NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1298 ลูกศิษย์ที่ได้มาฟรีๆ
“ที่พี่ผมพูดล้วนเป็นความจริง！ถ้าคุณไม่เชื่อมาดูวีซ่าของเราได้！พี่หลี่ฝาง พวกเราเห็นพี่ที่ศึกบนสะพานสายรุ้งในญี่ปุ่นครั้งนั้นหล่อเท่มากจริงๆ！ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ผมกับพี่ชายผมจึงเอาคุณเป็นไปดอล”
ไขบู๊เกอเห็นหลี่ฝางไม่เชื่อ จึงรีบล้วงวีซ่าของทั้งคู่ออกมาจากกระเป๋าทันที แล้วยื่นให้หลี่ฝางด้วยความตื่นเต้น
ได้ยินเช่นนั้นหลี่ฝางก็ขมวดคิ้ว พลางหยิบพาสปอร์ตในมือไขบู๊เกอมาดู รู้สึกหมดคำจะพูดสุดๆ ในญี่ปุ่นครั้งก่อนที่เขาวิ่งไปบนสะพานสายรุ้งเพราะไม่มีทางเลือกอื่น คิดไม่ถึงว่าจะได้ลูกศิษย์มาอย่างปุบปับเช่นนี้
“พวกนายสองคนคงไม่ได้สมองมีปัญหาหรอกใช่ไหม？ถ้าเมื่อกี้ฉันเหี้ยมกว่านี้อีกหน่อย เกรงว่าพวกนายคงตายไปแล้ว”
หลี่ฝางโยนพาสปอร์ตคืนให้ไขบู๊เกอพลางพูดอย่างไม่พอใจ เมื่อกี้เขารู้สึกได้ว่าบนตัวสองคนนี้ไม่มีไออำมหิต จึงไม่ได้ฆ่า
“ฮ่าๆ พวกเราไม่คิดว่าลูกพี่จะเก่งขนาดนี้”ไขบู๊เกอและไขจี๋เออเกาหัวอย่างอายๆ ทำตัวไม่ถูกสุดๆ
หลี่ฝางกลอกตามองบน และขณะที่กำลังจะพูดอะไรต่อ กู่ยี่เทียนก็เดินเข้ามา
“หลี่ฝาง ทำไมเข้าห้องน้ำนานจังวะ？พวกเราต้องขึ้นเครื่องแล้ว！”
กู่ยี่เทียนกับส้าวส้วยรอหลี่ฝางตรงสนามบินรอแล้วรอเล่าก็ยังไม่กลับมา เห็นคนเริ่มเช็คอินขึ้นเครื่องแล้ว เขาจึงรีบวิ่งมาตาม
“เอ๋？สองคนนี้เป็นใคร？นายรู้จักงั้นเหรอ？”บ่นเสร็จกู่ยี่เทียนก็เพิ่งเห็นสองพี่น้องไขบู๊เกอและไขจี๋เออยืนอยู่ข้างๆ จึงถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ไม่รู้จัก เราไปกันเถอะ”หลี่ฝางไม่อยากเสียเวลากับสองพี่น้องปัญญาอ่อนนี่ หลังจากพูดแบบนั้นเสร็จก็ลากกู่ยี่เทียนเดินไปด้านนอก
“ลูกพี่！พี่รอพวกเราด้วย！พี่จะไปที่ไหน？พาพวกเราไปด้วยได้ไหม？”
ไขจี๋เออเห็นหลี่ฝางเดินออก ก็รีบตามหลังหลี่ฝางไป จะหน้าด้านตามพวกเขาไปด้วย
เมื่อได้ยินไขจี๋เออตะโกนเรียกหลี่ฝางว่าลูกพี่ สายตาของกู่ยี่เทียนก็เปลี่ยนไปทันที ใช้ข้อศอกกระทุ้งหลี่ฝางเบาๆ พลางกระซิบถาม
“นายบอกว่าไม่รู้จักไม่ใช่เหรอ？แล้วทำไมชาวต่างชาตินี่ถึงเรียกนายว่าลูกพี่？”
“ไม่รู้จักจริงๆ เจ้างี่เง่าสองคนนั้นเห็นฉันต่อสู้โดยบังเอิญ แล้วเอาฉันเป็นไอดอล เมื่อกี้ยังจะประมือกับฉันโดยไม่ดูกำลังตัวเองอยู่เลย จัดการไปทีหนึ่งก็ปราบได้แล้ว”
หลี่ฝางอธิบายอย่างจำใจ
ได้ยินเช่นนั้นกู่ยี่เทียนก็ตลก ใช้มือจิ้มๆหลี่ฝางอย่างเจ้าเล่ห์“เจ้าหมอนี่ใช่ได้นี่หว่า เมื่อกี้ส้าวส้วยยังบอกให้นายหาลูกศิษย์เพิ่มอยู่เลย คิดไม่ถึงว่ามาให้ถึงที่ทีเดียวสองคนเลย”
หลี่ฝางหัวเราะเจื่อนๆ ไม่รู้จะพูดว่าตัวเองโชคดีหรือโชคร้ายดี หันไปมองไขจี๋เออสองพี่น้องที่ยังตามหลังเขามายิกๆพลางพูด
“พวกนายไม่ต้องตามฉันมาแล้ว ในเมื่อมาเที่ยวประเทศจีน งั้นก็ไปเที่ยวให้สนุก ครั้งนี้ฉันไปทำธุระสำคัญ พวกนายไม่ต้องมายุ่งวุ่นวาย”
สำหรับคนที่ไม่ใช่ศัตรู ท่าทีของหลี่ฝางยังถือว่าดีมาก เขาไปเผ่ากู่ครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะเจออันตรายอะไรบ้าง ไขจี๋เออสองพี่น้องนี้เป็นแค่คนแปลกหน้าสำหรับเขา ไม่จำเป็นต้องลากผู้บริสุทธิ์เข้ามาด้วย
“ไม่ๆๆ！แม้จุดประสงค์แรกของเราคือมาเที่ยว แต่ตอนนี้ได้เจอลูกพี่แล้ว ดังนั้นจุดประสงค์ของเราคือเดินตามรอยเท้าลูกพี่ พี่ไปไหมผมไปนั่น”
“ใช่！เราสาบานให้ตายว่าจะติดตามลูกพี่！”
เมื่อเห็นหลี่ฝางไล่ตน ไขจี๋เออกับไขบู๊เกอจึงตะโกนคำพูดเหล่านี้ออกมา
ทันใดนั้น คนในเกทรอขึ้นเครื่องต่างหันมามองหลี่ฝางพวกเขาด้วยสายตาแปลกๆ ดูพี่น้องโง่เง่าสองคนนี้สิ หลี่ฝางรู้สึกขายหน้าจริงๆจึงกุมขมับอย่างไร้เรี่ยวแรง
“พวกนายเลิกเรียกฉันลูกพี่ได้แล้ว ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ ฉันไม่อยากรับพวกนายสองคนเป็นศิษย์”
แม้ตอนนี้หลี่ฝางขาดกำลังคน แต่ไม่ใช่จะเอาใครก็ได้ แม้ไขจี๋เออกับไขบู๊เกอมีฝีมือไม่เลว แต่สมองหน่ะไม่ได้เรื่อง หลี่ฝางคิดว่าหากรับสองคนนี้เป็นศิษย์ ไม่ช้าก็เร็วเขาคงเป็นบ้าตายกับความโง่เง่าของพวกเขาแน่ๆ
ตอนแรกคิดว่าตนพูดแบบนี้แล้ว พวกเขาสองคนจะล้มเลิกความคิดที่จะเป็นลูกศิษย์ของตน แต่หลี่ฝางประเมินความคิดพวกเขาต่ำไป
ไขจี๋เออและไขบู๊เกอคุกเข่าลงดังฟุบตรงหน้าหลี่ฝาง พลางตะโกนอย่างห้าวหาญองอาจ
“ลูกพี่！ถ้าพี่ไม่รับพวกเราเป็นศิษย์ พวกเราจะคุกเข่าอยู่ตรงนี้ไม่ลุกไปไหน！”
“วู้！”กู่ยี่เทียนข้างๆขำหนักมาก ค้ำไหล่หลี่ฝางแทบจะยืนตรงๆไม่ได้“ฉันว่านะหลี่ฝาง นายรับสองคนนี้เป็นศิษย์เถอะ ถ้านายไม่ตอบตกลงพวกเขา ฉันเกรงว่าคนทั้งสนามบินจะมามุงดูกันหมด”
คนเริ่มมามุงดูกันเยอะขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นมีบางคนหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปถ่ายวิดีโอ หลี่ฝางหน้าดำคร่ำเครียด ในใจทั้งรู้สึกโกรธและจนปัญญา
“พอแล้วๆ！ลุกขึ้นให้หมด ฉันรับพวกนายเป็นศิษย์แล้วโอเคยัง？”
หลี่ฝางไม่เคยรู้สึกแย่ขนาดนี้มาก่อน คนอื่นเวลารับคนเป็นศิษย์สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกดีๆไม่ใช่เหรอ มีแต่เขาคนเดียวนี่แหละที่รับคนเป็นศิษย์แล้วรู้สึกขายหน้าแบบนี้
“ลูกพี่ผู้สูงส่ง กรุณารับการคารวะของศิษย์ด้วย！ผมไขจี๋เออ（ไขบู๊เกอ）ขอให้คำปฏิญาณไว้ ณ ที่นี้ ว่าจะบุกน้ำลุยไฟ ขึ้นเขาลงห้วยเพื่อลูกพี่โดยไม่ปฏิเสธ！”
เมื่อได้ยินหลี่ฝางตอบตกลงรับตนเป็นศิษย์ ไขจี๋เออและไขบู๊เกอก็โขกหัวคารวะให้เขาสามครั้ง และได้ปฏิญาณตนเป็นเสียงเดียวกัน
กู่ยี่เทียนเพิ่งกลั้นขำได้ แต่ก็ขำขึ้นมาอีกทันใด นั่งยองกุมท้องอยู่กับพื้น หัวเราะเสียงดังพลางตบพื้นแรงๆ
หลี่ฝางตากระตุกแรงมาก แทบอยากมุดแผ่นดินหนี นี่มันโคตรจะน่าอายเลย！เจ้างี่เง่าสองคนนี้คงไม่ใช่สู้ชนะตนไม่ได้ แล้วใช้วิธีนี้มาโจมตีตนหรอกนะ？
“พวกนายรีบลุกขึ้นมาเลย！ลูกผู้ชายไม่คุกเข่าพร่ำเพรื่อไม่รู้เรื่องหรือไง？ถ้าต่อไปพวกนายคุกเข่าตามอำเภอใจแบบนี้อีก ก็อย่าพูดออกไปว่าเป็นลูกน้องของฉัน！”
ถูกหลี่ฝางขู่ไป ไขจี๋เออกับไขบู๊เกอจึงยืนขึ้น
“ลูกพี่ พี่นั่งเครื่องไปที่ไหนเหรอ？ผมกับไขจี๋เออจะไปเปลี่ยนไฟล์ทเดี๋ยวนี้เลย！”