NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1281 ฉันกลับมาแล้ว
หลังจากที่ความทรงจำของหลี่ฝางกลับมา เขาก็ได้แต่นึกถึงปัญหานี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้นั่งคุยกับหลี่ต๋าคางตัวต่อตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้
หลี่ต๋าคางมองหลี่ฝางที่ทำหน้ายุ่งเหยิง พลางสตาร์ทรถพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ที่จริงแล้วฉันคิดว่านายจะสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้เห็นทีนายจะยังเด็กเกินไป ถ้าหากฉันเป็นนาย ฉันจะเลือกคบกับหยางฉงก่อน ถึงยังไงลูกเธอก็คลอดออกมาแล้ว ผู้หญิงคนนึงกล้ามีลูกให้นาย นั้นก็ต้องเพราะว่าหล่อนรักนายมากแน่ๆ ฉันคิดว่าผู้หญิงแบบนี้ไม่ควรทำให้ผิดหวัง”
“แต่ว่า……” หลังจากที่ได้ยินหลี่ต๋าคางพูด ขณะที่หลี่ฝางกำลังจะอ้าปากเถียง แต่วินาทีต่อมาก็ถูกหลี่ต๋าคางพูดขัด
“พ่อรู้ว่านายคิดอะไร นายกับวี่เฟยคบกันมานานแล้ว หล่อนผ่านเรื่องราวต่างๆ กับนายมามาก เธอเป็นหญิงสาวที่รู้ความ แต่ว่าหลี่ฝาง ลูกต้องรู้นะ ลูกในตอนนี้ไม่ใช่แค่ผู้ชายธรรมดา ลูกยังเป็นคนพ่อคนนึงด้วย ลูกควรจะรับผิดชอบต่อลูกของตัวเอง ไม่ใช่แค่คิดถึงความรู้สึกของตัวเอง”
ประโยคพวกนี้ของหลี่ต๋าคางไปอุดปากหลี่ฝางเอาไว้ หลี่ฝางที่นั่งอยู่ตรงข้างคนขับก็เข้าสู่ความเงียบ
เหตุผลพวกนี้ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจ ก็แค่เขาไม่อยากให้ฉินวี่เฟยรู้สึกเสียใจที่ชอบตัวเขาจริงๆ
พ่อลูกสองคนไม่พูดอะไรตลอดทาง หลี่ฝางมองภาพที่แล่นผ่านไปอย่างรวดเร็วนอกหน้าต่างไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
ส่วนฝั่งโรงพยาบาล ไท่ซางก็ได้ยินข่าวที่หลี่ฝางกลับมาจากปากของส้าวส้วย และอย่างแรกก็บอกฉินวี่เฟยกับหยางฉงพวกหล่อนก่อน
หลังจากสองสาวได้ยินข่าวการกลับมาของหลี่ฝาง ก็สีหน้ายินดีเป็นอย่างแรก ต่อมาก็เริ่มเข้าสู่ความเงียบ
ที่จริงไท่ซางอยู่ในห้องพักผู้ป่วยเพื่อเฝ้าดูแลฉินวี่เฟยกับหยางฉง แต่บรรยากาศในห้องพักผู้ป่วยนั้นช่างน่าหดหู่เหลือเกิน จนทำให้เขาต้องไปยืนอยู่หน้าประตูห้องอย่างช่วยไม่ได้
“พี่วี่เฟย พี่จะตอบรับคำขอของฉันสักข้อได้มั้ย?” ระหว่างความเงียบของทั้งสองสุดท้ายก็เป็นหยางฉงที่ทำลายมัน เธอหันหน้าไปมองเตียงผู้ป่วยที่อยู่ด้านข้าง และถามอย่างไม่วางใจ
“คำขออะไร เธอพูดมาเถอะ” เมื่อได้ยินคำของหยางฉง ฉินวี่เฟยก็เงียบอยู่ครู่ จากนั้นจึงพูดตอบ
หยางฉงจ้องตาฉินวี่เฟย ปากขมุบขมิบ คำพูดติดอยู่ที่ปากแต่กลับพูดไม่ออก
“ฉันรู้ว่าเธอคิดจะพูดอะไร เธอวางใจเถอะ ไม่ว่าหลี่ฝางเขาจะเลือกใคร ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฉันก็จะไม่เปลี่ยนแปลง”
จากระยะเวลาที่รู้จักมาหลายเดือน ฉินวี่เฟยก็ถือได้ว่ารู้จักหยางฉงดีแล้ว เธอมองท่าทีของหยางฉงที่ลังเลจะพูด ทันใดนั้นก็เดาออกว่าหยางฉงอยากจะพูดอะไร ขณะเดียวกันก็รู้ว่าเธอกำลังลังเลอะไรอยู่
ที่จริงแล้วฉินวี่เฟยก็อยากจะพูดเหมือนกับหยางฉง ไม่ว่าหลี่ฝางจะเลือกคบกับใคร เธอก็ยังอยากเป็นเพื่อนที่ดีกับหยางฉง
“อื้ม งั้นพวกเราพูดแล้วนะ พวกเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันไปตลอดชีวิต” เมื่อได้ยินคำพูดของฉินวี่เฟย เบ้าตาของหยางฉงก็ชื้นๆ น้ำเสียงก็มีความสะอื้นเล็กน้อย
ในขณะนั้น หลี่ฝางกับหลี่ต๋าคางก็มาถึงโรงพยาบาล ขณะที่ประตูลิฟต์เปิดออก ไท่ซางที่กำลังสูบบุหรี่อยู่วินาทีแรกที่มองเห็นหลี่ฝาง เขาก็ตื่นเต้นมากๆ จนเกือบกระโดดโลดเต้น
วิ่งกรูเข้าไปหน้าด้านหลี่ฝางอย่างรวดเร็ว และพูดอย่างตื่นเต้น “ลูกพี่!ลูกพี่กลับมาแล้ว!ตั้งแต่ที่ลูกพี่ไปก็เกือบจะเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม ฉันคิดถึงนายจะตายแล้วเหนี่ย！”
ไท่ซางพูดพลางอยากจะเข้าไปกอดแขนหลี่ฝาง ส่วนหลี่ฝางก็มองบนเขาที่เป็นมิตรอย่างรังเกียจสุดๆ
“ไปๆๆ อยู่ห่างจากฉันหน่อย！อย่ามาคิดถึงฉัน ฉันกลัวว่าคืนนี้จะฝันจนนอนไม่หลับ”
แม้ว่าหลี่ฝางจะรังเกียจก็ตาม ไท่ซางก็ยังคงเป็นมิตรไม่น้อยลงเลย ทำหน้าตื่นเต้นอยู่ข้างหลี่ฝางจ้อไม่หยุด
“เอาล่ะๆ ！ที่นายพูดฉันรู้หมดแล้ว นายไม่จำเป็นต้องพูดกับฉันอีกรอบ พวกวี่เฟยล่ะ? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”
หลี่ฝางฟังเสียงไท่ซาง ก็รู้สึกแค่ว่าหนวกหูมากๆ จึงขัดเขาอย่างหมดความอดทนสุดๆ และถามถึงสถานการณ์ของฉินวี่เฟยกับหยางฉง
เมื่อได้ยินหลี่ฝางถามถึงพี่สะใภ้ทั้งสอง สีหน้าของไท่ซางก็เปลี่ยนไป จากที่กระโดดโลดเต้นก็เปลี่ยนมาเป็นเงียบลงทันที ยืนอยู่ด้านหน้าหลี่ฝางท่าทีอย่างกับเด็กน้อยทำเรื่องผิดพลาดไป ก้มหน้าพลางพูด
“ขอโทษครับ ลูกพี่ พวกเราไม่สามารถปกป้องพี่สะใภ้ทั้งสองให้ดี ทำให้พวกเธอได้รับบาดเจ็บ ลูกพี่จะตีจะทำโทษก็รับได้หมดครับ！”
ความจริงไท่ซางก็ได้รับบทลงโทษด้วยตัวเองไปแล้ว แต่เขาคิดว่าตลอดว่าที่โหจื่อได้รับบาดเจ็บและฉินวี่เฟยกับหยางฉงถูกลักพาตัวไปเป็นความผิดของตน ความรู้สึกผิดในใจไม่ได้ลดน้อยลงเลย
เขารอวันที่หลี่ฝางกลับมาโดยตลอด คิดว่าจะยอมรับผิดกับหลี่ฝางดีๆ
“เอาเถอะ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของนาย ไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง และฉันก็ไม่ได้มีความคิดจะโทษนายด้วย กลับกันฉันยังต้องขอบใจนาย เพราะว่ามีการปกป้องของนาย พวกเธอถึงได้มีความมั่นใจเพิ่มขึ้น ทำให้ฉันทำหน้าที่ได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร”
หลี่ฝางยื่นมือไปตบไหล่ไท่ซาง นัยน์ตาไม่ได้มีความคาดโทษเลย คำพูดของเขาทำให้ไท่ซางซาบซึ้งมากๆ ตะโกนแหกปาก ทำท่าเหมือนจะกระโจนเข้าหาหลี่ฝาง
“ลูกพี่เป็นคนดีมากๆ ！ฉันรู้ว่านายจะไม่โทษฉัน！”
“กลับไปเลย！ทำตัวปกติหน่อย！นายบ้าบอแบบนี้ฉันจะเล่นนายให้ตายเลย！”
หลี่ฝางถูกไท่ซางทรมานจนหมดคำจะพูด พลางดึงเขาออกจากร่าง พลางพูดเตือนเสียงเย็นชา
ไท่ซางถูกเขาดุ ก็เชื่อฟังทันที ยืนสงบนิ่งอยู่ด้านข้างอย่างกับลูกสะใภ้
เมื่อเห็นหลี่ฝางจะเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย ไท่ซางก็รีบกระแอมขึ้นมา สั่นหัวและเตือนขึ้นอย่างระมัดระวัง
หลี่ฝางวางมือจับที่จับประตูอยู่ครู่ จากนั้นก็สูดหายใจเข้าลึก ถึงจะบิดที่จับประตู เปิดประตูห้องพักผู้ป่วยออก
“วี่เฟย เสี่ยวฉง ฉันกลับมาแล้ว”
วินาทีที่ประตูห้องเปิดออก หญิงสาวสองคนบนเตียงผู้ป่วยก็ค่อยๆ หันหน้ามามองทางประตู หลังจากได้เห็นเงาร่างของคนที่ตนรักอย่างลึกซึ้ง เบ้าตาของฉินวี่เฟยกับหยางฉงก็แดงก่ำขึ้นมาพร้อมกัน
เมื่อได้ยินหลี่ฝางบอกว่ากลับมาแล้ว พวกเธอยิ่งอดไม่ไหวที่จะร้องไห้ออกมา
หลี่ฝางมองผู้หญิงตรงหน้าสองคน ในใจก็รู้สึกซับซ้อนสุดๆ ยืนชะงักอยู่ที่หน้าประตูครู่นึง ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน