NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1264 เป้าหมายไม่หวังดี
ในเมื่อคนเหล่านั้นกล้ามาที่เมืองตงไห่อย่างไม่กลัวอะไร พวกเขาน่าจะเตรียมความพร้อมเอาไว้แล้ว ท่านผู้อาวุโสแค่อยากหาเหตุผลในการจับเท่านั้นเอง มีเพียงเท่านี้ เขาถึงจะสามารถบังคับให้มัตสึซากะเอาท่านจวนกับลูกของหลี่ฝางออกมาได้
“ขอโทษนะ ช่วงนี้เมืองตงไห่มีใบอนุญาตปลอมมากมาย ดังนั้นถึงคุณจะมีใบอนุญาต ก็ต้องไปกับพวกเราอยู่ดี”
ยังไม่ทันรอให้ท่านผู้อาวุโสพูด หลิวฮุยที่อยู่ข้างๆ ก็ตอบแทนเขา จากนั้นก็ไม่สนใจใบอนุญาตในมือของคนนำ ก่อนจะหาเหตุผลร้อยแปดมาพาตัวพวกเขาไป
ใบหน้าของทาเคชิตะ มัตสึซากะดำคร่ำเครียดเป็นอย่างมาก เขาคิดไม่ถึงเลยว่าท่านผู้อาวุโสจะเชื่อถือไม่ได้ขนาดนี้ จนขนาดที่หาเหตุผลอะไรก็ได้ออกมาแบบนี้
“ท่านผู้อาวุโส ใบอนุญาตของเรานั้นถูกต้อง เหตุผลของคุณมันไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่หรือเปล่า？”
คนเป็นสิบคนนี้เป็นคนที่ทาเคชิตะ มัตสึซากะหามาเพื่อต่อกรกับพวกหลี่ต๋าคางโดยเฉพาะ ถ้าเกิดถูกท่านผู้อาวุโสพาตัวไปแบบนี้ แผนของเขาก็คงจะไม่เป็นท่า
“คุณท่านมัตสึซากะ เราเองก็ทำตามขั้นตอน หวังว่าคุณจะให้ความร่วมมือกับการทำงานของเรา คุณวางใจเถอะ ถ้าเกิดว่าเราตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ฉันจะส่งคนเหล่านี้กลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน” หลิวฮุยตามติดท่านผู้อาวุโสมาหลายปีขนาดนี้ จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าท่านผู้อาวุโสคิดอะไรอยู่
ไม่ได้ให้โอกาสมัตสึซากะได้เจรจากับท่านผู้อาวุโสเลยแม้แต่น้อย เพียงแวบเดียวก็ทำให้นักรบเหล่านั้นถูกกดอยู่บนรถแล้ว
“ท่านมัตสึซากะ！” มองออกเลยว่านักรบที่เป็นคนนำนั้นทนแทบไม่ไหวแล้ว เลยมองทาเคชิตะ มัตสึซากะพลางตะโกนเสียงทุ้ม
อันที่จริงคนที่ท่านผู้อาวุโสพามาในวันนี้ไม่ได้แข็งแกร่งเท่าไหร่ ถ้าเกิดพวกนักรบสิบกว่าคนนี้ลงมือจริงๆ ก็สามารถทำให้พวกเขาราบเป็นหน้ากลองได้เลย
แต่พวกเขาเองก็รู้ดี ท่านผู้อาวุโสนั้นไม่กลัว แต่กลัวต้าเซี่ยหลงเช่วที่อยู่เบื้องหลังเขา
ทาเคชิตะ มัตสึซากะเส้นเลือดขึ้นหน้า ก่อนจะมองหลิวฮุยด้วยความโกรธอยู่นาน สุดท้ายก็ส่ายหัว
ประเทศจีนมีคำพูดโบราณอยู่ ว่าเก่งกาจแค่ไหนก็ยากที่จะต่อกรกับคนในพื้นที่ได้
ถึงแม้ท่านผู้อาวุโสจะดูเย่อหยิ่งกับวิธีการนี้มาก แต่ทาเคชิตะ มัตสึซากะนั้นก็ไม่กล้าทำอะไรโดยไม่คิดอยู่ดี เลยทำได้เพียงมองลูกหน้าของตัวเองถูกท่านผู้อาวุโสพาตัวไป
พวกท่านผู้อาวุโสไปได้ไม่นาน ก็มีคนชราที่ใส่ชุดสีเขียวอ่อนเดินเข้ามา พลางเอามือไพล่หลังก่อนจะเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ ทาเคชิตะ มัตสึซากะ แล้วถามเสียงเย็นชา
“มัตสึซากะ หรือว่าคุณจะยอมให้พวกเขาพาคนของคุณไปทั้งแบบนั้นน่ะเหรอ？ถ้าไม่มีพวกเขา คุณจะเอาอะไรไปต่อกรกับหลี่ต๋าคาง”
เมื่อได้ฟังคำของคนชราดังนั้น ทาเคชิตะ มัตสึซากะก็แทบจะกัดจนฟันแตก “คุณท่านตงฟาง เรื่องมันมาถึงตอนนี้แล้ว มันเกี่ยวกับคุณมากด้วยล่ะ ถ้าจะต่อกรกับหลี่ต๋าคาง นั่นก็เป็นเป้าหมายเดียวกับพวกเรา คนของฉันถูกพาตัวไปแล้ว แต่ยังมีคุณอยู่ไม่ใช่เหรอ？”
ไม่ผิดเลย คนชราคนนี้คือท่านจวนที่หลี่ต๋าคางพลิกแผ่นดินหาทั้งเมืองตงไห่ เพียงแต่เขาในตอนนี้กลายเป็นคุณท่านตงฟางไปแล้ว
หลังจากที่เขาได้ฟังคำของทาเคชิตะ มัตสึซากะแล้ว ก็มีแววตานิ่งไป ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“ถ้าไม่ใช่ว่าพวกคุณจะให้ฉันแย่งลูกของหลี่ฝางออกมา เรื่องมันจะเป็นแบบนี้เหรอ？ตอนนี้หลี่ฝางอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ แค่ใช้โอกาสนี้ฆ่าหลี่ต๋าคาง เท่านี้ตระกูลหลี่ก็ไม่เหลือที่ให้อยู่แล้วล่ะ”
“แต่พวกคุณดึงดันจะแย่งลูกนั้นไป ฉันจะไม่สงสัยว่าพวกคุณจะมีเป้าหมายอื่นได้อย่างไร”
ก่อนหน้านี้ท่านจวนนั้นมีการติดต่อกับทาเคชิตะ มัตสึซากะอยู่บ้าง แต่ตอนนั้นเขามีสี่ตระกูลมาเป็นคนสนับสนุน เลยไม่แยแสที่จะร่วมทีมกับทาเคชิตะ มัตสึซากะ
หลังจากที่ทั้งสี่ตระกูลนั้นพ่ายแพ้แล้ว ท่านจวนต้องการจะแก้แค้นหลี่ต๋าคาง เลยต้องหันมาร่วมมือกับทาเคชิตะ มัตสึซากะ
เรื่องที่โรงพยาบาลระเบิดในครั้งนี้ ก็เป็นความคิดของทาเคชิตะ มัตสึซากะ ท่านจวนคิดเพียงอยากให้หลี่ต๋าคางกับเมี๋ยวชุ่ยตาย แถมคนอื่นๆ เขาไม่ได้เกลียดขนาดนั้น
แค่ทาเคชิตะ มัตสึซากะกลับเลือกให้เขาไปพาลูกของหลี่ฝางกลับมา มันทำให้ท่านจวนสงสัยขึ้น
“คุณท่านตงฟาง นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรจะถาม ยังจะมาให้ฉันทำให้ลูกของหลี่ฝางทุกข์ทรมานทำไม คิดดีกว่าว่าจะช่วยตงฟางเย่นออกมาจากเงื้อมมือของหลี่ต๋าคางได้อย่างไร”
ท่าทีที่ทาเคชิตะ มัตสึซากะมีต่อท่านจวนนั้นไม่ได้เคารพเท่าไหร่ ในทางกลับกัน กลับมีความดูแคลนไม่น้อย หลังจากที่เขาพูดเสียงเย็นชาจบ ก็หันตัวเดินเข้าไปในห้อง
ท่านจวนยืนมองเงาของทาเคชิตะ มัตสึซากะเดินจากไปจากนั้นแววตาก็มีความอาฆาต
มันเหมือนพวกที่เคยมีกำลังมากแต่ตอนนี้กลับไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ เลย
ผ่านไปไม่เท่าไหร่เอง ตอนนั้นเป็นคนที่ไม่เหมาะแม้แต่จะถือรองเท้าให้เลย ตอนนี้กลับปีนเกลียวขึ้นมาเลยด้วยซ้ำ
“คุณท่านตงฟาง ต้องให้ฉันไป……” ชายร่างกำยำที่อยู่ข้างกายท่านจวนมองเงาของทาเคชิตะ มัตสึซากะก่อนจะทำท่าทีลูบคอ
เขาไม่ชอบหน้าทาเคชิตะ มัตสึซากะมาตั้งนานแล้ว เป็นเพียงคนไร้ประโยชน์เท่านั้น แต่ท่าทีกลับโอ้อวดเป็นอย่างมาก
“ไม่ต้องรีบ หลังจากที่กำจัดหลี่ต๋าคางแล้ว ฉันมีวิธีมากมายที่จะมาต่อกรกับเขา” ท่านจวนส่ายหัว ก่อนจะกลบแววตาความอาฆาตเอาไว้
ในสายตาของท่านจวน ทาเคชิตะ มัตสึซากะนั้นอยู่อย่างไม่มีความสำคัญอะไรมาตลอด คนที่เทียบกันไม่ได้นั้น และก็ไม่มีอะไรให้กลัวอยู่แล้ว
“คุณท่านตงฟางหมายความว่า การแก้แค้นไอ้ขยะนี่มันเป็นเรื่องง่ายๆ” เมื่อชายร่างกำยำได้ฟังคำของท่านจวนดังนั้น ก็พูดด้วยความเคารพ
“เปียวจื่อ เห็นคนที่อยู่ข้างๆ หลี่ต๋าคางนั่นหรือเปล่า？ฉันมีของอยู่ ยังต้องให้คุณมาเพื่อส่งให้แก่เขาแทนฉัน แล้วก็พูดอะไรแทนฉันด้วย”
ท่านจวนนั้นรู้จักคุณท่านโกอยู่แล้ว ตอนที่ยังวัยรุ่นทั้งสองคนไปมาหาสู่กันอยู่บ้าง ความสัมพันธ์ก็ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่ได้ดีอะไร
เมื่อหลี่ฝางหายไป เมี๋ยวชุ่ยเจ็บหนัก ตอนนี้เลยเป็นเวลาแก้แค้นหลี่ต๋าคางที่ดีที่สุด ใครจะไปรู้ว่าคุณท่านโกจะกระโดดออกมาในตอนนี้ อีกอย่างเขายังเลือกเข้าข้างหลี่ต๋าคางอีกด้วย
เหมือนกับว่าแผนที่วางเอาไว้ในตอนแรกมันจะเปลี่ยนไปแล้ว
เมื่อได้ยินว่าท่านจวนบอกว่ามีเรื่องให้ตัวเองไปทำ เปียวจื่อก็เอาหูแนบเข้ามา
เปียวจื่อเป็นคนที่ท่านจวนช่วยมาอย่างไม่ได้ตั้งใจเมื่อปีก่อน เพื่อตอบแทนเขา จากนี้เปียวจื่อเลยติดตามท่านจวนมาตลอด
บอกได้ว่าเขาเป็นมิตรมากกว่าไอ้เด็กซนกับผู้ชายที่สวมเสื้อลายพรางอีก หลายปีมานี้ยิ่งเตะตาท่านจวนมากขึ้นเรื่อยๆ