกิริยาอะไร หมัดที่สองที่สามก็ถูกต่อยลงไปด้วย จากนั้นก็ถูกหลี่ต๋าคางค่อยจนลงไปนอนแน่นิ่งกับพื้น
“พี่ใหญ่！” นิคกับจอห์นนั้นตกใจเป็นอย่างมาก หลังจากที่ตกโกนแล้วก็อยากจะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกหลี่ฝางกับพวกเสือขาวนั้นขวางเอาไว้
“ยังอยากจะเข้าไปช่วยอีก เคยถามปู่เสือขาวของคุณหรือยัง？ไอ้บ้า ดูกระบวนท่านี้！” เสือขาวนั้นไม่ชอบหน้านิคกับจอห์นอยู่แล้ว ตอนนี้ไม่ง่ายเลยที่จะได้โอกาส เขาจะต้องได้ระบายอารมณ์สักหน่อย
ตอนแรกที่ต่อยตีกันบริเวณทางเดิน เมื่อหินดินทรายพัดผ่านไป ก็เปลี่ยนเป็นฟ้าสีเหลืองอร่ามเสียอย่างนั้น
เหยหู่ได้รับหมัดของหลี่ต๋าคางสามหมัด จากนั้นก็มีเลือดสดๆ ไหลออกมาจากปาก กระดูกก็หักไป เมื่อเขามีสติกลับมาก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่แข่งของหลี่ต๋าคางเลย
เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามาหาตัวเองอย่างหลี่ต๋าคาง เหยหู่ก็มีแววตาหดลง จากนั้นก็มีเสียงแผดราวกับสัตว์ประหลาดคำราม ก่อนจะเข้าสู่สภาวะกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดอีกครั้ง