NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1244 ลาก่อนฉินวี่เฟย
เสียงขู่ของฝูงงูด้านหลังนั้น กับเสียงเลื้อยขึ้นมานั้นมันทำให้ขนลุกขึ้น หลี่ฝางแทบจะรู้สึกว่างูเหล่านั้นมันเลื้อยอยู่ที่หลังของตัวเอง
“ทางนี้！” แคทเธอรินวิ่งไปที่ด้านหน้าสุดของทีม เมื่อไปถึงที่ประตูของห้องลับนั้นก็รีบเปิดประตูออก เวลาการเปิดและเข้าไปในห้องลับนั้นมันใช้เวลาไม่ถึงห้าวินาที แม้จะรวดเร็ว แต่ก็ยังมีงูแดงที่ลอดเข้าไปได้
แต่เพราะมันมีจำนวนไม่มาก เพียงไม่นานก็ถูกหลี่ฝางจัดการหมดแล้ว
ห้องลับนี้ดูเหมือนจะปลอดภัยกว่าแต่ก่อนหน่อย อย่างน้อยก็เป็นห้องลับธรรมดา ที่นี่โล่งว่างไม่มีอะไรเลย มีเพียงไฟดิสโก้อยู่จุดสูงสุดของห้องลับเท่านั้นเอง ที่ส่องแสงเยือกเย็นออกมา
หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าห้องลับนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ ถึงจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“เห้อ……” เมื่อถอนหายใจยาวๆ หลี่ฝางก็พิงกำแพงหินก่อนจะพูดกับคนอื่นๆ “ที่บ้าๆ นี่ฉันไม่อยากจะมาอีกแล้ว”
เสือขาวที่วิ่งมาด้วยความเหนื่อยนั้นก้มหน้าเหนื่อย ก่อนจะพูดชมหลี่ฝาง “ฉันเอง……”
แต่ยังไม่ทันพูดจบ เสือขาวก็เป็นลมล้มลงกับพื้น จากนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้นมาก จนคนอื่นๆ ตกใจยกใหญ่ หลี่ฝางกำลังอยากจะเข้าไปดูสถานการณ์ ในหูกลับมาเสียงแหลมดังขึ้น ก่อนจะมีโลกหมุน ส่วนแคทเธอรินกับหงส์แดงก็ค่อยๆ ล้มลงตามๆ กัน
หลี่ฝางใช้แรงกัดปลายลิ้นของตัวเอง เพราะอยากจะใช้ความเจ็บในการตั้งสติตัวเอง แต่เมื่อมีสติกลับมา ก็มืดไปหมดไม่เห็นอะไรเลย
“เอ้อ……ที่นี่ที่ไหน？ทำไมฉันกลับมาได้ล่ะ？” หลี่ฝางมองไปที่บรรยากาศรอบๆ ก่อนจะมีสีหน้าแปลกใจไป
เขาจำได้ว่าตัวเองกับพวกหลี่ต๋าคางถูกฝูงงูไล่ล่า เมื่อหลบเข้ามาในห้องลับ จากนั้นก็เป็นลมไป เพียงพริบตากลับกลับมาที่เมืองตงไห่ที่ห้องเล็กๆ ของตัวเองกับฉินวี่เฟยงั้นเหรอ？
“หลี่ฝาง！คุณฟื้นแล้วเหรอ！”
ตอนที่หลี่ฝางยังคิดอะไรไม่ครบครันนั้น ฉินวี่เฟยก็ใส่ชุดกระโปรงสุดยั่วยวนออกมา เธอเห็นหลี่ฝางที่ฟื้นขึ้นมาบนเตียงแล้ว เลยเอาถาดในมือมาวางที่ตู้ข้างเตียง จากนั้นก็ปรี่เข้าไปในอ้อมกอดของหลี่ฝางทันที
“วี่ วี่เฟยงั้นเหรอ？คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？คุณ คุณให้อภัยฉันเหรอ？” หลี่ฝางกอดคนในอ้อมกอด ก่อนจะได้ไออุ่นจากเธอ พลางถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
เมื่อได้ยินดังนั้น ฉินวี่เฟยก็ยืดตัวขึ้น ก่อนจะเบิกตามองหลี่ฝาง “นี่มันเป็นบ้านของฉันกับคุณนะ ทำไมฉันจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ล่ะ？เรื่องก่อนหน้านี้ฉันไม่ว่าอะไรแล้วล่ะ ขอแค่คุณกลับมาอย่างปลอดภัย จากนี้จริงใจต่อฉันเพียงคนเดียวก็พอแล้ว”
หลี่ฝางมองฉินวี่เฟยอย่างอึ้งไปอยู่นาน จากนั้นก็มีสติกลับมา ความยินดีบนใบหน้านั้นมันแทบจะเก็บเอาไว้ไม่อยู่ เลยก้มลงจุ๊บเธอ ใครๆ ก็รู้ว่าเขาอยากให้ฉินวี่เฟยให้อภัยตัวเองมากแค่ไหน และอยากจะกอดคนที่ตัวเองรักมากเท่าไหร่
ตอนแรกหลี่ฝางเองก็ไม่ได้คิดอะไร แต่จากนั้นเมื่อฉินวี่เฟยเริ่มขยับ หลี่ฝางก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่
เมื่อผ่านไป หลี่ฝางก็โอบกอดฉินวี่เฟยที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะถามเรื่องหลังจากที่ตัวเองสลบมึนไป
“วี่เฟย ฉันกลับมาได้อย่างไร？อาซาโทสล่ะ เขาตายหรือยัง？พ่อฉันล่ะ？ส้าวส้วยกับพวกกู่ยี่เทียนออกมาหรือยัง？”
“อั้ยหยา คุณถามฉันมากขนาดนี้ ฉันไม่รู้จะตอบอย่างไรดี แล้วก็ คุณเอาแต่ห่วงพวกเขา ทำไมคุณไม่ถามบ้างว่าฉันเป็นอย่างไรบ้าง”
ฉินวี่เฟยเบ้ปาก พลางเอานิ้วไปชี้วนรอบหน้าอกของหลี่ฝาง จากนั้นจึงพูดด้วยความไม่พอใจ
ความออดอ้อนของฉินวี่เฟยนั้นไม่ค่อยได้เจอ
แต่หลี่ฝางก็มีสติขึ้นมามาก แต่ถึงอย่างไรตัวเองกลับมาตอนนี้ ก็ไม่กลัวแล้วว่าจะไม่มีเวลาอยู่กับฉินวี่เฟย ตอนนี้ต้องรีบจัดการภายในซากปรักหักพังให้ชัดเจนก่อน
“ทำไมฉันจะไม่แคร์คุณล่ะ เด็กดี คุณบอกฉันหน่อยว่าหลังจากที่ฉันสลบไปมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้ไหม？”
“อื้อ จะให้ฉันบอกคุณก็ได้ แต่คุณต้องสาบานก่อนว่าชีวิตนี้จะไม่จากฉันไป แล้วอยู่กับฉันที่นี่”
ฉินวี่เฟยเงยหน้ามองหลี่ฝาง จากนั้นก็มีแววตาสีฟ้าเป็นประกายออกมา
หลี่ฝางที่สบตาในตอนนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็ไร้แวว เหมือนกับไม่ได้สังเกตเห็น “ฉันสาบานว่าฉันจะ……”
“เสี่ยวฝาง！ตั้งสติหน่อย！นี่มันเป็นภาพลวงตานะ！”
ขณะที่หลี่ฝางกำลังจะสาบาน เสียงของหลี่ต๋าคางก็เข้ามาอยู่ในหูของเขา ตอนแรกที่เขาไร้แววตาแล้วก็มีแววตาประกายขึ้นมาอีกครั้ง
ฉินวี่เฟยที่ยิ้มอยู่ก็มีแววตาเปลี่ยนไป กลายเป็นแววตาที่มีความอาฆาต แววตาสีฟ้านั้นเต็มตามากเข้าไปใหญ่ ริมฝีปากบางนั้นขยับเล็กน้อย จากนั้นก็ใช้เล่ห์มนต์หลอกหลี่ฝางต่อ
“อื้อ~คุณรีบพูดสิ หรือว่าคุณไม่อยากอยู่กับฉันไปตลอดชีวิตเลยเหรอ？”
เมื่อได้ยินเสียงของฉินวี่เฟยที่เต็มไปด้วยความยั่วยวน หลี่ฝางที่มีแววตาชัดเจนแล้วก็มืดดำลง
“ฉันสาบานว่าจากนี้ฉันจะอยู่กับคุณตลอดไป……”
เมื่อได้ฟังคำพูดของหลี่ฝาง ใบหน้าของฉินวี่เฟยก็มีความตื่นเต้นขึ้นมา แถมยังมีความร้ายกาจมากขึ้นด้วย
แต่ตอนที่ยังพูดไม่จบนั้น ก็มีเสียงดังจะโกนเข้ามา เหมือนกับฟ้าถูกฉีกออก หลี่ต๋าคางร่วงลงมาจากฟ้า จากนั้นก็เอามือฟาดฟันไปที่ฉินวี่เฟยทันที
“ปีศาจสาว！ออกไปจากตัวของลูกชายฉันนะ！”
ตอนแรกที่คิดว่าเมื่อปีศาจสาวนี้เห็นตัวเองแล้วจะตกใจจนหนีไป แต่สิ่งที่ทำให้หลี่ต๋าคางคิดไม่ถึงก็คือเธอไม่เพียงไม่หลบหนีไป แต่ยังเข้ามาใกล้หลี่ฝางมากขึ้นอีกด้วย
“หลี่ฝาง ช่วยฉันหน่อย！”
หลี่ฝางงงเป็นไก่ตาแตกเลยในตอนนี้ ก่อนจะพาฉินวี่เฟยไปหลบด้านหลังของตัวเอง
“ไอ้กระจอก แยกจริงเท็จไม่ออกหรือไง？นี่มันปีศาจสาว！แกตั้งสติหน่อย！”
หลี่ต๋าคางมองหลี่ฝางที่ยังมึนงง พลางพูดด้วยความไม่พอใจเสียงดัง
เสียงของเขาเหมือนเครื่องแจ้งเตือนที่ทำให้จิตของหลี่ฝางถูกปลุก เมื่อมีเสียงโป๊ะดังขึ้น หลี่ฝางก็รู้สึกเหมือนกับว่าในหัวของตัวเองมีอะไรแตกสลาย