NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1331 ออกจากเผ่ากู่
เมื่อเห็นอูหลิงที่น้ำตาแทบจะไหลออกมาอยู่แล้ว หลี่ฝางหัวแทบระเบิด รักสามเส้านี่มันยากชะมัด แถมเสี่ยวหลินตังก็เป็นยัยบื้อ ต่อให้ไม่มีความรู้สึกต่ออูหลิง ก็ไม่ควรที่จะพูดออกมาในเวลานี้
ที่นี่เป็นพื้นที่ของเขา ปฏิเสธนายน้อยต่อหน้าคนทั้งชนเผ่าของเขา ต้องทำให้คนในชนเผ่าที่ไม่ชอบคนนอกอยู่แล้วโกรธแน่
“คือว่า……เสี่ยวหลินตัง เขาชอบเธอก็ไม่ได้มีความผิดอะไร เธอไม่ต้องทำให้เขาเสียใจแบบนี้ก็ได้ พวกเธอสองคนค่อยๆ ทำความรู้จักกันก็ได้ ไม่แน่สักวันอาจจะรักกันขึ้นมาก็ได้”
เมื่อเห็นคนของเผากู่รอบกายที่จ้องเขม็งตนอย่างดุดัน หลี่ฝางรีบแก้ต่าง ดึงเสื้อของอูหลิง พลางพูดกับเธอพร้อมส่งสัญญาณเตือนด้วยสายตา
คนอื่นๆ เองก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไป พลันขยับเข้าหากันอย่างเงียบเชียบ
“เฮีย คนโบราณพวกนี้เหมือนว่าจะลงมือกับเรา เราจะต่อต้านใช่ไหม?” เมื่อเห็นเผ่ากู่ที่ค่อยๆ เข้าใกล้ตนเองมากขึ้น ไขจี๋เออตื่นตระหนก เค้นถามความคิดเห็นของหลี่ฝาง
“ดูสถานการณ์ก่อนเข้าว่ากัน ก่อนหน้านี้เราเคยรับปากกับอูหลิง ว่าจะไม่ทำร้ายเผ่ากู่” เมื่อเห็นชนเผ่ากู่ที่เต็มไปด้วยความไม่ประสงค์ดี หลี่ฝางขมวดคิ้วแน่นเป็นแน่น
หากไม่ใช่เพราะอูหลิงมีบุญคุณต่อพวกเขา ปฏิกิริยาของเผ่ากู่ หลี่ฝางลงมือตั้งนานแล้ว
“หยุด ปล่อยพวกเขาไป” ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายทนไม่ไหวอีกต่อไป หัวหน้าชนเผ่าที่จากไปแล้วเมื่อสักครู่นี้ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคนอีกครั้ง กล่าวอย่างดุดันต่อหน้าเหล่าเผ่ากู่ที่คิดที่จะลงมือ
คำสั่งของหัวหน้าเผ่า เผ่ากู่จึงไม่กล้าทำอะไร ก่อนที่จะถอยออกไป
“เสี่ยวหลิง ทางนี้แกเป็นคนเลือกเอง ต่อให้คุกเข่าแกก็ต้องเดินต่อไป และฉันก็จะให้โอกาสแกครั้งสุดท้าย หากครั้งนี้แกยังไม่สามารถได้หัวใจของคนนอกชนเผ่านี่ แกก็ต้องกลับมาทำตามคำสั่งของฉัน”
หัวหน้าเผ่าจ้องมองอูหลิงอย่างเคร่งขรึม ด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน เมื่อเผชิญหน้าต่อท่านพ่อแบบนี้ อูหลิงรู้สึกเหมือนมีกระดูกติดที่ลำคอ ทรมานเจียนตาย
“ขอบพระคุณท่านพ่อที่ให้โอกาส ผมรับปาก หากครั้งนี้ผมไม่สำเร็จ ถ้างั้นสามเดือนให้หลัง ผมก็จะทำตามคำสั่งของท่านพ่อ”
สามเดือน เป็นโอกาสสุดท้ายที่อูหลิงให้กับตนเอง หากภายในสามเดือน เขาทำให้เสี่ยวหลินตังชอบเขาไม่ได้ เขาก็จะปล่อยวางความรักในครั้งนี้
ไม่ใช่เพราะความไม่มั่นคง ไม่ใช่เพราะเขารักไม่มากพอ แต่เป็นเพราะเขาเข้าใจดีถึงหน้าที่ของเขา
เขาที่เป็นผู้สืบทอดของเผ่ากู่ สามารถเอาแต่ใจครั้ง สองครั้งได้ แต่จะไม่สามารถมีครั้งที่สามเป็นอันขาด
การที่เขาเอาแต่ใจแบบนี้ได้เป็นเพราะบิดาของเขา ต่อให้ไม่ทำเพื่อตัวเอง ก็ทำนึกถึงพ่อของเขาบ้าง
เป็นหัวหน้าเผ่า หากยังตามใจลูกชายของตนเองอยู่บ่อยครั้ง เขาก็จะเสียความน่าเชื่อถือในเผ่า
อูหลิงไม่อยากให้เป็นสาเหตุเพราะเขา ที่ทำให้ท่านพ่อของตนเองต้องเสียหน้าต่อเผ่าของตน
“ฟ้ามืดแล้ว พวกแกไปเถอะ” หัวหน้าเผ่าไม่พูดอะไรอีก พลันแหงนหน้ามองอาทิตย์ที่กำลังตกดิน ก่อนเร่งอีกครั้ง
เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว ต่อให้หลี่ฝางไม่อยากพาอูหลิงไปก็ไม่ได้แล้ว หลังกล่าวล่ำลาหัวหน้าเผ่าอย่างมีมารยาทแล้ว พวกเขาจึงเดินทางออกจากหมู่บ้าน
ก่อนหน้านี้ไม่ได้มาอย่างเปิดเผย เพราะงั้นถึงต้องแอบมาจากทางรกร้างเป็นร้อยปี ตอนนี้พวกเขาสามารถออกจากเผ่ากู่อย่างมั่นใจ จึงใช้ทางที่ใกล้ที่สุด
หลี่ฝางนำพาไขจี๋เออสองพี่น้อง ไป๋หลินนำเสี่ยวหลินตัง ส้าวส้วยนำพาอูหลิง ใช้เวลากว่าสองชั่วโมงในการเดินทางออกจากพื้นที่ของเผ่ากู่
“เฮีย เราเจอบ้านไม้ข้างหน้า น่าจะเป็นบ้านพักชั่วคราวของพวกที่มาล่าสัตว์ คืนนี้เราอาจจะสามารถนอนที่นั่นได้”
หลังจากที่ไขจี๋เออไปสอดแนมอยู่ข้างหน้า จึงกลับมารายงานอย่างมีความสุข
อยู่ในป่า มีบ้านไม้ขนาดเล็กแบบนี้ถือว่าใช้ได้เลย อย่างน้อยก็ดีกว่านอนพักแรมกลางป่า
พวกเขาเดินตามไขจี๋เออไปทันที บ้านไม้หลังนี้ค่อนข้างเก่า แต่โดยรวมใช้ได้แล้ว
พื้นที่ก็ไม่ได้ถือว่าเล็กมาก เบียดกันหน่อยน่าจะพักแรมได้
หลังจากที่ได้ที่พักแรม จึงเริ่มเตรียมอาหารเย็น เมื่อเห็นสองพี่น้องไขจี๋เออก่อไฟ ส้าวส้วยและกู่ยี่เทียนรับผิดชอบซ่อมแซมบ้านไม้ที่ผุพัง
หลี่ฝางและไป๋หลินออกไปสำรวจเส้นทางที่จะเดินทางต่อในวันพรุ่งนี้ เสี่ยวหลินตังและอูหลิงรับผิดชอบเตรียมอาหาร ทั้งหมดดำเนินการไปได้อย่างมีแบบแผน
“ถุงน้ำดีคางคกหนาวนี่เรามีแล้ว เลือดกวางทิพย์เราหายาตัวอื่นก่อนแล้วค่อยกลับไปหาที่เผ่ากู่ ในตำราได้จดเอาไว้ งูดำและเขตภูเขาฉางไป่ ต้องฟันฝ่าอันตรายมากถึงจะหาได้ ส่วนใบหวายเลือดกลับชอบความอุ่น แต่เพียงแค่เส้นศูนย์สูตรที่เกาะชวาเท่านั้นที่มี ผลแก้วม่วงอยู่ที่ราชวงศ์ของประเทศญี่ปุ่น”
“ยาพวกนี้ทุกตัวห่างจากเรามาก แถมยังอยู่ไกลกัน หาสิ่งเหล่านี้ให้ได้ในสามเดือน ยากมากสำหรับเรา ฉันว่าเราควรแยกออกไปหาเป็นสามทีม แล้วค่อยกลับมารวมตัวกันที่เผ่ากู่”
หลี่ฝางดูตำราที่เซียนผู้ยิ่งใหญ่ให้คนเองเอาไว้ กล่าวอย่างมีหลักการ
“อืม ฉันก็คิดว่าทุกคนน่าจะแยกกันดีกว่า” ไป๋หลินเห็นด้วยกับการตัดสินใจของหลี่ฝาง พวกเราจำนวนคนเยอะ พอดีกับที่ได้เวลาใช้กำลังคน