NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1295 เตรียมตัวออกเดินทาง
“ลุงหลี่ ลุงก็ล้อผมเรื่องนี้ด้วยเหรอ ผมรำคาญจะตายอยู่แล้ว”ไท่ซางทึ้งผมตัวเองอย่างไม่พอใจพลางบ่น
“เจ้าเด็กนี่ มันเป็นเรื่องที่ดี มีอะไรให้รำคาญ ฉันว่านังหนูหยูหลิงฮุ่ยนั่นก็ไม่ถึงกับแย่มาก พรุ่งนี้พวกแกสองคนหาเวลาไปสำนักกิจการพลเรือน ไปเอาใบรับรองซะ”
เมื่อวานหลี่ต๋าคางเห็นหยูหลิงฮุ่ยแวบหนึ่ง ถือว่าค่อนข้างพึงพอใจเธอ อีกอย่างไท่ซางเจ้าเด็กนี่ดิบเกินไปแล้ว ขาดภรรยามาดูแลพอดีพวกเขาอยากให้ไท่ซางอยู่กับหยูหลิงฮุ่ยใจจะขาด
“เดี๋ยวๆ！ใครบอกว่าผมจะแต่งงาน ผมยังเที่ยวเล่นไม่พอเลย！ถ้าเด็กคนนั้นเป็นลูกผมจริงๆ อย่างมากที่สุดผมแค่เลี้ยงเด็กคนนั้นให้โต หยูหลิงฮุ่ยไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมแม้แต่นิดเดียว”
นี่เป็นความคิดจริงๆของไท่ซาง อย่างมากเขาแค่รับผิดชอบลูกตัวเอง แต่แม่ของเด็กนั้นไม่เกี่ยว
“เหอะ แกอย่ามั่นใจนักเลย ดั่งคำกล่าวอะไรนะที่ว่า ตอนแรกทำเรื่องแย่ๆกับภรรยาไว้เยอะ พอเสียใจภายหลังก็งัดเอาทุกวิถีทางมาใช้ให้ภรรยากลับมา ถ้าแกทำให้หยูหลิงฮุ่ยเสียใจมากๆ เมื่อถึงตอนนั้นอย่ามาร้องไห้ให้เขากลับมาล่ะ”
หลี่ฝางลงมาจากชั้นบนพอดี เมื่อได้ยินคำพูดไม่ได้รับการศึกษาของไท่ซาง จึงพูดเย้ยหยันออกมา
“ตลกแล้ว！ผมนอนกับผู้หญิงมาตั้งเยอะ เวลาเลิกกันแล้วเสียใจภายหลังที่ไหนกัน？ลูกพี่ พี่ดูถูกผมเกินไปแล้ว？”ไท่ซางพูดโดยไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น
ขณะทั้งสองกำลังคุยกัน โหจื่อ ราฟาเอลและสหายคนอื่นๆก็ทยอยมาถึง หลี่ฝางจึงตัดบทเรื่องนี้
“หึ แกนี่มันรนหาที่ตาย”หลี่ฝางมองบนให้กับท่าทีขาดการศึกษาของเขา“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของแก ฉันจะไม่พูดอะไรมาก บ่ายวันนี้ฉันต้องไปเผ่ากู่แห่งทิศตะวันตกเฉียงใต้กับส้าวส้วยและกู่ยี่เทียน มีบางเรื่องให้พวกนายทำ”
สำหรับความรู้สึกของคนอื่น หลี่ฝางจะไม่แสดงความเห็นมากไปมาโดยตลอด สิ่งที่ควรพูดก็พูดไปแล้ว ส่วนไท่ซางจะทำยังไงนั่นมันก็เรื่องของเขา
ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่สำคัญ มีหลายเรื่องที่วุ่นมากๆ หลี่ฝางพิจารณาถึงสถานการณ์โดยรวมก่อน ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวเด็กๆอะไรแบบนี้
เมื่อพูดถึงเรื่องสำคัญ สีหน้าของคนอื่นๆก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมา ล้อมเป็นวงกลมเล็กๆโดยมีหลี่ฝางอยู่ตรงกลาง รอคำสั่งของหลี่ฝางด้วยความจริงจัง
“พวกเราไปเผ่ากู่ครั้งนี้น่าจะสัก1เดือน ภายใน1เดือนนี้ พวกนายต้องดูแลความปลอดภัยภายในสถานตากอากาศให้ดี พวกนายก็รู้ว่าช่วงนี้ในประเทศจีนมีเรื่องปั่นป่วน ศัตรูมากมายล้วนกำลังจับจ้องมาที่เรา”
“บวกกับแม่ฉันได้รับบาดเจ็บหนัก วี่เฟยกับเสี่ยวฉงแล้วก็ลูกชายของฉันไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ ดังนั้นการรักษาความปลอดภัยในเดือนนี้พวกนายต้องเข้มงวดกว่าเดิม”
“แต่พวกนายไม่ต้องกังวล ครั้งนี้พ่อฉันจะอยู่ที่สถานตากอากาศด้วย ทางด้านผู้อาวุโสใหญ่ก็จะให้ความช่วยเหลือเช่นกัน พวกนายไม่ต้องกดดันมากเกินไป ภายใน1เดือนนี้พวกนายจะอยู่ในสถานตากอากาศอย่างปลอดภัย ตราบใดที่ศัตรูไม่บุกมาก็ไม่ต้องลงมือ”
“ส่วนปัญหาอื่นๆ รอพวกฉันกลับมาจากเมืองชีหนันแล้วค่อยว่ากัน พวกนายไม่ต้องกังวล คนที่มันกล้าลงมือกับตระกูลหลี่พวกนั้น ถึงเวลาฉันไม่ปล่อยมันไปแน่นอน”
1เดือนนี้เป็นช่วงรักษาความปลอดภัย เพราะผู้อาวุโสใหญ่บอกว่าคนของเผ่ากู่ต่อต้านต่างชาติมาก ระยะทางไปกลับจากเมืองตงไห่ไปเผ่ากู่แห่งเมืองชีหนันใช้เวลากว่าครึ่งเดือน ถ้าราบรื่นก็สามารถจัดการเทพอ้านได้ภายในหนึ่งเดือน แล้วกลับเมืองตงไห่อย่างปลอดภัยนั้นไม่ใช่ปัญหา
“ไม่ต้องห่วง ความปลอดภัยของอาจารย์หญิงและพี่สะใภ้พวกเขาปล่อยให้เป็นหน้าที่พวกเราเถอะครับ ！พวกเราไม่มีทางปล่อยให้พวกเขาได้รับอันตรายใดๆแม้แต่นิดเดียว！”
สำหรับคำสั่งของหลี่ฝาง โหจื่อเป็นคนแรกที่ตอบรับตลอด เขาตบหน้าอกตัวเองเบาๆ พลางพูดรับประกัน
แม้ราฟาเอลไม่ได้พูดอะไร แต่ก็ส่งสายตาเด็ดเดี่ยวให้หลี่ฝาง
คนเดียวที่ไม่พอใจคือไท่ซาง เขามองหลี่ฝางหน้านิ่วคิ้วขมวดพลางถาม“ลูกพี่ ในเมื่อลุงหลี่ก็อยู่ที่สถานตากอากาศ งั้นพี่พาผมไปเมืองชีหนันด้วยได้ไหม？ถ้าพี่ไม่พาผมออกไปเที่ยวเล่นบ้าง ผมต้องเป็นบ้าแน่ๆ”
เมื่อได้ยินที่ไท่ซางพูด หลี่ฝางเลือกที่จะมองข้ามทันที จากที่เขาเข้าใจไท่ซาง ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นข้ออ้าง เหตุผลที่เขาอยากไปเมืองชีหนันนั้นง่ายมาก นั่นก็คือเพื่อหลบหน้าหยูหลิงฮุ่ย
หลี่ฝางยังคงหวังว่าให้เขาใช้เวลาช่วงนี้ในการสร้างความสัมพันธ์กับหยูหลิงฮุ่ย แน่นอนว่าไม่ปล่อยโอกาสให้ไท่ซางหนี
“ลูกพี่ พี่สงสารผมเถอะ ผมอยู่เมืองตงไห่มาเกือบปีแล้ว ถ้าพี่ยังไม่ให้ผมออกไป ผมได้ตายจริงๆแน่”เมื่อเห็นหลี่ฝางไม่สนใจตน ไท่ซางจึงวิงวอนต่อ
“เจ้าหมอนี่อย่ามาหาข้ออ้างกับฉัน 1เดือนนี้แกไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ทำตัวดีๆอยู่กับหยูหลิงฮุ่ยและลูกที่สถานตากอากาศเถอะ”หลี่ฝางพูดอย่างไม่เกรงใจ แม้แต่มองยังไม่มองเลย
เมื่อได้ยินคำตอบของหลี่ฝาง ไท่ซางหน้าเขียวปั้ดขึ้นมาทันที ให้เขาอยู่กับหยูหลิงฮุ่ยเท่ากับบีบให้เขาตายชัดๆ“ลูกพี่ ไม่เอาแบบนี้สิ！ถ้าพี่ไม่พาผมไป งั้นทันทีที่เท้าหน้าพี่ก้าวออกจากเมืองตงไห่ เท้าหลังผมจะตามไปติดๆทันที”
“จิ้”หลี่ฝางส่งเสียง พลางคว้าหูไท่ซาง“ทำไม แกคันไม้คันมือเหรอ？นี่คือคำสั่ง！ถ้าแกกล้าแอบออกจากเมืองตงไห่ พอฉันกลับมาจะถลกหนังแกซะ！”
โดนหลี่ฝางดึงหูจนเจ็บ แม้ในใจไท่ซางไม่เต็มใจสุดๆ แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงยอมจำนนต่ออำนาจ พูดขึ้นด้วยสีหน้าจนปัญญา
“โอเคๆๆ！ผมจะอยู่เมืองตงไห่อย่างเชื่อฟัง โอเคแล้วใช่ไหม？”
เมื่อเห็นเขาตกลง หลี่ฝางจึงปล่อยหูไท่ซาง ถ้ารู้แต่แรกว่าเป็นแบบนี้ เมื่อกี้จะรนหาที่ตายมาเถียงกับตนทำไมกัน
จากนั้นหลี่ฝางก็สั่งงานเรื่องเล็กๆน้อยๆ แล้วไปรวมตัวกับกู่ยี่เทียนพร้อมส้าวส้วย
“หึ เจ้าหมอนี่มีวาสนาเรื่องผู้หญิงจริงๆ คนอื่นเขามีภรรยาได้แค่คนเดียว แต่แกนี่ได้สองคน อีกทั้งยังไม่ได้แต่งงานก็มีลูกชายแล้ว ฉันนี่อิจฉาจริงๆ”
ทันทีที่ทั้งสามคนเจอกัน กู่ยี่เทียนก็มากอดไหล่พูดล้อหลี่ฝาง