NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1273 ยาที่ประหลาด

เปียวจื่อคำรามลั่น ก่อนที่พลังจะแผ่ซ่าน กระเบื้องที่ใต้เท้าของเขาแตกออก ราวกับธนูที่ยิงออกไปที่หลี่ต๋าคางอย่างรุนแรง

ดวงตาภายใต้หน้ากากดำขลับและลึกล้ำ ไม่เห็นความหวั่นแม้สักนิด ตวงตาดำขาวที่แยกอย่างชัดเจนหรี่ลง เปียวจื่อที่จู่โจมด้วยพลังทั้งหมดสายตาพร่ามัว ก่อนที่หน้าของเขาจะถูกโจมตีอย่างแรง

ทันใดนั้น สีหน้าของก็เปียวจื่อเปลี่ยนไป เมื่อเขาได้ประลองกับหลี่ต๋าคางจริงๆ ถึงได้รู้ว่าทั้งคู่แตกต่างกันมากแค่ไหน ร่างกายที่แข็งแกร่งร่วงลงกับพื้นอย่างแรง พื้นที่ราบเรียบในคราแรกเกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่

“แดนสุดครึ่งเทพ?” จ้องมองเปียวจื่อที่ถูกหลี่ต๋าคางจัดการได้อย่างง่ายดาย ท่านจวนรูม่านตาขยาย กล่าวอย่างตกตะลึง

ครั้งสุดท้ายที่เขาเจอหลี่ต๋าคาง หลี่ต๋าคางอยู่แค่แดนเต๋าชั้นกลางเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าเวลาสั้นๆ ความสามารถของเขาจะเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้

“เปียวจื่อ! ใช้ท่าสุดยอดของแกเร็วเข้า!” ความสามารถของหลี่ต๋าคางเกินความหมายของท่านจวนไปแล้ว เขาไม่เปลี่ยนแปลงแผนการของตนไม่ได้

ทีแรกคิดว่าความสามารถของเปียวจื่อต่อให้จัดการหลี่ต๋างไม่ได้ ก็ต้องสู้กับเขาได้อย่างสูสี แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เปียวจื่อจะมีชีวิตรอดจากหลี่ต๋าคางห้าสิบท่ายังยาก

เมื่อเปียวจื่อได้ยินคำของท่านจวนเขาจ้องมองท่านจวนอย่างไม่มั่นใจ อีกฝ่ายพยักหน้าอย่างมุ่งมั่นให้กับเปียวจื่อ

หลังมั่นใจว่าต้องใช้ท่าสุดยอด เปียวจื่อไม่ลังเลอีกต่อไป เขาควักขวดยาเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า หยิบยาสีแดงออกมาจากขวด ก่อนที่จะกลืนยาลงไป

หลี่ต๋าคางขมวดคิ้วกับการกระทำของเปียวจื่อ แม้เขาจะไม่รู้ว่าในขวดยานั้นคืออะไร ทำอะไรได้ แต่ลางสังหรณ์ของเขาบอกว่า ยานั่นไม่ใช่ของดีแน่

หลังเปียวจื่อทานยานั้นลงไปไม่นาน ร่างกายของเขาก็เริ่มมีปฏิกิริยา ร่างกายที่สูงใหญ่ของเขาในคราแรกเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วอย่างชัดเจน กล้ามเนื้อผุดขึ้นตามร่างกายอย่างรวดเร็ว จนเสื้อผ้าฉีกขาด

ไม่นาน ร่างของเปียวจื่อสูงกว่าสามเมตร ร่างสูงใหญ่ยักษ์กว่าหลี่ต๋าคางสามถึงสี่เท่า

ท่านจวนในตอนนี้ค่อยๆ ถอยไปนอกห้อง จ้องเขม็งเปียวจื่อด้วยความคร่ำเครียด ยาสีแดงนั้นอันที่จริงทาเคชิตะ มัตสึซากะเป็นคนให้กับเขาเอาไว้ เห็นว่าสามารถเพิ่มพลังและความสามารถให้กับมนุษย์ได้อย่างรวดเร็ว

ก่อนหน้านี้ท่านจวนเคยให้เปียวจื่อทานแล้วรอบหนึ่ง และเห็นผลได้อย่างชัดเจน แต่เปียวจื่อก็แทบสังเวยเพราะเหตุนี้

เพราะงั้นหากไม่ใช่เวลาคับขันจริงๆ ท่านจวนไม่มีทางให้เปียวจื่อใช้วิธีการแบบนี้

จ้องมองเปียวจื่อที่ใหญ่ยักษ์ของเปียวจื่อ สายตาของหลี่ต๋าคางเกิดความเคร่งขรึม เปียวจื่อที่อยู่ในชั้นสูงของแดนเต๋าความสามารถของเขาในตอนนี้สามารถเทียบกับหลี่ต๋าคางได้เลย

“คำราม——” ก่อนหน้านี้เปียวจื่อส่งเสียงคำรามราวกับสัตว์ร้าย ก่อนที่จะโจมตีหลี่ต๋าคางอย่างรวดเร็ว

แม้ร่างกายของเขาในตอนนี้ใหญ่กว่าเมื่อครู่มาก แต่ความว่องไวกลับไม่ลดลงเลย แถมยังเร็วกว่าเมื่อสักครู่อีกต่างหาก

เพียงแค่สิบวินาทีสั้นๆ ทั้งคู่สู้กันกว่าสิบท่า เปียวจื่อมีพละกำลังมาก หมัดของเขาที่กระทบลงมาทำให้มือของหลี่ต๋าคางชา

ที่ยุ่งยากมากกว่านั้น หลี่ต๋าคางต้องสู้กับเปียวจื่อไปด้วย พร้อมกับหลบหลีกอาวุธลับที่คนของทาเคชิตะ มัตสึซากะปล่อยออกมา

หลายครั้งที่เขาเกือบจะถูกยิง หากไม่ใช่เพราะมีความว่องไวมากพอในการหลบกระสุน ตอนนี้เขาก็คงเป็นศพไปแล้ว

“พวกแกรนหาที่ตาย!” หลี่ต๋าคางจ้องมองนักรบที่ถือปืนจ่อเขาสิบกว่านายพร้อมคำราม พร้อมเตะไปที่เปียวจื่อ เพื่อเว้นระยะห่างของทั้งสอง

หลังจากนั้นเขาชักดาบของทหารออกมาจากผนัง หลบจากด้านซ้ายไปขวาอย่างรวดเร็ว เหล่านักรบที่ถือปืนเอาไว้ร่วงลงกับพื้นทันที

ไม่มีลูกกระจ๊อกพวกนี้ขวางทางหลี่ต๋าคางสะดวกขึ้นมาก สู้กับเปียวจื่อในห้องอย่างสุดกำลัง ไม่นานห้องที่แข็งแรงกว้างใหญ่สไตล์ญี่ปุ่นก็ถูกทั้งคู่ซัดจนไม่เป็นท่า

บ้านทั้งหลังถล่มลง พร้อมกับเสียงที่ดังลั่น การต่อสู้ของทั้งคู่ก็ย้ายจากในบ้านมายังพื้นที่กว้าง

ทีแรกคิดว่าการต่อสู้ในครั้งนี้จะยังคงต่อเนื่องไปอีกสักพัก แต่ใครจะไปรู้ว่าเปียวจื่อกลับกระอักเลือดออกมา ร่างใหญ่ยักษ์นั้นก็ค่อยๆ หดลง

ท่านจวนที่หลบอยู่อีกด้านเมื่อเห็นเหตุการณ์เกิดตื่นตูม ไม่คิดเลยว่าขนาดยาเม็ดหนึ่งยังไม่เพียงพอที่จะล้มหลี่ต๋าคางได้

“เปียวจื่อ! แกจะแพ้ไม่ได้!” เมื่อเห็นเปียวจื่อที่กึ่งคุกเข่ากับพื้น ท่านจวนคำรามเสียงดัง

เปียวจื่อที่ไร้สติไปแล้วเมื่อได้ยินเสียงของท่านจวน ดวงตาเกิดชัดเจนขึ้น จ้องมองยังหลี่ต๋าคางที่อยู่ไม่ไกล ใบหน้าฉายไปด้วยความมุ่งมั่น

“ท่านจวน ผมจะทำให้คุณสมหวังเอง” หลังจากที่เปียวจื่อตะโกนจับจ้องท่านจวน จึงกรอกยาเม็ดสีแดงจากขวดเข้าปาก

“เปียวจื่อ! แกไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไง!” แม้ท่านจวนจะมองเปียวจื่อเป็นหมากตัวหนึ่งมาโดยตลอด แต่ความพักดีของเขากลับทำให้ท่านจวนทราบซึ้งใจ อดไม่ได้ที่จะเดินขึ้นหน้า ขัดขวางเปียวจื่อที่คิดจะฆ่าตัวตาย

แต่ได้สายเกินไปแล้ว ลูกกระเดือกของเปียวจื่อเคลื่อนไหว กลืนยาทั้งหมดลงไป

หลังจากที่ทานยาเข้าไปไม่นาน เปียวจื่อล้มลงกับพื้นชักดิ้นชักงอ รูปร่างบิดเบี้ยวจนผิดธรรมชาติ มือและเท้ายันกับพื้น กระดูกสันหลังคดงอ จนไร้ความเป็นมนุษย์

เปลี่ยนรูปร่างไปแล้ว

เปียวจื่อในตอนนี้ราวกับภูเขาลูกเล็ก ตาดำและตาขาวที่แยกออกชัดเจนในตอนนี้กลับปกคลุมไปด้วยหมอกชั้นหนึ่ง ทำให้หลี่ต๋าคางนึกถึงซอมบี้ที่น่าผวาในภาพยนตร์ ท่าทางที่ประหลาดของเปียวจื่อทำให้หลี่ต๋าคางหัวชา

“ท่านจวน แกให้เขากินอะไรลงไปกันแน่? ทำไมเขาถึงได้เป็นแบบนี้!”

เมื่อเห็นเปียวจื่อที่ไร้พลังชีวิต หลี่ต๋าคางตะโกนถามท่านจวนอย่างเกรี้ยวกราด

“ฉัน ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร ทาเคชิตะ มัตสึซากะเป็นคนให้ฉันมา! มันไม่เกี่ยวกับฉัน!”

เปียวจื่อกลายเป็นแบบนี้ ทำให้ท่านจวนตกใจอยู่ไม่น้อย เขาตะโกนพร้อมส่ายหน้าพร้อมจ้องมองเปียวจื่อที่ไม่ใช่คนไม่ใช่ผี