NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1272 สวมหน้ากากอีกครั้ง

เมื่อแน่ใจแล้วว่าเมี๋ยวชุ่ยไม่เป็นอะไร ส้าวส้วยจึงออกมาจากห้องวิจัย ตรวจสอบราฟาเอลที่กองอยู่ที่หน้าห้องวิจัย เมื่อเห็นพวกเขาหมดสติไปเช่นเดียวกัน จึงโล่งอก

“โอ๊ย……เจ็บชะมัด!” ไท่ซางที่หมดสติไปค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น คลำท้ายทอยของตนเองพร้อมกับร้องโอดครวญ

โหจื่อที่อยู่อีกด้านเมื่อเห็นเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว ดวงตาฉายแววประกาย “ไท่ซาง ตื่นแล้วหรือ! นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? ทำไมเรากลับมาพวกแกหมดสติไปกันหมดเลยล่ะ?”

ไท่ซางไม่ทันได้ไหวตัวเมื่อเห็นโหจื่อ เขาตบหัวของตนเอง เพื่อเรียกความทรงจำก่อนหน้ากลับคืนมา

“เป็นคุณท่านโก! เรื่องทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเขา!” ไท่ซางจะเป็นคนวู่วามไม่รอบคอบ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นคนไร้สมอง เขาทบทวนความทรงจำอย่างละเอียด กล่าวอย่างน่าสงสาร

“คุณท่านโก? เขาเป็นเพื่อนของเฮียไม่ใช่เหรอไง? เขาจะทำแบบนี้ทำไม?” หลังได้ยินประโยคของไท่ซาง โหจื่อเองก็ทำหน้าประหลาดใจเช่นเดียวกัน

หลี่ต๋าคางกล้าไปที่คฤหาสน์ของท่านจวนในตอนนี้ ก็เพราะว่ามีคุณท่านโกอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ

แต่ไม่คิดเลยว่าคนที่พวกเขาเชื่อใจ จะหักหลังตนเสียได้

“ท่านโกพาตัวตงฟางเย่นไป” ตอนนี้ส้าวส้วยรู้เรื่องราวความเป็นมาทุกอย่างแล้วผ่านกล้องวงจรปิด เมื่อเห็นภาพขณะที่คุณท่านโกคิดจะลงมือกับเมี๋ยวชุ่ย ส้าวส้วยแทบจะขว้างคอมพิวเตอร์ทิ้ง

ดีที่ตอนหลังคุณท่านโกมีจิตสำนึก ไม่ได้ลงมือฆ่าเมี๋ยวชุ่ย ไม่เช่นนั้นหลี่ต๋าคางที่ขาดเมี๋ยวชุ่ยไปไม่รู้ว่าจะทำเรื่องอะไรได้บ้าง

“คุณท่านโกทำเพื่ออะไรกันแน่! การที่เขาทำแบบนี้มีประโยชน์อะไรกับเขากันแน่?” โหจื่อไม่เข้าใจจริงๆ ว่าสาเหตุใดคุณท่านโกถึงได้ทำแบบนั้น เขาพาตัวตงฟางเย่นไปจะทำอะไรกันแน่?

“แม้ฉันจะไม่รู้สาเหตุที่คุณท่านโกทำแบบนั้น แต่ฉันเดา ต้องมีอะไรตกอยู่ในเงื้อมมือของท่านจวนแน่” ส้าวส้วยลูบคางของตนเอง กล่าวอย่างครุ่นคิด

“ส้าวส้วย ติดต่อหาท่านผู้อาวุโส บอกเรื่องที่เราหาเอกสารเจอกับเขา พวกแกดูแลบ้านพักตากอากาศให้ดี ฉันจัดการเรื่องราวเสร็จแล้วจะรีบกลับมา”

หลี่ต๋าคางลงมาจากชั้นบนหลังจากที่จัดการเรื่องราวของเมี๋ยวชุ่ยเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม สายตาฉายแววไปด้วยความอาฆาต

“เฮีย ให้ผมไปด้วยเถอะ” ส้าวส้วยขมวดคิ้วกล่าวถาม

ทีแรกเขาคิดว่าหลี่ต๋าคางจะพาเขาไปด้วยเสียอีก แต่คราวนี้เขากลับส่ายหน้า “ไม่ แกอยู่ที่นี่ จัดการกับท่านจวนฉันคนเดียวก็เพียงพอแล้ว”

จบประโยค หน้ากากใบหนึ่งปรากฏขึ้นที่มือของหลี่ต๋าคาง ส้าวส้วยและคนอื่นๆ เมื่อเห็นหน้ากากนั้นต่างหน้าถอดสี ทั้งเคารพและหวาดผวามากกว่าเดิม

พวกเขารู้ดีว่าหน้ากากนี้มีความหมายว่ายังไง หลังจากที่ใส่หน้ากากนี้ เขาจะไม่ใช่หลี่ต๋าคางอีก แต่เป็นหลอซ่าที่ทำให้ทุกคนต้องหวาดกลัว

“เข้าใจแล้ว เฮีย เราจะรอเฮียกลับมา” ส้าวส้วยพยักหน้าอย่างจริงจัง

หลี่ต๋าคางกวาดมองทุกคน ก่อนที่จะก้มหน้าลงสวมหน้ากาก เมื่อแหงนหน้าขึ้นอีกครั้ง บรรยากาศรอบตัวของเขาก็ได้เปลี่ยนไป ออร่าพิฆาตโดยธรรมชาติครอบทั้งร่าง แม้แต่ส้าวส้วยเองก็ไม่กล้ามองหน้าเขา

เพียงแค่พริบตา หลี่ต๋าคางที่อยู่หน้าบันไดในทีแรกก็ได้หายตัวไป

ส้าวส้วยไม่กล้ารอช้ารีบติดต่อหาผ่านผู้อาวุโสทันที และนำหลักฐานที่ท่านจวนร่วมมือกับทาเคชิตะมัตสึซากะส่งมอบให้กับเขา

เขารู้ว่าหลี่ต๋าคางจะไปที่ไหน แต่ถ้าคิดที่จะลงมือกับทาเคชิตะ มัตสึซากะก็ต้องมีหลักฐานที่แน่ชัด และสิ่งที่เขาต้องทำในตอนนี้ ก็คือให้สาเหตุที่หลี่ต๋าคางจะลงมือจัดการกับเขา

“ดีมาก! มีหลักฐานพวกนี้อยู่ ทาเคชิตะ มัตสึซากะดิ้นยังไงก็ไม่หลุดแน่!” ท่านผู้อาวุโสจ้องมองหลักฐานที่ส้าวส้วยส่งมอบให้เขา กล่าวด้วยความตื่นเต้น

นักรบที่เขาพากลับมาจากทาเคชิตะ มัตสึซากะทุกคนต่างปากแข็ง ไม่ว่าจะลงโทษด้วยวิธีไหนก็ไม่ได้คำตอบหลุดออกจากปากของพวกเขาสักอย่าง

และเพราะพวกเขาไม่มีหลักฐาน ก็ไม่สามารถทำอะไรกับนักรบพวกนั้นหนักได้ ยากลำบากมากในการสอบสวนคนพวกนั้น แต่ตอนนี้ส้าวส้วยส่งเอกสารพวกนี้มา พวกเขาก็จะสามารถใช้วิธีการที่เหี้ยมโหดในการจัดการกับนักรบพวกนั้น

“เฮียของเรากำลังเดินทางไปทาเคชิตะ มัตสึซากะ ขอให้ทางด้านท่านผู้อาวุโสรีบส่งคนที่มีความสามารถตามไปสมทบ แบบนี้เราจะช่วยท่านกำจัดอุปสรรคอย่างทาเคชิตะ มัตสึซากะได้อย่างถูกต้อง”

หลังจบคำ ส้าวส้วยตัดสายทิ้ง แม้ทางด้านหลี่ต๋าคางจะไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้ทำอะไร

ไม่รู้ว่าคุณท่านโกพาตงฟางเย่นไปที่ไหน สมาชิกที่เหลือของตระกูลตงฟางเองต่างก็หนีไปคนละทิศละทาง เขาต้องจับคนพวกนั้นกลับมา

“โหจื่อ แกพาคนไปกลุ่มหนึ่งจับตัวคนของตระกูลตงฟางกลับมา ไท่ซางแกพาลูกน้องไปสิบกว่านายไปที่โรงพยาบาล รับผิดชอบความปลอดภัยของฉินวี่เฟยและหยางฉง ราฟาเอลนายไปสอบสวนสองคนนั้นที่เราเพิ่งได้ตัวกลับมา ลองดูว่าจะได้อะไรจากปากของพวกเขาอีกไหม”

ส้าวส้วยแบ่งงานทั้งหมดอย่างใจเย็น หลี่ต๋าคางไม่อยู่ คนที่แข็งแกร่งที่สุดในบ้านพักตากอากาศก็คือส้าวส้วย เขาจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่บ้านพักตากอากาศ ให้โหจื่อและไท่ซางไปจัดการทุกอย่าง

ส่วนทางด้านคุณท่านโก หาตัวเขาเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กำลังคนไม่พอ ต้องปล่อยไปก่อน

หลี่ต๋าคางเดินทางมาถึงพื้นที่ของทาเคชิตะ มัตสึซากะเป็นที่เรียบร้อย นักรบที่อยู่หน้าประตูคิดที่จะขัดขวางเขา แต่ไม่ทันได้เข้าถึงตัวเขา ก็เลือดออกทวารทั้งเจ็ดเสียชีวิตเสียแล้ว

ความเคลื่อนไหวที่ใหญ่เช่นนี้หันความสนใจของท่านจวนได้ในทันที เขาชะงักการชงชา ส่งสายตาให้กับเปียวจื่อที่อยู่ข้างๆ เพื่อให้เขาออกไปตรวจสอบสถานการณ์

ไม่ทันรอให้เปียวจื่อเดินออกจากห้อง ประตูไม้บานนั้นก็ถูกหลี่ต๋าคางถีบจนพัง หลี่ต๋าคางเดินเข้ามาด้วยไอพิฆาต อุณหภูมิในห้องค่อยๆ ลดต่ำ

เปียวจื่ออดลอบกลืนน้ำลายกับหลี่ต๋าคางในตอนนี้ไม่ได้ ร่างกายถอยไปข้างหลังครึ่งก้าวอย่างห้ามไม่ได้

“เปียวจื่อ กลัวเหรอ?”

ในขณะที่เปียวจื่อเกิดความขี้ขลาด น้ำเสียงของท่านจวนราวกับทุบลงที่หัวของเขา เปียวจื่อพลันเนื้อตัวกระตุก ก่อนที่ความผวาในสายตาของเขามลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย