NO.1 คุณชายอันดับหนึ่ง - บทที่ 1370 เชื่อฟังคำสั่ง
“ฉันเตือนคุณไว้นะ ถ้าเกิดคุณกล้ามาแกล้งยาโกะล่ะก็ ฉันจะไม่มีทางปล่อยคุณแน่！อย่าได้คิดว่าท่านเจียเหอจัดให้มาปรนนิบัติคุณ แล้วคุณจะสามารถเรียกเขาทำอะไรก็ได้ จากนี้คุณเองก็ต้องทำเรื่องของตัวเองด้วย！อย่าคิดจะมาเรียกใช้ยาโกะ！”
ให้ตายจื่อยีก็ไม่ได้เห็นหลี่ฝางเป็นคู่ครองของท่านนายพล แถมยังไม่ชอบหน้าของคนนอกเป็นอย่างมากด้วย เพื่อนของตัวเองถูกจัดมาให้ปรนนิบัติ เขาคิดไปก็โกรธไป
หลี่ฝางเห็นจื่อยีที่โกรธตัวเอง ก็เชิดคางขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง
“ในเมื่อเขาถูกเจียเหอจัดมาให้ดูแลความเป็นอยู่ของฉัน งั้นฉันอยากให้เป็นอย่างไรก็ต้องเป็นอย่างนั้นสิ ถ้าคุณมีความเห็นต่างอะไร ก็ไปบอกเจียเหอเองสิ”
จื่อยีกำหมัดไม่พอใจเพราะคำพูดของหลี่ฝาง ใบหน้าก็แดงเพราะความโกรธ เขาใช้นิ้วชี้ไปหาหลี่ฝาง พลางอึกอักอยู่นาน ก่อนจะพูดออกมาได้
“คุณ！คุณรอฉันก่อนนะ！ยาโกะ เราไปกันเถอะ！”
เมื่อพูดจบ จื่อยีก็คล้องแขนของคิริน ยาโกะกำลังจะเดินไป หลี่ฝางก็รีบเข้ามาขวางพวกเขาเอาไว้ด้านหน้า พลางเอามือกอดอก ก่อนจะมองพวกเขาอย่าง
“เห้อ ตอนนี้เขาเป็นคนของฉันนะ คุณจะพาเขาไปไหน？”
“คนของคุณอะไรกัน！ตอนที่คุณยังไม่ได้แต่งงานกับท่านนายพล ตัวตนของคุณก็ไม่ได้สูงส่งไปกว่าเรา！คุณจะแสดงพลังโอ้อวดอะไรก็ให้มันน้อยๆ หน่อย！”
มองออกเลย ว่าจื่อยีนั้นโกรธเพราะหลี่ฝางไม่เบา หลังจากที่ตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธแล้ว ก็ยื่นมือออกมาผลักหลี่ฝาง พลางอยากจะพยายามพายาโกะไป
หลี่ฝางมองแขนขาบางๆ ของจื่อยี ก็อดไม่ได้ที่จะทำเสียงจิ๊จ๊ะออกมา เขาที่ตัวเล็กๆ นั้น แม้จะออกแรงจนเต็มกำลังแล้วแต่ก็คงจะขยับตัวเองไม่ได้แม้เพียงครึ่งก้าว
“นี่นาย ตัวของคุณในตอนนี้ ยังอยากจะผลักฉันเหรอ？คุณกินข้าวอีกหลายๆ ปีเถอะ”
มือหนึ่งอังอยู่ที่หน้าผากของจื่อยี ใช้แรงเล็กน้อย หลี่ฝางก็ทำให้จื่อยีถอยหลังไปได้แล้ว
มันทำให้จื่อยีคิดว่าตัวเองรู้สึกเหมือนโดนดูแคลนเป็นอย่างมาก หลังจากที่ตะโกนออกไป ก็ปรี่เข้าไปหาหลี่ฝางเหมือนกำลังจะขวิด
หลี่ฝางเองก็ไม่หลบ แต่ยืนรอเขาอยู่ที่เดิม จากนั้นก็เกิดเสียงตุ้บขึ้น จื่อยีก็ชนเข้ากับหน้าอกของหลี่ฝาง
หลี่ฝางตัวโอนเอน แต่กลับไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย อารมณ์บนใบหน้าก็นิ่งเฉยเป็นอย่างมาก โดยไม่มีท่าทีแปลกอะไรเลย กลับเป็นจื่อยีที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาที่ชนจนฟันร้าว จากนั้นก็จับหัวตัวเองพลางร้องพึมพำ
“จื่อยี คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？” คิริน ยาโกะที่อยู่ข้างๆ ดึงจื่อยีออกมาจากอ้อมกอดของหลี่ฝาง ก็มองหน้าผากปูดๆ ของเขาพลางถาม
“คนคนนี้ทำมาจากก้อนหินหรือเปล่าเนี่ย？ทำไมมันแข็งขนาดนี้！”
จื่อยีนั้นใช้มือกุมหัวของตัวเองด้วยความมึน จากนั้นก็พูดอย่างน้อยใจ
หลี่ฝางขำเพราะท่าทีของพวกเขา พลางขำพรวดออกมา
“พวกคุณสองคนเนี่ย สนุกจริงๆ เลย” เมื่อหัวเราะไปได้สักพัก หลี่ฝางถึงได้มีแรงกลับมาเป็นปกติ
จากนั้นก็ยื่นมือไปจับหัวของพวกเขาสองคน ก่อนจะพูดด้วยความสบายอารมณ์เป็นอย่างมาก” เอาล่ะ ฉันเองก็ไม่ต้องการให้คุณปรนนิบัติ เดี๋ยวคุณพาฉันไปที่พักแล้วก็ไปเถอะ”
หลี่ฝางที่ไม่เคยได้รับการดูแลจากใครตั้งแต่เด็กและเด็ดเดี่ยวเป็นอย่างมาก ยิ่งในตอนนี้เขาไม่ได้อยากจะอยู่ที่จวนของท่านนายพลนานเท่าไหร่ ขอเพียงได้เครื่องปรุงยามาแล้ว เขาก็จะรีบกลับประเทศจีนไป
ถ้าเกิดเข้าใกล้คนของจวนของท่านนายพลมากเกินไป มันคงจะกลายเป็นเรื่องวุ่นวายไม่เบาเลย
ยิ่งในสถานการณ์แบบนี้คิริน ยาโกะเป็นคนที่เจียเหอจัดมาด้วย ใครจะไปรู้ว่าเขามาเพื่อจับตามองตัวเองหรือเปล่า
เลยต้องพยายามปกป้องตัวเองเอาไว้ก่อน การอยู่คนเดียวนั้นดีกว่ามาก
“แต่ว่า……แต่ว่า……ถ้าฉันกลับไปล่ะก็ ท่านเจียเหอจะต้องลงโทษฉันแน่ๆ”
หลังจากที่ได้ยินเสียงของหลี่ฝาง ตาของคิริน ยาโกะก็สว่างข้น ราวกับว่าคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่ฝางจะให้ตัวเองกลับไป
แต่วินาทีถัดมาในแสงสว่างในแววตาเขาก็หายไป จากนั้นก็มีความกลัวเข้ามาแทน
อย่าคิดว่าเขาอายุน้อย แล้วก็ดูทำอะไรเงอะงะด้วย แต่เขาเองก็รู้ว่าเจียเหอจัดให้ตัวเองมาดูแลหลี่ฝางเพื่ออะไร นอกเสียจากการให้เขามาจับตาดูหลี่ฝาง แล้วก็ไปรายงานเจียเหอเกี่ยวกับสถานการณ์ของหลี่ฝาง
ถ้าเกิดเขาถูกหลี่ฝางไล่ออกมาแบบนี้ เจียเหอจะต้องโกรธเป็นอย่างมากแน่ๆ
ตอนนี้ชายกล้ามโตตายแล้ว ไม่มีใครปกป้องเขาได้แล้ว นอกจากเขาจะเชื่อฟังคำสั่งของเจียเหอแล้วก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว
“วางใจเถอะ คุณก็บอกกับเจียเหอ บอกว่าฉันชอบความสะอาดสะอ้านสบายตา ไม่ชอบให้ใครมารบกวน ถ้าเขากล้าลงโทษคุณ ฉันจะออกหน้าแทนคุณเอง เอาล่ะ ฉันให้อาหารปลามาพอประมาณแล้ว พวกคุณพาฉันไปที่พักของฉันเถอะ”
หลี่ฝางนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรเจียเหอด้วยซ้ำ จากนั้นเลยโบกมือให้กับคิริน ยาโกะกับจื่อยีด้วยความไม่ได้ใส่ใจเป็นอย่างมาก เพื่อบอกให้พวกเขานำทางไปได้แล้ว
คิริน ยาโกะมีท่าทีลังเลเป็นอย่างมาก พลางอ้าปากออกมา เหมือนอยากจะพูดอะไร แต่จื่อยีก็รีบดึงเขาเอาไว้
“คุณอย่ากลัวเลย ถึงอย่างไรเราก็มาตามที่ท่านเจียเหอกำชับแล้ว แต่คนคนนี้เขาไม่อยากให้คุณปรนนิบัติเอง ท่านเจียเหอไม่มีเหตุผลต้องลงโทษคุณเลย แม้เขาจะโกรธคุณเพราะเรื่องนี้ แต่ก็ยังมีฉันไม่ใช่เหรอ？คุณเชื่อฉันสิ ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณต้องบาดเจ็บแน่ๆ”
ตอนที่จื่อยีจดจ้องอย่างตั้งใจ คิริน ยาโกะก็แน่วแน่กับความคิดแล้ว พลางพยักหน้าอย่างหนักแน่น จากนั้นก็จูงจื่อยีพาหลี่ฝางไปที่ที่พักของเขา
เจียเหอนี่มีอุบายจริงๆ เลย แม้ที่ที่หลี่ฝางอยู่นั้นจะไม่เลวเลย การออกแบบก็ละเอียดหรูหราสวยงาม แต่มันห่างจากที่พักของท่านนายพลไกลเหลือเกิน
ถ้าเกิดว่าอยากเจอท่านนายพลล่ะก็ คงจะต้องเดินอยู่นานนม การอยากได้รับความเอ็นดูที่ต้องใช้วิธีต่างๆ มากมายของผู้หญิงโบราณนั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเจอในจวนของท่านนายพลแห่งนี้
“เอ่อ……ท่านหลี่ท่านอย่าถือโทษกันเลย จวนของท่านนายพลนั้นใหญ่มาก ปกติมีห้องว่างมากมาย และต้องใช้เวลาหลายปีถึงจะมีสนมชายเข้ามาใหม่เป็นกลุ่ม ดังนั้นเลยมีห้องมากมายที่ไม่ได้ทำความสะอาดเอาไว้ได้ทัน”
“ที่พักประณีตงดงามของท่านนี้เพิ่งมีแขกมาเยี่ยมท่านนายพล เลยเพิ่งทำความสะอาดไป ท่านเจียเหอมีเรื่องมากมาย เลยไม่ได้เก็บทำความสะอาดสวนอื่นได้ทัน ดังนั้นเลยต้องให้ท่านมาพักที่นี่ก่อน”
คิริน ยาโกะเห็นหลี่ฝางมองสวนที่พักนี้ด้วยแววตาแปลกๆ ไป แถมยังมองอยู่นานแต่ไม่พูดอะไร เลยรีบอธิบายก่อน
หลี่ฝางได้ฟังดังนั้น ก็หัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะตอบเล็กน้อย เพื่อบอกว่ารู้แล้วล่ะ
อันที่จริงที่คิริน ยาโกะพูดนั้นเป็นข้ออ้างทั้งนั้น ในเมื่อเจียเหอสามารถออกมาต้อนรับอย่างโอ่อ่าได้ขนาดนั้น ถ้าเกิดเขามีใจจริงๆ จะไม่มีทางหาเวลามาทำความสะอาดให้มันดีได้เลยหรือ？
นี่เป็นการแสดงอำนาจของเจียเหอให้ตัวเองเห็นเท่านั้นเอง
แต่หลี่ฝางเองก็ไม่อยากจะใส่ใจอะไร คนเหล่านั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวเอง เขาเพียงแค่มาอยู่ในจวนของท่านนายพลไม่กี่วัน เดี๋ยวถึงเวลา เขาก็จะรีบออกไปโดยเร็ว
“เอาล่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราจะไปแล้วนะ” จื่อยีไม่อยากเห็นหลี่ฝางเป็นอย่างมาก หลังจากที่พาหลี่ฝางมาถึงที่แล้ว เขาก็อยากจะลากคิริน ยาโกะจากไปให้เร็วที่สุด